Starfucker - Reptilians

De legendes zijn onduidelijk en authentieke bronnen zijn er niet, het is daarmee dat ik u vertel dat Starfucker het licht zag in het jaar tweeduizend en zes OF was het nu tweeduizend en zeven? Laten we het alvast op die twee opties houden.
In den beginne was Starfucker de nieuwe wending die Joshua Hodges aan zijn solo-carrière gegeven had na zijn eerste album 'Sexton Blake' en het latere 'Play The Hits' dat dan weer werd uitgegeven onder de bandnaam Sexton Blake. Bent u mee?

Starfucker verloor haar status als solo-project met de komst van Ryan Biornstad (gitaar, keyboard, vocals, turntables), Shawn Glassford (bass, keyboards, drums), en Keil Corcoran (drums, keyboards, vocals), en zo verzeilde in 2008 hun eponieme debuutalbum op de vrije muziekmarkt vanuit hun thuisbasis Portland (Oregon).

In 2009 veranderde hun naam tijdens een minieme identiteitscrisis naar PYRAMID, daarna naar Pyramidd en vervolgens terug naar Starfucker, maar de gecensureerde versie STRFKR is ook toegelaten voor de vrome zieltjes onder ons. Onder deze benamingen en met de hogervermelde samenstelling brengt de band op 8 maart 2011 hun nieuwe, tweede album 'Reptilians' uit. De titel verwijst naar de zogenaamde fictieve 'reptilian humanoids' of 'reptielmensen'.


Reptilians werd net zoals het vroegere werk bijna volledig door de onmiskenbare numero uno van de groep, Joashua Hodges, geschreven. Toch heeft ook de levende drummachine Keil Corcoran een beslissende invloed op de sound gehad en daarnaast mag men de bijdrage van producer Jacob Portrait niet vergeten.

Starfucker maakt experimentele electro-pop die zonder twijfel erg in de smaak valt bij fans van bands als Passion Pit. Waarmee ik u twee dingen wil duidelijk maken. In de eerste plaats betekent dit dat Starfucker goed is. Ten tweede staat hierbij vast dat ik een fan ben, want:

Ik ben een fan van Passion Pit
Passion Pit fans zijn fan van Starfucker
EN DUS:
Ik ben een fan van Starfucker

Zie hier mijn semi-logische semi-vertrouwbare redenering die wegens het gebrek aan algemeenheid in feite niet klopt. Gelukkig kan ik u ook vertellen dat formele logica compleet idioot is.


Maar goed, dat Passion Pit geluid komt meteen tot uiting in opener Born en in Julius, dat vorig jaar al werd uitgebracht als single.
In Bury Us Alive -tevens de beste song en de eerste albumsingle- komt dan weer een andere sound naar boven en later weer iets anders (etc), en zo is Reptilians een vrij variërende doch coherente plaat die ons bespaart van een monotone eentonigheid. Ja dat is inderdaad een pleonasme.

Zoals u al gemerkt heb ik vandaag een irritante drang om u voornamelijk zever te vertellen. Ik zal stoppen met rond de pot te draaien voordat zij zelfmoord pleegt. In feite komt Repiliants hier op neer: leuke psychedelische en experimentele electro met een paar dansbare songs, wat aangename 'weirde shit'-tracks, en dat alles doorspekt met een sublieme laag pop en zelfs rockmuziek. Hoewel de nummers toffe thema's hebben zoals het einde van de wereld blijft de essentie dus toch: catchy electro-pop.

Nog een laatste weetje: de bandleden vinden het, zoals u kan zien op de afbeelding, nogal leuk om in vrouwenkleren op te treden.

Tracklist:

1. Born
2. Julius
3. Bury Us Alive
4. Mystery Cloud
5. Death as a Fetish
6. Astoria
7. Reptilians
8. The White of Noon
9. Hungry Ghost
10. Mona Vegas
11. Millions
12. Quality Time
13. Slow Dance (Bonus Track)
14. Recess Time (Bonus Track)

Bury Us Alive


Julius


Millions