Animal Collective + Teengirl Fantasy @ Koninklijk Circus 18/05/2011

Elke zelfrespecterende indieliefhebber kent Animal Collective. Het viertal uit Baltimore is al jaren een van 's werelds belangrijkste, meest gelauwerde en beste experimentele bands. Als zo een band naar België afzakt, is het dan ook een kwestie om erbij te zijn, en dus werden kosten noch moeite gespaard om een ticket voor hun optreden op Les Nuits Botanique te bemachtigen.

Nu, echt moeilijk was dat niet, de zaal was verre van uitverkocht. Is België nog niet klaar voor een band als Animal Collective? Ze zijn nochtans al elf jaar bezig, en ze brachten inmiddels maar liefst acht albums uit, waaronder het legendarische Merriweather Post Pavillion uit 2009 (goed voor 9.6/10 van Pitchfork). En niet alleen dat laatste album, maar zowat alles wat ze ooit gemaakt hebben werd met lof overladen door de vakpers. Bovendien hebben de vier leden ondertussen elk hun eigen succesvolle solo-project opgestart: Noah Lennox is Panda Bear, David Portner is Avey Tare, Josh Dibb is Deakin en Brian Weitz is Geologist. Het verbaast me dat deze heren nog tijd hebben om samen te toeren, zeker in het geval van Noah Lennox die zopas met Panda Bear een schitterend album (Tomboy) heeft uitgebracht. Meer nog, er staat ons dit jaar zelfs een nieuw Animal Collective album te wachten.

Laat ons echter beginnen bij het begin, bij een optreden van semi-goden hoort uiteraard een goed voorprogramma, daarvoor werd het electronic duo Teengril Fantasy ingeschakeld, een band die in feite evengoed als hoofdprogramma in de Rotonde had kunnen functioneren. In 2010 brachten Nick Weiss en Logan Takahashi hun debuutalbum 7AM uit, het kreeg vrij veel aandacht en werd best positief onthaald. Zelfs ben ik wel een fan van hun experimentele dream electro, al wordt het soms nogal eentonig.

Hun optreden was dan ook in hoge mate vergelijkbaar met hun album. Op zich was het goede en interessante muziek, maar het was eveneens eentonig. Er werd te weinig gebruik gemaakt van de vele mogelijkheden tot het bereiken van een climax in hun set, waardoor de songs maar wat bleven aanmodderen. Dit kan best bewust zo zijn, maar echt aangenaam is het niet wanneer je tevergeefs verwacht dat er iets geweldig gaat komen.


Vooral Weiss was erg enthousiast, hij stond constant als een halve gare te springen, en bewerkte zijn elektronische drum met een kracht die ons deed vrezen dat het toestel het zou begeven. Helaas werd dat enthousiasme niet echt overgebracht op het publiek, door de verwarrende eentonigheid wisten velen niet echt wat ze ermee moesten aanvangen, en staarden ze dan maar braaf voor zich uit.

Op naar Animal Collective! Het eerste wat opviel was het grappige en totale gebrek aan kledingsmaak, David Portner droeg een onnozel petje, Josh Dibb een oerlelijke voetbal shirt (zie foto) en uiteraard had Brian Weitz zijn typische kopzaklamp aan. Animal Collective is gelukkig op zichzelf al zo enorm hip, dat ze geen kleding nodig hebben om cool te zijn. Toch is er een zekere van morele grens van marginaliteit en zelfverloedering die bijna overschreden werd...

Nu, toen ik de jurken van de twee Franse finalisten van de Koningin Elisabeth Wedstrijd voor zang gisteren op televisie zag, dacht ik exact hetzelfde.


Ik wist op voorhand dat ze songs uit hun nieuwe, vooralsnog titelloze album gingen brengen, maar ik had er niet op gerekend dat dit er zoveel gingen zijn. In feite herkende ik slechts een handvol songs, de rest was dus nieuw. Bands doen dat wel vaker, om te testen hoe hun nieuwe muziek live klinkt. Maar het gebeurt zelden dat een set voor 80% uit nieuw materiaal bestaat. Aan de ene kant is dit leuk, want nu weet ik alvast dat het nieuwe album goed gaat zijn, langs de andere kant heb ik geen dertig euro betaald om anderhalf uur muziek te horen die ik niet ken. Dat wordt na een tijd erg vervelend, en ja, zelfs een beetje saai.

Nu moet u mij niet meteen een gebrek aan zin voor avontuur verwijten. Animal Collective maakt immers niet meteen de meest toegankelijke muziek, 'experimenteel' is zowaar hun epitheton ornans. Zo een muziek de eerste keer volledig appreciëren is best moeilijk. Bovendien speelde de band verrassend veel tragere nummers, waardoor er weinig vaart in het concert zat. Ik had mij eerder verwacht aan een wervelend concert met veel van hun wilde en dansbare nummers. Ten slotte stak ook de geluidskwaliteit (ook bij Teengirl Fantasy) in het Koninklijk Circus die avond wat tegen.


Maar genoeg met die slecht nieuws show. Het was dan wel niet wat ik er van verwacht had, maar op zich bracht de band best een goede show. Zowel Lennox als Portner waren goed bij stem, en Dibb en Weitz leefden zich lekker uit op hun instrumenten. In het openingsnummer nam Dibb zelfs de zang op zich, wat erg goed en spooky klonk. Achter de band werden er op een enorm scherm de lelijkste kleurencombinaties, onherkenbare vormen, en epileptische bewegingen getoond. Deze verschrikking paste goed bij hun kleding, maar ook wel bij het hallucinerende effect van hun muziek.

uit hun bekende werk speelden ze Did You See The Words, Summertime Clothes, Brothersport en We Tigers. Je zag het publiek telkens uit de bol gaan als de band een van deze nummers inzette, maar zelfs als bisnummer werden we getrakteerd op een onbekend nummer. Ergens vermoed ik dat de band zich weinig of niets aantrekt van het publiek, dat merkte je ook tussen de songs door en aan hun algemene houding. Meer dan een paar woorden kregen we niet te horen, er werd zelfs amper geglimlacht. Langs de andere kant is het geen geheim dat de vier leden erg introvert zijn. Ik weet alvast één ding zeker: ze zijn zeer raar, en dat is volgens mij juist wat van hen zo een genieën maakt. Misschien moeten we ze dus maar gewoon laten doen.

Maar goed, Ik ben bang dat ik moet vaststellen dat Animal Collective mijn hoge - waarschijnlijk veel te hoge - verwachtingen niet konden inlossen. Dat is jammer, maar toch kijk ik nu met nog meer verlangen uit naar het nieuwe album.