White Lies' zoveelste Belgische doortocht was in een mum uitverkocht. En dat nog voor de release of zelfs het lekken van het uitstekende tweede album Ritual. De grote zaal van de AB stond dan ook boemvol, terwijl de groep amper twee jaar geleden tevreden moesten zijn met de kleine Rotonde van de Botanique. Verdienen ze zoveel aandacht wel? Het correcte antwoord is ja.
Maar voor ik u uitleg waarom valt er eerst een voorprogramma te bespreken. Tot mijn grote vreugde was de Californische indie rockband Crocodiles de vaste warm up tijdens de voorbije White Lies tour. Deze hipsters belanden met hun debuut op de 61ste plaats van mijn album top 2010, ik zou dus evengoed naar een show met hen als hoofdprogramma gegaan zijn. Ondanks de middelmatige reacties van het voorlopig makke publiek stonden de L.A.'ers toch maar mooi het beste van zich zelf te geven.
Maar voor ik u uitleg waarom valt er eerst een voorprogramma te bespreken. Tot mijn grote vreugde was de Californische indie rockband Crocodiles de vaste warm up tijdens de voorbije White Lies tour. Deze hipsters belanden met hun debuut op de 61ste plaats van mijn album top 2010, ik zou dus evengoed naar een show met hen als hoofdprogramma gegaan zijn. Ondanks de middelmatige reacties van het voorlopig makke publiek stonden de L.A.'ers toch maar mooi het beste van zich zelf te geven.
Crocodiles' wondermooie indie klonk erg fris, met leuke synths, elektrische orgelklanken en semi-shoegaze gitaren. Zoals verwacht was hun toplied Mirrors (nr. 52 van top songs 2010) het hoogtepunt van het optreden, al bouwden ze de spanning wel heel erg op met een verdraaid lange intro. Het publiek kon het al bij al wel smaken, hoewel hoogstwaarschijnlijk 99% van hen nog nooit van Crocodiles gehoord had, en ook de pers zwijgt vandaag over deze topband in wording. Schande.
Op naar White Lies dan maar. Op elk concert heb je wel een paar freaks, en toevallig stond ik daar gisteren middenin. Maar zelfs dat kon niet verhelpen dat White Lies een zeer goed concert speelde. De geluidskwaliteit zat goed, de muzikanten waren uiterst professioneel, en zanger Harry McVeigh was zeer goed bij stem, helaas was dat niet het geval bij de gigantische karaokeclub achter mij. Maar goed, ook Harry McVeigh is niet altijd zo stemvast. Zo leek hij op Pukkelpop wat moeite te hebben. Maar laat me één ding duidelijk maken, het concert in de AB was véél, maar dan ook véél beter dan White Lies' middelmatige Pukkelpopdoortocht. Dat was uiteraard ook aan het lichtjes uitzinnige publiek te danken.
Het concert was zo opgebouwd dat songs uit hun nieuwe album werden afgewisseld met nummers uit het debuut. Dat bleek een zeer geslaagde mix, die zowel de fans van het eerste uur als de nieuwkomers gelukkig stelde. En ook al werden de oude nummers duidelijk enthousiaster meegebruld, ook de nieuwe songs konden op verrassend veel bijval rekenen. Dat ligt misschien wel wat aan de lyrics van White Lies. Versta me niet verkeerd, ik ben een grote fan, maar als er één ding vrij belachelijk is, dan zijn het wel hun lyrics. Hét grote voorbeeld daarvan is Bad Love uit Ritual:
"If I'm guilty of anything
It's loving you too much"
Maar goed, om de een of andere redenen zijn de lyrics erg makkelijk te onthouden. Dat werd pas echt duidelijk bij twee hoogtepunten qua muzikaliteit, maar ook qua sfeer. Zowel To Lose My Life als Death werden massaal meegezongen. Ook het legendarische "Keep on running, keep keep on running, there's no place like home, there's no place like home" uit Fairwell To The Fairground zorgde voor een prachtig moment. Muzikaal gezien deed vooral The Price Of Love me mijn ogen opentrekken. White Lies mag dan (onterecht) door sommigen afgestempeld worden als een onoriginele overdramatische 80's revivalband, ze zijn zonder twijfel een supergroep.
Ook Ritual zorgde voor enkele mooie momenten. Ik weet niet of het de bedoeling was, maar de gigantische bas-schokgolf die de darmen van half Brussel deed ontploffen tijdens het fantastische Holy Ghost vond ik redelijk spectaculair. Ook Strangers en Streetlights klonken beiden nog beter dan op het album en The Power & Glory zorgde voor wat afwisseling door de leuke elektronische instrumentatie. Ten slotte werd de show uiteraard afgesloten door de huidige tophit Bigger Than Us.
Op naar White Lies dan maar. Op elk concert heb je wel een paar freaks, en toevallig stond ik daar gisteren middenin. Maar zelfs dat kon niet verhelpen dat White Lies een zeer goed concert speelde. De geluidskwaliteit zat goed, de muzikanten waren uiterst professioneel, en zanger Harry McVeigh was zeer goed bij stem, helaas was dat niet het geval bij de gigantische karaokeclub achter mij. Maar goed, ook Harry McVeigh is niet altijd zo stemvast. Zo leek hij op Pukkelpop wat moeite te hebben. Maar laat me één ding duidelijk maken, het concert in de AB was véél, maar dan ook véél beter dan White Lies' middelmatige Pukkelpopdoortocht. Dat was uiteraard ook aan het lichtjes uitzinnige publiek te danken.
Het concert was zo opgebouwd dat songs uit hun nieuwe album werden afgewisseld met nummers uit het debuut. Dat bleek een zeer geslaagde mix, die zowel de fans van het eerste uur als de nieuwkomers gelukkig stelde. En ook al werden de oude nummers duidelijk enthousiaster meegebruld, ook de nieuwe songs konden op verrassend veel bijval rekenen. Dat ligt misschien wel wat aan de lyrics van White Lies. Versta me niet verkeerd, ik ben een grote fan, maar als er één ding vrij belachelijk is, dan zijn het wel hun lyrics. Hét grote voorbeeld daarvan is Bad Love uit Ritual:
"If I'm guilty of anything
It's loving you too much"
Maar goed, om de een of andere redenen zijn de lyrics erg makkelijk te onthouden. Dat werd pas echt duidelijk bij twee hoogtepunten qua muzikaliteit, maar ook qua sfeer. Zowel To Lose My Life als Death werden massaal meegezongen. Ook het legendarische "Keep on running, keep keep on running, there's no place like home, there's no place like home" uit Fairwell To The Fairground zorgde voor een prachtig moment. Muzikaal gezien deed vooral The Price Of Love me mijn ogen opentrekken. White Lies mag dan (onterecht) door sommigen afgestempeld worden als een onoriginele overdramatische 80's revivalband, ze zijn zonder twijfel een supergroep.
Ook Ritual zorgde voor enkele mooie momenten. Ik weet niet of het de bedoeling was, maar de gigantische bas-schokgolf die de darmen van half Brussel deed ontploffen tijdens het fantastische Holy Ghost vond ik redelijk spectaculair. Ook Strangers en Streetlights klonken beiden nog beter dan op het album en The Power & Glory zorgde voor wat afwisseling door de leuke elektronische instrumentatie. Ten slotte werd de show uiteraard afgesloten door de huidige tophit Bigger Than Us.
Naast de freaks, de karaokeclub en de belachelijke lyrics heb ik verder nog één kleine bemerking: Beste White Lies, ik weet best dat From The Stars misschien niet echt een van de bekende nummers is, maar het is kwalitatief wel superieur, dus speel het eens een keer!
De AB bleek wederom de place to be voor een uitstekend concert, al was het zeker niet uitzonderlijk...
Setlist:
A Place to Hide
Holy Ghost
To Lose My Life
Strangers
E.S.T.
Is Love
Streetlights
Farewell To the Fairground
Peace & Quiet
Bad Love
Death
____________
Unfinished Business
The Power & The Glory
Bigger Than Us
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten