Rock Werchter 2010: Zondag 4 juli

Iemand naar Rock Werchter geweest? Ik was het alvast niet van plan. Want als er één festival overrated is, dan is het Werchter wel.
Pokkeduur, vooral vaste waarden die het commercieel garant staan voor een zekere aantrekkingskracht bij het niet-zo-avontuurlijke festivalpubliek, en vol met muzieknoobs en tienermeisjes die eigenlijk enkel voor Greenday en Paramore kwamen. Gelukkig viel deze keer de 'Werchter-list-of-shame' goed mee, Milk Inc, Mika of Lady Gaga werden thuisgelaten. Maar de gedachte aan P!nk, die wel van de partij was, deed ons toch lichtelijk kokhalzen.
Desondanks weet Werchter toch wel enkele topacts aan te bieden, toevallig vooral op zondag dit jaar. En ook ik kon niet weerstaan aan de lokroep van Arcade Fire.


In een vijandige sfeer belandden ik en mijn partner-in-awesomeness, laten we haar mejuffrouw X noemen, na een niet voor publicatie vatbaar avontuur op de "heilige" wei van meneer Schuermans.
Het was inmiddels kwart na vijf. Net op tijd voor Vampire Weekend. Ze speelden een nagenoeg foutloze set en frontman Ezra Koenig was zijn übercharmante zelf. Hij maande het (na vier dagen blijkbaar behoorlijk uitgeputte) publiek meermaalsaan om te dansen (Alsof hij het moest vragen) en lulde wat subtiele smalltalk. VW is in amper twee jaar uitgegroeid tot een absolute topband. Na hun tweede ambum (Contra, januari 2010) is de hype nog eens enorm toegenomen. Op 9 juni kreeg het imago van deze band echter een lichte deuk, hun song, Jonathan low verscheen immers op de soundtrack van Eclipse, het laatste gedrocht van The Twilight Saga. Ok nee, dat telt misschien enkel voor mij.
Hoe dan ook, na hun uitstekende optreden zit hun imago wel weer snor.

Wat later, tijdens het souvenir-schooien en uitgeput op de grond liggen, pikten wij enkele liedjes van Dirty Projectors mee, voor velen een van dé revelaties van 2009, voor mij echter niet zozeer. Als laatste speelden zij Bitte Orca, best een goed nummer. Maar zoals ik al zei, een DP-liefhebber/kenner ben ik niet. Hoewel ik hun nieuwe project met Björk wel kan smaken.

En daar kwam het eerste dilemma van de avond: supergroep Them Crooked Vultures of Belgische trots Absynth Minded. Ik ben een grote Foo Fighters-fan en ik vind de TCV muziek wel aardig, maar ik had ze al op pukkelpop gezien (zij waren de surprise-act in 2009) en door toedoen van mejuffrouw X gingen we toch maar voor Absynth Minded, inmiddels al 3 keer gezien, maar ze blijven goed. Ik ben vooral een fan van hun rocknummers zoals I'm On A Plane, en in zo een enthousiaste Marquee moet je toch enige trots voelen om Belg te zijn.


Wij bleven echter niet tot het einde van de overigens uitstekende set. Als echte Arcade Fire fanaten besloten wij ruim op tijd een plek in de front stage te bemachtigen. Onze Canadese vrienden met Win Butler und das Weib Regina Chassagne voorop zouden ze immers het hoogtepunt van de dag moeten worden. Sinds 2007 heeft AF niets meer uitgebracht en hebben we ze dus niet meer live kunnen bewonderen. Nu hun derde album, The Suburbs, eraan komt (verwacht in augustus) werd het tijd voor een bezoekje aan toch wel het beste festivalland van het continent.
En ja hoor, Butler & co zorgden voor een arty spektakel van jewelste. De videobeelden op de grote schermen werden mooi bewerkt en op de achtergrond van het podium werd een groot scherm geplaatst dat de sfeer van elk nummer goed wist te vatten. Dat ging van nachtelijke autosnelwegen (Keep The Car Running) tot een pijporgel (Neon Bible). Arcade Fire zorgde voor meerde kippenvelmomenten en een dol publiek dat elke meezingtune (en dat zijn er enorm veel) meebrulde, uitgezonderd de erg saaie Latino's die voor ons stonden. LOSERS.
Zij (nee, niet de latino's) trakteerden ons ook op enkele nieuwe nummers. Het album belooft alvast erg goed te worden. Bij een van deze nummers daagde Butler bovendien het publiek uit om mee te klappen. Dit mislukte uiteraard faliekant aangezien het een onmogelijk ritme had, tot groot jolijt van Winnie zelf. Wij lachten dan maar met zijn afgrijselijke kapsel.
Alle hits kwamen aan de beurt en ook Regina deed mooi haar ding met Haïti maar het geweldige In The Backseat ontbrak helaas. De muzikanten hadden er ongelofelijk veel zin in en beleefden precies de tijd van hun leven, maar wij deden dat ook.


Half doof, want we waren helaas onze oordopjes vergeten, begaven we ons terug naar de Marquee waar we geen zin hadden om naar het gekerm van The Blackbox Revelation te luisteren. Deze band past perfect bij Werchter, overrated.
Met een frisse Jupiler in de hand (eindelijk verlost van dat verschrikkelijke Maes-brouwsel!) maakten we ons klaar voor de perfecte afsluiter: Pearl Jam...of Vitalic? Op het eerste zicht geen makkelijke keuze. Maar ik heb Pearl Jam reeds in 2007 mogen aanschouwen, en Vitalic is, zeker na zijn Flashmob-album, als een God voor mij. Ok Cowboy was al ongelofelijk geniaal, maar zijn tweede telg is de perfectie zelve. Pearl Jam werd dus aan de kant geschoven (ondanks hun Backspacer album uit 2009) en met de goedkeuring van mejuffrouw X begaven wij ons richting Marquee waar wij samen met de andere partypeople amper konden wachten op iets wat beloofde het beste feestje ooit te worden. De tent was gek genoeg niet supervol, en maar goed ook. Nog voordat l'Empereur het podium besteeg werd het publiek al helemaal gek. Toen een geluidstechnicus het podium betrad werd hij dan ook beloond met een oorverdovend gejuich, deze man had nochtans, in tegenstelling tot Vitalic zelf, wél haar op zijn hoofd.
Hoe dan ook, zodra Vitalic himself ten tonele verscheen en zijn electro de tent in stuurde was er geen houden meer aan. Na nog geen vijf minuten had ik mezelf als kletsnat in het zweet gedanst, en geloof me, I was not the only one. We leken allemaal een beetje last van ADHD te hebben. Meer waarschijnlijk had de ongelofelijk smerige electro er iets mee te maken. Vitalic had zich tussen twee spiegelwanden die allerlei coole beelden reflecteerden opgesteld. Hij leek wel de god die hij voor mij echt is, was iedereen maar zo gestoord als mij...
Trouwens, als ik u zeg dat de electro smerig was, dan bedoel ik echt 'VIES' (jongerenjargon die vooral in de Limburgse mijnstreek voorkomt, lees als: héél) smerig. Ok Cowboy was al op zichzelf een vrij vuile en keiharde electro-schijf maar Flashmob was eerder verfijnd. Op een festival hoort zo een verfijndheid precies niet thuis, Vitalic heeft zijn flashmob-nummers dan ook in een gortig modderbad gegooid en ze kwamen er haast onherkenbaar uit. Voor u begint te twijfelen, het was weldegelijk geniaal. Monseigneur V smeet de ene electrowave na de andere in het publiek en bij elke soundexplosion ontploften wij mee, bijna synchroon, er heerste zowaar een bovennatuurlijk groepsgevoel. Dat bleek ook toen de hele Marquee zich plots neerzette om zich bij de volgende electro-extase gezamenlijk de lucht in te katapulteren. Als dat geen lokale aardbeving heeft veroorzaakt dan weet ik het ook niet meer, het was alleszins enorm leuk. Vitalic nam na een uur aanstalten om dik tegen ieders zin te vertrekken, gelukkig bleek mon Dieu geen man van zijn woord, hij heeft ons zeker drie maal uitgewuifd maar hield het pas na anderhalf uur voor bekeken.
Ondertussen was de temperatuur in de tent tot een kookpunt gestegen, heil de mensen met het waterpistool! Vorig jaar had ik Vitalic op pukkelpop gemist om van voor bij Kraftwerk te kunnen staan, ik was dus erg blij om hem alsnog hier aan het werk te zien, en hij heeft al mijn wensen meer dan vervult. Als u me vraagt wie nu juist het hoogtepunt van de dag was, Arcade Fire of Vitalic: ik heb geen flauw idee. Ik weet wel dat men in de dancehall of de boiler room op Pukkelpop erg zijn best zal moeten doen om mij nog harder te laten dansen.

Na deze fantastische afsluiter konden we nog Pearl Jam's klassieker Alive meepikken en absoluut niet genieten van het belachelijke vuurwerk. Het bleek trouwens dit jaar een rage te zijn om op het einde van het festival massaal afval in brand te steken op de wei, al snel ontstonden er tientallen vuurtjes. "O Tempora, O Mores", dachten wij en we liepen met een verzadigde zucht (en kapotte benen) naar de bus die ons gratis naar Leuven bracht, leve de autistische organisatie! En met de brandweersirenes op de achtergrond lieten wij Werchter voor wat het was, op naar Pukkelpop!


Op de achtergrond is de rook van het vuur te zien.