maandag 25 oktober 2010

Perfume Genius @ Botanique 25/10


Eind juni was het magazine Humo nog een en al lof voor het debuutalbum Learning van de jonge artiest Mike Hadreas, aka Perfume Genius. Geheel terecht, zelfs de hem toebedeelde vier sterren doen hem naar mijn mening tekort.

Desondanks moet ik u bekennen dat ik na een eerste luisterbeurt op MySpace niet echt overtuigd was. Perfume Genius is alles behalve toegankelijke muziek. Bijna iedereen heeft meerdere luisterbeurten nodig om Learning echt te appreciëren, maar na een keer of vijf gaat u er sowieso van houden, dat garandeer ik u.

Het was dan ook met de grootste verwachtingen dat ik me deze avond naar de Botanique begaf. Zoals het hoort vond het concert plaats in de übergezellige Rotonde, dé ideale plek voor een concert van deze aard. Het optreden was al maanden uitverkocht, wat wil je na zo een positieve recensie in Humo. Toch was het niet overdreven druk, het was gewoon aangenaam vol. Het publiek was wel iets anders als ik van de Bota gewoon ben. De gemiddelde leeftijd was ergens in de 30, en ook veertigers en zelfs vijftigers hadden vlot hun weg naar binnen gevonden. Misschien vergt deze muziek inderdaad wat levenservaring.

Met zijn eigen levenservaring heeft Hadreas genoeg inspiratie gevonden om donkere, breekbare en onwaarschijnlijke mooie songs te schrijven. Nadat hij zijn ouderlijke nest in een stadje in de staat Washington inruilde voor New York ging hij bijna ten onder aan depressies, drank en drugs (tripple D!). Gelukkig verliet hij net op tijd het oord des onheils, de stad die onze westerse maatschappij thans nog steeds ziet als de hemel op aarde.


Ook live op het podium toonde Perfume Genius zich uiterst breekbaar. Zijn fragiele bleke gestalte, zijn zachte gemompel en zijn onzekere houding gaven niet echt blijk van een "star performer". Al kan dat ook gelegen hebben aan het feit dat hij allesbehalve een ervaren artiest is. Toch was ik vanaf de eerste song, Look Out Look Out diep ontroerd en meer dan geboeid. Ondanks de relatief eenvoudige setting vulde de muziek moeiteloos de koninklijke koepelzaal.
Mike werd begeleid door een andere jongen op een elektrische orgel, zelf speelt hij piano, al bracht hij solo bij de derde track een cover op gitaar.

Perfume Genius speelde een paar covers of/en nieuwe nummers. Zijn nieuwe materiaal klinkt minstens even goed als zijn oude, al waren voor mij de hoogtepunten van de avond zonder twijfel Mister Peterson (de prachtige single over pedofilie, liefde, dood en vergiffenis) en het ambiente Perry.

Mocht u het zich afvragen, Hadreas' stem klinkt nog beter als op Learning, voor de onwetenden onder u, dat komt neer op een mix tussen Sufjan Stevens en Antony And The Johnsons maar dubbel zo breekbaar. Zijn begeleider verzorgde op de gepaste momenten mooie backing Vocals en wisselde af en toe zijn orgelgeluid in voor string synths of zette zich naast Mike voor een vierhandig pianospel.
De relatie en houding tussen beiden leek soms wel erg intiem, al kan die indruk veroorzaakt zijn door de (ondanks de nogal duistere tekst) ontroerende en romantische muziek.


Ondertussen vlogen de songs voorbij, te veel om op te noemen! Dat is ook niet moeilijk aangezien zijn nummers gemiddeld 2,86 minuten duren. En toch maakten deze korte nummers een immense indruk op het publiek, dat werkelijk muisstil was (buiten het feit dat de helft van de vrouwelijke aanwezigen het huilen was).

Tussen de nummers werd er uiteraard enthousiast geapplaudisseerd en zeker toen de heerschappen het na een half uur voor bekeken hielden. Had ik geen uurwerk gehad, dan zou ik nooit geweten hebben dar er slechts 30 minuten voorbij waren. Perfume Genius doet de tijd en alle andere aardse elementen stilstaan. Mike kwam nog tweemaal terug en bracht daarbij het wondermooie Write Your Brother. Hij sloot af met Helpless een uitstekende cover van Neil Young.

Het licht ging aan, de tranen werden gedroogd en met een belachelijke smile liep ik door het prachtige Schaarbeek naar het Brussel Noord Station waarna ik zonder enige vertraging een kwartier later op mijn bestemming aankwam. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, Perfume Genius bewijst dat telkens weer.

2 opmerkingen:

  1. Ik moet toegeven, het was gisterenavond de eerste keer dat ik tijdens een concert tranen in de ogen kreeg, en dit reeds bij het wondermooie "Look Out, Look Out". Hoewel ik ook tot het vrouwelijk gedeelte van het publiek behoorde, ben ik er van overtuigd dat er ook een aantal mannen gesnotterd hebben.
    Begrijpelijk.

    BeantwoordenVerwijderen