Als 2009 het jaar was dat Florence+The Machine doorbrak en 2010 het jaar van HURTS, dan staat het nu al in de sterren geschreven dat 2011 hét jaar van Clare Maguire wordt. Ze heeft alles om het internationaal te maken: een erg indrukwekkende stem, een aantrekkelijk uiterlijk en een degelijke maar toch vrij toegankelijke stijl.
Vandaag, 28 februari, wordt Clare's debuutalbum Light After Dark uitgebracht. Eerlijk is eerlijk, het album telt enkele verslavende nummers (Ain't Nobody, Happiest Pretender,...). Maar eerlijk zou niet eerlijk wezen als ik u daar niet bij zou vertellen dat deze Ierse schone uit Birmingham soms toch wel zeer gevaarlijk op de rand van het toelaatbare balanceert. Maguire heeft niet veel nodig om tot de hel der commerciële pop te vervallen. Misschien is ze zelfs al lang gevallen? Maar voorlopig geeft u haar best nog net het voordeel van de twijfel, al ben ik het album na een drietal luisterbeurten in feite al beu gehoord.
Haar album-sound klinkt wat overgeproducet, geef mij maar de geweldige remixen zoals de geniale Memory Tapes remix van Ain't Nobody. Gelukkig kan ze wel degelijk zeer goed zingen, met de nadruk op 'zeer'. Maar zet iemand met een minder interessante stem in haar plaats en dit album trekt in feite op niet veel meer.
Maguire komt dus met veel weg, en voorlopig weerstaat ze nog aan de commerciële lokroep en baadt ze in een zaligmakende indie-bad, zo staat ze zelfs op de vijfde stek van de hippe BBC Sound of 2011 lijst. Maar hoe lang houdt ze dat nog vol? Tot mijn afgrijzen hoor ik ergens al een kleine Celine Dion of zelfs Cher in Maguire opborrelen. Moge God haar kracht geven om aan de wurggreep van de massa te weerstaan.
Light After Dark is al bij al een aardig debuut (laten we zeggen nipt voldoende aardig om niet simpelweg slecht te zijn), maar in feite kan ze veel betere en véél interessantere muziek creëren dan deze simpele popmuziek. Luister enkel naar haar cover van span style="font-style:italic;">Antony and The Johnsons Hope there's Someone en u begrijpt wat voor prachtige, ja zelfs geniale songs er zouden kunnen ontstaan. Maar goed, Maguire is nog jong (22), voorlopig zullen we het hiermee moeten doen.
Ten slotte dit nog, zoals u merkt ben ik helemaal niet overtuigd. Maar ik ben niet de enige. Sommige critici maken dezelfde bedenkingen en dat laat zich zien in de beoordeling (The Guardian 2/5 en NME 2/10), anderen geloven er wel volledig in (Q Magazine 4/5 en Hall Musique 4,5/5) en de rest houdt het op een middelmatige score (The Telegraph 3/5). Hoe dan ook, Maguire brengt geen verlossing uit de duisternis, haar licht is te zwak.
tracklist:
1. Are You Ready? (Intro)
2. The Sword & The Shield
3. The Last Dance
4. Freedom
5. I Surrender
6. Bullet
7. Happiest Pretenders
8. Sweet Lieh
9. Break These Chains
10. You’re Electric
11. Ain’t Nobody
12. Light After Dark
13. This Is Not The End
14. Lucky (iTunes bonus track)
15. Burn (iTunes pre-order track)
Happiest Pretenders:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten