Crystal Fighters + Hermanos Inglesos @ AB 12/05/2011

Het Spaans-Engelse collectief Crystal Fighters bracht gisteren een bezoekje aan de AB. Een bezoekje dat al maanden op voorhand was uitverkocht weliswaar. Het Belgische dj-duo Hermanos Inglesos mocht de Club voor hen opwarmen.

Hermanos Inglesos aka de gebroeders Cedric en Didier Engels brachten in 2009 hun eerste album Wander Of You uit. Hun zware electro is uiteraard ideaal voor de dansvloer, er werd dan ook voorzichtig wat heen en weer geschoven. Maar het uur zat de heren natuurlijk niet mee. Bijzonder weinig mensen - inclusief mezelf – kunnen immers een elektrofeestje om acht uur ’s avonds echt smaken. Hermanos Inglesos zou perfect als post-programma of gewoon op eender welke party kunnen fungeren. Maar ik prefereer toch gewoon een live-band als warm-up.

Gelukkig hadden de broers een soort audiovisueel spektakel in elkaar gestoken waarnaar we mochten staren. Het zat in feite best goed in elkaar. Op de zijschermen werden de gebroeders al dansend afgebeeld terwijl ze muziek maakten terwijl zij (in levende lijve) in het midden het geheel aan elkaar mixten. Toch stelde ik me de vraag of het niet beter was dat ze gewoon live op hun elektronica-instrumenten zouden spelen in plaats van hun gefilmde alter ego’s dat te laten doen, terwijl zij zichzelf achter hun Mac verscholen. Maar voor de rest was ik best aangenaam verrast door het heerschap, vooral hun single Wonderland met op de schermen een soort van David Attenborough-documentaire over duizenden bizons die over de savanne razen was indrukwekkend!

Hermanos Ingelsos mocht zich behoorlijk lang uitleven want Crystal Fighters zou pas om half tien beginnen. Een truc om te verbergen dat ze nog maar één album hebben uitgebracht en dus niet al te veel live-materiaal hebben? Wie weet! Hoe dan ook de band heeft ondertussen alvast een sterke aanhang gekregen. Na een succesvolle promotie van Kitsuné en met de release van het geweldige debuutalbum Star Of Love in oktober 2010 nam hun carrière een grote sprong voorwaarts. Bovendien heeft de band een zeer sterke live-reputatie.

Ondanks hun reputatie bleek de band toch niet helemaal aan de verwachtingen te voldoen. Dat lag in de eerste plaats aan een schromelijk gebrek aan enig zangtalent. Frontman Sebastian Pringle heeft een uiterst irritante stem, bovendien doet hij belachelijk weinig moeite om echt te zingen. Ook de zangeres (Mimi vermoed ik) heeft een stem die ongeveer te vergelijken valt met die van het gemiddelde tienermeisje met sterallures. Allures had ze immers wel, ze stond op het podium alsof ze al haar gevoelens in de muziek legde, maar er kwam maar bitter weinig uit dat echt de moeite waard was. Ook de andere bandleden zongen af en toe mee, maar daar was zo goed als niets van te horen. De geluidskwaliteit was dan ook abominabel slecht.

Maar daar bleef het zelfs niet bij, ook de muzikanten konden me amper overtuigen, of lag dat aan de kwaliteit van het geluid? Hoe dan ook, ik heb geen enkel uitzonderlijk stukje vakmanschap gezien, noch qua zong, noch van de muzikanten. Op zich zijn al deze flaters genoeg om dit concert af te doen als een ordinaire catastrofe. Maar zo simpel is het niet. Een van de belangrijkste troeven van de band is overduidelijk hun enthousiasme. Sebastian Pringle bleek bovendien een echte volksmenner. Het publiek was werkelijk wildenthousiast en danste zich de broek af (figuurlijk gelukkig – ik heb trouwens mijn twijfels of ‘zich de broek af dansen’ een echte uitdrukking is, maar het klinkt alvast goed). De toeschouwers leken me trouwens ook wat meer mainstream dan anders. Ik denk ergens wel dat de Drum and bass single Swallow daar voor iets tussen zit. Dat nummer klink overigens waarlijk verschrikkelijk. Maar goed, terwijl mijn aangezicht regelmatig een diepe frons vertoonde à la ‘what the hell zijn ze nu bezig?’ trok het publiek zich absoluut niets van het lage muzikale niveau aan, waardoor het in feite toch wel een zeer leuk feestje werd. Zelfs de lyrics werden mee gebruld.

Bovendien herstelde de band zich enigszins in de tweede helft van het optreden. Vanaf Plage werd er beter gezongen, en With Me klonk bijna even leuk als op jet album. Hoogtepunt Our House en bisnummer Xtatic Truth overtroffen het album zelfs. Hierdoor werd de schade toch nog enigszins beperkt.

Desondanks kan ik moeilijk anders dan concluderen dat dit concert een teleurstelling was, een show gekenmerkt door middelmatigheid. Ik heb me wel geamuseerd, en de sfeer was fenomenaal. Maar als muziekliefhebber verwacht ik toch een zeker wow-gevoel, en dat bleek helemaal niet aan de orde. Als u zin heeft in een feestje is dit de band die u moet gezien hebben, gaat u voor de muziek dan beluistert u beter de CD.

Tracklist:

1 Solar System
2 Champion Sound
3 Follow
4 Swallow
5 I Love London
6 I Do This Everyday
7 Plage
8 With Me
10 Summer
11 Our House
12 Xtatic Truth

Meer foto's + Foto-bron: Thomas Geudens, Wannabes