Met het met lof overladen debuutalbum I Will Be uit 2010 en de zo mogelijk nog betere opvolger Only In Dreams van september 2011 profileert het Californische Dum Dum Girls zich als één van de belangrijkste en invloedrijkste girl bands van het moment. De Botanique beloofde ons niet alleen dat, maar ook nog eens een warm-up optreden van het fantastische Veronica Falls, een band die ik zelfs nog meer kan appreciëren dan Dum Dum Girls. Maar het bleef bij beloftes, het optreden werd enkele dagen verplaatst en zo speelde Veronica Falls gisteren in Berlijn in plaats van Brussel, en bleven wij, arme Belgen, zonder voorprogramma achter. Terwijl wij toch die verdomde oorlog gewonnen hebben!
.jpg)
Maar geen nood, Dum Dum Girls heeft genoeg materiaal en genoeg kwaliteiten om ons extra te entertainen. Tenminste, dat hoopte ik. Er vond alleszins een erg bizar soort entertainment plaats. De schoonheid van de rocknimfen onder leiding van frontvrouw Dee Dee wist een vrij apart publiek van veertig-, vijftig- en zelfs zestigplussers aan te spreken, uiteraard allen van de mannelijke sekse en half dronken. Het reguliere cliënteel van de Botanique stond er een beetje verdwaald tussen. Maar de geile jongens kregen waar voor hun geld. De schoonheden hadden hun typische semi-lingerie-pakjes aan waarin hun fraaie benen enkel door zwarte nylonkousen bedekt werden. Met de nodige zwoele moves en een heleboel lippenstift hadden Dum Dum Girls de zaal dus half voor zich gewonnen.
Maar naast hun sex appeal bleek enige oprechte uitstraling helaas te ontbreken. De jonkvrouwen hadden er duidelijk niet veel zin in. Buiten af en toe een droevige "merci" kregen we niet veel te horen. De 'rosse' - ik meen dat haar alter ego 'Bamby' is - spande de kroon. Haar hilarische slow motion-stijl deed zelfs een vermoeden van druggebruik ontstaan. Drumster Sandy was dan weer de tegenpool en mepte er vrolijk op los. Ook Dee Dee en Jules leken zich tijdens de nummers enigszins in te spannen om overtuigend over te komen, maar dat lukte slechts half.
Muzikaal valt er niet veel in te brengen. In het begin was Dee Dee's stem wel nogal instabiel en de elektrische gitaren lieten af en toe een satanisch hoge toon horen. Maar het klonk zeer degelijk. Zeker naarmate het einde naderde, dat helaas veel te vroeg aanbrak (ze hebben een uurtje gespeeld), speelde de band echt op een zeer mooi niveau. Maar toch was er een gemis, het "extra"-aspect aan de live-ervaring bleef grotendeels achterwege. De bandleden leken door hun afstandelijkheid en desinteresse voor het publiek eerder objecten dan personen, maar helaas niet op een Kraftwerk-achtige manier. Ze pakten overigens ook enkel uit met nummers uit Only In Dreams, terwijl het publiek vast wat oudere nummers zoals Jai La La hadden geapprecieerd. Daarnaast verrasten ze wel erg aangenaam met een leuke cover van het iconische There Is A Light That Never Goes Out van The Smiths als bis-nummer. Ik was überhaupt verrast dat we nog een bis-nummer te horen kregen.
Slecht was het zeker niet, maar het kon werkelijk een stuk beter dan deze grotendeels zielloze show.
Foto's van Karen Vandenberghe en Jeroen Vanneste (Wannabes)
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten