Robyn @ Botanique 13/10

Men gaat niet risicoloos naar een popconcert. Het was dan ook met de nodige mentale voorzorgsmaatregelen dat ik gisteren naar het Brusselse tuinpaleis afzakte.
Popzangeressen zijn doorgaans egocentrische diva's, met meer aandacht voor hun haarekstentsies dan voor hun muziek.

Gelukkig is dat niet het geval bij Robyn, haar haar is immers korter dan het mijne. Bovendien is Robyn weldegelijk "the hardest working woman in showbusiness". Ziet u misschien iemand anders drie mini-albums uitbrengen dit jaar?
2010 is het Robyn-jaar, dat staat vast.

En aangezien de Zweedse populaire chanteuse geen tijd had om op Pukkelpop te verschijnen moest ik haar dan maar bezichtigen in de Botanische sinaasappelzaal. Comme d'habitude tegen een belachelijk zacht prijsje.

Helaas was het niet Kelis die het voorprogramma verzorgde. Voor België had Robyn twee vrouwelijke dj's Rebecca & Fiona uit Zweden meegesleurd. Deze twee electrowichten zijn naar het schijnt de dominatrienen van de Stockholmse clubscene. En eerlijk gezegd, ik geloofd dat wel. Hun set was best wel goed, soms zelf uitstekend. Daarbuiten had ik en mijn gezelschap om 8u 's avonds niet zo'n zin in een clubfeestje zonder de nodige voorbereidingen (kuchdrankkuch). Desondanks kregen de blondines ruim een uur de tijd om hun talenten te demonstreren.
Om 21u klapten wij uit dankbaarheid dat ze het eindelijk voor bekeken hielden, uit onze hooggespannen verwachtingen voor Robyn en tenslotte ook wel wat voor hun degelijke prestatie.


De Orangerie was ondertussen volgelopen, de temperatuur werd tropisch en ons geduld stond klaar om getest te worden.
Ruim een half uur later werd ons wachten pas beloond, het viel mee, maar toch verdenk ik Robyn van deze diva-streek om haar positie als popzangeres te verstevigen tussen al die andere takkewijven (de zogenaamde battle of the bitches). Maar we zullen de complottheorieën aan de staatsveiligheid overlaten.

Robyn heeft een kleine obsessie voor de mechanische wereld en in het bijzonder voor robots. Dat liet ze ons dan ook meteen weten met Fembot. Ondertussen worstelde ik met mijn intro-scepticisme. Een optreden moet mij overtuigen, en dit gebeurt zelden bij het begin van de set. Ook bij de volgende nummers liep het niet erg lekker. Misschien omdat ik Cry When You Get Older gewoonweg niet echt goed vind.
Maar tijdens Hang With Me kwam er schot in de zaak. En het finale sleutelmoment bracht We Dance To The Beat. Alle nummers op Body Talk Pt. 2 zijn sowieso erg sterk (en beter dan Pt. 1). Maar live bracht de band een geweldige Kraftwerkiaanse intro die enorm deed denken aan Tour De France. Robyn was bovendien lichtelijk hyperactief en was niet beschaamd om dat ten volle te laten merken. Ze danste zodanig hard dat ze na deze song een banaan begon te verwerken in haar zangapparaat (lees: ze at een banaan). Hoe dan ook We Dance To The Beat is voor mijn part het hoogtepunt van de avond. Mijn gezelschap was het daar dan weer helemaal niet mee eens. Maar onder het motto Electro rules the waves verleen ik mijn eigen visie een bindende kracht.


Ook Love Kills -nog zo'n nummer van Body Talk Pt. 2- kon mij erg bekoren. Al was dat niet moeilijk aangezien ik dit haar beste nummer ooit vind. Verder bracht ze haar zomerhit Dancing On My Own en wat nummers van haar vorige album. Uiteraard sloot ze af met With Every Heartbeat, deze gigantische hit zorgde dan ook voor haar grote doorbraak. Maar goed, u merkt vast ook dat dit een veel te vroeg einde was. Ze had immers amper 45 minuten gespeeld. Het publiek vond dat ook, en de band en Robyn gelukkig ook. Al snel kwamen Robyn en haar vier heren terug gehuppeld.

Die band bestond trouwens uit twee heren omringd door tientallen keyboards en synthesizers en twee drummers. Meer dan genoeg om het betere beat-werk te leveren.
Dat demonstreerden ze dan ook in het voortreffelijke In My Eyes. Het bleef (gelukkig) niet bij één bis-nummer al snel volgden het Konichiwa Bitches (Ladies and gentlemen, euh I mean BITCHES and gentleman!) en nog een song waar ik ooit (gisterenavond) de naam nog nog van kon herinneren. Dementia moves in mysterious ways.


Maar Robyn was nog niet klaar met ons, na een tweede pseudo-einde kwam ze weer met veel dank en lofwoorden voor onszelve (I love you Brussels!) en haar band, het podium op gespurt. Ze bracht vervolgens de Reggaesong Dancehall Queen, en ik ben helemaal geen reggae fan. Maar liever dat als de verschrikkelijke afsluiter Show Me Love, haar eerste hitje uit de jaren 90. Eurosong was er niets tegen, maar aangezien het publiek uit 75% homoseksuelen bestond kreeg ze toch nog een grote bijval en een daverend applaus.

Ondanks een paar mindere songs, zorgde Robyn en haar Zweuden toch voor een meer dan concertwaardig optreden.
Ik mistte wel twee dingen: Het geweldigge Don't Fucking Tell Me What To Do uit Body Talk Pt. 1 en Snoop Dogg (I should know better!).