White Lies - Ritual

Het Belang Van Limburg schrijft vandaag dat de Londense band White Lies dit jaar wel eens zou kunnen doorbreken. Zij vergeet echter dat White Lies in 2009 al doorgebroken is. Maar laten we HBLVL nu niet enige kennis van muziek betichten, haar kennis op andere vlakken is al oppervlakkig genoeg, al is het een handig hulpmiddel om Kim Clijsters te stalken en de laatste weetjes uit Lummen, Meeuwen of Peer te weten te komen.

Maar goed, ik mag zonder enige twijfel stellen dat White Lies al lang bekend is bij een relatief groot publiek, ze stonden op Rock Werchter en op Pukkelpop op de Main Stage en zelfs minder-alternatieve kennissen van mij kunnen hun hits van hun debuutalbum To Lose My Life (2009) meebrullen.
Toch is White Lies geen typisch massaconsumptieproduct, het is een van die zeldzame zaken die een groot publiek en kwaliteit succesvol kunnen combineren, en die kwaliteit is enkel aan de allerbesten gegeven.

Ook ik ging in 2009 moeiteloos plat voor hun inmiddels legendarische debuut, hoewel zij in het begin al te gemakkelijk werden afgeschilderd als een zoveelste Joy Division Copycat bleek die vergelijking (voor de zoveelste keer) onterecht.
Na twee jaar toeren kwam in het najaar van 2010 het verlossende nieuws dat de opvolger nabij was. De fantastische single Bigger Than Us werd officieel op 3 januari gereleased maar deed officieus al veel langer de ronde. Bigger Than Us deed uitschijnen dat het nieuwe album de lijn van To Lose My Lose zou voortzetten, maar dat bleek toch niet helemaal waar.


Het nieuwe album Ritual wordt vandaag, 17 januari, officieel uitgebracht onder Friction Records (Crystal Castles, Elbow, Stone Roses, Yeah Yeah Yeahs,...). En dat brengt ons tot twee mogelijkheden, ofwel wordt het album door de vakpers te min bevonden, te zwak, hooguit middelmatig. Ofwel trekken zij die oordopjes uit hun oren en luisteren met een onbevooroordeelde ingesteldheid naar deze topplaat om tot de conclusie te komen dat Ritual een absolute parel is. Toch heb ik het vermoeden dat Ritual geen mooi lot bij de critici beschoren is. Helaas en onterecht.

Terwijl To Lose My Life eerder neerslachtig, zeg maar lichtjes suicidaal klonk, heeft het succes duidelijk een positief effect gehad op de sound. Positief, zoals in vrolijk, welteverstaan.
Bovendien is er heel wat elektronica bijgekomen, maar niet overdreven veel, White Lies is en blijft een rockband. Een heel erg goede rockband weliswaar.
Ondanks die veranderingen blijft de typische grootste WL-sound die hen zo onweerstaanbaar maakt behouden, en ook de lyrics en de vocals van Harry McVeigh zijn nooit helemaal vrij van enige tristesse.


Opener Is Love brengt onmiddelijk een nieuwe instrumentatie met zich mee, na anderhalve minuut wordt McVeigh vergezeld door een elektronisch geluid dat op To Lose My Life totaal ondenkbaar zou zijn, ook de achtergrond zit vol electronica, maar de gitaren nemen al snel alles weer over, wat leidt tot een meer dan degelijke crescendo-opener.

Strangers klinkt meer conservatief, net zoals Bigger Than Us, maar toch hebben deze songs een zekere schwung die mij overweldigen met optimistische emoties. De synths op Strangers hebben dan weer een semi nostalgisch effect. Ook verder in het album komen deze terug, zoals in Streetlights. Het geeft het album een orkestrale schijn. Het refrein van Streetlights nummer is oersterk, verslavend en verpletterend, kortom ideaal voor een gigantisch stadium-concert.

De epische zoektocht naar de Heilige Geest (Holy Ghost) draait uit op een zalige chaos die je eerder van 65daysofstatic zou verwachten. Turn The Bells doet me muzikaal gezien dan weer aan Stoffer Og Maskinen denken, al blijft McVeigh's stem de onmisbare slagader die uw hart als geen ander sneller kan doen kloppen.



Verder doet de muziek op The Power & Glory, White Lies niet aan Joy Division maar aan New Order linken, we blijven alvast binnen de familie. Maar het opmerkelijkste nummer is toch afsluiter Come Down. McVeigh's stem kent in het korte refrein een ongekende hoogte en de muziek is anders dan anders, desalniettemin leuk. Bijna even leuk als het woord 'desalniettemin' zelf.

Ik kan u nog niet vertellen of ik Rituals beter vind dan To Lose My Life. Ik heb die laaste immers grijs gedraaid, en Rituals is nog heel erg fris. Maar wat ik hoor staat mij alvast heel erg aan. Harry, Charles en Jack en producers Alan Moulder (Depeche Mode, My Bloody Valentine, Placebo, Interpol,...) en Max Dingel (Glasvegas, Goldfrapp, Killers, Muse, Tiga,...)hebben duidelijk heel erg hun best gedaan om het niveau hoog te houden.
Het is dan ook heel erg jammer dat het concert van 23 maart in de AB te Brussel al maanden is uitverkocht.

Tracklist:

1. Is Love?
2. Strangers
3. Streetlights
4. Bigger Than Us
5. Peace & Quiet
6. Holy Ghost
7. Turn the Bells
8. Power & The Glory
9. Bad Love
10. Come Down