De hele westerse beschaving kent Yann Tiersen door die ene pianocompositie. Een lied dat elke tiener die iet of wat piano kan spelen snel onder de knie probeert te krijgen om indruk te maken op zijn vrienden. Een lied dat iedereen tot vervelens toe blijft gebruiken bij presentaties of youtubefilmpjes die trachten te ontroeren. Maar ik ben dit lied waar iedereen zo enthousiast over is, net zoals die film -u weet welke ik bedoel- grondig beu.
Gelukkig blijkt Yann Tiersen tot veel meer in staat dan wat nostalgisch pianogetokkel. Dat bewijst hij op zijn fenomenale nieuwe album Dust Lane.
Het album wordt ontoegankelijk en zwaar genoemd. Het handelt dan ook niet over erglichte thema's. Zo wandelt de dood meermaals voorbij, iets wat te wijten valt aan het overlijden van zijn moeder.
En songtitels als Dark Stuff, Ashes en Till The End kan men ook al moeilijk enige vrolijkheid verwijten.
Toch word ik goedgezind van Dust Lane. Waarom? Omdat het gewoon een uitstekende plaat is. Tiersen maakt nog steeds gebruik van piano en zijn Franse accordeon (zij het met mate) maar voegt daar gitaar (in alle soorten en maten), viool, fluit, drums en zang aan toe. Het resultaat is uitzonderlijk mooie folk-rock die af en toe aan Midlake doet denken maar dan zwart en experimenteel.
Dust Lane telt slechts acht nummers, maar allen van een vrij lange duur en allen voorzien van het goddelijke talent van Tiersen. Ik vraag me af of het zijn eigen zware stem is die we horen, in het verleden maakte hij immers veelvuldig gebruik van gastmuzikanten en zangers. Het onderstaande filmpje doet alvast vermoeden dat het wel degelijk zelf zingt. Het filmpje toont ook een redelijk geweldig optreden, en toevallig of niet, op 9 december staat Yann Tiersen in de Botanique. De stem van Tiersen is overigens niet echt indrukwekkend, maar ze past goed bij de instrumentale muziek, en die is dan weer wel erg imposant.
Ik had niet verwacht dat hij in staat was om zo een duistere maar bloedmooie experimentele indiemuziek te maken. Laat staan dat hij ooit een nummer zou uitbrengen met de titel Fuck Me. Dat laatste is overigens een prachtig duet (dit stond ook al op de EP maar zonder de vrouwenstem), met een nogal vettige tekst, totdat Tiersen "Fuck" vervangt door "Love".
Tracklist:
1. Amy
2. Dust Lane
3. Dark Stuff
4. Palestine
5. Chapter 19
6. Ashes
7. Till the End
8. Fuck Me
.jpg)
Yann Tiersen blijft mijn favoriet ! :) omdat hij zo gevariëerd is. En inderdaad véél meer dan alleen de (nog steeds mooie, maar inderdaad lichtjes beugehoorde) soundtrack van Amélie of Goodbye Lenin! .
BeantwoordenVerwijderen