Zomeropera: Manon Lescaut @ Alden Biesen 29/05/2010

U weet pas echt dat het zomer is als de prachtige landcommanderij van Alden Biesen zich laat omtoveren tot een operatheater. Na het luchtige Il Barbiere di Siviglia koos men dit jaar voor het romantische drama Manon Lescaut van de Italiaanse grootmeester Giacomo Puccini.

Manon Lescaut betekende de grote doorbraak voor Puccini, zonder twijfel de numero uno van de Italiaanse Opera, en misschien wel van de opera tout court. Het verhaal is gebaseerd op L'Histoire du chevalier Des Grieux et de Manon Lescaut van Abbé Prévost en bezit alle elementen die Puccini's muziek nodig heeft: romantiek, drama, grandeur en tragiek. In feite draait alles rond de wondermooie, maar naar luxe hunkerende Manon. Zij moet kiezen tussen de ware liefde van de arme student Des Grieux en een leven vol richesse bij de oude en obese maar steenrijke reder Géronte de Ravoir. Na van twee walletjes te hebben geproeft, kiest ze uiteraard voor de allesoverwinnende liefde, helaas zoals zo vaak met fatale gevolgen.

Deze tragische omwentelingen vertalen zich in absoluut prachtige romantische muziek, zeer mooi gebracht door het zomeropera orkest onder leiding van de Italiaanse dirigent Frederico Santi. Ik vraag me wel af of het zo verstandig was om het orkest zo goed als volledig onder het podium te stoppen. Ze leken als het ware in een klankkast opgesloten. Gelukkig bleek het geluid er niet echt onder te lijden, bovendien heeft de organisatie bijna geen keuze aangezien de plaats op de binnenkoer van het slot erg beperkt is, dat laatste was ook aan mijn pijnlijke knieën te merken.

Ondanks de beperkingen die de landcommanderij met zich meebrengt wist regisseur/decorontwerper Frank Van Laecke toch weer een origineel en best imposant (al is het niet te vergelijken met mogelijkheden in een echt operagebouw) decor neer te zetten. Eerlijk gezegd vond ik het decor best lelijk, desondanks paste het goed bij het stuk, en was het concept goed uitgedacht. In feite draaide het hele decor om het schilderij L'embaraquement pour Cythère van Antoine Watteau, dit werd afgebeeld op een enorm achtergronddoek, en op de vloer van het hoofdpodium dat eveneens was voorzien van een gigantiscge kader. Hieromheen waren er zwarte zijpodia voor de figuranten en het koor. Het décor gaf mooi de sfeer van het midden van de 18de eeuw weer, net zoals de kostumering. Maar na een seizoen in de Munt lijkt het allemaal toch een beetje ouwbollig.

Hoe dan ook, de centrale figuur op het doek is een prachtige dame met een gele jurk, exact dezelfde jurk die Manon aanhad. Deze veruitwendiging van de drang naar pracht en praal van de jonge Française werd meermaals duidelijk onderstreept. Manon werd gespeeld door de Belgische sopraan Martine Reynders, die naast een prima stem over heel wat acteertalent beschikte. Ze kwam erg geloofwaardig over als verwend nest, maar kon daarnaast stralen als een echte beauty queen. Ook de Amerikaanse tenor Joseph Wolverton als chavelier Des Grieux was excellent. Vooral zijn opmerkelijke stem betekende een grote meerwaarde voor deze productie. Het klinkt wat cliché, maar zijn stem kwam bij tijden dicht in de buurt van wijlen Pavarotti. Wolverton kende dan ook niets voor niet zijn doorbraak als winnaar van de Opera Company of Phiadelphia's Pavarotti Competition.

Daarnaast werd de Italiaanse bariton Emilio Marcucci - die vorig jaar nog de hoofdrol Figaro in Il Barbiere Di Siviglia speelde - gecast als broer Lescaut. Ik weet niet of het aan de partituur van zijn rol lag, maar muzikaal liet zijn bijdrage geen al te grote indruk na. Ook de rol van de oude Géronte werd door Puccini over het hoofd gezien bij het uitdelen van de aria's. Gelukkig liet de ervaren Belgische bas en tevens artistiek directeur van de zomeropera Piet Vansichen zich net als vorig jaar opmerken door zijn hilarische (in positieve zin) acteerwerk.

Manon Lescaut à la Limbourgeois was verre van een wereldcreatie, maar dat is ook niet de bedoeling van de zomeropera. Het is een charmant en cultuurminnend concept, ideaal als eerste kennismaking met opera of gewoon als ontspanning op een mooie zomeravond. Ondanks die toegankelijkheid staat de zomeropera van Alden Biesen ook voor een gegarandeerde kwaliteit, die zelden teleurstelt. Hoewel ik een grote fan ben van de hedendaagse aanpak van opera's als de Munt en de Vlaamse Opera kan ik allerminst ontkennen dat ik genoten heb. Volgend jaar weer, met Die Lustige Witwe van Franz Lehar.

Manon Lescaut loopt nog tot 19 juni in de Landcommanderij van Alden Biesen, tickets en info via www.zomeropera.be

ASHELL V

De hippe Mexicaanse blog Matinée as Hell bracht deze week haar vijfde compilatie uit. ASHELL V is een verzameling van uitstekende en underground indie lo fi van bevriende artiesten, of van bands die zij gewoon de moeite waard vonden om te promoten. Voor mezelf is dit een uitstekende manier om enkele nieuwe bands te leren kennen, enkel Banjo Or Freakout was mij immers reeds bekend. De meesten van de artiesten hebben zelfs niet eens hun eigen last.fm pagina!

U kan deze compilatie gratis downloaden en streamen via bandcamp.

Let vooral op:

- Persian Rugs - Always All: voor fans van Vivian Girls en dergelijke is dit een must. Dit nummer komt van de gelijknamige debuut EP van 17 mei, die u kan streamen via hun bandcamp.


- Saskatchewan - Dreambot: Een geweldige lo fi pop single van deze band uit Orlando, Florida. Het doet me erg aan Kisses denken.


- Adam Taylor Young - Why Do Fools Fall Out Of Love: Deze jongeling uit Allston, Massachusetts is erg vergelijkbaar met Cloud Nothings: vrolijk, onstuimig en catchy as hell.


- Babes - Jets: Met haar zware bass is Jets een erg swingend nummer, het komt uit het nieuwe album van Babes, genaamd Sides (uit sinds april), dat u gratis kan downloaden en streamen op bandcamp.

- Work Drugs - Sunset Jucntion: prachtige chilled-down dream pop uit het nieuwe album Tropic Of Cancer (1 april), eveneens te streamen via bandcamp.

Tracklist:

1.Persian Rugs - Always All 03:26
2.Lizard Kisses - Slow Bones 02:50
3.Saskatchewan - Dreamboat 03:51
4.Kiss Kiss Fantastic - Oh Carolina! 03:15
5.Mrs. Magician - There Is No God 02:41
6.D/Wolves - Buzz Light Yr 02:00
7.Adam Taylor Young - Why Do Fools Fall Out Of Love 03:17
8.Apache O'Raspi - Hostal Simplex (de pared a pared) 03:03
9.Banjo or Freakout - Idiot Rain 04:02
10.Boylant - Shades 02:38
11.Babes - Jets 02:02
12.ABADABAD - Park Slope (I'm Sorry) 03:16
13.Balkans - Edita V 02:55
14.Dumbo Gets Mad - Harmony 03:49
15.Youth Lagoon - Cannons 03:48
16.Acid Glasses - Sloppy Surfin 02:39
17.Work Drugs - Sunset Junction 03:18

John Talabot - Families EP

Het nieuwe paradepaardje van Young Turks (the xx, Glasser, sbtrkt, Creep,...) is de Families EP van John Talabot. Deze mysterieuze house producer uit Barcelona is nog steeds zo goed als anoniem, waardoor er vele speculaties de ronde doen over zijn ware identiteit.

Anoniem of niet, zijn muziek mag er vast en zeker wezen. Met deze EP krijgt hij een pak meer aandacht dan voorheen, en dat kan wel eens aan de bijdrage van de indie-nimf Glasser liggen. Zij neemt de vocals op zich op de de titeltrack. Naar goede gewoonte klinkt het absoluut fantastisch. Ook de club re-fix van dit nummer is trouwens een parel. De twee andere nummers zijn instrumentaal en doen me erg denken aan Gold Panda, met andere woorden: supergoed.

Tracklist:

1 Families (ft. Glasser)
2 Lover's Tradition
3 Lamento
4 Families (ft. Glasser)(Club Re-Fix)

JOHN TALABOT / Families (Ft Glasser) by Young Turks

Lamento by pipopa

Germany Germany - Adventures

Er waren de voorbije week naar mijn mening drie vooraanstaande nieuwe electro releases: Angst van The Toxic Avenger, Rising Doom van Mondkopf en Adventures van Germany Germany. Die laatste is met voorsprong de numero uno, al kan Mondkopf me met zijn duisternis ook erg behagen.

Germany Germany is het alter ego van de Canadees student Drew Harris. Ik leerde hem kennen via zijn succesvolle eerste commerciële album - er zijn ook een paar gratis LP's e.d. - Radiowave van de zomer van 2010. Ik herinner me vooral de geweldige song Meteor (nr. 99 in de top 150 nummers van 2010). De nieuwe LP Adventures verschilt qua stijl niet bijzonder veel van Radiowave, al is het wel een pak langer (17 tracks) en om de een of andere reden weet het me meer te raken dan zijn voorganger. Germany Germany blijft bij zijn vertrouwde chill wave electro, maar slaagt er wel in zich te onderscheiden van mindere goden en is niet bang om te experimenteren met nieuwe geluiden en andere genres. Adventures is dan ook een verdomd leuk en veelzijdig album, het verbaast me zeer dat deze student niet voltijds bezig is met zijn muziek want het klinkt erg professioneel.


Naar goede gewoonte begint Harris met een intro (Intro iii (we tried)), deze keer opgevrolijkt door de stem van een fitness coach die ons de goede raad meegeeft: "We're ready now for the warm up, we always do the warm up. If you forget everything else, have no time, always do the warm up." In feite is Adventures een verzameling van stuk voor stuk leuke, dansbare en verfrissende tracks (ideaal voor de fitness of de dansvloer!). Toch zitten er een paar hoogvliegers en opvallende nummers tussen die ik even kort zal overlopen.

De eerste toptrack, en misschien ook wel meteen de beste is Cold Hands. Het heeft een soort van sublieme flair over zich die perfect past bij een zonnige zomeravond en een zwoel strandfeestje. Romance geeft u even later een adrenalinestoot waarbij de muziek wat op 8bit of The Flashbulb-achtige IDM gaat lijken. See You Trough bestaat net zoals titeltrack Adventures uit twee delen. Het eerste deel is erg goed, maar het tweede deel geeft net die extra touch die voor een enorme weerwaarde zorgt.

Vervolgens doet het nummer Take Me Home me dan weer wat denken aan post rock, met een prachtig muzikaal crescendo en zelfs een 'wall of sound'. In het midden van het album vinden we gek genoeg opnieuw een intro (Intro iv (order/disorder)), samen met Adventures II is dit uitstekende IDM, en minder chillwave dan men van Germany Germany gewoon is.

Natural kreeg guest vocals van een zekere Donne Tor van TLGTLP, een band die mij helaas onbekend is, maar het klinkt alvast niet slecht. Nog beter echter, is de samenwerking met Steffaloo in Just Go, een artieste die ook al met Blackbird Blackbird e.a. heeft samengewerkt. Het nummer is een pareltje, een laatste hoogtepunt om deze indrukwekkende LP af te ronden.

Adventures is een hele brok elektronica, maar dankzij de catchy melodieën en de dance beats gaat het niet snel vervelen. Met dit album mag Germany Germany zich zonder schroom tussen Teen Daze en Blackbird Blackbird plaatsen. Adventures kwam uit op 15 mei via Distorted Disco.

U kan het album gratis streamen, en het downloaden voor een erg lage prijs op Bandcamp.

Tracklist:

1. Intro III (We Tried) 02:45
2.Take Your Time 03:15
3.Cold Hands 04:16
4.Transatlantic 02:33
5.Adventures I 03:06
6.Dance 03:08
7.Romance 04:25
8.See You Through I 03:26
9.Take Me Home 03:32
10.Intro IV (Order/Disorder) 03:35
11.Adventures II 02:50
12.Too Fast 03:45
13.Natural ft. Donne of TLGLTP 03:28
14.Reflections 03:52
15.See You Through II 04:03
16.Just Go ft. Steffaloo 04:16
17.Sleeping Pills 03:12

Planningtorock - W

Eén van de meest geanticipeerde albums van 2011 is zeker en vast W, de tweede LP van Planningtorock (echte naam Janine Rostron) uit Berlijn. Na haar debuut in 2006, haar bijdrage aan Tomorrow In A Year van The Knife in 2010, en dankzij haar vriendschap met James Murphy van LCD Soundsystem kreeg Planningtorock alle aandacht die ze verdiende, waardoor W zeker niet onopgemerkt voorbij zal gaan.

W is nochtans een verdomd moeilijk album. Toegankelijkheid staat niet in Planningtorock's woordenboek. En daar ben ik best blij om. Ze combineert haar eigen buitenaardse stijl met het mysterieuze en elektronische van The Knife. Ook haar geweldige verkleedpartijen en de arty vormgeving doen aan Olof en Karin denken. Bovendien snakt W naar een live-opvoering, deze artieste is zonder twijfel in staat tot een geweldig schouwspel.


Het album gaat van start met de fantastische single Doorway, een zeer statische en plechtige song die zichzelf meesterlijk vooruit sleept onder de duistere en loodzware baritonsax-electro. In The One horen we haar stem een heel andere toon aanslaan, ik neem aan dat ze deze af en toe elektronisch vervormd à la Fever Ray. Het klinkt alleszins erg spannend - dankzij de mooie strijkers - maar bovenal is het een erg mystieke song. De saxofoon is misschien wel het mooiste aan The One , en dat terwijl ik nu niet bepaald fan ben van saxofoon.

Ik vermoed dat vele mensen Manifesto zouden afdoen als een raar gezaag, maar mij kan het best wel bekoren. Toch vind ik Going Wrong duidelijk een sterkere song, vooral de cello ondersteunt Planningtorock's bizarre vocals prachtig. Daarnaast heeft deze song een licht episch kantje dat mij wel zint. Planningtorock laat na vier songs al merken hoe ongelofelijk veelzijdig ze is, elke song klinkt anders, maar toch hokken ze allemaal samen in dezelfde soort duisterheid en psychedelica.


I'm Yr Man doet me wat denken aan Tune-Yards, het nummer is opvallend levendig en up tempo tegenover de slome rest. In de helft van het album wordt u helemaal weggeblazen door The Breaks, hét hoogtepunt van het album. Indrukwekkende vocals en een geweldige melodie, meer moet dat niet zijn. En synths natuurlijk!

Voor je het weet volgt als het ware een echte club song, Living It Out is een pracht van een house nummer. Het kan snel verschillen bij Planningtorock, op het ene moment sta je te zweten van angst, en even later kan je amper nog stilzitten op al die geile house beats. Milky Blau leunt wat aan bij Going Wrongs, maar bloeit meer open, waardoor ze zich uit de vage duisternis onttrekt.


Jam en Black Thumber vallen beide op door hun raarheid. Jam vooral met het bizarre slagwerk. Black Thumber lijkt dan weer een Moby-song met al die megalomane synths. Ten slotte is Afsluiter #9 is ongetwijfeld een van de betere songs op W, misschien wel een goede kandidaat voor de volgende single.

W is geen makkelijk album, het is dan ook geen makkelijke taak om het te reviewen. Bovendien zal W sowieso niet bij iedereen in de smaak vallen, wegens té bizar. Ikzelf kreeg de smaak pas na een tijd te pakken, het album vergt dus best wat werk en goede wil, maar uw moeite zal beloond worden. W kwam op 17 mei uit via DFA Records (LCD Soundsystem, Hot Chip, Holy Ghost!, Hercules and Love Affair, YACHT,...).

Planningtorock staat deze zomer op Pukkelpop.

Tracklist:

1 Doorway
02 The One
03 Manifesto
04 Going Wrong
05 I Am Your Man
06 The Breaks
07 Living It Out
08 Milky Blau
09 Machina
10 Black Thumber
11 Janine
12 9

THE BREAKS from planningtorock on Vimeo.

When Saints Go Machine - Konkylie

Tegen alle verwachtingen in is het niet Planningtorock die me met haar debuutalbum deze week het meest kan beroeren. Die eer is weggelegd voor de Deense electro pop band When Saints Go Machine. Het Kopenhaagse viertal brengt hun tweede album Konkylie uit op 6 juni via het Duitse !K7 Records (Apparat, Booka Shade, Hot Chip, Chromeo, Four Tet, Underworld, The Big Pink, ...).

De key to succes van deze band is de geweldige combinatie van de formidabele Antony Hegarty-achtige stem van frontman Nikolaj Manuel Vonsild en de leuke Scandinavische electro pop. Vooral de eerste helft van Konkylie staat vol ongelofelijk goede songs. Het tweede deel is misschien iets minder vlot, maar het doet zeker geen afbreuk aan de onbetwiste genialiteit van het album.

De LP wordt geopend door de titeltrack, op de achtergrond hoor je een beekje kabbelen terwijl Nikolaj sereen de track inleidt. Na een tijd bloeit de track open en maken we voor het eerst kennis met de zeer interessante sound van deze band. Chruch And Law is een van de beste songs op het album, dankzij de zalig diepe electrobeats, maar ook de diepe emoties die Nikolaj in de tekst legt. Ook Parix is de moeite, het klinkt iets minder tropical maar heeft meer een IDM-tintje. Vervolgens krijgen we het hoogtepunt op ons bord: Chestnut. Het is uitzonderlijk mooi gezongen, met geweldige elektronica en synths.

The Same Scissors en Jets gaan voort op dezelfde 'tribal' toon, het hele album lijkt in feite wel een verzameling van tribale oorlogs- en jachtliederen, maar dan van een stelletje elektronische Vikingen. Het vrolijke Kelly is misschien wel de meeste catchy song van het album, en fungeert momenteel als een soort single ter promotie van het album.

Hierna breekt het tragere slotdeel van het album aan met On The Move, Whoever Made You Stand Still en Add Ends. Hoe meer ik deze tracks beluister, hoe groter mijn appreciatie en bewondering wordt. Vooral Whoever Made You Stand Still heeft nog maar weinig met electro, maar eerder met baroque pop te maken, de band doet hier dan ook vreselijk veel aan The Irrepresibles denken. Afsluiter Add Ends is dan weer heel erg verfijnd en valt op door de wondermooie cello.

Konkylie is een prachtig album, dat zich uitstekend leent tot geweldige live-shows. Hopelijk mogen we deze band dan ook in het nieuwe concertseizoen in België of Nederland verwelkomen.

Tracklist:

1. Konkylie
2. Church And Law
3. Parix
4. Chestnut
5. The Same Scissors
6. Jets
7. Kelly
8. On The Move
9. Whoever Made You Stand So Still
10. Add Ends

Chruch And Law:



Chestnut:



Kelly by When Saints Go Machine

WHEN SAINTS GO MACHINE - "Add Ends" by www.cinema-rock.com

Mirrors + The Crookes + SUUNS @ Botanique 22/05/2011

Het concertseizoen wordt traditioneel afgesloten met Les Nuits Botanique, het fantastische festival van het Centre Culturel de la Communauté française met zijn overvloed aan concerten in en rond het prachtige Botanische paleis van Brussel. Op zondag was er keuze tussen maar liefst vijf concerten. Twin Shadow, Esben & The Witch en Holy Ghost! werden vakkundig overgeslagen wegens A: al gezien of B: ze komen allemaal naar Pukkelpop. Mijn keuze ging dan ook naar het driedelige programma in de Rotonde: de Engelse bands Mirrors en The Crookes en het Canadese SUUNS. Een enigszins rare maar leuke variatie!


Mirrors kon mij eerder dit jaar en vorig jaar zeer bekoren met hun Ways To An End EP en debuutalbum Lights And Offerings. Deze jonge elektronische pop noir band uit Brighton kan u in een zekere mate vergelijken met HURTS, maar ze zijn een pak minder commercieel gericht, en ze hebben een véél beter debuutalbum onder de arm. Het viertal beklom het podium, gekleed in zeer mooie maatpakken, die erg goed bij hun stijl passen. De zanger van The Crookes zei hier het volgende over: "Since the British Empire collapsed, we need to outstand in something else, like clothing". Ook The Crookes lieten zich trouwens opmerken door een hippe en stijlvolle kleding. Met een Kraftwerkiaanse elegantie stelden de vier electro-liefhebbers zich naast elkaar op, met elk een tafel vol elektronica-toestellen, waaronder de mooiste elektronische drum die ik tot dusver heb gezien. Enkel zanger James New nam wat meer bewegingsruimte om zich met voldoende emotie in zijn rol van geteisterde ziel te smijten.


Mirrors bracht zonder meer een erg goed optreden, met uitstekende live muziek, en niet - zoals zo vaak gebeurt bij electro-bands - door gebruik te maken van samples en dergelijke. James New bleek een aangename zanger, al durfde hij er af en toe wel wat naast te zitten, maar kom, dit is de Koningin Elisabeth Wedstrijd niet. Met een behoorlijk futuristisch optreden deed de band ons toch meerdere keren aan de 80's denken. Op het scherm achter de groep werden allerlei zwart-wit figuren afgebeeld, terwijl het viertal zich geconcentreerd maar met plezier uitleefden met hun elektronica. Het geheel gaf een Joy Division-achtige indruk à la Anton Corbijn, als compliment kan dat tellen. De band bracht zo goed als alle nummers uit hun album, met als hoogtepunt het prachtige en donkere Something On Your Mind en de indrukwekkende afsluiter Secrets, die van een zeer uitgewerkte outro was voorzien.


Na dit fantastische begin, maakte de zaal - die verrassend genoeg bijlange niet uitverkocht was - zich op voor het hoogtepunt van de avond: The Crookes. U mag met mij van mening verschillen, maar tot vandaag heeft deze indie popband uit Sheffield met haar debuut Chasing After Ghosts nog steeds het beste album van dit jaar gemaakt. Mijn verwachtingen waren torenhoog en konden dus enkel teleurgesteld worden. Maar vreemd genoeg gebeurde dat allerminst. Wat een ongelofelijk talent hebben deze 'lads'! De stem van frontman George Waite klinkt zo mogelijk nog beter dan op het album. Maar daar bleef het niet bij, deze band wist als geen ander hoe men een publiek enthousiast moet krijgen. Waite bleek bovendien een uitstekend gevoel voor humor te hebben, zo kondigde hij het tweede nummer aan met: "This song is dedicated to the girl over there, who put her fingers in her ears during the last song", en begon hij elke, maar dan ook elke zin met, "thank you very much indeed!", enzovoorts. Aan charisma heeft deze frontman geen tekort.


In dat opzicht deed hij me weer aan Morrissey denken, zo een dandy is hij wel niet, maar hij heeft eenzelfde innemende persoonlijkheid, bovendien is de gelijkenis met zijn stem nog steeds opmerkelijk. The Crookes kan je dan ook een mix tussen The Smiths en The Drums noemen (indie pop + hippe kleren moet die laatste vergelijking verklaren). Maar genoeg over mijn obsessie voor Waite. Het optreden was namelijk ook muzikaal gezien buitengewoon. De band bracht werkelijk prachtige versies van The Crookes Laundry Murder 1922 en Youth, dat dan geniaal overging in I Remember Moonlight. Dit optreden was het laatste van The Crookes' tour ter ondersteuning van hun album, dus deden ze extra hard hun best om in schoonheid te eindigen. Ik denk niet dat iemand niet onder de indruk was van hun kunnen. Het werd me weer zeer duidelijk waarom ik zo graag naar concerten ga, momenten als deze zijn onbetaalbaar. Kortom, The Crookes hebben een zeer grote toekomst voor zich.


Ten slotte werd de avond afgesloten door SUUNS uit Montreal. Na twee vrij toegankelijke popbands kregen we dus plots zeer psychedelische indie rock op ons bord. Het was duidelijk dat velen daar nog niet klaar voor waren, maar toch was ook dit laatste optreden van een zeer hoog niveau. SUUNS maakte vorig jaar indruk met hun fenomenale debuut Zeroes QC. Als u het album al vreemd vond, dan deed de band er live nog een schepje bovenop. De kracht van SUUNS zit volgens mij in de nimmer aflatende spanning en dat zalige kraut rock gevoel. In hun art rock zit een erg subtiele schoonheid, maar je moet helaas soms een fijnproever zijn om deze echt te kunnen smaken.


Zanger Ben Shemie deed me soms denken aan Thom Yorke, zeker als hij lelijke gezichten trok terwijl hij zong (ha!). Verder kon ik ook een zekere invloed van Caribou horen. Ondersteund door een indrukwekkende gitarenmuur, een wilde drummer en een freaky toetsenist, werd dit een echt experimenteel en underground rock feestje om U tegen te zeggen. Het optreden met het aanstekelijke elektronische Arena helpt daar natuurlijk ook bij. SUUNS slaagde erin om hun songs nog langer en nog psychedelischer te laten maken, waardoor ik soms weg gleed in een rare trance (mogelijk ook dankzij de vermoeidheid van zo een geweldige maar lange avond). Ik kon het zelfs niet nalaten om volop "Don't be yourself, you are someone else" mee te kwijlen tijdens Gaze. De Canadezen verrasten mij allezins zéér aangenaam, als ik de tijd vind (wat helaas zeer onwaarschijnlijk is), zal ik ze zeker nog eens opzoeken op Pukkelpop.

Mirrors, The Crookes en SUUNS gaven elk extreem goede optredens. In hun eigen genre zijn deze bands dan ook de absolute top, of zijn ze bezig daar te geraken, wat ze vast en zeker zal lukken. Hoe dan ook, ik ben bijzonder onder de indruk...

Kitsuné Maison Compilation 11 : “The Indie Dance Issue"

Maandag kwam de nieuwe Compilatie van het Franse Kitsuné uit, een modehuis/label met een uitstekend oog voor aanstormend talent. Er bevinden zich veel toch al wat bekendere namen tussen de artiesten: Logo, Guards, Is Tropical en Housse De Racket verschenen zelfs al eens op een eerdere Kitsuné Maison compilatie, ze zijn dan ook huisartiesten. Daarnaast vinden we ook Azari & III, Glasser en Creep terug. De compilatie draait, zoals u aan de titel kan zien, rond feestelijke indie-dance, maar veel verschil met anders - de compilaties staan meestal voor 3/4 vol met dance - is er niet. Opvallend is het eerste nummer Let's Go Al The way, de artiest/band is namelijk voorlopig anoniem en heeft dus geen naam. Het gaat in elk geval om een nieuw project, en het klinkt veelbelovend, maar meer weet ik ook niet.

Mijn aanraders:

Is Tropical - The Greeks: Dit jonge trio uit Londen passen perfect in het plaatje van Indie Dance. Een strakke beat met een opvallende leuke gitaarsound zorgen voor verfrissende electro pop.

Is Tropical - The Greeks by Posh Magazine

Peter & The Magician - Twist: een geweldige Disco/electro/house song! Wat had u anders verwacht van een samenwerking tussen Pierre-Alexandre Busson (Yuksek) en Stephen Fasano (vroeger) van Aeroplane (deze compilatie kleurt dus toch een beetje Belgisch). Het is eenvoudig maar zeer aanstekelijke italo-disco.

Peter & The Magician "Twist" by TheMagician

The Touch - Sermon: Touch gaat eerder voor de verfijnde electro met een zware beat. Ik heb geen idee wie deze Zweden echt zijn maar hun muziek is werkelijk subliem en valt een beetje te vergelijken met Booka Shade op zijn best.

Sermon by ThTch

Exotica - Conte d'été (Afrofunk Version): Dit is zonder twijfel het beste en leukste nummer op Kitsuné Maison 11. Het Franse Exotica bestaat uit Julien Galnier van Chateau Marmont en zangeres Clara Cometti.



Tracklist:

01. “Let’s Go All The Way” (Early Version)
02. Alexander Dexter Jones – “Phantastic Phone Call”
03. Housse De Racket – “Roman”
04. Polarsets: “Sunshine Eyes”
05. Gallops: “Miami Spider” (Ponciau edit)
06. Cosmonaut: “Say What You Want”
07. Creep – “Days” (Azari & III Remix)
08. Is Tropical – “The Greeks”
09. Peter & The Magician – “Twist”
10. The Touch – “Sermon”
11. Logo x Icona Pop – “Luvsick”
12. Beat Connection – “Silver Screen”
13. Nightbox – “Pyramid”
14. Guards – “Resolution Of One”
15. Fiction – “Big Things”
16. Exotica – “Conte d’Eté” (Afrofunk Version)
17. T.E.E.D - "Household Goods" (Justin Martin Remix Edit) [MP3 Bonus Track]

Yuksek - On A Train EP

Yuksek, het alter ego van de Franse electro dj Pierre-Alexandre Busson bracht op 2 mei zijn nieuwe On A Train EP uit via Universal.

De EP bevat drie nieuwe song waaronder de aangename single On A Train, toch ben ik iets meer fan van Dead Or Alive, dat volgens mij net iets beter in elkaar zit. Voor de derde track Mister Dangerous ga ik pas echt helemaal plat. Het is dan ook een heel andere song dan de rest, de indie pop wordt vervangen door zalige en zeer dansbare Franse electro met synth disco.

Er volgen nog twee uitstekende remixen van On A Train door GUCCI VUMP (neven-project van Brodinski en Guillaume ven The Shoes) en The Magician, vooral die eerste geeft een grote meerwaarde aan het origineel. Ten slotte is er nog een semi-akoestische cover van On A Train door ALB, wie dat ook moge wezen.

Deze EP heeft tot doel om ons warm te maken voor Yuksek's tweede album Living On The Edge Of Time, die uitkomt op 13 juni. Mission Accomplished.

Tracklist:

01. On A Train
02. Dead Or Alive
03. Mister Dangerous
04. On A Train (Gucci Vump Remix)
05. On A Train (The Magician Remix)
06. On A Train (ALB cover)



Yuksek - Dead or Alive (Promotion) by davidbalagna

Mister Dangerous (preview) by Yuksek

On a train | Gucci Vump remix (preview) by Yuksek

Animal Collective + Teengirl Fantasy @ Koninklijk Circus 18/05/2011

Elke zelfrespecterende indieliefhebber kent Animal Collective. Het viertal uit Baltimore is al jaren een van 's werelds belangrijkste, meest gelauwerde en beste experimentele bands. Als zo een band naar België afzakt, is het dan ook een kwestie om erbij te zijn, en dus werden kosten noch moeite gespaard om een ticket voor hun optreden op Les Nuits Botanique te bemachtigen.

Nu, echt moeilijk was dat niet, de zaal was verre van uitverkocht. Is België nog niet klaar voor een band als Animal Collective? Ze zijn nochtans al elf jaar bezig, en ze brachten inmiddels maar liefst acht albums uit, waaronder het legendarische Merriweather Post Pavillion uit 2009 (goed voor 9.6/10 van Pitchfork). En niet alleen dat laatste album, maar zowat alles wat ze ooit gemaakt hebben werd met lof overladen door de vakpers. Bovendien hebben de vier leden ondertussen elk hun eigen succesvolle solo-project opgestart: Noah Lennox is Panda Bear, David Portner is Avey Tare, Josh Dibb is Deakin en Brian Weitz is Geologist. Het verbaast me dat deze heren nog tijd hebben om samen te toeren, zeker in het geval van Noah Lennox die zopas met Panda Bear een schitterend album (Tomboy) heeft uitgebracht. Meer nog, er staat ons dit jaar zelfs een nieuw Animal Collective album te wachten.

Laat ons echter beginnen bij het begin, bij een optreden van semi-goden hoort uiteraard een goed voorprogramma, daarvoor werd het electronic duo Teengril Fantasy ingeschakeld, een band die in feite evengoed als hoofdprogramma in de Rotonde had kunnen functioneren. In 2010 brachten Nick Weiss en Logan Takahashi hun debuutalbum 7AM uit, het kreeg vrij veel aandacht en werd best positief onthaald. Zelfs ben ik wel een fan van hun experimentele dream electro, al wordt het soms nogal eentonig.

Hun optreden was dan ook in hoge mate vergelijkbaar met hun album. Op zich was het goede en interessante muziek, maar het was eveneens eentonig. Er werd te weinig gebruik gemaakt van de vele mogelijkheden tot het bereiken van een climax in hun set, waardoor de songs maar wat bleven aanmodderen. Dit kan best bewust zo zijn, maar echt aangenaam is het niet wanneer je tevergeefs verwacht dat er iets geweldig gaat komen.


Vooral Weiss was erg enthousiast, hij stond constant als een halve gare te springen, en bewerkte zijn elektronische drum met een kracht die ons deed vrezen dat het toestel het zou begeven. Helaas werd dat enthousiasme niet echt overgebracht op het publiek, door de verwarrende eentonigheid wisten velen niet echt wat ze ermee moesten aanvangen, en staarden ze dan maar braaf voor zich uit.

Op naar Animal Collective! Het eerste wat opviel was het grappige en totale gebrek aan kledingsmaak, David Portner droeg een onnozel petje, Josh Dibb een oerlelijke voetbal shirt (zie foto) en uiteraard had Brian Weitz zijn typische kopzaklamp aan. Animal Collective is gelukkig op zichzelf al zo enorm hip, dat ze geen kleding nodig hebben om cool te zijn. Toch is er een zekere van morele grens van marginaliteit en zelfverloedering die bijna overschreden werd...

Nu, toen ik de jurken van de twee Franse finalisten van de Koningin Elisabeth Wedstrijd voor zang gisteren op televisie zag, dacht ik exact hetzelfde.


Ik wist op voorhand dat ze songs uit hun nieuwe, vooralsnog titelloze album gingen brengen, maar ik had er niet op gerekend dat dit er zoveel gingen zijn. In feite herkende ik slechts een handvol songs, de rest was dus nieuw. Bands doen dat wel vaker, om te testen hoe hun nieuwe muziek live klinkt. Maar het gebeurt zelden dat een set voor 80% uit nieuw materiaal bestaat. Aan de ene kant is dit leuk, want nu weet ik alvast dat het nieuwe album goed gaat zijn, langs de andere kant heb ik geen dertig euro betaald om anderhalf uur muziek te horen die ik niet ken. Dat wordt na een tijd erg vervelend, en ja, zelfs een beetje saai.

Nu moet u mij niet meteen een gebrek aan zin voor avontuur verwijten. Animal Collective maakt immers niet meteen de meest toegankelijke muziek, 'experimenteel' is zowaar hun epitheton ornans. Zo een muziek de eerste keer volledig appreciëren is best moeilijk. Bovendien speelde de band verrassend veel tragere nummers, waardoor er weinig vaart in het concert zat. Ik had mij eerder verwacht aan een wervelend concert met veel van hun wilde en dansbare nummers. Ten slotte stak ook de geluidskwaliteit (ook bij Teengirl Fantasy) in het Koninklijk Circus die avond wat tegen.


Maar genoeg met die slecht nieuws show. Het was dan wel niet wat ik er van verwacht had, maar op zich bracht de band best een goede show. Zowel Lennox als Portner waren goed bij stem, en Dibb en Weitz leefden zich lekker uit op hun instrumenten. In het openingsnummer nam Dibb zelfs de zang op zich, wat erg goed en spooky klonk. Achter de band werden er op een enorm scherm de lelijkste kleurencombinaties, onherkenbare vormen, en epileptische bewegingen getoond. Deze verschrikking paste goed bij hun kleding, maar ook wel bij het hallucinerende effect van hun muziek.

uit hun bekende werk speelden ze Did You See The Words, Summertime Clothes, Brothersport en We Tigers. Je zag het publiek telkens uit de bol gaan als de band een van deze nummers inzette, maar zelfs als bisnummer werden we getrakteerd op een onbekend nummer. Ergens vermoed ik dat de band zich weinig of niets aantrekt van het publiek, dat merkte je ook tussen de songs door en aan hun algemene houding. Meer dan een paar woorden kregen we niet te horen, er werd zelfs amper geglimlacht. Langs de andere kant is het geen geheim dat de vier leden erg introvert zijn. Ik weet alvast één ding zeker: ze zijn zeer raar, en dat is volgens mij juist wat van hen zo een genieën maakt. Misschien moeten we ze dus maar gewoon laten doen.

Maar goed, Ik ben bang dat ik moet vaststellen dat Animal Collective mijn hoge - waarschijnlijk veel te hoge - verwachtingen niet konden inlossen. Dat is jammer, maar toch kijk ik nu met nog meer verlangen uit naar het nieuwe album.

Sinnbus presenteert: Mimas en Hundreds remixed

Het hippe Duitse label Sinnbus (ook bekend van het geweldige Bodi Bill) geeft twee überuitstekende remixen weg, om recente releases van haar artiesten te promoten.

De eerste remix is de Hamburgse electronic duo La Boume Fatale. Het nummer Vader In Burgos zal ook op het tweede album van de Deense experimentele math-pop band Mimas (zie foto boven) verschijnen. Lifejackets verschijnt op 10 juni. Persoonlijk vind ik Vader In Burgos een verrassend mooie song, vooral de trompet in combinatie met de Intelligent Dance Music is adembenemend en erg vernieuwend. Thumbs up!

Mimas - Vader In Burgos (La Boum Fatale Remix) by Sinnbus



De Touchy Mob Remix van Hundreds' song Solace begint wat traag, en lijkt op het eerste gehoor bijna akoestisch, maar laat u niet verrassen. De Berlijnse electro-folk artiest Touchy Mob laat na een goede twee minuten een unieke en experimentele beat losbarsten die steeds complexer en interessanter wordt. Deze remix is echt een meerwaarde voor het orgineel, die laatste kan u trouwens terugvinden op het self-titled album van Hundreds (zie foto boven) dat vorige maand uitkwam.

Solace (touchymob rmx) by HUNDREDS

SPC ECO - Big Fat World EP

"There is nothing better than shoegaze", die stelling bewijst SPC ECO nog maar eens met haar fantastische nieuwe Big Fat World EP, sinds 10 mei te koop en te beluisteren via bandcamp.

SPC ECO is een Brits-Amerikaans trio, met als frontvrouw de zangeres Rose Berlin, bijgestaan door multi-instrumentalist Dean Garcia (Bass, gitaar, drums, programming) en gitarist Joey Levenson. Voor deze EP werden eveneens een paar bijdrages van gastartiesten gebruikt. Na hun debuut van januari 2010 werden we overladen door een heleboel EP's, SPC ECO is dan ook een erg productieve band, die ondanks het hoge werkritme toch zeer geslaagde shoegaze kan afleveren.

Big Fat World concentreet zich niet zozeer op de typische 'wall of sound'-structuur, maar eerder op een ruw samenspel van dreamy vocals met duistere elektronica en een prachtige maar niet al te nadrukkelijke rol voor de gitaren. Het eerste nummer op Big Fat World, Gone, is voornamelijk ruwe rock maar heeft ook wat industrial in zich. Silo Too High is meer dreamy en ambient, op een gekke manier doet het me wat denken aan gothic, maar dan op een goede manier, al kan men zich dat waarschijnlijk moeilijk voorstellen. De titeltrack Big Fat World is eerder down to earth, maar net zo goed een prachtige song met hemelse gitaren.

Met Forever Now kiest SPC ECO nadrukkelijk voor een ambient sound, en ook Here I Am is wat breed uitgesmeerd. In afsluiter Feels Like Flying zit er wat meer melodie, maar blijft de band vasthouden aan het nogal epische karakter van de tweede helft van deze EP.

Als SPC ECO zo door blijft doen, kan de band nog wel eens eindigen bij de top van het shoegaze-genre. Hopelijk komt er snel een nieuw album.

Tracklist:

1.Gone 04:10
2.Silo Too High 04:16
3.Big Fat World 03:37
4.Forever Now 03:54
5.Here I Am 04:58
6.Feels Like Flying 07:48

Lezers met een browser die de bandcamp player niet ondersteunt (zoals Rockmelt) kunnen best de EP streamen op Bandcamp zelf, waar de player wel werkt.

Hooray For Earth - True Loves

De zomer van 2011 ziet er goed uit voor Hooray For Earth, het zullen hoogstwaarschijnlijk zeer belangrijke maanden worden. Een dik jaar na hun eerste Momo EP komt op 7 juni immers hun debuutalbum True Loves uit via Dovecote Records. Sinds vorig jaar werden de New Yorkers eveneens opgemerkt door big shots à la Pitchfork en Stereogum, hun debuut zal dus genoeg aandacht krijgen, en naar alle waarschijnlijkheid zullen de kritieken best positief zijn.

Hooray For Earth bestaat uit frontman Noel Heroux, bassist Christopher Principe, gitaarist/live synthist Gary Benacquista en drummer Joseph Ciampini. Men mag Heroux gerust omschrijven als hét genie achter dit album, het overgrote deel van de songs, melodiëen en ideeën zijn immers van zijn hand. Ofwel lukt het hem gewoon zeer aardig om alle lof alleen op te strijken. Hoe dan ook, de band past niet echt in één bepaald hokje, het gaat van synth pop, tot psychedelische of chil-out surf pop. Ze klinken alvast wel lekker indie.

True Loves wordt aardig geopend door het duistere Realize It's Not The Sun en het romantische (een beetje Anna Calvi achtig met al die drums) Last Minute. Maar u wordt pas echt van uw sokken geblazen door het grootse Sails. Het nummer is voorzien van zalige synths en een strakke beat. Vijf minuten lang muziek van een zeer hoog niveau! Ook titelnummer True Loves is een pareltje, vooral dankzij het leuke refrein en het hyperkinetische slagwerk. Het doet soms wat denken aan Passion Pit.

De synths op Same lijken dan weer op die van Planningtorock, maar de vocals en de melodie maken er eerder een new wave song van. Het refrein van Bring Us Closer Together is trouwens ook heel herkenbaar, en het heeft iets nostalgisch maar een echte fan ben ik er niet van. Afsluiter Black Trees is daarentegen een schitterende track, met wondermooie dreamy vocals.

True Loves is een veelzijdig debuut van een beloftevolle band. Songs als Sails, True Loves en Black Treas doen mij verlangen naar meer. Voor Hooray For Earth live aan het werk te zien zal u wel nog even mogen wachten, of naar Amerika gaan.

Tracklist:

01 - Realize It's Not The Sun
02 - Last Minute
03 - Sails
04 - True Loves
05 - Same
06 - Hotel
07 - No Love
08 - Bring Us Closer Together
09 - Pulling Back
10 - Black Trees

Hooray For Earth - True Loves from Dovecote Records on Vimeo.

Hooray For Earth, Sails by Daniyrselfclean

Friendly Fires - Pala

Vandaag werd bekend gemaakt dat Friendly Fires naar Pukkelpop komt, als u even de tijd neemt om deze post te lezen weet u eveneens waarom u daar zo blij om moet zijn. Echte fans moeten uiteraard niet tot Pukkelpop wachten, want de Britse indie dance band staat woensdag in de AB te Brussel en vrijdag in de Melkweg te Amsterdam - allebei reeds lang uitverkocht. Ik heb trouwens geen idee welke idioot Friendly Fires in de véél te kleine AB Club heeft geprogrammeerd. Deze jongens zouden immers moeiteloos de grote zaal uitverkopen. Vandaag komt bovendien hun tweede album genaamd Pala uit via XL Recordings. Na het grote succes van het self-titled debuutalbum uit 2008 moesten de jongens uit St Albans extra hard hun best doen. Maar voorlopig zien de kritieken er (buiten The Independant) erg positief uit.

Hoe dan ook, als u zich afvraagt of er op Pala even sterke hits staan als Jump In The Pool, Paris of Skeleton Boy dan kan ik u gerust stellen, Friendly Fires heeft niets van zijn frisheid verloren. Dat valt al meteen op bij de geweldige opener Live Those Days Tonight, excusez le mot, maar wat geile song is me dit. Het wordt zowaar nog erger met het epische Blue Cassette, het heeft een rustige maar spannende (hoor dat hart kloppen!) intro, en barst vervolgens los in een prachtsong. Ook Hawaian Air laat zich in het eerste deel van de LP opmerken, met een strakke en gecontroleerde beat wordt u vakkundig doorheen dit semi-tropische lied geleid. In feite is het té goed afgewerkt om echt tropisch te kunnen zijn...

Titelnummer Pala breekt het tempo van het album helemaal af, maar omdat het zich in het midden bevindt functioneert het in feite eerder als een lang intermezzo, waardoor het niet echt stoort. Met Show Me Lights komt het dance-gevoel overigens weer helemaal terug, al hoor ik eveneens hier en daar een zekere RnB invloed. Het klinkt alvast erg goed, zeker de catchy strofe "Take Me Back In The Darkness". Van RnB naar indie funk in True Love, het refrein klinkt zelfs wat disco-achtig. Ook Pull Me Back To Earth is zeker een van de hoogtepunten op Pala, vooral die fijne elektrische gitaar maakt het helemaal af. Op Chimes primeert dan weer een zwoele bass beat en een frivool - het klinkt zeer raar maar ik kom even niet op de juiste benaming - klokkenspel? U weet wel, die belletjes...

Afsluiter Helpless doet op het eerste zicht nogal aan Paris denken, hetzelfde relaxe tempo, en dezelfde semi-soul toon. Ik heb het u trouwens nog niet verteld, maar dear mother of God wat klinkt frontman Ed Macfarlane weer uitstekend op Pala. Het is naar mijn mening dan ook het beste album van deze week. Bovendien 2011 is hét jaar van de ultieme doorbraak voor Friendly Fires!

Tracklist:

1 Live Those Days Tonight
2 Blue Cassette
3 Running Away
4 Hawaiian Air
5 Hurting
6 Pala
7 Show Me Lights
8 True Love
9 Pull Me Back to Earth
10 Chimes
11 Helpless

Lees het interview met Macfarlane over Pala en Friendly Fires op DeStandaardOnline.

Chris Malinchak - Renaissance EP

De Amerikaanse house dj Chris Malinchak uit New Jersey heeft vorige maand een overdonderde nieuwe EP genaamd Renaissance uitgebracht. Het zou wel eens de wedergeboorte van disco-house kunnen zijn. Hoe dan ook, de EP bevat vier zalige en zéér dansbare schijven vol messcherpe synths, pompende house beats en swingende disco-electro.

Via French-Express kan je het eerste nummer Can't Stop Loving You kopen via een positieve tweet over Chris Malinchak op Twitter.

Tracklist:

1 Can't Stop Loving You

2 The Fourth

3 Satisfied

4 Talk About it

FE004 / Chris Malinchak - Renaissance EP by FRΞNCH ΞXPRΞSS

Introducing D. Paris

Ik weet helaas nog steeds bitter weinig over D. Paris. Buiten het feit dat hij uit Londen komt, een uitstekende remix voor Keep Shelly In Athens' Hauntin' Me maakte, en zijn fantastische nummers op Soundcloud, is hij een compleet mysterie. Toch vind ik het nodig dat u hem wat beter leert kennen. Beluister en bewonder zijn intrigerende IDM tracks. Ik ben vooral een fan van het witch house achtige Trojan Drubbing en Left Behind.

I Must Tell You This by D. Paris

Trojan Drubbing by D. Paris

Left Behind by D. Paris

1954 by D. Paris

Beluister meer van D. Paris op Soundcloud.

Crystal Fighters + Hermanos Inglesos @ AB 12/05/2011

Het Spaans-Engelse collectief Crystal Fighters bracht gisteren een bezoekje aan de AB. Een bezoekje dat al maanden op voorhand was uitverkocht weliswaar. Het Belgische dj-duo Hermanos Inglesos mocht de Club voor hen opwarmen.

Hermanos Inglesos aka de gebroeders Cedric en Didier Engels brachten in 2009 hun eerste album Wander Of You uit. Hun zware electro is uiteraard ideaal voor de dansvloer, er werd dan ook voorzichtig wat heen en weer geschoven. Maar het uur zat de heren natuurlijk niet mee. Bijzonder weinig mensen - inclusief mezelf – kunnen immers een elektrofeestje om acht uur ’s avonds echt smaken. Hermanos Inglesos zou perfect als post-programma of gewoon op eender welke party kunnen fungeren. Maar ik prefereer toch gewoon een live-band als warm-up.

Gelukkig hadden de broers een soort audiovisueel spektakel in elkaar gestoken waarnaar we mochten staren. Het zat in feite best goed in elkaar. Op de zijschermen werden de gebroeders al dansend afgebeeld terwijl ze muziek maakten terwijl zij (in levende lijve) in het midden het geheel aan elkaar mixten. Toch stelde ik me de vraag of het niet beter was dat ze gewoon live op hun elektronica-instrumenten zouden spelen in plaats van hun gefilmde alter ego’s dat te laten doen, terwijl zij zichzelf achter hun Mac verscholen. Maar voor de rest was ik best aangenaam verrast door het heerschap, vooral hun single Wonderland met op de schermen een soort van David Attenborough-documentaire over duizenden bizons die over de savanne razen was indrukwekkend!

Hermanos Ingelsos mocht zich behoorlijk lang uitleven want Crystal Fighters zou pas om half tien beginnen. Een truc om te verbergen dat ze nog maar één album hebben uitgebracht en dus niet al te veel live-materiaal hebben? Wie weet! Hoe dan ook de band heeft ondertussen alvast een sterke aanhang gekregen. Na een succesvolle promotie van Kitsuné en met de release van het geweldige debuutalbum Star Of Love in oktober 2010 nam hun carrière een grote sprong voorwaarts. Bovendien heeft de band een zeer sterke live-reputatie.

Ondanks hun reputatie bleek de band toch niet helemaal aan de verwachtingen te voldoen. Dat lag in de eerste plaats aan een schromelijk gebrek aan enig zangtalent. Frontman Sebastian Pringle heeft een uiterst irritante stem, bovendien doet hij belachelijk weinig moeite om echt te zingen. Ook de zangeres (Mimi vermoed ik) heeft een stem die ongeveer te vergelijken valt met die van het gemiddelde tienermeisje met sterallures. Allures had ze immers wel, ze stond op het podium alsof ze al haar gevoelens in de muziek legde, maar er kwam maar bitter weinig uit dat echt de moeite waard was. Ook de andere bandleden zongen af en toe mee, maar daar was zo goed als niets van te horen. De geluidskwaliteit was dan ook abominabel slecht.

Maar daar bleef het zelfs niet bij, ook de muzikanten konden me amper overtuigen, of lag dat aan de kwaliteit van het geluid? Hoe dan ook, ik heb geen enkel uitzonderlijk stukje vakmanschap gezien, noch qua zong, noch van de muzikanten. Op zich zijn al deze flaters genoeg om dit concert af te doen als een ordinaire catastrofe. Maar zo simpel is het niet. Een van de belangrijkste troeven van de band is overduidelijk hun enthousiasme. Sebastian Pringle bleek bovendien een echte volksmenner. Het publiek was werkelijk wildenthousiast en danste zich de broek af (figuurlijk gelukkig – ik heb trouwens mijn twijfels of ‘zich de broek af dansen’ een echte uitdrukking is, maar het klinkt alvast goed). De toeschouwers leken me trouwens ook wat meer mainstream dan anders. Ik denk ergens wel dat de Drum and bass single Swallow daar voor iets tussen zit. Dat nummer klink overigens waarlijk verschrikkelijk. Maar goed, terwijl mijn aangezicht regelmatig een diepe frons vertoonde à la ‘what the hell zijn ze nu bezig?’ trok het publiek zich absoluut niets van het lage muzikale niveau aan, waardoor het in feite toch wel een zeer leuk feestje werd. Zelfs de lyrics werden mee gebruld.

Bovendien herstelde de band zich enigszins in de tweede helft van het optreden. Vanaf Plage werd er beter gezongen, en With Me klonk bijna even leuk als op jet album. Hoogtepunt Our House en bisnummer Xtatic Truth overtroffen het album zelfs. Hierdoor werd de schade toch nog enigszins beperkt.

Desondanks kan ik moeilijk anders dan concluderen dat dit concert een teleurstelling was, een show gekenmerkt door middelmatigheid. Ik heb me wel geamuseerd, en de sfeer was fenomenaal. Maar als muziekliefhebber verwacht ik toch een zeker wow-gevoel, en dat bleek helemaal niet aan de orde. Als u zin heeft in een feestje is dit de band die u moet gezien hebben, gaat u voor de muziek dan beluistert u beter de CD.

Tracklist:

1 Solar System
2 Champion Sound
3 Follow
4 Swallow
5 I Love London
6 I Do This Everyday
7 Plage
8 With Me
10 Summer
11 Our House
12 Xtatic Truth

Meer foto's + Foto-bron: Thomas Geudens, Wannabes

Austra - Feel It Break

Eind 2010 maakte het Canadese Austra indruk met The Beat And The Pulse EP. Zoveel indruk zelfs, dat hun debuutalbum Feel It Break zowat de meest gehypte LP van het moment is. Gelukkig is de hype terecht, het album is bijzonder geslaagd en ligt vanaf 16 mei in de winkels via het hippe Domino Records (Animal Collective, Owen Pallett, Arctic Monkeys, The Kills,...).

Austra wordt meestal vereenzelvigd met zangeres Katie Stelmanis uit Toronto, maar in feite is het een trio met drumster Maya Postpeski en bassist Dorian Wolf. Zij specialiseerden zich in een speciaal soort van duistere en The Knife-achtige electro pop, met invloeden van Björk en PJ Harvey. Naast de niet alledaagse en hippe electronica valt Austra's sound toch vooral op dankzij de indrukwekkende stem van Stelmanis. In haar middelbaar studeerde ze dan ook aan de prestigieuze Canadian Opera Company, waar ze naast zang ook piano en viool leerde. Op het laatste moment besloot ze geen hogere studies aan te vatten maar begon ze te werken aan haar eigen muziek, met het gekende resultaat.

Feel It Break bevat een paar reeds gekende nummers zoals Beat And The Pulse, en de eerste (fantastische) single Lose It. Voor de rest krijgen we nieuw materiaal van dezelfde hoge kwaliteit te horen. Darken Her Horse is de machtige opener - het heeft iets statig, het kondigt dan ook iets belangrijk aan. Spellwork laat goed horen dat Austra geen schrik heeft van new wave, zeer mooi! Ook The Choke is een van de betere nummers, Stelmanis doet hier wat denken aan Florence And The Machine.

Een hoogtepunt is het prachtige The Villian, Britse new wave met een oerdegelijke melodie om van te smullen. Er staan trouwens opvallend veel 'The'-songs op het album The Future, The Choke, The Villain en ook het rustige The Noise en afsluiter The Beast. The Noise is vrij sober en traag, in tegenstelling tot de rest van het album, dat best dansbaar is. The Beast gaat in feite nog een stapje verder, u krijgt bijna enkel Stelmanis, begeleid door een piano te horen (al kan het zeer goed zijn dat ze het zelf speelt). Het is een wondermooi buitenbeentje dat haar stem nog beter tot haar recht laat komen dan anders.

Feel It Break is een geslaagd album. Toch moeten we misschien nog een paar jaar wachten met echt hysterisch te worden, een nieuwe PJ Harvey of Björk is ze immers nog net niet.

Tracklist:

01. Darken Her Horse
02. Lose It
03. The Future
04. Beat and the Pulse
05. Spellwork
06. The Choke
07. Hate Crime
08. The Villain
09. Shoot the Water
10. The Noise
11. The Beast

Austra "The Villain" by Fred Hystere

Austra - The Beast by pipedreamin