U weet het of u weet het niet, maar Yuck's eponieme debuutalbum is nog steeds een van de sterkste releases van dit voorjaar. Veel overtuiging had ik dus niet nodig om op de laatste avond van de immer gehandicapte maand naar de Botanique af te zakken. Bovendien had de organisator voor een keer eens een waardig voorprogramma weten te regelen, het jonge doch naam makende Cloud Nothings mocht de hemelse Rotonde opwarmen.
En ja hoor, het Amerikaanse bandje rond Dylan Baldi (foto boven) bracht wat men kon verwachten na het beluisteren van hun eveneens uitstekende (en eponieme) debuut. Baldi was duidelijk erg goed geluimd (zijn brede smile en vrolijk gezever waren prominent aanwezig), maar iets doet me vermoeden dat hij vrijwel altijd happy door het leven gaat. Zijn hilarische maar leuke stem klonk nasaler en ook wel vervelender dan ik gewend was, desondanks is zijn stem juist datgene wat van dit optreden een succes maakte. Het is niet voor niets het handelsmerk van Cloud Nothings.
Ik geef toe dat ik in feite helemaal geen punkrock fan ben, en de invloed van dat genre is zeer duidelijk in het werk van Baldi en co aanwezig. Toch stoort die associatie mij geen moment. Dankzij Baldi's bizarre stem klinkt het toch nog goed. Cloud Nothings leverde een enthousiast en zeer degelijk optreden. En als u van nummers als Nothing's Wrong en Heartbeat geen 'Lebensfreude' krijgt bent u hoogst waarschijnlijk licht depressief. Ook Should Have was een van de betere momenten die hun show te bieden had. Ondanks het enthousiaste en levendige optreden bleef het publiek helaas vrij apathisch.
Over naar Yuck, die prachtige herrijzenis van half Cajun Dance Party en ander talent. In elk geval straalde de groep de ervaring uit die Cloud Nothings misschien wel een beetje miste. Met drie elektrische gitaren op het podium werd het meteen duidelijk dat dit een echt 'guitar concert' ging worden, en guess what, I love it. Desalniettemin kon werkelijk niemand langs drummer Jonny uit New Jersy kijken, al was dat vooral aan zijn gigantische atoombom-kapsel te danken.
Maar goed, de gitaren kregen gedurende heel het concert de absolute hoofdrol toegewezen, en natuurlijk is gitaar belangrijk, maar soms leek het wel dat de zang erdoor verwaarloosd werd. Vooral frontman Max Bloom (foto boven) liet het vocaal af en toe wat afweten. Ook qua podiumhouding leek Yuck de tegenpool van Cloud Nothings. Tegenover het jeugdige enthousiame van die laatste stond de hoofdact er af en toe bijzonder ongeïnteresseert bij. Is dat beroepsernst? Of Tour-vermoeidheid? Ik zou het niet weten, maar echt gezellig kwam het niet over. Nu, van de Japanse bassgitariste kan ik het in elk geval wel begrijpen. Zij was het perfecte toonbeeld van hoe ongelofelijk cool een Aziatische vrouw met een gitaar in haar handen wel niet kan zijn, en apathie hoort daar om de een of andere bizarre reden gewoon bij. Ook de bindteksten kwamen nogal houterig over, zelfs het obligate "What a beautiful venue" klonk nóg faker dan anders, en dat terwijl de Rotonde een belachelijk mooie zaal is.
Neemt u trouwens mijn opmerkingen niet al te zwaarwichtig op. De zang viel best nog wel goed mee, in de iets hevigere nummers liep het wat mis, maar rustige songs als Shook Down kon Bloom perfect aan. Bovendien maakt die lichte afstandelijkheid misschien gewoon deel uit van hun imago.
Daarenboven kom je naar Yuck voor de gitaren, en die klonken werkelijk fantastisch. Vooral in de iets wildere nummers waar de zang het liet afweten werd je omvergeblazen door een echte 'wall off sound'. Denk aan The Wall en Holing Out. Je zou haast denken dat je naar een geweldige shoegazeband kwam kijken. Operations -mijn favoriete nummer uit het debuut- werd niet door Bloom maar door mede-oprichter Daniel Blumberg gezongen. Hij bewees dat hij naast een zéér goede gitarist ook een standvastig zanger kan zijn. Ik weet niet hoe het bij u zit, maar als ze mijn favoriete song niet verknoeien, ben ik altijd wel vrij tevreden. Verder werden we zelfs getrakteerd op een nieuw (of oud, het staat alleszins niet op het album) nummer genaamd Milkshake, het klonk alvast veelbelovend.
Durf dus niet te denken dat het een slecht concert was! Het was een goed concert, maar juist niet goed genoeg om aan mijn hoge, misschien wel té hoge verwachtingen te voldoen. En zo blijft 'goed' slechts 'goed' en kan het enkel de voeten van 'schitterend' kussen.
Nog een laatste tip: probeer 'Yuck' niet te zoeken met Google afbeeldingen. I warned you!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten