Warp Records, what else? Het legendarische label dat The Hundred In the Hands of kortweg THITH (ha!) begeleidt naar de release van hun eponiem debuutalbum op 20 september.
Als u braaf mijn blog volgt weet u dat THITH zich voornamelijk bezondigd aan feestmuziek (zie remix van Bear In Heaven) of toch tenminste pré-feestmuziek. Maar deze vage termen doen hen oneer aan. Laat me u hen daarom wat deftiger introduceren. Uiteraard komt dit bandje uit New York, want alle bandjes komen tegenwoordig uit New York. Het is precies een vereiste geworden om door te breken in de alternatieve scene. Tijdens de zomermaanden verkiezen ze echter Londen als huisvesting, wegens de Amerikaanse hitte en het gebrek aan noemenswaardige festivals over de plas.
Bovendien is het ook nog eens een typisch boy-girl duo, betaande uit Jason Friedman en Eleanore Everdell.
En daar stopt het gewone aspect. Want al wordt hun muziek duidelijk geïnspireerd door disco, ik kan ze amper affiliëren met de huidige 80's disco heropleving. Zoals zij het zelf verwoorden: ze hebben duidelijk hun invloeden, maar ze proberen het fresh te houden, en dat lukt hun wonderwel. THITH klinkt nieuw in de oren. En daarom is het net zo goed.
Eind vorig jaar verscheen hun eerste mini-hit Dressed In Dresden op een verzamelplaat van Warp Records, maar ik kreeg ze pas in begin 2010 in de smiezen. Ik zag eigenlijk gewoon de naam van de song, en besloot meteen deze en enkele remixen af te halen. Een band die Dresden vernoemd moet wel goed zijn, hoewel de kans groot is dat ze er nog nooit geweest zijn en ze enkel gebruikten omdat het past bij dressed of als verwijzing naar het vreselijke bombardement tijdens WO II. Mijn liefde voor het Toscane aan de Elbe is echter erg groot. Als u ooit in de Duitse deelstaat Saksen verblijft en u vergeet Dresden te bezoeken, dan gaat u simpelweg naar de hel.
Maar dat geheel terzijde.
Iets later, laten we zeggen midden mei, stuurde THITH hun debuut-EP This Desert de wereld in. Terwijl Dressed In Dresden nog enigszins beïnvloed werd door rock, bleek dat niet het geval te zijn met de EP. Op het debuut-album zal u van tijd tot tijd weer wat elektrische gitaren horen. Disco-rock? Het klinkt raar, en het is vast niet de juiste benaming, maar de songs klinken in ieder geval wel goed.
Hun album bevat geen enkel nummer van This Desert en dat draagt bij tot het verfrissende effect, Dressed In Dresden is het enigste alreeds bekende nummer dat ik hoor.
Al merk je dat het duidelijk THITH is, toch klinken ze telkens een beetje anders. Ook in de plaats zelf steekt voldoende afwisseling, sommige tracks horen perfect thuis op de dansvloer, anderen zijn dan weer Glasser-achtige alternatieve kunstwerkjes. Beide varianten zijn erg te smaken.
You Aren't Young begint frivool de openingsdans van hun discomanifest. Scherpe synths en een zacht staccato-gezang slaan u aangenaam rond de oren. Een traag maar prachtig pareltje is Killing It, zoals de titel doet vermoeden kan men het moeilijk frivool noemen, 'duister' is de juiste term.
Pigeons is de nieuwe singe, maar ik vind Commotion nog een stuk beter! Eleanore's stem doet sterk denken aan Hope Sandoval van Hope Sandoval & The Warm Intentions met hun fantastische Warm In The Shadows.
Zowel Gold Blood, Dressed In Dresden en Last City -de ene al wat meer dan de andere- zijn electro-rock songs om van te smullen. Het wordt me weer duidelijk waarom DID zo'n succes kent.
De plaat wordt wondermooi afgesloten door The Beach, op het einde voorzien van Witch House-achtige synths, wat zoals steeds -naast dreigend en mysterieus- vrij indrukwekkend is.
The Hundred In The Hands is een prima debuut en alweer een een bekroning voor Warp Records. De band heeft trouwens een eigen soort website/blog, die best interessant is zowaar, en die de best hilarische naam TITH ZINE heeft gekregen.
Tracklist:
1 You Aren't Young
2 Love Sick (Once Again)
3 Killing It
4 Pigeons
5 Commotion
6 This Day Is Made
7 Dead Ending
8 Gold Blood
9 Dressed In Dresden
10 Last City
11 The Beach
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten