Het is nu zondagavond, na een paar uur slapen ben ik al wat bijgekomen van de fantastische uitputtingsslag die Pukkelpop 2010 was. Dus zullen we maar eens beginnen aan het verslag.
Ik had op voorhand een strikte planning opgesteld, die ik helaas onmogelijk geheel kon volgen. Mijn schema hield namelijk totaal geen rekening met de menselijke nood tot het nuttigen van voedsel en dergelijke. Toch heb ik een vijftigtal bands kunnen zien, al waren het soms maar enkele nummers. Laten we zeggen dat ik toch 90% van mijn planning fatsoenlijk heb kunnen zien.
Donderdagmorgen elf uur, er wordt een kort vuurwerk en veel ballonnen de lucht in geschoten, Pukkelpop 2010 is officieel geopend, al hadden velen onder ons er al een eerste boilerparty opzitten natuurlijk.
Ik wandelde rustig -voorlopig nog zonder enige vermoeidheid of pijn- naar een eerste must see. Bear In Heaven (7,5/10) mocht de chateau openen. Deze band uit Brooklyn was het afgelopen jaar een kleine internethype, en ook in België zo blijkt. De Chateau stond immers goed vol, tegen de verwachtingen van mezelf en van de zichtbaar tevreden band in. Ik stond zoals het hoort op de eerste rij te kijken naar de merkwaardige snor van de zanger en het Jimmy Neutron-hoofd van de gitarist. Misschien lag het aan het feit dat ik van voor stond, maar mij leken de vocals iets te zacht te staan, waardoor ik de mooie zangstem amper kon horen. Toch was dit optreden erg te smaken, de band had er duidelijk plezier in en Lovesick Teenagers klonk subliem. Zonder meer een goede start dus.
Vervolgens was het de beurt aan popgroepje Jamaica (2/10) in de Dance Hall, een tent die overigens veel te groot was voor deze band. Ik was dit jaar nog gecharmeerd door Short And Entertaining, een track die op Kitsuné Maison 9 verscheen en de single I Think I Like U 2. Maar hun album stak me toch enigszins tegen. Desalniettemin ging ik hen met goede moed tegemoet (Jezus, deze zin klinkt slecht). Onterecht, zo bleek, de heren van Jamaica bakten er absoluut niets van, om van het gebrek aan enig zangvermogen maar te zwijgen. Na een halve show ben ik het teleurgesteld afgetrapt.
French Horn Rebellion (8/10) was mijn eerste geplande ontdekking op Pukkelpop. Deze gebroeders uit -nog maar weer eens- Brooklyn konden in de vroege namiddag al de hele Chateau laten shaken. Hun electro disco was dan ook erg aanstekelijk. Bovendien zijn dit ware rasentertainers die een schroef of 30 los hebben steken. Zo vonden ze het beiden leuk om op de stellingen naast het podium te klimmen, in het publiek te gaan meedansen, elkaar te bevechten met hun keyboard en zoveel meer (zalig!). Het was in ieder geval vrij spectaculair en dat kwam de sfeer erg ten goede. Door swingende disco te ondersteunen door zware electrobeats werd het geheel nog leuker. Het toppunt was evenwel het feit dat de oudere broer zowaar echt hoorn kon spelen, wat hij dan ook prachtig demonstreerde.
Het was een erg aangename verrassing, deze rebellen hebben er een nieuwe fan bij.
Ondertussen trad in de Boiler het Gentse VILLA (7,5/10) in werking. Na d&b beroemdheid Netsky (ik ben absoluut geen liefhebber van d&b trouwens) bracht dit Gentse duo een aangename afwisseling. Zij lieten hun electro-licht schijnen op enkele ABBA-klassiekers en deden de zonoverladen boilerweide relaxen met hun zalige balearic beats.
In het midden van VILLA's set speelde Tame Impala (6,5/10) in de Club. Zij brachten eerder dit jaar hun fantastische debuut Innerspeaker uit. Ongelofelijk goede psychedelische indie rock met een hippie-kantje. Geen wonder dat de heren er vrij hippie-achtig uitzagen, tot op het gedrogeerde af zelfs. Maar goed, ik stond er bij en ik keek ernaar, en ik was lichtjes teleurgesteld. Ik had een veel betere show verwacht, maar zij verkozen om vrij onbewogen hun album af te dreunen, en dan klonk het nog net iets minder goed dan op het album. Toch heb ik van anderen gehoord dat zij het wel een erg goed optreden vonden, zij hadden echter daarvoor nog nooit van Tame Impala gehoord. Dan is het dus niet moeilijk om onder de indruk te zijn van hun psychedelisch werk. Hoe dan ook, zelf was ik bij momenten ook onder de indruk van enkele songs, maar meestal konden deze Australiërs stukken beter.
Het eerste conflict liet niet lang op zich wachten: Kelis vs. Ellie Goulding.
Ui schrik voor de kuren van het gekke afro-amerikaanse vrouwmens koos ik gemakshalve voor mevrouw Ellie Goulding (6,5/10). Ik ken de nummers van dit twitter-sletje (ik denk echt dat niemand zo belachelijk veel twittert als Ellie) ook wel stukken beter.
De Marquee stond goed vol, uiteraard vooral met meisjes die met hun nieuwe idool kwamen meekwelen. Ik ben van mening dat homoseksueel zijn een vereiste is om in Goulding's band mee te mogen spelen, dat leidde ik tenminste af uit de podiumbezetting. Een echte heteroseksuele man kan dan ook onmogelijk zich elke dag in Ellies popmuziek onderdompelen.
Zijzelf wilde haar strake buik (want zij jogt heel veel of dat laat ze toch elke dag weten via facebook en twitter) tonen met een afschuwelijk wit topje waaronder ze duidelijk zichtbaar een zwarte bh droeg. Fout Ellie. Fout.
Goudling starte vrij zwak, haar stem schoot zelfs een paar keer uit. Met Guns and Horses herpakte ze zich gelukkig vrij snel. Vooral haar prachtige cover van het geniale Roscoe van Midlake blijft me bij. Goulding toonde even dat ze een klassebeest was. Toch had ik meestal de indruk dat er een overhypte seut voor mij stond. Al bij al heb ik me toch goed geamuseerd met het meekwijlen vaan haar popnummers en als ze zelf op haar trommeltje rommelde was ik zelfs lichtjes onder de indruk, een gevoel dat snel verdween.
Op naar het New Yorkse Darwin Deez (7/10) , zoals verwacht een knotsgek optreden, niet alleen hijzelf maar ook de andere bandleden waren lichtelijk gestoord. Tussen de nummers door werden er allerlei gekke dansjes uitgevoerd (onder andere op Single Ladies van Beyonce) die de lachspieren van de Club-populatie aan het werk zetten. Het hoogtepunt was uiteraard het hitje Radar Detector dat op veel bijval van het publiek kon rekenen. Ja, ook van mij.
Voor het serieuzere werk repte ik me naar de Marquee voor het innemende Black Rebel Motorcycle Club (7,5/10). Op datzelfde ogenblik speelde Snow Patrol op de main stage. Dus terwijl alle vrouwen, meisjes en mannen met een laag testosterongehalte aan het kwijlen waren naar Ga(r)y Lightbody stond ik midden in een massa grote kerels en een handvol rockchicks die kwamen genieten van een sterk staaltje blues-rock. Er hing een ongelofelijke cool over deze zwartuitgedoste band, heel indrukwekkend! Hun optreden verliep perfect, helaas bleek later dat de geluidstechnicus van de band, tevens de vader van bassist Robert Green, overleden was aan een hartstilstand. En zo viel het eerste slachtoffer van Pukkelpop 2010, zonder dat zij daar uiteraard iets aan konden doen.
In dezelfde sfeer was de rockrevelatie Band Of Skulls (7,5/10). Hun optreden deed me zelfs vrij hard denken aan dat van Black Rebel Motorcycle Club, bij hen staat er wel een vrouw met -excusez le mot- kloten aan haar lijf op het podium terwijl het motorclubje toch eerder een mannenwereld blijft. Zij brachten prachtige garage rock, sommige enthousiastelingen riepen hen zelfs uit tot dé band van het festival. Zover ga ik niet, maar hun optreden smaakt wel naar meer. Na de Friends EP van maart dit jaar kunnen we binnenkort waarschijnlijk een nieuw album verwachten.
En daar eindigde de eerste helft van de eerste dag. En God zag dat het goed was.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten