De periode 1910-1914 wordt in Engeland gekenmerkt door het verval van The British Liberal Party (zeg maar een voorvader van de huidige Liberal Democrats van Nick Clegg). De partij ging roemloos ten onder aan de dreigende burgeroorlog in Ierland, de hevige weerstand van de conservatives tegen de patriot act van 1911 (die the House of Commons superieur maakte aan The House Of Lords), een groeiend feminisme en de steeds hevigere opkomst van de vakbonden. Dat beweerde George Dangerfield in zijn 'The Strange Death Of Liberal England' tenminste. Het boek werd gepubliceerd in 1935 en werd onmiddellijk enthousiast onthaald door de critici der geschiedschrijving. Nog steeds word het boek gezien als een van de meest invloedrijke historische non-fictie werken van de 20ste E.
Maar genoeg geschiedenis, buiten een beroemd boek is The Strange Death Of Liberal England ook een bandnaam van enkele indierockers uit Portsmouth. De band is sinds 2005 actief, het jaar waarin ze tevens hun eerste EP uitbrachten. Twee jaar later releaseten ze een mini-album -Forward March!- dat erg lovende kritieken kreeg. Nu, toch alreeds vijf jaar na hun oprichting (al stelt dit niets voor tegenover de tien jaar van Junip natuurlijk) is TSDOLE eindelijk klaar met hun echte debuut LP: Drown Your Heart Again.
Als u naar deze plaat luistert vallen meteen een aantal zaken op. Ten eerste de zéér aangename stem van zanger Wiliam Charlton, een stem die ontegensprekelijk op die van Win Butler lijkt. Dit levert de band uiteraard een voortdurende vergelijking met Arcade Fire op, of ze het nu willen of niet.
Vervolgens, en dit helpt ook al niet de vergelijking met Arcade Fire te doorbreken, maakt de band gebruik van een zeer rijk instrumentarium. Zelfs een heel koperblazers-orkest wordt ingeschakeld om een groots baroque pop effect te creëren. Op youtube circuleren trouwens filmpjes waarin de band live optreedt met zulk een orkest. Dat mogen ze gerust in België komen overdoen!
Het album vangt redelijk imposant aan met het magistrale Flickering Lights, het zet alvast de toon voor een van de indie hoogtepunten van het najaar. Tijdens de eerste minuut denkt u echter dat dit een Interpol-album is, maar als de boel openbloeit gaat die vergelijking al snel verloren.
Flagships werd al in maart op het publiek losgelaten, dit ter promotie van het album en ter ondersteuning van hun tour als support act van Editors. Zeer mooie indie-rock galmt -euforisch begeleid door trompetten, trombones en Hoorns- zijn weg naar de eerste en voorlopig enigste single Rising Sea. Dit is zeker geen onverstandige keuze als single, het heeft immers een sterk en herkenbaar refrein. Maar jongens toch, wat doen die OoooOOOoooh's me aan Arcade Fire denken...
De ban laat het getoeter voor een keer achterwege op Like A Curtain, een echte rocksong dus. Kelly Jones laat hier merken dat ze naast een begiftigde bass-speeltster duidelijk ook een goede backing vocaliste is.
I need a Lighthouse to see trough the dark, I need a Lighthouse to guide... enzovoorts enzovoorts, Lighthouse is me toch een een ietwat bizarre meezinger geworden, maar zeker geen slechte song, zeer zeker niet. Njet.
Op Autumn wordt het kopergeweld vervangen door strijkers en ritselende drums à la manière militaire. De Portsmouthianen hebben een uitstekend oog voor afwisseling. Bravissimo.
Maar mijn bewondering bereikt zijn toppunt pas echt bij Come On You Young Philosophers. De eerste minuut bouwt geduldig een levendig pad naar het monumentale refrein "Come on you young philosophers and show me where your heart is". Ze hadden het Sartre niet moeten vragen.
Hoe dan ook, na zulk een episch lied is het tijd voor een uiterst vervelende ervaring. Ik heb het over Yellow Flowers, een ballad, op zich niet mis, maar om de een of andere reden vond de band het leuk om het geluid van een mug erin te verwerken, en dat is extreem irritant als u een koptelefoon draagt.
Bij afsluiter Dog Barking At Te Moon zou men gemakkelijk het woord "pretentieus" in de mond kunnen nemen, een zuiver staaltje trompettechniek en een een overdonderende samenzang eindigen halverwege in een stilte waarna u minutenlang de zee (of beter gezegd: Het Kanaal) hoort ruisen. De laatste minuten speelt het koperorkest een volledig instrumentale outro die sterk aan The Last Post doet denken en vervolgens belandt u weer in het Kanaal.
Drown Your Heart Again is een erg veelbelovend album. Zelfs de vele mensen die zullen beweren dat dit Arcade Fire wannabe's zijn moeten dat toegeven.
Ik hoorde dit album voor het eerst vlak na de nieuwe plaat van Manic Street Preachers, en ik geef beschroomd toe dat ik eerst dacht dat ik naar het zeer goede tweede deel van hun album aan het luisteren was. Helaas, het eerste deel bleek het volledige te zijn, en dat is dus echt echt niet goed. Spread the word.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten