De Canadese Julia Kent begon haar carrière in de gothic cello-rockband Rasputina, de muziek is niet zo slecht als de naam doet vermoeden, maar echt mijn smaak is het in elk geval niet. Hierna sloot Kent zich aan bij Antony and the Johnsons, ze is te horen op het legendarische I Am a Bird Now, en ze trok in de tour die op deze plaat volgde de hele wereld rond met Antony en co. Ondertussen is ze een solo-artieste te New York en bracht ze in 2007 haar eerste album Delay uit. Op 14 maart werd de opvolger Grey and Green gereleaset via Important Records in de VS en Tin Angel in het Verenigd Koninkrijk.
Grey and Green is een paradijs voor de liefhebbers van langzame instrumentale cello-composities. Verwacht geen cello concerto van Bach, maar vergelijk haar eerder met de modern classical music van Zoë Keating. Hoewel die laatste nogal eens erg staccato en erg experimentel en opwindend durfde spelen, geeft Kent de voorkeur aan rustige en erg langzame stukken. Ideaal om tot rust te komen dus, een cello leent zich dan ook prefect voor wat tragere composities.
Het album begint meteen met een van de betere nummers, Pleiades. Een zeer tragisch stuk met een bijna bovenaardse pracht. Het zware Ailanthus vormt het zware tussenstuk dat de sound van de LP echt duidelijk definieert. Kent speelt met logge melodieën en hier en daar een experimenteel tierlantijntje, zoals de watergeluiden op Acquario, de krekels in Thitonos en de pruttelende motor in Missed .
Ze gaat bovendien duidelijk op zoek naar de schoonheid die verbogen zit in het eenvoudige, het cellospel klinkt dan wel zeer mooi, virtuoos ingewikkeld is het niet. Hierdoor heeft ze eveneens geen tijd om zich te verliezen in technische details maar ligt de focus op het opwekken van emoties. Elke song wentelt zich dan ook in een soort van adembenemende maar droevige sluier van krachtige melodieën. Op een of andere manier doet A Spire me zelfs wat denken aan een Soundtrack To A Vacant Life song van The Flashbulb.
Het valt op dat het repetitieve en enigszins gespannen einde van Missed nogal contrasteert met het zeer meeslepende Dear Mr. Towmbly. Het is een soort van laatste kronkel voordat Kent het album afsluit met Wake Low, een song die mooi in de lijn der verwachtingen blijft.
Aan de ene kant is Green en Grey best een toegankelijk album, u hoeft geen kenner van klassieke muziek te zijn om de schoonheid van deze plaat te ervaren. Toch kan het trage tempo en de bewust eentonige instrumentatie u doen afhaken. Kan allemaal zeer goed zijn, maar ik vind het alvast ontroerend mooi. Dat in tegenstelling tot dit uiterst lelijke einde van deze review, waarvoor uiteraard mijn excuses.
Tracklist:
1.Pleiades 05:08
2.Ailanthus 04:58
3.The Toll 03:48
4.Acquario 04:16
5.Tithonos 03:00
6.Guarding the Invitations 04:28
7.Overlook 04:58
8.A Spire 03:58
9.Missed 04:38
10.Dear Mr. Twombly 03:04
11.Wake Low 04:52
Stream, dowload en koop het album via bandcamp.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten