Zei ik u eerder deze week dat het werk van Nieuw-Zeelandse bands zelden tot in Europa geraken? Nu is het toch wel weer zo ver zeker? Al is het iets helemaal anders deze keer.
The Naked And Famous is vandaag mijn edele luisterobject. Hun formidabele debuutalbum kreeg de naam "Passive Me, Agressive You" toebedeeld. In eigen land wordt deze band al op handen gedragen door de indie-scene, en kennen ze zelfs een commercieel succes (Young Blood stond op numero uno in de hitlijsten). Bovendien veroverden Alisa Xayalith, Thom Powers & Aaron Short met hun voorvernoemde de Silver Scroll Award 2010. Dit is blijkbaar de belangrijkste muzikale prijs die er in Nieuw Zeeland te rapen valt. Ga het nu alstublieft niet vergelijken met onze Music Industry Awards of laat staan de Radio 2 Zomerhit.
Ik sprak u over een trio, maar oorspronkelijk was het een duo en vandaag telt de band alreeds vijf leden.
The Naked And Famous kan je niet zomaar tot een bepaald genre rekenen, we leven immers niet meer in de jaren 90. Ze gebruiken elementen ui synth pop, electro-pop/rock, rock, punk, baroque pop, shoegaze en andere genres, en hoewel hun muziek ook bij de main stream aanleunt kan ik ze zonder probleem nog lekker indie noemen.
Bovendien krijg je met zoveel verschillende invloeden een erg gevarieerd album zonder echter incoherent te worden genoemd.
De band vliegt er graag stevig in, zeker bij de rockliederen (die in de meerderheid zijn), de vergelijking met Yeah Yeah Yeahs blijft dan ook niet achterwege. Zangeres Alisa Xayalith gebruikt nu eens haar stem op een kalme toon dan weer laat ze zich gaan à la Heads Will Roll, dit komt vooral zeer goed tot haar recht in Punching In A Dream.
De veelgeprezen single Young Blood is uiteraard een van de sterkmakers van het debuut, maar lang niet de enige. En naast al dat gerock is er ook tijd voor intieme passages, zo begint No Way erg folkish maar tegen de helft ontploft de boel weer, waarna een briljante shoegaze-gitaren-regen op ons neerdaalt.
Een geval apart is A Wolf In Geek's Clothing waar u overstelpt wordt door een erg zware en ondoorwaadbare elektronische chaos,... niet meteen mijn favoriete track.
Eindigen doen ze echter wel sterk. Girls Like You is een steengoede electropopsong, voor een keer neemt niet Alisa maar Thom Powers de leading Vocals op zich.
Passive Me, Agressive You is waarschijnlijk het beste debuutalbum uit Oceanië dat we dit jaar zullen horen. En nu wachten tot de rest van de wereld het oppikt.
Tracklist:
1. "All of This" 3:55
2. "Punching In a Dream" 3:58
3. "Frayed" 3:46
4. "The Source" 0:48
5. "The Sun" 3:56
6. "Eyes" 4:43
7. "Young Blood" (album version) 4:06
8. "No Way" 5:29
9. "Spank" 4:10
10. "Jilted Lovers" 3:15
11. "A Wolf In Geek's Clothing" 3:14
12. "The Ends" 1:49
13. "Girls Like You" 6:04
.jpg)
Het is zeker geen slecht debuut, ietwat bombastisch, maar toch zeer zeker goed te beluisteren. Het feit dat je aangeeft dat dit het beste debuutalbum van 2010 is dat uit oceanie komt, valt mij dan weer tegen. Denk bijvoorbeeld al aan het debuut van 'Kids of 88', veel minder bombastisch en het past allemaal net iets beters. Subjectief uiteraard. Furthermore, goede review!
BeantwoordenVerwijderenBeste Tim,
BeantwoordenVerwijderenIk kende Kids Of 88 nog niet! Vandaar mijn vergissing. =)