De heren van 65daysofstatichebben amper 6 maanden na hun (nu al legendarische) We Are Exploding Away Album alweer een heleboel nieuwe songs te uwer beschikking staan. De Heavy Sky EP telt zes splinternieuwe tracks en een herwerkte versie van Tiger Girl. Op het album duurde Tiger Girl maar liefst 10 minuten en 38 seconden, hier is het nummer tot de essentie samengevat in minder dan vier minuten.
De andere tracks doen absoluut niet onder aan de tracks op We're Exploding Away, het zijn dus zeker geen left-overs. De nummers duren ongeveer allen vier minuten, wat niet spectaculair lang is voor een post rock band. De grote uitzondering is afsluiter Guitar Cascades dat u een tiental minuten door wonderbaarlijke gitaren laat bestuiven als een pisbloem door een bij. Excuseer, ik maak een grap (ha!), natuurlijk zijn mijn lezers de mooiste paradijselijke bloemen op aarde.
Hoe dan ook, deze EP is weer een bewijs van de genialiteit van deze Britten, je zou het IPR kunnen noemen, Intelligent Post Rock (in plaats van IDM natuurlijk), maar iedereen weet dat IPR enkel en alleen voor "Internationaal Privaat Recht" staat. Helaas!
Als u nog niet werd overweldigd door de Wishful Thinking edit van Tiger Girl zal u zeker en vast door de synthpracht van Sawtooth gebeten worden. Ook Pacify schiet er al een beetje bovenuit door het gebruik van piano in combinatie van drums, al is het net niet van hetzelfde niveau als Piano Fights (We Are Exploding Away). PX3 doet dat echter wel, en is daarmee zonder twijfel de beste track op de EP. PX3 is zelfs zo belachelijk goed dat mijn hersenmassa bijna een kortsluiting krijgt als dit hemelse geweld tegen mijn gehoor zo krachtig ten strijde trekt. Bovendien biedt de band u een gratis download van deze song aan! (zie onder)
65daysofstatic speelt op 18 november in de Botanique in Brussel, en er zijn wonder boven wonder nog steeds tickets!
1. Tiger Girl (Wishful Thinking Edit) 2. Sawtooth Rising 3. The Wrong Shape 4. PX3 5. Pacify 6. Beats Like A Helix 7. Guitar Cascades
Met Bad Books denken zowel u als ik uiteraard meteen aan de gigantische papierverspilling die Stephanie Meyer veroorzaakt heeft. Maar laten we het toch maar over de band hebben om niet tot een gigantisch laag niveau te vervallen.
Het is geen toeval dat Bad Books de meest gehypte band van deze week op Last.fm is. Hun eponieme album kwam uit op 19 oktober, en dat is niet onopgemerkt gebleven, ook niet voor mijn bijziende oog.
Bad Books is het spontane side-project van Kevin Devine en Manchester Orchestra. De heer Devine is een nogal politiek bevlogen singer-songwriter uit Brooklyn. Manchester Orchestra is niet een of ander klassiek ensemble uit het Verenigd Koninkrijk maar een vierkoppige Indie Rockband uit Atlanta onder leiding van Andy Hull. Toch wil de legende dat Bad Books zes leden telt, en vier plus één is nog altijd niet zes (heb ik me laten vertellen). Dit enigma is makkelijk op te lossen als men ervan uitgaat dat Manchester Orchestra ondertussen met vijf in plaats van vier is, overigens doet het absoluut niet ter zake en verspil ik weeral uw tijd met belachelijke opmerkingen.
De lyrics en het basisidee komt voort uit de tandem Devine-Hull, de rest van Manchester Orchestra stond dan weer in voor de muzikale uitvoering. Het resultaat is een superieur folk rock album, zeer vergelijkbaar met Villagers met een stevig snuifje rock. U mag het vermelde basisidee trouwens niet al te eng interpreteren, in feite zat er absoluut geen masterplan achter het album, nog de band, alleszins de dat tracht de band ons te doen geloven. Volgens hen hebben ze de tien songs een voor een afgewerkt onder het concept: we beginnen eraan, en we zien wel waar we uitkomen.
De zang wordt verzorgd door Kevin en Andy, soms samen soms apart. Mijn voorkeur gaat uit naar de samenzang, die vooral in de rockliederen te bewonderen valt. De scheiding tussen rock en folk is af en toe erg duidelijk maar meestal lopen de twee genres in elkaar over.
Bad Books begint met het geweldige How This Ends, ik weet niet wiens stem het meeste doorklinkt, maar de combinatie is zeer oorvriendelijk. Hoe dan ook, het is een flinke opener die meteen de toon zet van het debuut. The Easy Mark & The Old Maid is dan weer een folksong met een eenvoudige structuur en een groot meezinggehalte, maar echt speciaal kan je het moeilijk noemen. Geef mij dan maar You're A Mirror I Can't Avoid, deze rustige song klinkt immers emotioneel diepgaander. Ook I Begged You Everything en Texas vallen onder deze noemer.
Iets helemaal anders is You Wouldn't Have To Ask en Please Move, leuke bijna pure rocksongs met een vlaagje punk.
De eeuwige onbestaande vraag -over wat men krijgt als men een Brooklynite met een bende Atlantians (of hoe deze urbane wezens zichzelf ook moge noemen) samenzet- is hiermee opgelost: een subliem debuutalbum.
Tracklist:
1. How This All Ends (03:04) 2. The Easy Mark & The Old Maid (03:37) 3. Baby Shoes (03:50) 4. You’re A Mirror I Cannot Avoid (03:54) 5. Holding Down The Laughter (04:04) 6. You Wouldn’t Have To Ask (01:53) 7. I Begged You Everything (04:51) 8. Please Move (03:03) 9. Mesa, AZ (03:24) 10. Texas (04:00)
Mister Ford & Shaw laten u met vreugde weten dat zij onder hun bilateraal verdrag genaamd Simian Mobile Disco een nieuwe mix hebben gemaakt. Zij deden dit in opdracht van Fixed. Fixed is een grensverleggend party/club concept in New York dat elke week plaats heeft in de stedelijke agglomeratie. Het is bovendien een vrij succesvol concept, het bestaat immers al 5 jaar. Gedurende die vijf jaar hebben de organisatoren al een belachelijk hoog aantal topartiesten weten te strikken om hun festiviteiten op te vrolijken. Ik noem er een paar: Tiga, Boys Noize, Hot Chip, The xx, Friendly Fires, LCD Soundsytem, Justice, Booka Shade, Klaxons, Digitalism, Fred Falke, Lifelike, Mr. Oizo, Erol Alkan, Modselektor en waanzinnig veel meer.
Hoe dan ook, vijf jaar vraagt om iets speciaal, en dus brengt Fixed een aantal mixen uit, de eerste uit de reeks is Simian Mobile Disco Is Fixed.
SMD maakte er een uitstekend geremixte compilatie van van enkele uitzonder lekkere schijven. Buiten hun eigen Nerve Salad bevat het ook nummers van Pantha Du Prince, het befaamde U Can Dance van Dj Hell (feat. Bryan Ferry), Hot Chip en veel meer elektronisch plezier. De mix is uiteraard op en top electro, maar er komen verschillende soorten van dit genre aan bod. Zo is er met Bam Bam's Where's Your Child? zelfs acid house aanwezig. Dit nummer is trouwens naar mijn mening het beste uit de hele mix.
Het resultaat zou inderdaad niet mis staan op een übercool feestje in the Big Apple, noch op een underground party in Brussel. Feesten maar.
Tracklist:
01. Brain Machine – Eternal Night [02:26] 02. Etienne Jaumet – For Falling Asleep [04:14] 03. Jurek Przezdziecki – Qwerty Poema [03:22] 04. Conrad Schnitzler – Ballet Statique [03:03] 05. Andre Walter – Malphas [04:23] 06. Bam Bam – Where’s Your Child? [03:35] 07. DJ Hell – U Can Dance (SMD Mix) [07:09] 08. Paul Woolford – False Prophet [04:04] 09. Philip Sherburne – Salt and Vinegar [04:50] 10. Clement Meyer – Midnight Madness [04:53] 11. Simian Mobile Disco – Nerve Salad [05:53] 12. Pantha Du Prince – Behind The Stars [03:07] 13. Hot Chip – One Life Stand (Carl Craig Mix) [04:51] 14. Chateau Flight – Baroque [04:22] 15. SND – 05:36:58 [01:24] 16. Delia Derbyshire – Dreams [01:15]
Het werd hoog tijd, maar eindelijk is het zover, deze debuut EP CDR van †‡† is een feit.
Mocht u †‡† nog niet kennen dan kent u ook niets van Witch House. Naast SALEM is †‡† naar mijn mening de absolute topband van het genre. U heeft misschien moeite om †‡† uit te spreken, in dat geval kan ik u geruststellen: de algemeen aanvaarde term is rrritualzzz.
Zoals de meeste Witch House komt ook deze groep/artiest (ik vermoed ergens dat het een soloproject is) uit de VS. Voor de rest weet ik er geen plastic zak over, of toch bitter weinig. Mijn eerste kennismaking met deze onderwereldse creep(s) dateert nog maar van juni. Ondertussen hebben ze/hij al verscheidene ongelofelijk sterke nummers geleverd. Zo ook gOth bb, gOth bb Ritual Version en San Marino in samenwerking met die andere hekshuisband Unison, die allen op de EP staan. Voor mijn part zijn het ook de sterkste tracks, al zijn de vier nieuwe tracks ook niet slecht.
De synths van †‡† zijn nog meer overweldigend dan die van SALEM, en daar ligt de ongelofelijke kracht van deze band nu juist. Maar laat ik u zelf in alle rust trachten de demonische vloedgolf die CDR op u afstuurt te bedwingen, al raad ik u aan om u lekker te laten verzwelgen.
Het debuutalbum van †‡† zal nu wel niet al te lang meer op zich laten wachten, ten laatste begin volgend jaar! Of krijgen we na King Night (het debuutalbum van SALEM) toch nog een tweede Witch House hoogtepunt dit jaar?
Tracklist:
01 MISERY WALK 02 GOTH BB 03 PSYCHIC TEENS 04 KVLTSTEP 05 SAN MARINO (feat. UNISON) 06 RUSSIA UKRAINE 07 GOTH BB RITUAL VERSION
Eind juni was het magazine Humo nog een en al lof voor het debuutalbum Learning van de jonge artiest Mike Hadreas, aka Perfume Genius. Geheel terecht, zelfs de hem toebedeelde vier sterren doen hem naar mijn mening tekort.
Desondanks moet ik u bekennen dat ik na een eerste luisterbeurt op MySpace niet echt overtuigd was. Perfume Genius is alles behalve toegankelijke muziek. Bijna iedereen heeft meerdere luisterbeurten nodig om Learning echt te appreciëren, maar na een keer of vijf gaat u er sowieso van houden, dat garandeer ik u.
Het was dan ook met de grootste verwachtingen dat ik me deze avond naar de Botanique begaf. Zoals het hoort vond het concert plaats in de übergezellige Rotonde, dé ideale plek voor een concert van deze aard. Het optreden was al maanden uitverkocht, wat wil je na zo een positieve recensie in Humo. Toch was het niet overdreven druk, het was gewoon aangenaam vol. Het publiek was wel iets anders als ik van de Bota gewoon ben. De gemiddelde leeftijd was ergens in de 30, en ook veertigers en zelfs vijftigers hadden vlot hun weg naar binnen gevonden. Misschien vergt deze muziek inderdaad wat levenservaring.
Met zijn eigen levenservaring heeft Hadreas genoeg inspiratie gevonden om donkere, breekbare en onwaarschijnlijke mooie songs te schrijven. Nadat hij zijn ouderlijke nest in een stadje in de staat Washington inruilde voor New York ging hij bijna ten onder aan depressies, drank en drugs (tripple D!). Gelukkig verliet hij net op tijd het oord des onheils, de stad die onze westerse maatschappij thans nog steeds ziet als de hemel op aarde.
Ook live op het podium toonde Perfume Genius zich uiterst breekbaar. Zijn fragiele bleke gestalte, zijn zachte gemompel en zijn onzekere houding gaven niet echt blijk van een "star performer". Al kan dat ook gelegen hebben aan het feit dat hij allesbehalve een ervaren artiest is. Toch was ik vanaf de eerste song, Look Out Look Out diep ontroerd en meer dan geboeid. Ondanks de relatief eenvoudige setting vulde de muziek moeiteloos de koninklijke koepelzaal. Mike werd begeleid door een andere jongen op een elektrische orgel, zelf speelt hij piano, al bracht hij solo bij de derde track een cover op gitaar.
Perfume Genius speelde een paar covers of/en nieuwe nummers. Zijn nieuwe materiaal klinkt minstens even goed als zijn oude, al waren voor mij de hoogtepunten van de avond zonder twijfel Mister Peterson (de prachtige single over pedofilie, liefde, dood en vergiffenis) en het ambiente Perry.
Mocht u het zich afvragen, Hadreas' stem klinkt nog beter als op Learning, voor de onwetenden onder u, dat komt neer op een mix tussen Sufjan Stevens en Antony And The Johnsons maar dubbel zo breekbaar. Zijn begeleider verzorgde op de gepaste momenten mooie backing Vocals en wisselde af en toe zijn orgelgeluid in voor string synths of zette zich naast Mike voor een vierhandig pianospel. De relatie en houding tussen beiden leek soms wel erg intiem, al kan die indruk veroorzaakt zijn door de (ondanks de nogal duistere tekst) ontroerende en romantische muziek.
Ondertussen vlogen de songs voorbij, te veel om op te noemen! Dat is ook niet moeilijk aangezien zijn nummers gemiddeld 2,86 minuten duren. En toch maakten deze korte nummers een immense indruk op het publiek, dat werkelijk muisstil was (buiten het feit dat de helft van de vrouwelijke aanwezigen het huilen was).
Tussen de nummers werd er uiteraard enthousiast geapplaudisseerd en zeker toen de heerschappen het na een half uur voor bekeken hielden. Had ik geen uurwerk gehad, dan zou ik nooit geweten hebben dar er slechts 30 minuten voorbij waren. Perfume Genius doet de tijd en alle andere aardse elementen stilstaan. Mike kwam nog tweemaal terug en bracht daarbij het wondermooie Write Your Brother. Hij sloot af met Helpless een uitstekende cover van Neil Young.
Het licht ging aan, de tranen werden gedroogd en met een belachelijke smile liep ik door het prachtige Schaarbeek naar het Brussel Noord Station waarna ik zonder enige vertraging een kwartier later op mijn bestemming aankwam. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, Perfume Genius bewijst dat telkens weer.
Aangezien het bijna Allerheiligen is heb ik alreeds een prachtig geschenk voor u in huis gehaald. Helaas zal u niet kunnen ontmoeten op 1 november want dan moet ik uiteraard naar de kerk, all day long.
In alle eerlijkheid moet ik toegeven dat ik u tweemaal bedrieg. De kans dat ik op 1 november naar de kerk zal gaan is bijzonder miniem, daarenboven geef ikzelf u enkel de gelegenheid om het cadeau dat In Gratitude u geeft open te scheuren.
Maar laat ik even tot de hoofdzaak komen na deze compleet overbodige intro. In Gratittude is een jong bandje uit het Verenigd Koninkrijk der Engelsen, Schotten, Welshen en Noordelijke Ieren, maar toch vooral uit het Zuiden van Engeland. Onder het liefkozend oog van Her Royal Majesty The Queen maakte deze jongelui de debuut EP Only In Youth, waarna ze hem gratis op Bandcamp smeten.
Only In Youth telt vijf songs en een remix. Hun stijl zou men kunnen omschrijven als indie rock, en ik voeg daar graag de fictieve stempel van Mewiaans aan toe. Het valt me dan ook op hoe hun muziek op die van de Deense (ongelofelijk fantastisch goede) band Mew lijkt. Vooral de extraordinaire vocals van Matthew Guttridge hebben dezelfde aard en klank. De muziek is ook van dezelfde klasse maar klinkt toch soms wat zachter. Hoewel, zachter..., dat is misschien toch wat overdreven, enkele songs barsten immers steevast uit in een glorieuze shoegaze-gitaren regen. In Gratitude maakt ook graag gebruik van non-elektronische beats, in tegenstelling tot Mew, die het liever bij het betere gitaarspel houden.
De eerste twee tracks Prosperity en Moving On hebben mij meteen van mijn sokken geblazen, en dat terwijl ik serieus dikke sokken aanhad. Always is iets rustiger en de vocals worden verzorgd door een vrouw, ik vermoed dat dit een gastbijdrage is aangezien de groep uit vier heerschappen bestaat volgens mijn niet bijzonder goedgeïnformeerde bronnen.
In All Dishonesty is de praalsong van de EP, dat wordt nog eens benadrukt door de Tom Strike remix die ook in de EP is opgenomen. Toch vind ik de eerste tracks iets beter. Delirious sluit prachtig akoestische af en doet me weeral sterk aan Mew denken. Vooral het einde is erg de moeite.
In Gratitude is nog volop bezig aan de verovering en ontdekking van de indie-wereld. Met deze EP zijn ze alvast erg goed op weg.
Tracklist
01. Prosperity (04:14) 02. Moving On (03:59) 03. Always (04:08) 04. In All Dishonesty (03:37) 05. Delirious (04:05) 06. In All Dishonesty (Tom Strike Remix) (03:34)
Het einde van de werkweek is aangebroken, en dus is het hoog tijd om het muzikale hoogtepunt van deze koude oktoberdagen bekend te maken.
Sinds hun debuut EP van begin 2009 werd er reikhalzend uitgekeken naar het eerste album van Warpaint. The Fool zal komende maandag, 25 oktober 2010 gereleaset worden, ondertussen is het echter al in mysterieuze omstandigheden in de ipod van menig muziekliefhebber beland.
Warpaint is een kwartet uit L.A. dat volledig uit vrouwen bestaat, met name: Jenny Lee Lindberg (vocals / bass), Emily Kokal (vocals / guitar), Theresa Wayman (vocals / guitar) en Stella Mozgawa (drums). In het verleden is deze line-up al meermaals gewijzigd.
Hun succes is makkelijk te verklaren. Eerst en vooral is er de prachtige samenzang tussen drie zachte (maar bij tijden erg krachtige) vrouwenstemmen, al is er duidelijk een hoofdstem. Vervolgens zorgen de instrumenten voor een dromerige sfeer, zonder helemaal over te gaan in dream pop. Tenslotte vindt je in Warpaint nog vele andere verslavende invloeden zoals shoegaze, psychedelica en elektronica.
The Fool begint met het wondermooie Set Your Arms Down. Lekker langzaam, maar toch intens en begeleid door geweldige gitaarriffs is dit een uitstekende opener. Maar u bent nog lang niet verlost van de overvloedige schoonheid, zo doen de nostalgische gitaren in de titeltrack me denken aan The Stone Roses' meesterlijke song I Wanna Be Adored. Undertow, de track die u hieronder gratis kan downloaden heeft de sterkste melodie van het hele album al kan ik het niet nalaten om die van Baby ook mee te zingen. Baby is wel een beetje een buitenbeentje, het is een zeer rustige en akoestische track, maar gelukkig een van het goede soort.
In Shadows gaat het er iets wilder aan toe, vooral in de zangpartijen gaan gooien de dames hun stembanden volledig los op het toppunt van de verschillende crescendo's die u hierin terugvindt.
Ik kan besluiten dat u op het The Fool geen middelmatige songs zal vinden, laat staan een slechte. Misschien is het wel het beste album van oktober. Ondertussen heeft de band al geopend voor Yeasayer en The xx. Op 30 oktober kan u Warpaint bezichtigen in de Botanique, tot mijn grote spijt kan ik daar zelf niet bij zijn.
Tracklist:
01 Set Your Arms Down 02 Warpaint 03 Undertow 04 Bees 05 Shadows 06 Composure 07 Baby 08 Majesty 09 Lissie’s Heart Murmur
Enkele weken geleden werd een reissue van Philip Glass' machtige Itaipu compisitie uitgebracht, nu is het de beurt aan de eerste opnames van zijn prachtige 2de vioolconcerto.
Het tweede vioolconcerto is een van de nieuwste werken van Glass en werd door hem voltooid in 2009. Ondertussen is deze muzikale gigant uiteraard weer bezig met andere projecten.
Glass schreef het vioolconcerto in opdracht van Robert McDuffie, een wereldberoemde violist die het eerste vioolconcerto van Glass tot een ongekend niveau tilde. Het werk krijgt de naam "The American Four Seasons" als tegenhanger van de Quattro Stagioni van Antionio Vivaldi uiteraard. Terwijl thuisland Amerika nog steeds Philip Glass weigert te erkennen als de geniale componist die hij is, krijgt hij in Europa steeds meer erkenning. Met dit concerto bewijst hij weeral tot wat voor meesterwerken hij in staat is.
De opnames dateren van de lente van 2010 bij de UK-première door het London Philharmonic Orchestra, de wereldpremière vond slechts enkele maanden daarvoor plaats in december 2009 in Toronto door het Toronto Symphony Orchestra.
Het concerto bestaat uit een proloog gevolgd door drie songs afgewisseld met 4 Movement's. Van de proloog tot Song no. 2 gaat alles vrij traag, maar vanaf Movement III komt daar serieus verandering in. De strijkers beginnen onrustig en zelfs wild te worden. Song no. 3 keert echter terug naar de kalmte, maar dit is slechts stilte voor de storm. Andere concerto's van Glass zijn eerder traag maar McDuffie had deze keer om vuurwerk gevraagd, en vuurwerk krijgt hij in het zeven minuten lange vierde movement.
Het vierde movement reikt zowaar bijna tot aan de pracht van Vivaldi. De violen en andere strijkers spelen in een erg hoog tempo met een rustiger middengedeelte om ten slotte tot een grootse finale te komen.
Indien u mee wil zijn met de geweldige kant van de moderne klassieke muziek kan u dit concerto niet missen. Philip Glass wordt vaak een minimalist genoemd, maar zelf zegt hij terug te grijpen naar het classicisme (Mozart, Haydn, Beethoven,...) in tegenstelling tot de chaotische en onvatbare avant-gardistische strekkingen die de hedendaagse klassieke muziek naar mijn mening verzieken.
Tracklist:
1 Prolologue 2 Movement I 3 Song no. 1 4 Movement II 5 Song no. 2 6 Movement III 7 Song no. 3 8 Movement IV
De Engelse band Detachments verovert mijn hart al sinds begin 2009 met fantastische songs als The Flowers That Fell en Fear no Fear. Iets recenter releasete ze nog hun Circles EP. Maar nu is het echt menens, hun eponieme debuutalbuum is beschikbaar (en bovendien heel erg goed).
Net zoals Goose heeft Detachments een grote voorliefde voor synths, ze gebruiken ze ook ongeveer op dezelfde manier, en ook Detachments plaatst zichzelf graag in het post punk/ new wave genre. Toch vind ik Detachments nog een tikkeltje sterker als Goose als het op zang aankomt.
Terwijl Synrise (van Goose) eerder een vrolijke indruk geeft is Detachments een donker en serieus album. Er zit een zekere spanning in de synths en de zang doet soms erg denken aan Joy Division. Persoonlijk vind ik het resultaat erg geslaagd.
Nog een laatste vergelijking: Goose heeft alles zelf geproducet, Detachments liet dat met plezier over aan James Ford van Simian Mobile Disco. Geen idee wie van beiden hier het meeste indruk mee maakt.
Vooral het begin is prachtig dankzij de levendigheid van Audio Video en I Don't Want to play, ook de oudere songs blijven echte hoogtepunten, zeker Fear No Fear.
Veel meer heb ik niet te vertellen over het debuut van de Londense band, dus hoort u gewoon zelf maar eens.
Tracklist:
01. Audio Video 3:43 02. I Don’t Want To Play 3:07 03. Art Of Viewing 4:06 04. Holiday Romance 3:49 05. You Never Knew Me 3:47 06. Sometimes 4:17 07. H.A.L. 3:16 08. Circles 4:17 09. Tread Along 4:23 10. Fear No Fear 6:05 11. Words Alone (+ Hidden Track) 12:19
Ik wed dat de gemiddelde mens zijn neus ophaalt voor post rock. Geheel onterecht natuurlijk. Post Rock bevat immers vele kenmerken die mij erg aanstaan: een ingenieuze compositie, een muur van gitaren, instrumentale pracht, en zoveel meer.
Na vorige week het album van Del Rey te hebben verslonden heeft deze week nog iets beters in petto, Goonies Never Say Die, een zeskoppige rockband uit de legendarisch Engelse kuststad Blackpool (u ziet de Blackpool tower op de cover).
Goonies Never Say Die omschrijft zichzelf als cinematic post rock, en ze hebben het nog bij het rechte eind ook. Hun muziek heeft een filmische glorie. Ook de liefhebbers van shoegaze zullen aan hun trekken komen, al is de band uiteraard volledig instrumentaal.
De band wordt vaak vergeleken met Explosions In The Sky, waarna de muziekjournalist hen hetzelfde of zelfs een hoger niveau toebedeeld. GNSD is een uitstekende groep, en ze behoren zeker tot de Post rock wereldtop.
Inmiddels zijn de heren aan hun tweede album toe: No Words To Voice Our Hopes And Fears. Het is een merkwaardige traditie in het genre om albums en titels belachelijk lange namen te geven, zo ook de meeste songs op het album. Neem nu songs als "Nothing Remains Forever Yet The Future Still Holds Hope" of "Monument To A Moment That Never Should Have Passed" en u weet wat ik bedoel.
Er is maar één nummer met een titel van minder dan vier woorden. Paul is de naam en hij kreeg dan ook een hilarische video waarin u een man spaghetti ziet uitbraken om deze vervolgens terug op te eten en andere rariteiten.
Vrij speciaal is het gebruik van een piano om de gitaren te begeleiden. Dit komt prachtig tot uiting in Nothing Remains Forever Yet The Future Still Holds Hope en This Low Point Can Only Be Followed By A High, maar de piano komt bijna in alle songs voor.
Post Rock is altijd een beetje episch, maar Goonies Never Say Die drijven het glorieuze wel heel erg ver in I Love You But In The End I Will Destroy You, een ongelofelijk schandalig prachtig nummer.
Het album eindigt vrij ruig met Indifference Speaks Louder Than Anger. Het geluid van de gitaren is om van te gaan kwijlen, gelukkig heeft mijn moeder me goed opgevoed en kan ik mezelf bedwingen.
Het is al even geleden dat ik nog zo enthousiast geweest ben over een ontdekking, maar u zal vlug begrijpen waarom. Light Asylum komt uiteraard uit Brooklyn, het duo is vooralsnog vrij onbekend, maar wordt stilaan opgepikt door blogs en ja zelfs door Pitchfork. De kracht van deze band ligt voornamelijk bij de bovennatuurlijke stem van zangeres Shannon Funchess. Deze duistere dame leverde voorheen al vocals voor !!! en Telepathe.
Maar nu is het tijd om samen met haar mannelijke synthmachine, ook wel Bruno Coviello genoemd. De eerste bekendheid vergaarden zij met song Shallow Tears, waarvan u hieronder de video (inclusief freaky zingende baby!) kan zien.
En ondertussen is hun eerste EP, In Tension, een feit. Een meer dan uitstekende EP weliswaar. Deze tour EP is enkel verkrijgbaar op hun optredens, maar met enig zoekwerk vindt u daar wel wat op. Ze bevat slechts vier tracks, stuk voor stuk erg indrukwekkend. De eerste, A Certain Someone is echte 80's chill disco. Er bestaat trouwens behoorlijk wat verwarring over de naam van het nummer, de andere titel die de ronde doet is "A Certain Person". Welke de juiste is blijft voorlopig een raadsel.
Dark Allies is eerder experimentele post punk. Het is trouwens een ronduit geniaal nummer: duister, hard, punk, new wave, perfect. Knights And Weekend is dan weer erg Joy Divisionesk. Stel u voor, Joy Division zonder Ian Curtis maar met Grace Jones als zangeres.
Tenslotte is er nog Skull Fuct. In tegenstelling tot de andere nummers klinkt het erg als Witch House. Al is er geen officiële of volledige band met de witch house beweging, toch doen mijn oren en de vooraanstaande MySpacevriendschappen met bands als Salem en Unison toch een zekere invloed van dit genre vermoeden. Het resultaat is dan ook een erg goed maar verdraaid angstaanjagend nummer.
Deze band belooft erg veel goeds maar vooral veel duisternis is het muzikale landschap van Brooklyn, en dus Amerika. Hun live-optredens zien er op youtube overigens memorabel uit. Voorlopig zit een Atlantische overtocht er helaas nog niet in.
Tracklist:
1. A Certain Someone (04:35) 2. Dark Allies (06:06) 3. Knights and Week-ends (04:29) 4. Skull Fuct (05:20)
Vier jaar na hun legendarische debuutalbum brengt Goose -nog steeds een van België's meest vooraanstaande electrobands- hun langverwachte tweede album uit.
Synrise heet het liefdeskind. De vaders zijn ongetwijfeld de Kortrijkse heren Dave Martijn (synthesizer/gitaar/bas), Mickael Karkousse (zang/synthesizer),Bert Libeert (drums/zang) en Tom Coghe (synthesizer/bas/zang). Maar de moeder blijft onbekend (terwijl de anonieme bevalling nog steeds verboden is in België), misschien is het wel Peaches? Zij verleent immers haar vocals op de titeltrack. Eén ding staat echter vast, het is een andere moeder als die van debuutplaat Bring It On.
Er zit dan ook een tamelijk grote evolutie tussen beide platen. Terwijl Bring It On volgeladen was met keiharde electro en daardoor in de eerste plaats een wilde feestplaat was, is Synthrise een pak minder ruig, melodieuzer en eleganter.
Goose heeft duidelijk heel veel aandacht voor synths, en ze voelen daarmee uitstekend de huidige tendensen op de electro scene aan. Verder wordt de melodie behoorlijk uitgediept. Het resultaat is een ronduit prachtig synthalbum.
De zang is ook minder scherp als vroeger, en vaak zijn de tracks gewoonweg instrumentaal of semi-instrumentaal, net zoals op de eerste fantastische single Words.
De West-Vlamingen moeten behoorlijk trots zijn op zichzelf, ze hebben zowat alles aan deze plaat zelf in elkaar gestoken. Zo kwam er geen externe producer aan te pas. Het enige wat ze dan weer wel uit handen hebben gegeven is de cover art. Dit prachtige ontwerp is van de Britse gentleman die ook al hoezen voor Pink Floyd ontwierp en nogal gretig een levende legende wordt genoemd (maar zijn naam vergeet men blijkbaar nogal snel). Het resultaat bevestigt gelukkig zijn faam.
Synthrise is een drastische ommekeer, maar zal ongetwijfeld evengoed aanslaan als Bring It On, en niet het minste live on stage. Pukkelpop 2011, here we come. Misschien is dit wel het beste Belgische album van het jaar. Ik weet het u over een maand of twee te melden.
Tracklist:
1 Synrise feat. Peaches 2 Can't Stop Me Now 3 After 4 Like You 5 As Good as It Gets 6 Hunt 7 Words 8 Bend 9 In Cars 10 Staring
Morgen op 18 oktober 2010 brengt het Britse duo Groove Armada hun tweede plaat van dit jaar uit. White Light is dan ook de opvolger van het geweldige Black Light.
Black Light werd in januari gereleaset en is naar mijn mening nog steeds een oerdegelijk dance-album. White Light is dan ook niet meer, maar ook niet minder, dan een verzameling mixes van de meeste songs op het vorige album. In feite zijn de songs op White Light alternatieve live-versies van die op Black Light. De nummers zijn uitgebreider, dansbaarder en zelfs nog beter dan de originele versies.
Van History zijn er bovendien twee versies, een uitbundige en een iets tragere. Dit tot mijn grote vreugde want History, met de guest vocals van Will Young, vind ik zeker een van de beste songs van het jaar.
Ten slotte bevat White Light één nieuw nummer genaamd 1980. Het zou evengoed op Black Light hebben kunnen staan want het past perfect bij de sfeer van de rest. Wat automatisch impliceert dat het weer een uitstekend nummer is.
Echt verbazen zal White Light uiteraard niet doen. Maar toch is het het beluisteren waard. Black Light was al een uitstekend album, en White Light doet daar gewoonweg nog een schepje bovenop.
Tracklist:
01. Warsaw 02. Time & Space 03. History 04. Not Forgotten 05. I Won’t Kneel 06. Look Me In The Eye Sister 07. Paper Romance 08. 1980 09. History (Love Mix)
De übertoffe Duitser Sasha Ring, beter bekend als Apparat (of misschien kent u hem van Moderat) zal op 25 oktober zijn DJ-Kicks compilatie uitbrengen. DJ-Kicks is een serie van dj mix albums die al compilaties aflevert sinds 1995. Ondertussen hebben al artiesten als Chromeo, Booka Shade, Tiga, Four Tet, Juan Macean, Hot Chip en vele anderen hun eigen DJ-Kicks compilatie gereleaset.
Apparat heeft in zijn mix twee nieuwe tracks van hemzelf gestopt. Circles, dat voorlopig nog onbekend is en Sayulita. Deze nummers zullen waarschijnlijk op zijn nieuwe album verschijnen. Om inspiratie op te doen voor dat album trok Apparat naar Mexico, zo verwijst Sayulita naar het dorp waar hij verbleef.
Sayulita is vandaag vrijgegeven en kan gratis worden gedownload op www.apparat-djkicks.com. Het klinkt zoals gewoonlijk fantastisch goed!
Tracklist van Apparat - DJ-Kicks:
1. Apparat – Circles 2. 69 – Rushed 3. Telefon Tel Aviv – Lengthening Shadows 4. Apparat – Interlude 5. Luke Abbott – More Room 6. Oval – Legendary 7. Patrice Bämel – Sub 8. Martyn – Miniluv (Original Mix) 9. Ripperton – Echocity 10. Cosmin TRG – Tower Block 11. Scorn – Falling (Autechre “FR 13″ Remix) 12. Born Ruffians – I Need A Life (Four Tet Remix) 13. Pantha Du Prince – Welt Am Draht 14. Phon.o – Intervall 15. Burial + Four Tet – Moth 16. Vincent Markowski – The Madness Of Moths 17. Ramadanman – Tempest 18. Thom Yorke – Harrowdown Hill 19. Spherix – Lesser People 20. Oval – TV Power 21. Joy Orbison – The Shrew Would Have Cushioned The Blow 22. Apparat – Sayulita (DJ-KiCKS) 23. T++ – Worn Down 24. Tim Hecker – Borderlands
De hele westerse beschaving kent Yann Tiersen door die ene pianocompositie. Een lied dat elke tiener die iet of wat piano kan spelen snel onder de knie probeert te krijgen om indruk te maken op zijn vrienden. Een lied dat iedereen tot vervelens toe blijft gebruiken bij presentaties of youtubefilmpjes die trachten te ontroeren. Maar ik ben dit lied waar iedereen zo enthousiast over is, net zoals die film -u weet welke ik bedoel- grondig beu.
Gelukkig blijkt Yann Tiersen tot veel meer in staat dan wat nostalgisch pianogetokkel. Dat bewijst hij op zijn fenomenale nieuwe album Dust Lane. Het album wordt ontoegankelijk en zwaar genoemd. Het handelt dan ook niet over erglichte thema's. Zo wandelt de dood meermaals voorbij, iets wat te wijten valt aan het overlijden van zijn moeder. En songtitels als Dark Stuff, Ashes en Till The End kan men ook al moeilijk enige vrolijkheid verwijten.
Toch word ik goedgezind van Dust Lane. Waarom? Omdat het gewoon een uitstekende plaat is. Tiersen maakt nog steeds gebruik van piano en zijn Franse accordeon (zij het met mate) maar voegt daar gitaar (in alle soorten en maten), viool, fluit, drums en zang aan toe. Het resultaat is uitzonderlijk mooie folk-rock die af en toe aan Midlake doet denken maar dan zwart en experimenteel.
Dust Lane telt slechts acht nummers, maar allen van een vrij lange duur en allen voorzien van het goddelijke talent van Tiersen. Ik vraag me af of het zijn eigen zware stem is die we horen, in het verleden maakte hij immers veelvuldig gebruik van gastmuzikanten en zangers. Het onderstaande filmpje doet alvast vermoeden dat het wel degelijk zelf zingt. Het filmpje toont ook een redelijk geweldig optreden, en toevallig of niet, op 9 december staat Yann Tiersen in de Botanique. De stem van Tiersen is overigens niet echt indrukwekkend, maar ze past goed bij de instrumentale muziek, en die is dan weer wel erg imposant.
Ik had niet verwacht dat hij in staat was om zo een duistere maar bloedmooie experimentele indiemuziek te maken. Laat staan dat hij ooit een nummer zou uitbrengen met de titel Fuck Me. Dat laatste is overigens een prachtig duet (dit stond ook al op de EP maar zonder de vrouwenstem), met een nogal vettige tekst, totdat Tiersen "Fuck" vervangt door "Love".
Tracklist:
1. Amy 2. Dust Lane 3. Dark Stuff 4. Palestine 5. Chapter 19 6. Ashes 7. Till the End 8. Fuck Me
Ongelofelijk maar waar, Jack Tatum, beter bekend als het eenmansproject (inmiddels is het al een hele band) Wild Nothing heeft alweer iets nieuws voor u in de aanbieding. En het is nog maar van mei dit jaar geleden dat hij zijn fantastiche debuutalbum Gemini heeft uitgebracht.
Maar nu is opnieuw daar met de Golden Haze EP. Haast en spoed is zelden goed zegt u? Niets is minder waar. Deze EP is een absoluut meesterwerk en het hoogtepunt van mijn muzikale week. Golden Haze is nog meer dan Gemini, echt pure dream pop. Ik zou zelfs meer zeggen, het is hartverscheurend mooie dream pop en shoegaze die de schoonheid van Beach House evenaart.
U gelooft mij niet? U luistert zelf!
Tracklist:
1. Golden Haze 2. Quiet Hours 3. Take Me In 4. Your Rabbit Feet 5. Asleep 6. Vultures Like Lovers
Men gaat niet risicoloos naar een popconcert. Het was dan ook met de nodige mentale voorzorgsmaatregelen dat ik gisteren naar het Brusselse tuinpaleis afzakte. Popzangeressen zijn doorgaans egocentrische diva's, met meer aandacht voor hun haarekstentsies dan voor hun muziek.
Gelukkig is dat niet het geval bij Robyn, haar haar is immers korter dan het mijne. Bovendien is Robyn weldegelijk "the hardest working woman in showbusiness". Ziet u misschien iemand anders drie mini-albums uitbrengen dit jaar? 2010 is het Robyn-jaar, dat staat vast.
En aangezien de Zweedse populaire chanteuse geen tijd had om op Pukkelpop te verschijnen moest ik haar dan maar bezichtigen in de Botanische sinaasappelzaal. Comme d'habitude tegen een belachelijk zacht prijsje.
Helaas was het niet Kelis die het voorprogramma verzorgde. Voor België had Robyn twee vrouwelijke dj's Rebecca & Fiona uit Zweden meegesleurd. Deze twee electrowichten zijn naar het schijnt de dominatrienen van de Stockholmse clubscene. En eerlijk gezegd, ik geloofd dat wel. Hun set was best wel goed, soms zelf uitstekend. Daarbuiten had ik en mijn gezelschap om 8u 's avonds niet zo'n zin in een clubfeestje zonder de nodige voorbereidingen (kuchdrankkuch). Desondanks kregen de blondines ruim een uur de tijd om hun talenten te demonstreren. Om 21u klapten wij uit dankbaarheid dat ze het eindelijk voor bekeken hielden, uit onze hooggespannen verwachtingen voor Robyn en tenslotte ook wel wat voor hun degelijke prestatie.
De Orangerie was ondertussen volgelopen, de temperatuur werd tropisch en ons geduld stond klaar om getest te worden. Ruim een half uur later werd ons wachten pas beloond, het viel mee, maar toch verdenk ik Robyn van deze diva-streek om haar positie als popzangeres te verstevigen tussen al die andere takkewijven (de zogenaamde battle of the bitches). Maar we zullen de complottheorieën aan de staatsveiligheid overlaten.
Robyn heeft een kleine obsessie voor de mechanische wereld en in het bijzonder voor robots. Dat liet ze ons dan ook meteen weten met Fembot. Ondertussen worstelde ik met mijn intro-scepticisme. Een optreden moet mij overtuigen, en dit gebeurt zelden bij het begin van de set. Ook bij de volgende nummers liep het niet erg lekker. Misschien omdat ik Cry When You Get Older gewoonweg niet echt goed vind. Maar tijdens Hang With Me kwam er schot in de zaak. En het finale sleutelmoment bracht We Dance To The Beat. Alle nummers op Body Talk Pt. 2 zijn sowieso erg sterk (en beter dan Pt. 1). Maar live bracht de band een geweldige Kraftwerkiaanse intro die enorm deed denken aan Tour De France. Robyn was bovendien lichtelijk hyperactief en was niet beschaamd om dat ten volle te laten merken. Ze danste zodanig hard dat ze na deze song een banaan begon te verwerken in haar zangapparaat (lees: ze at een banaan). Hoe dan ook We Dance To The Beat is voor mijn part het hoogtepunt van de avond. Mijn gezelschap was het daar dan weer helemaal niet mee eens. Maar onder het motto Electro rules the waves verleen ik mijn eigen visie een bindende kracht.
Ook Love Kills -nog zo'n nummer van Body Talk Pt. 2- kon mij erg bekoren. Al was dat niet moeilijk aangezien ik dit haar beste nummer ooit vind. Verder bracht ze haar zomerhit Dancing On My Own en wat nummers van haar vorige album. Uiteraard sloot ze af met With Every Heartbeat, deze gigantische hit zorgde dan ook voor haar grote doorbraak. Maar goed, u merkt vast ook dat dit een veel te vroeg einde was. Ze had immers amper 45 minuten gespeeld. Het publiek vond dat ook, en de band en Robyn gelukkig ook. Al snel kwamen Robyn en haar vier heren terug gehuppeld.
Die band bestond trouwens uit twee heren omringd door tientallen keyboards en synthesizers en twee drummers. Meer dan genoeg om het betere beat-werk te leveren. Dat demonstreerden ze dan ook in het voortreffelijke In My Eyes. Het bleef (gelukkig) niet bij één bis-nummer al snel volgden het Konichiwa Bitches (Ladies and gentlemen, euh I mean BITCHES and gentleman!) en nog een song waar ik ooit (gisterenavond) de naam nog nog van kon herinneren. Dementia moves in mysterious ways.
Maar Robyn was nog niet klaar met ons, na een tweede pseudo-einde kwam ze weer met veel dank en lofwoorden voor onszelve (I love you Brussels!) en haar band, het podium op gespurt. Ze bracht vervolgens de Reggaesong Dancehall Queen, en ik ben helemaal geen reggae fan. Maar liever dat als de verschrikkelijke afsluiter Show Me Love, haar eerste hitje uit de jaren 90. Eurosong was er niets tegen, maar aangezien het publiek uit 75% homoseksuelen bestond kreeg ze toch nog een grote bijval en een daverend applaus.
Ondanks een paar mindere songs, zorgde Robyn en haar Zweuden toch voor een meer dan concertwaardig optreden. Ik mistte wel twee dingen: Het geweldigge Don't Fucking Tell Me What To Do uit Body Talk Pt. 1 en Snoop Dogg (I should know better!).
Ik heb vorig jaar of dit voorjaar al eens geschreven over Esben And The Witch. Deze band uit het Engelse Brighton genoot toen van hun beginnende bekendheid met songs zoals About A Peninsula.
Sindsdien is het snel gegaan, zo snel dat ze inmiddels al in de Verenigde Staten hebben getoerd met niemand minder dan Foals. En binnenkort zullen ze in New York optreden met A Sunny Day In Glasgow. Ik was duidelijk niet de enige die onder de indruk was van hun speciale sound, iets wat tussen Zola Jesus en Sea Low in zit.
Gisteren bracht deze veelbelovende band hun nieuwe Marching Song EP uit. De Ep bevat uiteraard de al langer bekende maar nog steeds prachtige Marching Song, naast deze zijn er ook twee nieuwe nummers.
Het eerste is Done Because We Are Too Menny. Het is vrij ambient en niet zo krachtig als Marching Song. Het laatste, Souvenirs blijft in die ambient-sfeer steken maar haalt soms iets steviger uit. Esben And The Witch maakt mysterieuze en zelfs vrij duistere songs, ik zou bijna beweren dat het een variant van Witch House is: Witch Rock.
Hoe dan, het is ook mooie EP, al mocht ze iets langer zijn. We zullen dan maar op dat debuut-album wachten.
Hopelijk hebben ze wat tijd om het album te werken tijdens al dat toeren, ze zitten immers nog drie weken in de VSA waarna ze in november in Parijs en het Verenigd Koninkrijk zullen rondtrekken.
Tracklist:
1 Marching Song 2 Done Because We Are Too Menny 3 Souvenirs
2 november:Xiu Xiu, Zola Jesus en Former Ghosts @ De Kreun: De hoofdact is Xiu Xiu, het solo-project van Jamie Stewart. Ik ken hem vooral van zijn prachtige experimentele electro-popsong "Dear God I Hate Myself". Hij wordt tevens gesteund door de geweldige Zola Jesus, die eerder dit jaar de magnifieke Stridulum EP uitbracht. En dan is er ook nog Former Ghosts, hun album ligt deze week klaar om beluisterd te worden, veel weet ik er nog niet van, maar ik heb alvast veel goede dingen gehoord. 10 euro in vvk.
3 november:Tame Impala @ Botanique: Volgens de Vlaamse media de revelatie van Pukkelpop 2010, ik vond ze minder sterk dan op hun album Inner Speaker, maar misschien was ik wat moe. Hoe dan ook, het publiek volgt de media en dus is het concert van deze psychedelische rockers al uitverkocht. Het voorprogramma is de Franse band My Bee's Garden, mij volstrekt onbekend.
3 november:We Have Band + De Jeugd Van Tegenwoordig @ Vooruit: Ik zag We Have Band inmiddels al in de Botanique en op Pukkelpop dit jaar, beide keren gaven ze een spetterend optreden. Dit trio maakte dan ook een geweldig gelijknamig debuutalbum vol sprankelende electro-pop. De Jeugd Van Tegenwoordig behoeft geen uitleg neem ik aan? Tickets kosten 19,5 euro in vvk.
9 november:The Boxer Rebellion @ AB: Deze fenomenale rockgroep bracht vorig jaar hun tweede album genaamdUnion uit, het belandde op een hoge plaats in mijn top 40 albums van 2009. Volgend jaar zullen ze trouwens hun derde album uitbrengen. Mijn tickets zijn alvast besteld (12 euro in vvk). Het voorprogramma is de Belgische band Bacon Caravan Creek, nog nooit van gehoord.
15 november:M.I.A. @ Trix: Ik neem aan dat het project van Maya Arulpragasam geen uitleg behoeft, er is immers over geen enkele artieste zoveel geschreven en gesproken door de alternatieve pers als over haar en haar nieuwe controversiële album /\/\/\Y/\. Tickets kosten 27 euro in vvk.
15 november:Vampire Weekend @ Vorst Nationaal: Vampire Weekend bracht met Contra wellicht een van de meest gehypte en meest geliefde albums van dit jaar uit. De Vlaamse jeugd is er alvast uitermate verzot op, en dat was te merken bij hun optreden op Werchter 2010. Wonder boven wonder zijn er nog steeds tickets, die kosten wel 31 euro in vvk.
16 november: Lissie @ AB: Dit meisje uit Texas bracht met Catching A Tiger een zeer goed debuutalbum uit en werkt zich daarmee op als een van de belangrijkste beloftes binnen de americana/country pop. Tickets kosten 12 euro in vvk.
17 november: Mark Ronson & The Business Intl. @ AB: Mark Ronson zal altijd in één adem genoemd worden met Amy Winehouse, hij werd immers wereldberoemd door haar gigantische succesalbum Back To Black album te producen. Inmiddels heeft hij al voor vele andere popartiesten geproducet maar af en toe maakt hij ook iets voor zichzelf. Zo kwam afgelopen maand zijn derde album (Record Collection) uit, deze bevat enkele niet misse popsongs, waaronder het hitje Bang Ban Bang. Aangezien Ronson vooral een producer is en dus héél veel gastartiesten inroept vraag ik mij af hoe dat live gaat overkomen, hij kan ze onmogelijk allemaal meenemen. Tickets kosten 23 euro in vvk.
17 november:Yelle @ AB: Deze franse artieste kent u allemaal van die vreselijke hit 'A Cause Les Garçons' of wegens haar samenwerking met The Crookers (Cooler Couleur). Maar Yelle heeft veel meer en veel betere dingen gemaakt, ze is niet voor niets een protégé van Kitsuné. Ondertussen bevestigt ze haar rol als de grande dame van de Franse electro-pop. Tickets kosten 12 euro in vvk.
17 november:Villagers @ Botanique: Voor mij dé revelatie van Pukkelpop 2010, deze heren uit Ierland maken bloedmooie indie folk-rock, luister maar naar hun debuut Becoming A Jackal en u weet wat ik bedoel. Het voorprogramma is de Belgische folkband Moon On Earth. Tickets kosten 13 euro in vvk.
18 november:65daysofstatic @ Botanique: Naast of eigenlijk met Mogwai beschouw ik 65daysofstatic als de beste post-rock band ter wereld. Dit jaar brachten ze een nieuw onbeschrijfbaar goed album uit, genaamd We were exploding anyway. De groep combineert IDM elektronica met post-rock wat leidt tot waarlijk orgastische muziek. Het voorprogramma wordt verzorgd door de eveneens Britse bandjes Nedry (Trip Hop) en Tall Ships (Rock). Tickets kosten 16 euro in vvk. Ik ben zeker van de partij.
18 november:Black Rebel Motorcycle Club @ Muziekodroom: Het donkergekleede Amerikaanse trio komt Limburg op haar grondvesten doen daveren met hun stevige maar er degelijke rockmuziek. Op Pukkelpop leverden ze alvast een puik optreden, al werd dat naderhand overschaduwd door de dood van de vader/geluidsman van de bassist. Tickets kosten 14 euro in vvk.
19 november:Anne Clark @ Vooruit: Anne Clark is een icoon van de New Wave en de jaren 80. U kent haar vast van haar hits Sleeper In Metropolis en Our Darkness. Maar zelfs in 2008 maakte deze geweldige dame nog een ongelofelijk goed album, The Smallest Acts Of Kindness. Zelf ben ik vorig jaar enorm verslaafd geraakt aan haar muziek. Anne Clark is een van de beste artiesten van onze tijd en ik vind het waarlijk doodjammer dat ik waarschijnlijk niet in Gent ga geraken die dag. Het voorprogramma wordt verzorgd door het Belgische band Luna Twist die ook uit de jaren 80 afstammen. Tickets kosten 22,75 euro in vvk.
19 november:Chromeo @ Botanique: Het Canadese electro-pop duo bracht deze zomer een superieure dance-plaat genaamd Business Casual uit. Verder leverden zij recent een bijdrage aan de geweldige single Barbra Streisand van Duck Sauce (A-Trak en Armin Van Buuren). Voorts blijven ze het enige succesvolle Joods-Arabische duo ter wereld. Tickets kosten 14 euro in vvk.
20 november:The Tallest Man On Earth @ Botanique: De Zweed Kristian Mattson deed in zijn eentje een snikhete en overvolle Chateau het zwijgen toe. De langste man op aarde brengt zeer mooie indiefolk uit zijn nieuwe album The Wild Hunt. Het voorprogramma is de Zweedse band Idiot Wind. Het concert is uitverkocht.
21 november:The National @ AB: The National was een van de weinige goede bands op de Main Stage van Pukkelpop dit jaar. Zij brachten een prachtige performance, al waren velen niet te spreken van het vrij arrogante gedrag van zanger Matt Berninger. The National bracht dit jaar het bejubelde High Violet album uit. wij Belgen houden wel van bloedmooie rock en dus is het concert al lang uitverkocht. De special guest is Phosphorecent uit Brooklyn.
23 november:Two Door Cinema Club @ Botanique: Dit jonge Noord-Ierse bandje verrasten vriend en vijand (als ze die al hebben) met hun geweldige debuut Tourist History. Bovendien zetten ze op Pukkelpop de Club in vuur en vlam. Het voorprogramma is het Britse Chapel Club. Het concert is uitverkocht.
23 november:Goldfrapp @ AB: De engelse electro-diva Alison Goldfrapp komt met haar band de show stelen in de AB. In de Marquee maakte het showgehalte immers een belangrijk onderdeel van het optreden uit. Goldfrapp releasete dit jaar het langverwachte disco-album Head First. Haar eerste twee albums zijn eerder hardere electro-pop. Maar verwacht u dus deze maal maar aan veel roze en glamour. Live klinkt het alvast niet slecht. Het concert is uiteraard al uitverkocht.
24 november:Spot On Denmark: Efterklang, Chimes & Bells, e.a. @ AB: Denemarken is net zoals Zweden een van de meest toonaangevende indie-landen van de wereld. Daarom Laat de AB u kennis maken met enkele beloftevolle artiesten. De bekendste is Efterklang, het debuut van Chimes & Bells heb ik vorige week nog goedgekeurd en The Kissaway Trail en Cody ken ik voorlopig nog niet. Al dat moois kan u bezichtigen voor slechts 12 euro in vvk.
25 november:Crystal Castles @ Trix: CC is zonder twijfel de beste en belangrijkste noise pop band ter wereld. Dankzij haar wervelende elektronica en artistieke gekrijs heeft deze band een enorme invloed op jonge bands in Canada en Engeland maar ook elders in Europa. Dit jaar bracht CC nog haar gelijknamige ofwel titelloze tweede album uit. Dit leidde tot veel verwarring aangezien het debuutalbum ook al gewoonweg geen titel had gekregen. Gelukkig is het tweede album van hetzelfde torenhoge niveau als het eerste. Tickets kosten 18 euro in vvk.
25 november:A Place To Bury Strangers @ De Kreun: Deze Amerikaanse shoegazeband bracht in 2009 met Exploding Head een van de allerbeste albums aller tijden uit. Ook hun debuut was van uitstekende kwaliteit. Ik ben totaal verzot op deze band. Kortrijk was dan ook nog nooit zo ver weg. Gelukkig zag ik deze band al eens eerder op Pukkelpop. Tickets kosten slechts 14 euro. Indien iemand vervoer heeft: ik wil mee!
27 november: Foals @ Botanique: Foals is een van de beste rockgroepen van onze tijd. Hun optreden in de marquee van Pukkelpop was zonder twijfel de numero uno van he festival. Live zijn deze heren dus nog sterker dan op hun prachtige albums. Het laatste daarvan, Total Life Forever, is een van de hoogtepunten van afgelopen voorjaar. En het Belgische publiek weet dat ook, want het concert is uitverkocht. Het voorprogramma wordt verzorgd door de Britse electro-pop band The Invisible.
27 november: Autumn Falls: Caribou, Beach House en Junip @ AB: Zonder twijfel de beste avond van het mini-festival van de Brusselse muziekhuizen. Zowel Caribou als Beach House als Junip brachten ongelofelijk goede albums uit dit jaar. Bovendien heb ik zowel Beach House als Caribou dit jaar al tweemaal gezien, en dat zorgde voor vier super-optredens. Naast deze drie grote namen is er er ook nog Sleepy Sun, een Amerikaanse psychedelische rockgroep. Tickets kosten 18 euro in vvk.
29 november: Kings Of Leon @ Sportpaleis Antwerpen: Wellicht het grootste concert van dit lijstje. Zij zijn dan ook de enigste groep die genoeg bekendheid heeft bij het grote publiek om het sportpaleis te doen vullen. Wegens het semi-verbod aan min-zestienjarigen kwam het concert bovendien al meermaals in de media terecht. Kings Of Leon brengen overigens rond deze tijd hun nieuwe album Come Around Sundown uit. Het klinkt zeer zeker niet slecht. Maar prijzen van 50 tot 60 euro, dat is misschien toch wat te hoog voor de echte indie-fan. Toch is het concert uitverkocht, als u gaat kan u zich dus verwachten aan een horde tienermeisjes, stuk voor stuk tot over hun oren verliefd op de niet onknappe bandleden, en bovendien klaar om Sex On Fire mee te brullen op allerlei ongepaste momenten.
29 november: Marina And The Diamonds @ Vooruit: Deze jonge Grieks-Welshe pop-prinses brak dit voorjaar lichtjes door met haar debuutalbum The Family Jewels, maar was met haar geslaagde EP's daarvoor ook al bekend bij het alternatieve milieu. Na haar Pukkelpop-doortocht liggen de Belgische wegen helemaal voor haar open. Tickets kosten 23 euro in vvk.
Zoals u ziet is november een gestoord goede naam. Ik word er bijna depressief zijn, als ik besef hoeveel ik zal moeten missen. Overigens blijkt de invloed van Pukkelpop op het Belgische concertleven weeral enorm, en men mag er zeker van zijn dat de revelaties van Pukkelpop 2010 volgend jaar op Werchter zullen verschijnen. De AB heeft verrassend veel moois in petto maar zoals altijd spant de Botanique de kroon en blijft ze veruit het beste muziekpaleis van België.
Who’s In???
-
One night I was thinking…thinking about how awesome our family is. I’m
sure many other people feel the same way about theirs and maybe I’m a
little partia...
korallreven - as young as yesterday
-
new dream pop sounds from sweden's korallreven in the form of 'as young as
yesterday'. taken from their debut album 'an album' which was released
earlier ...
.jpg)
