Het was niet de eerste keer dat The Joy Formidable Brussel bezocht, maar het was wel een primeur dat ze nu een echt album (The Big Roar) hadden om materiaal voor hun optreden uit te putten. Hun concert in de Botanique was de laatste halte van hun Europese tour, en dat mocht overduidelijk flink gevierd worden met een schitterende show.
Maar voor het zover was mocht voorprogramma The Megaphonic Thrift passeren. Normaal gezien verzorgde het Belgische Balthasar het opwarminqsgebeuren tijdens deze tour, maar deze band is wellicht een te grote naam in eigen land om als opwarmer te fungeren. Tot mijn plezier was deze Noorse band geen slechte vervanger voor Balthasar. Het valt me trouwens op dat het erg lang geleden is dat ik nog een rotslecht voorprogramma geserveerd kreeg, niet dat ik dat spijtig vind.
The Megaphonic Thrift is in feite een zij-project van enkele Noorse artiesten met ervaring, waaronder een lid van het geweldige Casiokids. Opmerkelijk is het feit dat deze band in maart 2010 haar debuut Decoy Decay al heeft uitgebracht, terwijl we op dat van The Joy Formidable tot januari 2011 moesten wachten. Hun shoegaze-noise rock geluid bracht een enorm maar prachtig lawaai voort. Het was van 65daysofstatic geleden dat ik nog zo een wild, hevig en luid optreden had meegemaakt. Het moet me dan natuurlijk weer lukken om op zo een concert mijn oordopjes te vergeten...
De Noren hadden duidelijk hun inspiratie gehaald bij het legendarische Sonic Youth, de stem van frontman Richard Myklebust leek zelfs een beetje op die van Thurston Moore. Toch was The Joy Formidable verdiend het hoofdprogramma van de avond. De vocale capaciteiten van Mylkebust en de vrouwelijke zangeres Linn Frøkedal bleken nogal beperkt en niet geheel overtuigend. Hierdoor werd het optreden in feite enkel staande gehouden door het gitaargeweld, dat was dan gelukkig wel zeer indrukwekkend, zeker tegen het einde, toen Myklebust eindelijk wat beter begon te zingen.
Maar goed, al na de eerste song van The Joy Formidable was The Megaphonic Thrift zo goed als volledig uit mijn geheugen verdwenen. Het werd meteen duidelijk dat het Welshe trio op een hoger niveau speelt. Zangeres Ritzy Bryan kan wel degelijk goed zingen, en ook basgitarist Rhydian Dafydd, die de backing vocals voor zijn rekening nam, gaf blijk van heel wat vocaal talent. Bovendien staken de songs van de Noren erg bleek af bij de rijke melodieën van TJF, terwijl die laatste qua gitarenspel helemaal niet moest onderdoen. Integendeel, hun zeer uitgebreide en prachtige instrumentale intro's, outro's en tussenstukken gaven me meermaals kippenvel.
Naast hun overweldigende muzikale prestaties kregen ze het publiek ook warm met hun uiterst vriendelijke voorkomen en hun knotsgekke podiumprésence. Het ging zelfs zo ver dat tegen het einde van het concert zowel Rhydian als Ritzy met hun gitaar op de grond lagen, met als resultaat dat de basgitaar sneuvelde. Rhydian had zich zo laten meeslepen, en tja, een bevlogen gitarist slaat zij gitaar dan al eens kapot. Mooi toch! Zo een passie zie ik graag! Gelukkig was de tour bijna ten einde en was er een andere gitaar beschikbaar voor de twee bisnummers die het publiek met een luid applaus moeiteloos had afgedwongen. Na de bis zei Rhydian dat hij ons 'fucking polite' vindt, waarop hij ons uitnodigde om eens goed te schelden. Ook drummer Matt Thomas zorgde voor een komische noot met zijn idiote dj-geluiden waarmee hij de andere bandleden naar hartenlust plaagde. Die laatsten overwogen dan ook zijn ontslag, maar de stakker mocht uiteindelijk blijven.
Een zwakke plek in The Joy Formidable's show aanwijzen lijkt me bijzonder moeilijk, zo niet ondoenbaar. Hoogtepunten waren zoals verwacht het geweldige Whirring, Llaw = Wall, The Everchanging Spectrum of a Lie en uiteraard bisnummer A Heavy Abacus. Het was genieten van de eerste tot de laatste seconde. Zowel een streling voor het oog als voor het oor. Ik kan u dan ook zeer overtuigd meedelen dat dit met grote voorsprong het beste concert was dat ik in 2011 al gezien heb.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten