"One of the few contemporary bands who can legitimately called original", zo werd Skeletons (ook geschreven als Skeleton$) ooit omschreven door het Amerikaanse magazine XLR8R, en gelijk hadden ze. Skeletons is een muzikaal fenomeen rondom Matt Mehlan en zijn vaste kompanen Jason McMahon en Jonathan Leland. De band is momenteel gestationeerd in Brooklyn, New York, maar de roots van stichter Mehlan liggen in Ohio. Naast de drie protagonisten hebben vele anderen bijgedragen aan en meegespeeld in deze band. Momenteel is er zelfs spraken van een Skeletons Big Band, met maar liefst 18 muzikanten, waarvan het eerste album waarschijnlijk later dit jaar zal uitkomen. Maar deze review gaat over People, het vierde album van de groep, dat hier uitkwam in mei via het Belgische Crammed Discs (Akron/Family, Megafaun,...).
People werd gemixed door Rusty Santos, bekend van zijn werk voor de laatste platen van Owen Pallett, Sun Tongs van Animal Collective en Person Pitch van Panda Bear. Niet toevallig de enige drie artiesten waarmee ik Skeletons enigzins zou durven te vergelijken. Daarmee weet u meteen, dat u met bijzonder goed album te maken heeft.
De acht songs op het album zijn complex, psychedelisch en eisen de volledige aandacht van de luisteraar op, zoals enkel een meesterwerk dat kan. Het is praktisch onmogelijk om een bepaald genre erop te plakken, wat ongetwijfeld mee bijdraagt tot hun sterke interpretatie als originele band. De lyrics, van de lyrische hand van Mehlan, gaan over enigszins bizarre maar aan de andere kant toch diepmenselijke en sociale verhalen. Zo verwijst Walmart And The Ghost Of Jimmy Damour naar de betreurenswaardige heer Damour, die in 2008 vertrappeld werd tijdens een 'Black Friday' sale (de eerste dag van de koopjes) in de Walmart waar hij nota bene werkte. Tania Head doelt dan weer op de voormalige voorzitster van de Stichting voor Overlevenden van 9/11, die in 2007 door de New York Times ontmaskerd werd als leugenares, omdat ze iedereen zes jaar lang had wijsgemaakt dat ze ontsnapt was uit een van de hoogste verdiepingen van de Twin Towers tijdens de aanslagen van 2001. L'il Rich vertelt ten slotte het verhaal van een jong slachtoffer van een gangoorlog, die vlak bij het appartement van Mehlan vermoord werd.
Ook de politiek komt aan bod, de lyrics "Oh no, here we go again, putting all our faith in one human" maken meteen duidelijk dat Barack Obama Blues een kritisch lied is, maar het is geen protestsong, daardoor blijft het te vaag. Het blijft me zelfs onduidelijk of men de houding van de Amerikanen of van de president hekelt. De moraal van het verhaal wordt afgesloten met titeltrack People: "you are still with us, no matter how, we are just people".
Naast die interessante teksten is dit album natuurlijk ook muzikaal gezien de moeite waard. Skeletons maakte gebruik van een erg gevarieerde instrumentatie: van de prachtige akoestische gitaar in L'il Rich tot de saxofoon in More Than One Thing, de piano in No en de onzuivere houtblazers in People, het zit verdomd clever in elkaar. Mehlan heeft dan ook aan het Conservatorium van Oberlin gestudeerd, hij schreef onlangs zelfs een strijkkwartet voor het Brooklyn Philharmonic Orchesta.
De fijne stem van Mehlan - die soms eerder de teksten met terughoudende intonatie afkondigt dan ze zingt - past goed bij de speelse melodieën en ingewikkelde constructies. Naar mijn mening zijn er twee echte hoogtepunten in het album. Ten eerste de harmonieuze opener L'il Rich, misschien wel het meest onvatbare nummer, maar daarom net zo leuk. Grandma lijkt trouwens een beetje verder te gaan waar L'il Rich eindigdt, het is een prachtige twee-eenheid. Het tweede fixatiepunt van mijn bewondering is Barack Obama Blues: een halve folksong, en heel wat conventioneler als de voorvermelde twee-eenheid (al is dat vrij relatief, Skeletons gooide immers zowat alle conventies overboord voor dit album). Vooral de mooie piano in combinatie met iets wat bijna mag doorgaan voor een refrein en de lange outro geven de doorslag.
People is een ondefinieerbaar album, makkelijk is het dus allerminst. Maar Mehlan en zijn vennoten hebben genoeg talent om het muzikale niet uit het oog te verliezen, en zorgen ervoor dat je naast de interessante teksten en de ingewikkelde structuren nog steeds uitstekende muziek kan horen.
Tracklist:
01 - L'il Rich
02 - Grandma
03 - More Than The One Thing
04 - Walmart and the Ghost of Jimmy Damour
05 - No
06 - Tania Head
07 - Barack Obama Blues
08 - People
Skeletons in "More Than the One Thing" from Shinkoyo on Vimeo.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten