Panda Bear - Tomboy

Panda Bear, ook wel bekend als Noah Lennox, een van de stichtende leden van Animal Collective, heeft eindelijk zijn vierde solo-album Tomboy klaar. De opvloger van Person Pitch uit 2007 wordt vandaag gereleaset via het Paw Tracks label (Animal Collective, Ariel Pink, Avey Tare, Deakin,...).

Het heeft Lennox behoorlijk veel tijd gekost om Tomboy los te laten, hij brengt wel al sinds midden 2010 singles van het album uit, maar de oorspronkelijke releasedatum was voor het einde van 2010 gepland. Nu is het er dan toch, en het mag gehoord worden. By the way, Tomboy is de Engelse term voor een vrouw die zich gedraagt als een man, iets wat wij in het Nederlands gewoon een 'lesbo' noemen (ha!).


Lennox stond voor een aartsmoeilijke opdracht, Person Pitch wordt immers gezien als een van de beste albums van 2007 en het fantastische Merriweather Post Pavillion van Animal Collective uit 2009 was eveneens zowat dé plaat van dát jaar. Hoe kan je dan iets maken dat daar tegenop kan? Het gevaar was niet gering, dat na de hoge top die Persons Pitch was, er een diepe val zou komen. Maar dat blijkt gelukkig een nodeloos pessimistische gedachte van het verleden te zijn. Tomboy werd ondertussen eveneens met open armen ontvangen door de muziekpers en beloond met enorm hoge ratings (Pitchfork: 8,5/10 + Best New Music; Allmusic: 4/5; BBC Music: zeer positief; Uncut: 4/5;...).

Toch is Tomboy een heel ander album dan Person Pitch... het is minimalistisch, direct en minder experimenteel. Je hoort nog wel de typische Panda Bear-sound die ook zo herkenbaar is bij Animal Collective, maar je zal deze keer minder verrast worden door meesterlijke wendingen en bizarre melodiën. Tomboy steunt meer op een soort trance-herhaling, het klinkt dan ook soms semi-spiritiueel. Erg verrassend is dat niet, Lennox is immers afgestudeerd in religie aan de universiteit van Boston, bovendien is hij gefascineerd door het geluid in de kathedralen en kerken van Lissabon, waar hij sinds 2004 woont. Het album lijkt af en toe wel een moderne en experimentele versie van religieuze koormuziek.


Maar goed, Tomboy is een stuk toegankelijker dan zijn voorgangers, het is als het ware een toenadering tot pop, maar dan toch wel een experimenteel soort popmuziek. Bovenal vind ik het album erg charmant. De reeds gereleasete singles vormen zowat de ruggengraat van al dat moois. Tomboy, You Can Count On Me, Surfers Hymn en Last Night At The Jetty kunnen makkelijk concureren met de beste nummers op Merriweather Post Pavillion. Last Night At The Jetty is naar mijn mening eveneens het hoogtepunt van het album.

Het zal u niet verrassen dat Drone uiteraard nogal 'dronisch' en ambient klinkt, samen met het stille Scheherazade toch wel het moeilijkste nummer op de LP. Alsatian Darn doet me wat denken aan traditionele volksgezangen, waarvan men in trance geraakt. Het tweede deel vind ik al bij al wel een tikkeltje zwakker dan het eerste, maar nummers als Afterburn en Benfica - een verwijzing naar Lissabon's beroemde voetbalploeg? - maken dat meer dan goed. Afsluiter Benfica laat trouwens het beste van de koormuziek-invloed horen, daarenboven lijkt het wel alsof je je in een voetbal stadion bevindt en de supporterskoren hoort juichen, prachtig!

Tomboy is zonder twijfel hét album van de week en mag als lichtend voorbeeld dienen voor het nieuwe album van Animal Collective, dat ons ook dit jaar nog beloofd is...

Tracklist:

01 You Can Count on Me
02 Tomboy
03 Slow Motion
04 Surfers Hymn
05 Last Night at The Jetty
06 Drone
07 Alsatian Darn
08 Scheherezade
09 Friendship Bracelet
10 Afterburner
11 Benfica

Panda Bear - Tomboy