Het moet ongeveer een jaar geleden zijn dat ik voor de eerste keer naar een nummer van het trio Esben And The Witch luisterde. Rachel Davies, Daniel Copeman en Thomas Fisher uit Brighton maken sinds 2008 samen muziek, en na amper twee jaar stak hun bekendheid al het Kanaal over, niet uitzonderlijk, moor ook niet slecht.
Het eerste nummer dat ik te horen kreeg was About A Peninsula, een waarlijk fenomenaal nummer dat mijn mond meerdere malen deed openvallen. Daarnaast waren er reeds meerdere topssongs beschikbaar zoals Marching Song en Eumenides. Het duurde niet snel of het groepje mocht meedraaien met grotere namen als The xx, Wild Beasts, Efterklang, The Big Pink, en Deerhunter. Daarnaast tekenden ze als enige Europese band van 2010 bij het fameuze Matador Records label (Interpol, Perfume Genius, Mogwai, Belle & Sebastian, Shearwater,...) waarbij ze Marching Song als single/EP uitbrachten. Last but not least mocht de band als voorprogramma van Foals op hun tour door de VS meereizen.
De kaarten lagen uitstekend voor Esben And The Witch, de authoritaire Engelse kranten en muziekbladen tipten hen als een van de revelaties van zowel 2010 én 2011 en op 31 januari wordt hun langverwachte debuutalbum Violet Cries in Europa uitgebracht.
De titel Violet Cries vat het album en de sound van de band mooi samen. Aan de ene kant grijpt ze terug naar de ouderwetse goth-muziek, waarmee ze zich stilzwijgend van de Witch House rage afwendt. Niettemin blijft de muziek zo duister als de term goth doet vermoeden. Langs de andere kant is het geen lelijke duisternis die men ons voorschotelt, Rachel's stem is ongelofelijk krachtig en bloedmooi. De muziek is erg indrukwekkend maar niet decadent of over the top. Het is dus geen commerciële rommelgoth, Esben And The Witch is niet toegankelijk, en er zullen nooit duizenden idiote tieners en twintigers hun haren zwart verven onder invloed van deze muziek. U mag het best freak-vrije goth noemen.
Ook het album verwoordt de titel trouwens: een foto van een eng en stervend bos wordt in het zachte violet afgebeeld, het ene neutraliseert het andere.
Violet Cries neemt enkele oudere songs over, in de eerste plaats het schitterende Marching Song, daarnaast ook het overrompelende Eumenides, samen vormen zij naar mijn mening de hoogtepunten van het album.
Maar de rest is niet zomaar opvulsel dat deze hoogtes met elkaar verbindt.
Esben And The Witch maakt veelvuldig gebruikt van zware drums en machtig gitaarwerk om de toehoorder omver te gooien, dit kenmerk komt zowat in elke song terug, net zoals de jagende, langgerekte vocale uitspattingen van Rachel. Ten slotte zit er in het geheel een horroreske spanning dankzij de spooky echo's, de griezelige gitaar-effecten en de war-drums. Dat oorlogsgeroffel past zeer goed bij een song als Warpath, overigens ook een van de beste nummers.
Violet Cries lost de verwachtingen in, al deed ze dat bij mij niet meteen. Het vergt enige tijd, maar indien die termijn afgelopen is valt er bijzonder weinig negatiefs te vertellen. Nog een laatste tip: draai die volumeknop maar eens goed (doch niet (gehoorschade-goed') op, dit album heeft de nodige power nodig om 100% tot uiting te komen.
Esben And The Witch treed op 11 februari op in de Botanique te Brussel. Voor zover ik weet zijn er nog kaarten.
Bestel de LP of download gratis de mp3 van Warpath hier.
Tracklist:
1. Argyria
2. Marching Song
3. Marine Fields Glow
4. Light Streams
5. Hexagons IV
6. Chorea
7. Warpath
8. Battlecry/Minicry
9. Eumenides
10. Swans
Esben and the Witch - Warpath
Eumenides - Esben and The Witch
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten