Covenant - Modern Ruin

Liefhebbers van het elektronische genre kennen de Zweedse band Covenant misschien nog wel, maar van die kennis schiet er in mijn generatie niet veel meer over. Nochtans waren Eskil Simonsson, Joakim Montelius, en Clas Nachmanson in de jaren 90 behoorlijk goed bezig, hun Sequencer album werd zelfs door bepaalde critici tot beste electro-album van het decennium uitgeroepen.

Hun stijl is die typische Europese industriële synth pop en new wave met invloeden van Kraftwerk en Front242, door sommigen EBM (Electronic Body Music) genoemd door anderen dan weer Future Pop.
Deze stijl werd en wordt vooral beoefend door Duitse groepen (en dat staat hen beeldig), maar de hoogdagen liggen al een tiental jaar achter ons.

Toch kan een gedateerd genre mij nog mateloos boeien, zeker als een groep als Covenant uitpakt met een album als hun nieuwe plaat Modern Ruin. Het is het eerste album sinds Skyshaper (2006), het live album uit 2007 niet mee gerekend. Daarnaast is het ook het eerste waarin Clas Nachmanson die de groep in 2007 verliet niet en nieuwkomer Daniel Myer wél te horen is.


Modern Ruin brengt ons een pikzwarte industriele synthpop die vandaag nog moeilijk haar gelijke kent. Het werkelijk fantastische Lightbringer zet de toon meteen. Bij Judge Of My Domain komt daar nog een beat bij en vanaf dat moment ben ik verkocht als een slaaf.

Covenant schetst ons een rauw beeld van de Westerse industrialisatie die op hol slaat en haar eigen ondergang veroorzaakt. De strakke beats en militaire electro zijn nog angstaanjagender dan Witch House. Tegelijkertijd spaten de oncontroleerbare energievonken er van af. U kan zich zonder enig probleem een vervallen, maar nog steeds in gebruik zijnde staalfabriek inbeelden, waar de opzichter zijn werknemers afbeult, 'schneller!'. Dat is het perfecte achtergrondbeeld voor dit album.


Langs de andere kant zorgen de synths ook voor een episch en hoopvol geluid, alsof er een uitweg is voor de industriële hel. Mijn verbeelding tart weer alle verbeelding (ha!) en dan zit ik nog niet eens aan de drugs (wat u niet begrijpen als 'dan ben ik pas gek' maar als 'i don't do drugs'). Maar songs als The Beauty And The Grace kan je moeilijk donker noemen.
Bovendien is er veel variatie, met hier en daar een experiment, zoals het rustige Kairos, of het The Knife-achtige stemgeluid in The Night, of het Trance-y The Road.

Het allerbeste vindt men echter in de bonus Cd van de limited Edition. De geweldige single Wir Sind Die Nacht heeft alles wat u nodig heeft. Bonkende New Wave electro met een enorm zware beat en een geile Fraulein. Zalig!
Bovendien is de Limited Edition voorzien van uitstekende remixen van Oscar Holter en Henrik Bäckström die het origineel zeker evenaren.

Modern Ruin mag dan geen hip album zijn, de moeite is het wel.

DISC 1
01. Modern Ruin (01:28)
02. Lightbringer feat. necro facility (05:41)
03. Judge of My Domain (06:05)
04. Dynamo Clock (05:32)
05. Kairos (01:11)
06. The Beauty And The Grace (04:53)
07. Get On (04:41)
08. Worlds Collide (04:17)
09. The Night (03:20)
10. Beat The Noise (06:01)
11. The Road (05:52)
12. (Unlisted Track) (09:10)

DISC 2
01. Wir Sind Die Nacht (Soundtrack) (03:45)
02. Wir Sind Die Nacht (Oscar Holter Remix) (05:07)
03. Wir Sind Die Nacht (Full Instrumental) (08:25)
04. Wir Sind Die Nacht (Henrik Bäckström Remix) (05:10)
05. Wir Sind Die Nacht (Sample) (00:11)
06. Ich War Nichts (Sample) (00:53)
07. Wunder (Sample) (00:04)

Wir Sind Die Nacht


Lightbringer feat. Necro Facility


Judge Of My Domain