Peter Morén, Björn Yttling en John Eriksson, of simpelweg Peter Bjorn and John, kwamen gisteren naar de met zon overladen Botanique. De bebaarde Zweden zijn immers momenteel aan het touren om hun splinternieuwe en steengoede album Gimme Some te promoten.
Als voorprogramma hadden ze Sarah Blasko meegenomen. Een franke jongedame, tot voor kort mij geheel onbekend, maar sinds gisteren zeker en vast een zangeres om scherp in het oog te houden. Deze Australische schone veroverde met haar wondermooie sobere muziek en haar adembenemende stem het hart van het Brusselse publiek. In haar thuisland is ze wel degelijk vrij populair bij het alternatieve publiek, zo won ze een ARIA Award in 2009 voor beste vrouwelijke artieste. Ze blijkt overigens ook nogal populair te zijn bij Zweedse artiesten, maandag begint ze immers te touren met de geweldige Lykke Li.
In een eenvoudige 19de eeuwse jurk bracht ze samen met haar getalenteerde bassist een concert waar je stil van wordt. Vooral omdat haar muziek erg rustgevend werkt: zijzelf speelde op een ukelele of op de piano en de basgitarist nam af en toe wat backing vocals voor zijn rekening maar voor de rest moesten we vooral met Sarah's stem stellen. Die stem lijkt overigens verrassend veel op die van haar landgenote, Julia Stone, daarmee weet u meteen ook hoe fantastisch het klonk. Sarah Blasko haar small talk kwam wel nogal onwennig over, misschien door de lauwe reacties van het publiek, dat zeker in het begin - ondanks het avonduur - nog niet echt wakker was. Maar ze beloofde ons dat Peter Bjorn and John ons wel wakker zou schudden, en gelijk kreeg ze...
De uitverkochte Orangerie liep helemaal vol, en ik weet niet of het met 'vrijdagavond' te maken had, maar de sfeer zat er al meteen in. Dat kon natuurlijk ook aan de vrolijke en erg enthousiaste stijl van de groep liggen. Geheel terzijde, het viel me ook op dat er abnormaal veel koppeltjes in de zaal stonden... is P,B & J dan zo een romantische band? Of spreekt hun speelse indie pop gewoon zowel mannen als vrouwen aan?
De band stak van wal met May Seem Macabre, naar mijn mening de beste song uit Gimme Some, en wellicht de beste song die de groep ooit heeft gemaakt. Frontman Peter was erg goed bij stem en bleek daarenboven zeer bedreven in het hanteren van zijn elektrische gitaar. Meerdere keren kregen we bijzonder mooie gitaarsolo's te horen. Ook basgitarist Bjorn had er duidelijk zin in, samen met Peter dolde hij over het podium en hitste hij het publiek op. Peter dook zelfs tweemaal het publiek in. Zoveel joleit zorgt uiteraard voor een geweldige respons van het publiek. Deze aanmoedigende wisselwerking tussen band en publiek zorgde voor een zeer positieve sfeer: zowel de band als het publiek genoot met volle teugen.
Ook muzikaal maakte Peter Bjorn and John zowat al haar beloftes waar. Ze speelde veel van de superaanstekelijke songs uit Gimme Some zoals Tomorrow Has To wait, Second Chance, Eyes, Down Like Me en Dig A Little Deeper (helaas niet het geweldige Let Them Cool Off). Daarnaast haalde de band een paar oude songs uit hun twaalfjarig bestaan naar boven, deze klonken minstens even goed als hun nieuwe werk. Een kleine misser was het blues-intermezzo, waarbij Peter een mondharmonica bespeelde. Helaas bleek hij absoluut geen Toots te zijn, de hele song trok waarlijk op niet veel... Maar niemand liet het aan zijn hart komen, en de band deed lustig verder. Een absoluut hoogtepunt was een geniale langgerekte versie van I Know You Don't Love Me, de orangerie leek even op een hippe rockclub uit de jaren 70 of 80.
Na een uur verliet de band voor de eerste keer het podium, maar ze kwam maar liefst tweemaal terug. De twee bisrondes zouden maar liefst nog eens drie kwartier in beslag nemen. De band kreeg er blijkbaar zelf niet genoeg van, Peter vertrouwde ons dan ook toe dat wij - de oh zo saaie Belgen - het beste publiek van de Benelux en Duitsland waren, zo goed zelfs dat ze in de tweede ronde een of andere cover speelde waarvan ze beweerden dat enkel Londen deze al te horen had gekregen.
Tegen het einde was ik uiterst tevreden, de band had alles gegeven, en bovendien had ik het afgezaagde Young Folks niet moeten aanhoren. Helaas was dat een voorbarige gedachte, als voorlaatste nummer bracht de band haar hatelijke wereldbekende hit. De ene helft van de zaal ging helemaal uit de bol, de andere draaide met haar ogen. Ikzelf begreep het niet goed. In zowat elk artikel in de muziekpers wordt er over Peter Bjorn and John geschreven alsof ze al jaren vechten tegen hun reputatie als 'de band met dat gefluit'... bovendien is Young Folks zonder twijfel een van hun zwakste nummers. Maar goed, ook deze laatste misser zie ik graag door de vingers.
Peter Bjorn and John verdient alle roem voor hun uitstekende live prestatie, de songs klonken nog beter dan op het album, en de vonk sloeg duidelijk over...
Sarah Blasko live op de ARIA 2009 awards:
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten