Interpol - Interpol

Ik word misselijk, mijne heren en dames, van de mensen die maar blijven zagen over het 'feit' dat Interpol vroeger beter was. Minstens even irritant als de zeveraars die elke groep waarvan de stem van de frontman ook maar enigszins op die van Ian Curtis (Joy Division) lijkt stante pede de grond in boren omdat ze interpol-wannabe's zouden zijn.

Ook het nieuwe eponieme album van Interpol klinkt anders dan hun eerste platen. En hoera! Want hoe saai is een groep die steeds hetzelfde maakt? Maar het (excusez le mot) plebs houdt niet van verandering, dat staat vast.
Hoe dan ook, Interpol gaf zelf toe dat hun vorige plaat Our Love To Admire niet hun sterkste moment was, en probeerde deze keer meer te klinken als op hun onvolprezen debuut Turn The Bright Lights.
Toch laaien de teleurstellende kritieken op last.fm en youtube weer hoog op, gelukkig kan men deze critici bezwaarlijk professioneel noemen. Er circuleert bovendien minstens evenveel (of zelf meer) positieve commentaar.


Zelf vind ik Interpol (alreeds hun 4de album sinds 2002) een meer dan prima plaat. Eerder dit jaar verscheen al de geweldige single Lights met de rare maar toch zeer goede bijhorende clip.
De New Yorkers hebben duidelijk hun best gedaan om nummers van hoge kwaliteit te leveren. Het nieuwe album is wellicht niet gemakkelijk (waarschijnlijk ook een van de redenen voor de teleurstelling bij sommigen), het heeft zijn tijd nodig om goed in uw hoofd en hart door te dringen. Maar na een tweede en derde grondige luisterbeurt was het het bij mij dan toch raak.

Paul Banks en zijn kompanen wensen zichzelf met Succes in het begin als het ware geluk alsof ze echt proberen uit een Our Love To Admire-dal proberen te klimmen. Memory Service is een langzaam maar krachtig nummer, goed ondersteund door een zalige gitaarrif.
De meeste nummers hebben trouwens niet zo een hoog tempo, wat hen hier en daar de verwensing "saai" oplevert. Ik las trouwens ook ergens dat het album slecht was wegens het vertrek van bassist Carlos D. (zie foto onder), terwijl hij dit album volledig mee heeft afgewerkt. U merkt het, ik moet ophouden met achterlijke commentaren op sociale netwerksites te lezen. Ik voel me als Cicero, die een Pro Interpolone opdreunt. 'Opdreunt' is een schandelijke besmeuring van Cicero's redenaarstalent, waarvoor mijn excuses. Maar ik dwaal nu wel heel ver af. Terug ter zake.


Op Always Malaise (The Man I AM) wordt u getrakteerd op de bloedmooie typische somberheid van Interpol, niets voor niets nog steeds de belangrijkste band van de Post-Joy Division indie rock. Beginnend met piano en strijkers leidt de band u subtiel naar zijn vertrouwde gitaar en drumwerk.
Nog beter is Try It On, prachtige zang en op het einde zelfs ietwat episch uitgewerkt en bovendien voorzien (asyndeton!) van lichte electro. Dat laatste loopt perfect over in All Of The Ways, een geweldige track zonder meer, een beetje ambient maar met een grandeur die mij met verstomming slaat. Waw.
Afsluiter The Undoing is anders ook wel Interpol op zijn best. Het geheel krijgt een speciale toets doordat Banks af en toe in het Spaans zingt, dit klinkt naar mijn mening toch wel erg cool.

Minder goed zijn Barricade (een rare keuze als tweede single) en Safe Without, maar het blijft natuurlijk Interpol. En zij nemen bovendien niet weg dat Interpol een uitstekend album is.
Heb ik u trouwens al gezegd dat ik hun eerste beter vind?

Correctie: Ik luisterde het album nog eens en ik vind Safe Without nu al stukken beter.

Tracklist:

1 Success (3:28)
2 Memory Serves (5:03)
3 Summer Well (4:05)
4 Lights (5:38)
5 Barricade (4:11)
6 Always Malaise (The Man I Am) (4:15)
7 Safe Without (4:41)
8 Try It On (3:42)
9 All of the Ways (5:18)
10 The Undoing (5:11)