De legendarische Polly Jean Harvey -Engelands meest befaamde zangeres, en misschien wel een van de belangrijkste artiesten van de afgelopen twee decennia- probeert met haar nieuwe album Let England Shake die begeerde positie ook in de komende tien jaar vast te houden.
En dat schijnt haar aardig te lukken, Let England Shake is nu al wereldwijd een succes, het doet het zelfs in het algemeen beter als White Chalk uit 2007. In het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten haalt het amper 10 dagen na de release al hogere posities op de album charts, ook in België zit het goed.
Maar artiesten als PJ Harvey zijn waarschijnlijk eerder geïnteresseerd in de kritieken van de vakmedia, en die zijn nog een pak triomfantelijker dan de verkoopcijfers. NME gaf een uiterst zeldzame 10, The Guardian en The Daily Telegraph 5/5, The Independent 4/5 en Pitchfork bekroonde het album met een mooie 8.8/10 en de "Best New Music"-titel. De vreemde eend in de bijt is Rolling Stone, dat slechts een schamele 3/5 voor Harvey over had.
Persoonlijk deel ik de mening van de vakpers in de mate dat ook voor mij Let England Shake een heel erg goed album is, veruit het beste dat ik deze week gehoord heb. Maar die uitzonderlijk hoge scores zijn misschien toch wat overdreven. Neem nu Martin Aston van BBC, die schreef als slot voor zijn review: "God bless unique, unfathomable, great Queen Polly."
Bon, de naam PJ Harvey maakt soms op zich zelf al genoeg indruk om wat extra vrijgevig te zijn.
Wat moet u weten over het achtste album van Harvey? Eerst en vooral heeft iedereen de mond vol van het bijzondere thema. Ze staat er inmiddels voor bekend dat elke plaat een 'sort of' thema krijgt en een of andere stijl wordt toegemeten (een beetje zoals Madonna, maar nu met échte muziek), maar deze keer maakt de gewoonlijke dialoog tussen de speer en de kelk plaats voor 'internationale conflicten': opmerkelijk en zeer interessant. PJ heeft zowaar een oorlogsalbum gemaakt.
Is het een aanklacht tegen haar eigen Engeland en de VS? Uit een song als The Glorious Land lijkt het er alvast wél op, "What is the glorious fruit of our land? Its fruit is deformed children.".
Andere songs bezingen dan weer gewoon de gruwelen van een oorlog. Het staat alleszins vast dat Harvey geïnspireerd werd door de oorlog in Irak en Afghanistan.
Vooral de laatste zin van de song The Words That Maketh Murder blijft me bij, "What If I Take My Problems To The United Nations?" De ware bedoeling is me niet meteen duidelijk, desalniettemin vind ik het erg intrigerend. Let England Shake is een van de weinige albums waarbij het wel degelijk de moeite loont om de naar de lyrics te luisteren, of ze zelfs op te zoeken.
Harvey laat de warme en volle kant van haar stem achterwege, op deze plaat hoort u enkel jagende, ja zelfs huilende en hoge vocals. Uiteraard passen deze uitstekend bij de donkere sfeer van het album. Dat huilende stoort me dus allerminst, ik vind het zelfs zéér mooi, vooral in tragere songs als All And Everyone en het erg wilde en emotionele Bitter Branches, voor mij zonder twijfel een hoogtepunt. Het album is opgenomen in een kerk in Dorset (op een nogal expermentele en live-manier), misschien geeft dat die speciale semi-sacrale toon aan Harvey's zang.
Nog zo een parel is het briljante semi-duet On Battleship Hill, met op de achtergrond de ietwat smerige (doch zeer passende) stem van Harvey's grote vriend John Parish. Opener/titelnummer/eerste single Let England Shake doet me om de een of andere reden erg denken aan Charlotte Gainsbourg's laatste album IRM, in feite vind ik zelfs dat de twee zussen zouden kunnen zijn, maar let vooral niet op mij.
Op The Last Living Rose hoort u trouwens voor het eerst Harvey saxofoon spelen. Nog zo iets opmerkelijk is het gebruik van de autoharp (zie foto), dat bovendien ook het instrument is waarmee Harvey 2,5 jaar aan dit album schreef. U merkt het al, er valt heel wat te beleven aan dit album. Ik ben eigenlijk best wel blij dat u het uiteindelijk merkt, want deze review is zo goed als ten einde.
In feite is Let England Shake een hangsnoer vol parels. Zoals u weet is elke parel uniek, bovendien is elke parel een schoonheid op zichzelf. Maar duidelijk verbonden door het gouden snoer wordt de pracht twaalf maal groter.
PJ Harvey trok deze maand met haar nieuwe werk door Europa (o.a. in het Koninklijk Circus te Brussel, dat een zeer goede beoordeling kreeg van De Standaard) en trekt vervolgens naar de VS. Wees niet getreurd, in de zomer staat ze op Rock Wechter.
Tracklist:
01. Let England Shake ( 3:09)
02. The Last Living Rose ( 2:21)
03. The Glorious Land ( 3:34)
04. The Words That Maketh Murder ( 3:45)
05. All And Everyone ( 5:39)
06. On Battleship Hill ( 4:07)
07. England ( 3:11)
08. In The Dark Places ( 2:59)
09. Bitter Branches ( 2:29)
10. Hanging In The Wire ( 2:42)
11. Written On The Forehead ( 3:39)
12. The Colour Of The Earth ( 2:35)
On Battleship Hill:
Bitter Branches:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten