Pukkelpop 2010 zaterdag 21/08 deel 1

Na een geslaagde overnachting in Hotel Hannah Med H -uitslapen tot half twaalf, en een douche!- heb ik in een onaangenaam hoog tempo driemaal de lengte van de camping moeten afleggen om op tijd bij Toro Y Moi te geraken. Mijn officiele planning had The Bookhouse Boys eigenlijk als opwarmer aangeduid. Helaas was dat volstrekt onhaalbaar.


Toro Y Moi (7,5/10) werd terecht aangekondigd als het perfecte zwoele-namiddag-optreden. Samen met Washed Out beschouw ik hem (want Toro Y Moi is het alter ego van artiest Chazwick Bundick) als de belangrijkste artiest van de chillwave-beweging die ons gehoor nu al ongeveer een jaar aan het veroveren is. Chillwave is het geluid van de zomer, u droomt er lichtjes bij weg, maar het blijft dansbare muziek. Normaal gezien zou Washed Out ook aanwezig zijn, maar zij hadden -lees onder begeleiding van klaagzang- hun optreden al een tijdje geleden afgezegd.
Bundick had voor de gelegenheid een drummer en een gitarist meegenomen. De uitstraling van die laatste was even groot als die van Herman -kijk, dit afgrijselijke pak draag ik al 50 jaar, en ja het is al 50 jaar te groot voor mij- Van Rompuy. Maar dat is uiteraard een onbenullige detail.
Uitgerust als ik was liet ik mij al snel overtuigen tot meerdere opeenvolgende bewegingen op het tropische ritme van Toro's beats.
Nu ik erover nadenk, meerdere discussie op Pukkelpop handelden over deze band, meerbepaald over de naam. Spreek je "Moi" nu uit op zijn Frans? Of toch gewoon de Spaanse "Moj". Ik koos die laatste optie.
Maar goed, onze bebrilde chiller zorgde voor een erg degelijk optreden. Nu is het enkel nog wachten tot zijn tweede plaat, die dit najaar nog verwacht wordt. In de tussentijd kan u, als u weer eens nood heeft aan een zomers gevoel, altijd nog eens teruggrijpen naar het debuut Causer Of This.

De Zuid-Afrikaanse white trash leden van Die Antwoord (3/10)lokten enorm veel volk naar de Dance Hall. Zoveel dat ik niet eens binnen geraakte. Die hip hop en rap rommel is gelukkig toch niets voor mij, dus hield ik het na drie nummers voor bekeken om wat te eten. Ik had Die Antwoord dan ook enkel op mijn verlanglijstje gezet omdat ze het afgelopen jaar zo gehypt werden door Pitchfork. Maar ik had hen nog nooit download-waardig bevonden. En ook nu haalde ik al snel mijn neus weer op.
U mag allemaal fan zijn van dat "leuke" Zuid-Afrikaans. Ik vind het nog steeds een achterlijk rottaaltje, uitgevonden door mensen die te lomp waren om algemeen Nederlands te spreken. Zo, nu ik 90% van Vlaanderen beledigd en waarschijnlijk ook nog eens de Zuid-Afrikaanse geschiedenis brutaal verkracht heb kan ik overgaan tot zaken die er wel toe doen.


En die zaak van staatsbelang heeft maar één naam, Nosaj Thing (8,5/10). Deze kleine L.A.'er van Aziatische origine stond zielalleen achter zijn gigantische met elektronica en notebooks bezaaide draaitafel. Hij slaagde er toch moeiteloos in om een zich een grote meneer te tonen. Ik kende hem hiervoor enkel van naam, faam en MySpace-luisterbeurten maar wat een geweldig feestje toverde hij in de verstikkende chateau tevoorschijn!
Om het hele publiek rond drie uur 's middags aan het dansen te krijgen moet je enig talent hebben.
NT speelde 45 minuten aan één stuk door en liet dus enkel ruimte voor een eind-applaus. Verder zei hij geen woord, noch keek hij ons aan. Waar haalde deze arrogante spleetoog het lef? Nee serieus, het was waarlijk formidabel, zijn muziek alleen was meer dan voldoende, en dat wist hijzelf ook.
Laat dat tweede album maar komen! En snel geel-huid! (Voor de heren van de anti-racisme-brigade: ik haat inderdaad Aziaten en mensen die sarcasme niet begrijpen).


Broken Social Scene zou één van de hoogtepunten van zaterdag moeten worden, helaas had ik niet zo goed naar de Line-Up gekeken en bleek het Broken Glass Heroes te zijn in plaats van de geweldige Canadese Band.
BGH is weer zo een project van Tim Van Hamel, de man die nooit van ophouden weet. Waarom stopt hij niet met al die middelmatige projecten die gemiddeld een maand of tien overleven. Begin gewoon terug met het geweldige Millionaire!
In den beginne keerde ik mijzelf dan ook richting Surfer Blood (4/10) in de Marquee. Hun muziek klonk op mijn ipod erg veelbelovend...maar wat een afzichtelijk optreden was me dat?
Frontman John Paul Pitts zag er even idioot uit als zijn naam doet vermoeden.
Nee serieus voor ons stond een verwijfde seut, absoluut geen indie-held. En dat bleek toch wel een enorme afknapper te zijn. Niet alleen ikzelf maar de halve marquee hield het al snel voor bekeken. Wie weet viel het optreden nog mee indien men blinddoeken had uitgedeeld. Deze keer leek het zicht succesvol zijn gemene invloed op mijn hersenen te kunnen doordrukken.
Dan toch maar naar Broken Glass Heroes (5/10). Verschillende mensen zeiden me dat ze verbaasd waren zoveel van hun nummers te herkennen. Ik herkende er geen. Ik heb dan ook niet naar Benidorm Bastards gekeken (Trigger Happy -maar dan door oude mensen geacteerd- is leuk, voor één aflevering...), en het enige radiostation dat ik het afgelopen jaar af en toe eens opzette was het geweldige Klara, niet Studio Brussel.
Hoe dan ook, het optreden van BGH blijft me nauwelijks bij, ik had evengoed naar de wind kunnen luisteren.


Na een uurtje teleurstelling was het weer tijd voor kwaliteit. Eerder dit jaar stond ik nog op de eerste rij te genieten van de eerste Caribou (9/10)-doortocht van het jaar in het Brusselse Beurscafé. Hun magnifieke Swim staat voorlopig nog steeds in mijn jaarlijkse albumtop drie. Binnen een paar maanden weten we of iemand hen eruit heeft kunnen stoten (Interpol misschien?). Mijn torenhoge bewondering betekende automatisch dat ik hen voor geen geld van de wereld op Pukkelpop wou missen.
Het was nog heter dan bij HURTS, en heel even overwoog ik om mijn lichaam aan de open lucht te schenken, maar laat dat maar een 2009-fenomeen blijven (toen was het immers nog tien graden warmer).
Alle vier waren de heren gekleed in hun typische witte outfit en in exact dezelfde formatie als in Brussel begonnen ze hun set met opzwepende Hannibal en Leave House.
In de hoop dat de mensen vooral voor hun nieuwe werk waren gekomen speelden ze enkel het zalige Melody Day uit Andorra (vorige album). Wat lijken die Andorra-nummers trouwens op Tame Impala! Al is de werkelijke beïnvloeding uiteraard eerder andersom.
Hoe dan ook, met het instrumentale Bowls, dat live nog stukken beter klinkt dan op het album (waar het ook al geniaal is) kregen ze onze zwetende lijven nog heviger aan het dansen.
De single Odessa werd gevolgd door het -naar mijn mening- absolute topnummer Jamelia. Helaas was dit het enige dat niet zo geslaagd klonk in het Beurscafé, wat me ergens een wrang gevoel gaf. Maar deze keer was het helemaal raak. Het was het mooiste en meest epische moment van Pukkelpop.
Ten slotte kregen we we meezinger Sun nog te horen, hét indie-feestnummer bij uitstek. Sun sun sun sun sun sun sun sun sun...
Caribou was iets beter dan in Brussel, en zonder twijfel het beste wat ik de laatste dag gezien heb.


Uffie (5/10) was ondertussen al een half uur bezig. Maar veel verwachte ik op voorhand toch al niet van haar live-prestaties. Haar reputatie is dan ook niet echt robuust te noemen.
Maar erger dan een Ke$ha-optreden kon het alvast niet worden. Ke$ha is inderdaad dat irritante wicht dat muzikaal zowat alles overgenomen heeft van Uffie (lees als: de bit$h heeft alles gestolen)om het vervolgens grandioos te verkrachten.
Na drie jaar heeft Uffie eindelijk dit voorjaar haar debuutalbum uitgebracht. Geen idee wat haar zo lang deed wachten. Zó ingewikkeld lijken haar nummers me althans niet. Maar begrijp me niet verkeerd, ik ben wel degelijk een fan.
Uffie bleek in de dance hall dan toch voor de verwachte teleurstelling te zorgen. De sfeer was niets voor niets vrij bedrukt. En tijdens het applaus meende ik zelfs boe-geroep te horen. Ze had er blijkbaar zelf niet zo een zin in en bracht ronduit oppervlakkige versies van haar partytracks. Zelfs het geweldige First Love klonk saai. Tot overmaat van ramp stopte ze vijf à tien minuten voor het officiële einde. Ik vond het niet eens erg, voor mij was haar optreden al veel eerder aan een vroege dood gestorven.

Het einde naderde, en er stonden toch nog een pak mooie namen op mijn schema. Morgen vertel ik u de pijnlijke afloop...