Ik ben veel te laat beginnen luisteren naar het nieuwe album van broeder en zuster Stone, met als pijnlijk gevolg dat hun concert in de AB al lang was uitverkocht toen ik op Down The Way verliefd werd. Gelukkig bestaan er nog goede mensen in deze wereld, die dan weer andere goede mensen kennen, die toevallig twee extra tickets ter aanbieding hadden.
En zo geschiedde dat ik en mijn eerbiedwaardig gezelschap, door het toeval gered, ons toch nog naar de AB haastten om zich aan het Australische wonderduo te vergapen.
De treinen hadden amper vertraging, en dus geraakten wij erg tijdig in de AB. Het was duidelijk dat de Goden ons goed gezind waren, de avond kon niet meer stuk.
En zo nestelden wij ons in de grote zaal van de AB, op het balkon, in mijn fantasie een chique loge, waar wij neerkeken op het plebs en het voorprogramma, met de een glas Dom Pérignon in de hand, quod non.
Dat voorprogramma was door Angus en Julia zelf uitgekozen, en als de artiesten zelf iets uitkiezen, dan is dat altijd een uitstekend voorteken. De Noorse Moddi (Pål Moddi Knutsen) bracht met zijn band een lovenswaardig concert dat sommige hoofdprogramma's die ik dit jaar gezien heb moeiteloos overtrof. Deze jonge blonde alternatieve hippieknul maakt in de eerste plaats indruk met zijn mooie stem, maar ook de rest van het hele folkplaatje met de niet alledaagse accordeon op de voorgrond klopte perfect. Het publiek vond dat duidelijk ook en trakteerde de bolleboos op een aanmoedigend applaus. Tot nu toe heeft Moddi enkel wat EP's uitgebracht, maar in 2011 komt zijn debuutalbum uit. Ik kijk ernaar uit.
Goed begonnen is half gewonnen, maar er werd niet aan getwijfeld dat de Australische broer en zus zouden scoren. De volgelopen zaal werd alvast laaiend enthousiast en vervolgens muisstil terwijl Angus en Julia met de gitaar in de hand het akoestische en sobere maar verpletterende Santa Monica Dream brachten. Het decor maakte het plaatje af, lichtgevende bloemen, knusse nachtlampjes en zelfs wierookstaafjes. Ook de protagonisten zagen er erg aaibaar uit. Angus was versierd met zijn vertrouwde hoedje en door zijn wilde haren en baard was enkel zijn neus zichtbaar. Julia had zich dan weer in een schattige soepjurk gehesen en liep lachend op blote voeten rond.
Ook de rest van het begin werd gevuld met nummers van het nieuwe album Down The Way. Als eerste hartverscheurend mooi hoogtepunt valt For You te vermelden. Inmiddels was de rest van de bezetting erbij gekomen, een violiste, een celliste, een bassist en een drummer. Daarnaast speelden zowel Angus als Julia monharmonica, akoestische gitaar, elektrische gitaar en piano. In Babylon liet Julia ons bovendien haar trompetvaardigheid bewonderen, dit was immers het basis-instrument van haar muzikale opleiding.
Eenmaal goed op dreef verraste Julia ons op een fantastische cover van de Grease-hit The One That I Want. Ze toverde deze -in beginsel goedkope- song om tot een prachtig en ontroerend nummer. Respect!
Ook Angus kreeg een kort solo-moment aan het begin van Just A Boy, maar de meeste aandacht ging toch vooral naar Julia die geen kans onbenut liet om haar stem te laten schitteren. Nochthans verdient Angus minstens evenveel interesse, zijn zachte stem is immers evengoed een ware streling voor het oor.
Buiten de muziek veroverde het sympathieke duo het hart van het publiek met subtiele, spontane en grappige verhaaltjes, openhartige opmerkingen over de betekenis achter hun songs en complimentjes voor de aanwezigen en de prachtige zaal. Ik moet zelf zeggen dat ik onder de indruk was van de belichting en andere technische effecten die de AB voorzag.
Verder bracht het hitje Big Jet Plane de zaal helemaal tot leven, gevolgd door een nieuw nummer, een intiem duet over een verloren liefde, genaamd I Believe. Deze eindigde in de aard van "Now I know no one is to blame,... except for you" wat live erg grappig klonk.
Ook enkele oudere nummers vonden hun weg naar het podium, zoals Just A Boy en Private Lawns.
Vervolgens verwenden prachtsongs als And The Boys en Yellow Brick Roads de hersencellen die het genot regelen. Afsluiter Where Does The Love Go werd voorzien van praticipatie-gezang op vraag van Julia die ons de toelating gaf "Where Does The Love Go" mee te brullen, verrassend genoeg klonk het best wel goed. Angus mocht dan weer de trompetsolo voor zijn rekening nemen, Julia vetrouwde ons op voorhand wel toe dat Angus in feite niet echt weet hoe hij trompet moet spelen, maar met elk optreden beter werd. Dit valt echter te relativeren aangezien Anus' basisinstrument de trombone is, wat buiten de vingerzetting nu ook weer niet zoveel verschilt van trompet. Hoe dan ook, Angus bracht het er goed vanaf.
Het daverende applaus, een grote adoratie en luid gejuich zorgden ervoor dat de hele bezetting een ongelofelijke versie van Hold On als bisnummer brachten. Een zeer lange intro een uitzinnig tussenstuk en een mooie outro zorgden voor het absolute hoogtepunt van het concert, Hold On is niet voor niets een van de mooiste nummers op Down The Way, deze super-versie was dan ook adembenemend.
Als allerlaatste kregen we nog Milky Way te horen, waarna de AB de voldane massa op de Anspachlaan uitbraakte.
Het is enkel jammer dat ze niet het geweldige I'm Not Yours in de playlist hadden opgenomen. Het reggae-nummer All The Colours (ongeveer het enige reggae-nummer dat ik ooit goed heb gevonden) was ook machtig geweest. Of Hush, of...
Ach, dat was misschien teveel van het goede, men kan immers niet alles hebben, zo vertelt men. Onzin natuurlijk!
Hoe dan ook voor de ongelukkigen die dit concert gemist hebben, Angus And Julia Stone spelen op 2 mei 2011 in het Koninklijk Circus te Brussel. Wees er snel bij!
Tracklist:
Santa Monica Dream
Babylon
For You
Black Crow
The One That I Want
Just A Boy
Private Lawns
Big Jet Plane
I Believe
And The Boys
Yellow Brick Road
Where Does The Love Go?
Hold On
Milky Way
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten