L is een letter, maar ook een symbool. Onder andere voor "Leerling", "Lengte", "Liter", "Luxemburg" en uiteraard "Loser". Vooral die laatste betekenis heeft de laatste decennia een pijlsnelle opmars gekend. Men zou zelfs kunnen beweren dat het woord en symbool "loser" een hippe bijklank heeft gekregen, contradictoir as hell natuurlijk.
Het was dan ook te verwachten dat een band zich ooit zich dit koosnaampje zou toe-eigenen. In 2004 vormde zich een Amerikaanse rockband genaamd "Loser". Ik ken hen absoluut niet en ze interesseren me ook nog eens allerminst.
Onlangs werd aan de goede kant van de Atlantische Oceaan echter wel iets interessant opgestart, meer dan één zelfs. Zo koos een Engels electro-duo voor Losers als bandnaam . En in België werden The Sore Losers tweede op Humo's Rock Rally. Die laatsten treden trouwens volgende zaterdag op in de Wablief?! op Pukkelpop.
Mijn oprechte excuses voor deze irrelevante en erg saaie intro.
Maar laat me u nu inwijden over de lads uit Londen en Reading.
Eddy Temple-Morris en Tom Bellamy (absoluut niet verwant aan de Muse frontman) amuseerden zicht in den beginne vooral met het remixen van andermans werk.
Eddy is vooral bekend van zijn werk voor de Britse XFM London, een radiozender die zich vooral concentreert op commercieel succesvolle indie.
Tom was in de jaren negentig en 2000 lid van de alternatieve rockband The Cooper Temple Clause (gesplitst in 2007).
Aangezien de samenwerking tussen deze heren blijkbaar wel mooie resultaten leverde, begonnen ze te werken aan hun debuutalbum Beautiful Losers. De officiële release datum staat voorlopig vast op 6 september 2010.
Beautiful Losers is op en top electro, maar met lichte stijlvariaties in de verschillende tracks. Over het algemeen kan men ze toch best klasseren in dezelfde soort electro-punk als de Gentse The Subs.
In de eerste single, Flush, klinken ze wel eerder als Hadouken!. Nogal agressief dus, met dank aan MC Riz en Envy, een grime/hiphop-vrouwmens uit Manchester.
Dat klinkt best wel goed, en de fantastische clip van Tom Werber maakt het helemaal af.
Zoals een goede electro-punk band is ook Losers niet bang van ronduit smerige electro à la Vitalic's Ok Cowboy. Dit in combinatie met synths en hier en daar wat gezang of andere vocale effecten doen het soms enigszins de trance-toer opgaan, bijvoorbeeld in Azan.
In Sirenna (Today We See Colour) horen we eerder house. Ooit het fantastische house meesterwerk Idiosyncrasies van mijnheer Kris Menace gehoord? Dit klink gelijkaardig, maar vooral goedaardig.
Het hoogtepunt is evenwel het geweldige Katana (een titel als een klok!), het komt vrij langzaam op gang, maar na vier minuten breekt er een geniale electro-punk-smerigheid los. Dit doet toch wel heel hard denken aan The Subs en Nid & Sancy.
In Talk To The Hand is er een duidelijke invloed van The Presets hoorbaar. Een prima song, een strak tempo, strak gezang, en strakke beats.
Het laatste nummer wordt zowaar opgesmukt door het gezang van niemand minder dan Placebo-legende Brian Molko. Summertime Rolls is dan ook een beetje een buitenbeentje. Losers klinkt hier meer als een rockgroep, toevallig maar waarschijnlijk niet, zoals Placebo. Althans in de eerste helft dan toch, na 3min45sec komt de electro terug opzetten, met erg zware synths à la Flashmob (Vitalic). Uiteindelijk is het dus toch een waardige afsluiter van deze electro-mengelmoes.
Losers laten zich buiten het muzikale gedeelte ook opvallen door de mooie cover-art en andere design van de hand van Dan Hillier, bijvoorbeeld op hun myspace.
Tracklist:
1. Three Colours
2. No Man Is an Island (Losers Theme)
3. Nothing Will Die
4. Flush
5. Never Meant To be
6. Azan
7. Sirenna
8. Katana
9. Talk To The Hand
10. Summertime Rolls
