Met Bad Books denken zowel u als ik uiteraard meteen aan de gigantische papierverspilling die Stephanie Meyer veroorzaakt heeft. Maar laten we het toch maar over de band hebben om niet tot een gigantisch laag niveau te vervallen.
Het is geen toeval dat Bad Books de meest gehypte band van deze week op Last.fm is.
Hun eponieme album kwam uit op 19 oktober, en dat is niet onopgemerkt gebleven, ook niet voor mijn bijziende oog.
Bad Books is het spontane side-project van Kevin Devine en Manchester Orchestra. De heer Devine is een nogal politiek bevlogen singer-songwriter uit Brooklyn. Manchester Orchestra is niet een of ander klassiek ensemble uit het Verenigd Koninkrijk maar een vierkoppige Indie Rockband uit Atlanta onder leiding van Andy Hull. Toch wil de legende dat Bad Books zes leden telt, en vier plus één is nog altijd niet zes (heb ik me laten vertellen). Dit enigma is makkelijk op te lossen als men ervan uitgaat dat Manchester Orchestra ondertussen met vijf in plaats van vier is, overigens doet het absoluut niet ter zake en verspil ik weeral uw tijd met belachelijke opmerkingen.
De lyrics en het basisidee komt voort uit de tandem Devine-Hull, de rest van Manchester Orchestra stond dan weer in voor de muzikale uitvoering.
Het resultaat is een superieur folk rock album, zeer vergelijkbaar met Villagers met een stevig snuifje rock. U mag het vermelde basisidee trouwens niet al te eng interpreteren, in feite zat er absoluut geen masterplan achter het album, nog de band, alleszins de dat tracht de band ons te doen geloven. Volgens hen hebben ze de tien songs een voor een afgewerkt onder het concept: we beginnen eraan, en we zien wel waar we uitkomen.
De zang wordt verzorgd door Kevin en Andy, soms samen soms apart. Mijn voorkeur gaat uit naar de samenzang, die vooral in de rockliederen te bewonderen valt.
De scheiding tussen rock en folk is af en toe erg duidelijk maar meestal lopen de twee genres in elkaar over.
Bad Books begint met het geweldige How This Ends, ik weet niet wiens stem het meeste doorklinkt, maar de combinatie is zeer oorvriendelijk. Hoe dan ook, het is een flinke opener die meteen de toon zet van het debuut.
The Easy Mark & The Old Maid is dan weer een folksong met een eenvoudige structuur en een groot meezinggehalte, maar echt speciaal kan je het moeilijk noemen. Geef mij dan maar You're A Mirror I Can't Avoid, deze rustige song klinkt immers emotioneel diepgaander. Ook I Begged You Everything en Texas vallen onder deze noemer.
Iets helemaal anders is You Wouldn't Have To Ask en Please Move, leuke bijna pure rocksongs met een vlaagje punk.
De eeuwige onbestaande vraag -over wat men krijgt als men een Brooklynite met een bende Atlantians (of hoe deze urbane wezens zichzelf ook moge noemen) samenzet- is hiermee opgelost: een subliem debuutalbum.
Tracklist:
1. How This All Ends (03:04)
2. The Easy Mark & The Old Maid (03:37)
3. Baby Shoes (03:50)
4. You’re A Mirror I Cannot Avoid (03:54)
5. Holding Down The Laughter (04:04)
6. You Wouldn’t Have To Ask (01:53)
7. I Begged You Everything (04:51)
8. Please Move (03:03)
9. Mesa, AZ (03:24)
10. Texas (04:00)
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten