Twin Shadow @ AB 16/02

Voor het eerste non-klassieke concert van het nieuwe semester was mijn alziende oog op de geweldige Twin Shadow gevallen. Twin Shadow is het alter ego van de Dominicaanse Amerikaan George Lewis Jr. die uiteraard Brooklyn als thuisbasis mag noemen.
Zijn fantastische debuutplaat Forget was vorige zomer goed voor heel wat laaiend enthousiaste kritieken waaronder zelfs 8.4 én 'best new music' van Pitchfork en 9 van PopMatters.

Maar laat me beginnen bij het begin, het voorprogramma in de vorm van de New Yorkse zangers Lia Ices. Haar debuutalbum Grown Unknown werd nog maar pas in januari gereleaset en nu al zit zij met haar band en haar geliefde roze keyboard in Europa te touren. Toch zie je dat Lia Ices nog wat ervaring mist. Hoewel haar schuchtere en fragiele houding misschien wel goed past bij haar breekbare muziek en haar semi -doch zeker niet lelijke- anorexische figuur. Grown Unknown is een mooi album maar je mond zal er niet snel van openvallen, haar mooie stemgeluid wordt misschien nog niet echt ten volle benut. Het is alleszins een degelijk debuut. Zowat hetzelfde kan over haar optreden gezegd worden, het was mooi, en zeer de moeite waard voor een voorprogramma, maar in vergelijking met podiumbeest Twin Shadow stelde het uiteindelijk toch niet zo heel veel voor. Naarmate haar performance vorderde ging het niveau wel merkbaar omhoog met als hoogtepunt Daphne.


Dan maar over naar Twin Shadow zelf, zijn band bestaat uit een knotsgek bijeenraapsel van een drugs-hippie (de drummer), een Egyptisch-uitziende femme fatale achter de synthesizer een vrij normale basgitarist en dan George zelf, met zijn typische gestreepte T-shirt en een fenomenale (zeg maar gigantische) haarbos.

Terwijl het album zelf niet echt een partyplaat lijkt heeft Twin Shadow er duidelijk voor gekozen om van zijn live-optredens een klein feestje te maken. De nummers klonken levendiger en feestelijker dan anders. Ook het gitaarwerk van George zorgde voor een extra toets, zeker met zijn versleten Fender-gitaar die schijnbaar aan elkaar werd gehouden door ducktape. Niet iedereen was even weg van deze broeierige live-sound, ikzelf vond het eerlijk waar nog beter klinken dan het album.


De groep begon met I Cant Wait (expres verkeerd geschreven) en Slow. George's stem kwam al snel op de juiste toon en de muzikanten zorgden met succes voor de rest van het muzikale gebeuren. Daarnaast ben ik erg te spreken over de podiumattitude van heer Shadow en zijn kompanen, hij was duidelijk goedgemutst en dan werkte dan weer aanstekelijk op het publiek. Ook zijn bindteksten waren erg amusant, zeker het waarschijnlijk lichtelijk overdreven verhaal over het mooie meisje dat hen een vibrerende 'cockring' te koop aanbood in Brussel, wat uiteraard voor een ware 'sexual liberation' zorgde voor deze brave jongens en meisje.

George riep het publiek op om naar gelieve een danspasje te placeren bij At My Heels, zelf gaf hij het goede voorbeeld op het podium. Hij werkte zich zelfs zodanig in het zweet dan zijn haarbos helemaal uit vorm geraakte, hij liet het gelukkig niet aan zijn hart komen, het publiek deed dat evenmin.

De hoogtepunten van het optreden waren in feite dezelfde als die van het album, het wondermooie Yellow Balloon en Castles In The Snow en het funky Tether Beat. Als bisnummer werd titeltrack Forget nog eens meesterlijk opgevoerd. Een vrij kort -er is immers nog maar één album- maar uitstekend optreden zorgde voor een geweldige start van het nieuwe semester, benieuwd wat Gold Panda daar straks in Leuven daan kan toevoegen.