Het Duitse experimentele electrowonder neo(n) eden raakt dit najaar blijkbaar niet uitgeput, en dat absoluut niet tot mijn spijt. Zo was er in september de geweldige bee EP (lees review), gevolgd door het sublieme debuutalbum 'procelain' en de years EP in oktober. Deze maand had neo(n) eden, het project van Frank Kittler, weer maar liefst twee releases in petto.
Vorige week kwam de geweldige dreams EP uit. Deze bevat dreams en de ephkay's no return remix daarvan. Al volgde dreams vrij snel op porcelain en year, toch klonk het weer verrassend anders, desalniettemin was het duidelijk neo(n) eden's vaste stijl. Hij evolueert steeds verder naar een soort van elektronische dream pop, al dan niet voorzien van een beat. Ik kan het blijven herhalen, maar neo(n) eden's stijl is en zal nog wel even erg uniek blijven, in alle goede betekenissen van het woord. De ephkay's no return remix legde iets meer de nadruk op de electro maar was ook erg wave-y en kreeg een verrassend leuke beat.
Hoewel de release van de faith EP op januari 2011 was gezet werden twee van de drie nummers toch al op Bandcamp vrijgeven. Het titelnummer faith is weer wat meer naar de Witch House richting die enkele nummers op porcelain al hadden ingeslagen. Verbazingwekkend mooi en ronduit imposant, zelfs ontroerend! Lost bewandelt zo mogelijk nog duisterder paden. Met een synth-crescendo tegen het einde en de erg zware beat leunt neo(n) eden wel heel dicht bij de doom en witch house familie aan. Al kan hij ons met de volgende release weer iets helemaal anders laten horen. Spannend zowaar!
U kan zeer veel van neo(n) eden's werk gratis via zijn bandcamp downloaden, zowel deze twee EP's als de bovengenoemde composities.
Tracklist:
dreams EP: 1 dreams 2 dreams (ephkays no return remix)
faith EP: 1 faith 2 faith (ephkay's losing your fake tooth in a record store mix) 3 lost
Wild Eyes is een project van Former Ghosts en Chelsea Wolfe. Zoals u misschien al wist is Former Ghost zelf ook een samenwerking tussen Freddy Rupert, de fantastische Zola Jesus, Jamie Stewart (de zanger van Xiu Xiu) en Yasmine Kittles van TEARIST. Deze groep wordt dus nu versterkt door Doom-pop zangeres Chelsea Wolfe uit L.A. en samen vormen zij dus een soort van Witch House band, of is het nu doom pop?
Wild Eyes bracht alvast zijn eerste single uit: 'Damir Doma', u weet het of u weet het niet, maar Damir Doma is de naam van een Parijse mode ontwerper. Ik wist het alvast niet tot ik de hulp van het almachtige Google inriep. Als u het beluistert merkt u meteen dat dit niet een gewone Witch House Band is. Die synth beats, dat gezang,...het is veel catchy'er en frisser dan de slome en grootse Witch House synths. Bovendien lijkt de zang niet op het normale angstaanjagende gefluister. Naast Damir Doma zijn er nog twee andere nummers bijgevoegd. Off To The Witch leunt al wat meer aan bij de norm maar heeft daarnaast ook iets weg van trance en IDM. In Death Mouth hoor je dan weer een akoestische gitaar, begeleidt door heel wat elektronisch en experimenteel gedoe.
Alle drie de singles zijn het beluisteren meer dan waard, dat kan ook niet anders met zo een supergroep. Enjoy.
Damir Doma mag u trouwens gratis via Bandcamp downloaden.
Nog niet zo lang geleden bracht Nick Cave met zijn Grindermanproject het geweldige 'Grinderman 2' album uit, inderdaad het tweede album van Grinderman, dat heeft u goed gezien!
Eén van de nummers van Grinderman 2, Worm Tamer, wordt nu uitgebracht als een single, of is het nu een EP? Naast de originele versie worden getrakteerd op een ongelofelijk fantastische remix van de Amerikaanse super-shoegaze-groep A Place To Bury Strangers. Zij laten hun geweldige gitaren geniaal knallen met Cave's legendarische stem. Daarnaast werd Worm Tamer ook nog bewerkt door U.N.K.L.E. a.k.a. UNKLE a.k.a. electro-artiest James Lavelle. Hij voegde wat elektronische elementen aan het nummer maar liet zijn herwerking toch vooral in zijn originele rock-sound baden.
Hoe dan ook, de A Place To Bury Strangers remix is gestoord goed, of misschien ben ik gewoon keihard verliefd op deze band, ik gok op beiden!
Tracklist:
1. Worm Tamer 2. Hyper Worm Tamer (feat. UNKLE) 3. Worm Tamer (A Place to Bury Strangers Remix)
Vergeet An Pierlé! Vergeet Hooverphonic! There are new kids in town. Deze nieuwe kinders zijn de twintigers Chloë Nols en Bram Van der Stocken, samen vormen zij sinds 2008 het duo Chloë & The Lonesome Cowboy. Uiteraard fungeert Bram als Chloë en Chloë als de Lonesome Cowboy. Right.
Zij opereren vanuit het machtige Hoofdstedelijk Gewest Brussel, de kroon der natie, het Parijs van België en de lieveling van Europa. Desondanks blijken zij wel degelijk van den Vlaemschen aard te zijn. Zodat ook de Vlaams-fascisten* onder jullie hen zonder problemen in de armen kunnen sluiten.
Chloë & The Lonesome Cowboy maken akoestische indie rock pop van het breekbare soort. De zang wordt verzorgd door de bijzonder mooie stem van Chloë, af en toe begeleid door Bram. Haar zangstem lijkt me trouwens door God in een kleine toonaard geschreven te zijn, er hangt een permanente 'tristesse' rond, wat zorgt voor een fragiele klank.
Bram en Chloë beweren onder invloed te staan van Leonard Cohen, Nick Cave, Joan As Police Woman, Elbow en The Veils. Van andere verslavende middelen zoals alcohol en drugs is gelukkig geen sprake. Hoe dan ook, die invloed kan je vrij gemakkelijk horen.
'Waar kan je die horen?' hoor ik u al vragen. Wel, gij ongeduldige snoodaards, daarom schrijf ik deze review toch wel zeker? Chloë en haar eenzame Cowboy brachten deze maand immers hun debuut EP 'Right At The Sun' uit. Het is een vrij uitgebreide EP met maar liefst acht nummers, dit jonge bandje wil alvast al haar reeds tot stand gekomen talent etaleren.
To the point dan maar, opener The Ark is zonder twijfel een van de highlights op de EP. Meer nog, het blaast u toch even deftig van uw stoel, ingeval u momenteel op een stoel zit natuurlijk, maar ik ga ervan uit dat mensen die aan het surfen zijn op een stoel zitten, tenzij u écht aan het surfen bent natuurlijk. Tot zover mijn 'to the point'-poging. The Ark is groots, indrukwekkend en muzikaal helemaal wat het zijn moet.
Ook Veils is een pareltje, het iets meer ingetogen, al laat Chloë tegen het einde haar vocale kracht weer stralen als een vuurtoren van Alexandrië dat deed voordat ze verwoest werd. Maar dan heeft u de prachtige melodie van Mary nog niet gehoord, ook de vocale begeleiding van de heer Van der Stocken mag er wezen.
De aparte stem van Chloë heeft ook een scherp kantje, en soms klinkt ze me dan ook iets te dissonant, dit komt vooral tot uiting in Carnivale. Het is dan ook het enige nummer dat ik niet zo fantastisch vind. Dat mindere aspect wordt al snel weggeveegd door War Doll, waarbij mij vooral de bass-gitaar en de vocale achtergrondeffecten opvallen.
House Of Glass heeft zowaar een beat gekregen, de drums nemen dan ook de protagonistische rol van de gitaar over, al blijft Chloë's stem uiteraard boven alles uitsteken. Ten slotte is er in de bloedmooie afsluiter The Place Where You Were Born geen plaats meer voor enige vorm van percussie. Een eenvoudig maar ontroerend akoestisch einde.
Nu wordt het tijd dat u zelf deze jonge groep begint te steunen, zodat Studio Brussel eindelijk kan ophouden met belachelijke commerciële popnummers te draaien in plaats van meer kwalitatieve muziek zoals deze. Een nobel doel me dunkt!
Tracklist:
1 The Ark 2 Veils 3 Mary 4 Within My Stormy Mind 5 Carnivale 6 War Doll 7 House Of Glass 8 The Place Where You Were Born
Het is me een wonder hoe slechts twee mensen zo een machtig geluid kunnen voortbrengen. Maar het duo Reading Rainbow (genoemd naar een Amerikaans educatief televisieprogramma voor kinderen) slagen er wonderwel in om met complexe vocals en een ruw en buzzy gitarenspel zeer krachtige surf rock te brengen.
Als u van Best Coast of Vivian Girls houdt zal u vast niet kunnen weerstaan aan Reading Rainbow's nieuwe plaat, Prism Eyes, gereleaset op 23 november. Zangeres en drumster Sarah Everton en gitarist Rob Garcia uit Philadelphia maken up-tempo en vintage-like poprock om je vingers bij af te likken. Het geheel komt bovendien nogal psychedelisch over, en ook wel wat shoegaze-y.
Af en toe wordt de razende trein, die ze van tijd tot tijd lijken te zijn, afgeremd door iets tragere nummers zoals Animals Take Control Of Me, maar het lijkt niet echt te storen, integendeel.
Gezien mijn gebrek aan analyse-drang en ondanks de drang om u Prism Eyes aan te bevelen ga ik het hierbij laten. U leest waarschijnlijk de tekst toch niet eens!
Tracklist:
Wasting Time White Noise I See Light Animals Take Control of Me Underground Let's Dream Tonight Must Be Dreaming Always On My Mind Cut In Two Runaways Prism Eyes To My Gemini
Denemarken creëert stilaan een eigen indie scene die best in staat is de concurrentie aan te gaan met Zweden. Overigens een indie-scene die België de loef af steekt (Terwijl België dubbel zoveel inwoners heeft). Dat blijkt nog maar eens uit het trio Turboweekend.
Al moet gezegd worden dat Turboweekend geen nieuwe band is. Ze bestaat sinds 2006 en brachten alreeds 2 albums uit (het laatste in 2009). Maar bandleden Silas Bjerregaard (Vocals), Martin Petersen (Drums), en Morten Køie (Bass) spelen al sinds 1996 samen muziek. Hoe dan ook, na hun tweede album 'Ghost Of A Change' werden ze wereldberoemd met een territoriale beperking tot Denemarken. Ze kregen een contract bij Supervision en werden daardoor collega's van andere 'bandjes' als Franz Ferdinand, Crystal Castles en Kaiser Chiefs.
Nu het hen voor de wind gaat belooft het derde album niet meer al te lang op zicht te laten wachten. In de tussentijd brengt Turboweekend een nieuwe EP 'Bound' uit.
De Bound EP is een opmerkelijk stukje indie, met een vleugje rock, een snuifje electro en een tikkeltje pop. Ze begint met het fantastische Drums In The Dark, Silas profileert zijn vrij warme stem en wordt daarin begeleid door Coco Malaika van Quadron (denk ik!). Let vooral op de mooie koperblazers.
Naast Coco zijn er nog gastartiesten betrokken bij enkele nummers. Zo leverden Casper Clausen van Efterklang, Ty Bulmer van New Young Pony Club, August Rosenbaum en Jeppe Skjold en Niklas Antonson van Slaraffenland een bijdrage. Toch niet van de minsten me dunkt!
Into The Pavement bevat wat meer electro en is iets opgewekter. Maar in Lost And Found krijgt Silas pas echt weer de kans om zijn uitstekende stem te laten stralen. Ook de muziek is opmerkelijk, ze heeft iets psychedelisch à la Caribou, ik kan het niet echt verwoorden, but I like it.
Als er een single in deze EP zit is het wel het aanstekelijke Now, gezien haar herkenbare melodie. Afsluiter Spider Of Light is daar en tegen een moeilijker en trager nummer, maar daarom zeker niet slechter.
Turboweekend biedt u de Bound EP gratis (als download) aan op haar website in ruil voor uw gegevens. Geinteresseerd? => klik hier. U kunt verder vrijblijvend een donatie doen, 50% van uw donatie gaat rechtstreeks naar de band, 50% gaat naar UNICEF.
Deze website ziet er overigens erg professioneel uit en biedt fans de mogelijkheid om onder de sectie "fan made" zelf een cover art voor de EP te ontwerpen, remixen van de nummers te maken of Into The Pavement van een video te voorzien. Die laatste is voorlopig enkel van een teaser voozien.
Tracklist:
01. Drums In The Dark [04:17] 02. Into The Pavement [04:03] 03. Lost And Found [05:35] 04. Now [04:34] 05. Spider Of Light [06:07]
U aller verlichten geesten weten uiteraard alles over de verlichting van de 18de eeuw. Maar heeft u ooit over 'The Scottish Enlightment' gehoord? Schotland was blijkbaar zo uitzonderlijk verlicht rond 1750 dat ze hun eigen verlichting toegeschreven kregen. Dit dankzij het enorme aantal vooruitstrevende uitvindingen en een grote filosofische en culturele activiteit aldaar. De universiteiten van het hoge noorden behoorden tot de wereldtop en brachten wereldberoemde en minder bekende genieën voort. Om toch enkele namen te laten vallen, wat dacht u van David Hume, Adam Smith en James Watt? Hun invloed is tot vandaag voelbaar.
Toch lag het niet aan het feit dat David Moyes filosofie aan de Universiteit van Aberdeen gestudeerd heeft, noch wegens zijn werk voor het Scottish philosophy history centre aldaar was de reden dat hij voor The Scottish Enlightment als bandnaam koos. Maar wel:
"But I really just chose it because I thought it sounded weird for a band. But I like to prance around gobbing off about it being a mix of the local and the universal, the corporeal and the conceptual, the blah and the blah. It’s just because it sounded weird."
Ook het nieuwe album kreeg met St. Thomas een historische en filosofische verwijzing. Ook al zijn er minstens 16 christelijke heiligen met de naam Thomas, waarvan er drie een zeer belangrijke historische rol hebben gespeeld: Thomas Beckett, Thomas Van Aquino en Thomas More. Op filosofisch vlak moet qua invloed de humanist More zonder twijfel Thomas Van Aquino voor laten gaan... maar dat wil uiteraard niets zeggen.
St. Thomas kwam uit op 15 november na twee voorafgaande EP's: Little Sleep en Pascal. En net zoals de verwijzingen doen vermoeden hangt er een beladen historisch reukje aan. U mag het gerust groots noemen, of beter, imposant. De prachtige songs dwalen langzaam als de tijd voort, terwijl ze u met ontzag vervullen.
The Scottish Enlightment gebruikt een uitgebreide instrumentatie van shoegazy gitaren tot koperblazers, maar steeds op een semi-bombastische/semi-sobere manier. Verder heeft zanger David Moyes een warme lage stem, af en toe begeleid door bandleden. In het fantastische Taxidermy Of Live worden er zelfs basvocals als achtergrond gebruikt.
De erg trage opbouw van de nummers en de algemene ontoegankelijkheid geven St. Thomas een vrij pretentieuze en intellectualistische schijn. Dit neemt niet weg dat ook de minder belezen geesten onder ons zonder al te veel celebrale inspanningen kunnen genieten van hoogtepunten als Little Sleep en My Bible. Bovendien worden de gitaren meesterlijk op een post-rock-achtige wijze ingezet om uw nekharen te doen verrijzen.
St. Thomas is geen gemakkelijk album, en maar goed ook. Tenslotte gaat de traagheid van de nummers nooit echt vervelen zodat men het zeker niet enige saaiheid kan verwijten. De traagheid is een eerder een middel om u zeker niet al te snel door deze pracht te jagen. Ga dus maar even zitten, en neem u tijd om ervan te genieten.
Tracklist
01. Gal Gal 02. Earth Angel / With Sticks in Crypt 03. Little Sleep 04. Taxidermy of Love 05. Pascal 06. Necromancer 07. The First Will Be Last 08. List Right 09. The Soft Place 10. My Bible Is 11. Cogito
Beluister de rest van hun album op Bandcamp, waar u tevens enerzijds het gehele album kan downloaden voor de belachelijke prijs van 7,3 euro (5 GBP) en anderzijds de CD kan kopen voor 10,2 euro (7 GBP).
Na een blik op de vrij erotische doch mooie cover moet ik u niet vertellen dat Young Prisms een herenclubje is. En ik zal dit dan ook niet doen. Dit jonge herenclubje is immers ook een vrouwelijke zangeres rijk (naast een mannelijke zanger). De band bestaat meerbepaald uit San Francisco bestaat uit vijf college drop outs: Jason Hendardy, Jordan Silbert, Matt Allen, Stef Hodapp, en Gio Betteo. Ik hoop dat Stef de naam van de zangeres is.
Na hun al te saaie academische opleidingen gooiden ze hun leven over een heel andere -ietwat avontuurlijkere- boeg. Samen huurden ze een smerig appartement in het lieflijke San Francisco om er ruwe maar oh zo mooie rock te fabriceren.
Ondertussen heeft Young Prisms een debuut LP klaar. 'Friends For Now' komt normaal gezien op 18 januari 2011 uit. Als u zolang niet meer wil wachten, sta me dan toe u even te wijzen op de uitsluitend positieve kwaliteiten van dit prachtdebuut.
Eerst en vooral moet u weten dat Young Prisms niet zomaar rock maakt, ze maken shoegaze, tot nader order nog steeds de beste soort rockmuziek die er bestaat. Bovendien doen zij dit op een ruige, ruwe en very San Francisco-like (lees als: psychedelische) manier. Knertsende gitaren, wat drums en onverstaanbaar gezang smelten samen tot prachtige shoegaze-golven. Ze lijken zowat de light-versie van A Place To Bury Strangers, maar zijn toch nog iets zwaarder en duisterder als The Pain Of Being Pure At Heart.
Het is absoluut onmogelijk om enig slecht lied op het album te ontdekken, ze zijn allemaal uniek en tegelijk heeft het geheel een duidelijke zeer stevige lijn. De heren schrikken er bovendien niet voor terug om wat harde garage rock in hun melodieën te verwerken. Als ik dan toch een bijzonderheid zou mogen aanduiden zou ik u graag op In Your Room wijzen, na een vrij normale interlude ontploft het na een tijd bovenaards extatisch in uw oren. Een favoriet nummer kiezen is buitengewoon moeilijk, bij elk lied vergeet ik de pracht van het vorige, en in alles hoor ik een hoogtepunt. Al raad ik zeker aan om extra veel van Sugar, Breathless en If Don't Get Much (rare titel) te genieten.
Hoe dan ook, Friends For Now is een echte knaller en hoort zeker tot de betere shoegazeplaten van dit jaar. En dat terwijl shoegaze weer helemaal hip is, zo beweren enkele onverlaten tenminste. Alsof shoegaze ooit niet hip is geweest!
01. Friends For Now 02. If You Want To 03. Sugar 04. Eleni 05. In Your Room 06. All Day Holiday 07. Breathless 08. Feel Fine 09. I Don’t Get Much 10. Stay Awake
Het duo Bikini wordt gevormd door Nigel Diamond en Olivier Bonnard. Die laatste genoot een opleiding aan de Royal Academy Of Music (RAM) in Londen en volgde hierna studies aan Glen-Lyon Norfolk School in Victoria, Canada. Op deze school maakte hij voor het eerst kennis met Nigel Diamond, die uit Miami afkomstig is.
Toch moesten we tot na hun beider (archaisme!) schoolcarrière wachten tot ze samen muziek begonnen te maken. Bovendien is hun productieproces eerder apart te noemen. De bijzondere procedure loopt als volgt. Als eerste is Olivier aan zet, hij schrijft melodieën en neemt vocals op die hij vervolgens naar Nigel stuurt. Heer Diamond begint vervolgens met deze stukjes te spelen en puzzelt ze uiteindelijk aaneen met toevoeging van eigen elementen. Vervolgens wordt het resultaat gemasterd en uitgebracht, zonder dat Bonnard er nog iets aan kan toevoegen. Ondanks dat Bikini een duo is werken ze dus nooit tegelijk aan hun muziek.
Het resultaat is indie elektronica met een hoge experimentele factor. Zo kan je ook de nieuwe RIP JDS EP omschrijven. Er zit zeker iets electro-pop in maar dit werkt zeker niet volledig door. Uiteindelijk bekom je dus alternatieve dance-muziek à la remixen van Lifelike of Kris Menace, maar dan van songs van Gold Panda of Passion Pit. Zeker als ze voorzien zijn van een beat, bijvoorbeeld in American Morning. Nu begrijpt u vast wat ik bedoel...of niet?
Hoe dan ook, het is een interessante (niet ironisch bedoeld) EP, en een groep om in de gaten te houden.
01/12:Get Well Soon @ Botanique: de Duitser Konstantin Gropper bracht met zijn band dit voorjaar zijn tweede album 'Vexations' uit. Het album is een wondermooie en ontroerende barokpop-plaat, wat tot de nodige podiumpracht zou moeten leiden. Het voorprogramma wordt verzorgd door de Ierse folkrock band Aidan & The Italian Weather Ladies. Tickets voor 13 euro in vvk.
02/12:SALEM @ Charlatan: De toonaangevende Amerikaanse Witch House band SALEM bracht onlangs haar meesterlijke debuut uit en toert nu met haar angstaanjagende elektronische muziek de wereld rond om de macht van het Disaro-label te verspreiden. Het voorprogramma is de niet onaardige synthpopper Styrofoam, na SALEM barst het feest los in het hippe café met drie Dj's. Ik zal alvast aanwezig zijn. Tickets voor 11 euro in vvk.
02/12: Holy Fuck @ De Kreun: Deze uiterst experimentele rockers uit Canada gaven een buitengewoon geweldig optreden op Pukkelpop, bovendien hebben ze met het nieuwe Latin album u heel wat te vertellen. Bereidt u alvast voor op gigantisch complexe nummers en een overload aan elektronica. Het indiebandje Apache Beat uit NY vergezelt hen deze avond. Tickets voor 14 euro in vvk.
03/12:Holy Fuck @ Trix: Als u Kortrijk te ver vindt (uiteraard vindt u dat) dan kan u de dag erop gewoon in Antwerpen naar Holy Fuck gaan kijken. Deze keer is het wel in het gezelschap van Styrofoam (die de dag ervoor met SALEM speelt) en uiteraard vragen de Antwerpenaren een hogere prijs: 17 euro in vvk.
07/12:Tanlines @ Botanique: Het is al de tweede maal dat Tanlines dit jaar in de Botanique passeert. In mei waren ze nog samen met We Have Band te gast op Les Nuits de Botanique. Deze tropische electro-band kreeg nu hun eigen optreden. En dat voor 10 euro in vvk.
08/12:Janelle Monaé @ Botanique: De hippe indie-versie van Beyonce verraste vriend en vijvand met haar debuut The ArchAndroid. Het concert is dan ook al uitverkocht.
08/12:Best Coast @ AB: Deze ongelofelijk hippe garage/surf rockband bracht met Crazy For you een verslavend en geniaal album uit. Daar Humo nog terughoudend was werd het album de hemel in geprezen door internationale critici als Pitchfork, BBC en NME. Het voorprogramma is Sky Larkin, een trio uit Leeds dat eveneens positieve commentaar kreeg van NME. Het concert is uitverkocht, maar ik heb gelukkig wel een ticket!
09/12:Isobel Campbel & Mark Lanegan @ Vooruit: Ik neem aan dat ik deze americana-folk-whatever-tandem u niet echt meer moet voorstellen. Deze zomer brachten ze weer een samenwerking getiteld Hawk uit. Mark Lanegan maakte overigens een sobere maar sterke doortocht op Pukkelpop deze zomer. Voor grootheden als deze moet u uiteraard iets dieper in uw buidel tasten, tickets kosten 24,5 euro in vvk.
10/12:My Cheap Little Dictaphone @ De Kreun: Deze steengoede Waalse baroque-pop-rock band moet dringend meer bekendheid in Vlaanderen verwerven. Voor de West-Vlamingen onder ons is dit dan ook de uitgelezen kans om de nummers van hun nieuwe album 'The Tragic Tale Of A Genius' te gaan bewonderen. Het voorprogramma is Pacovolyme. Tickets kosten 9 euro in vvk en aan de kassa.
11/12:Soulwaxmas @ Ethias Arena: De gebroeders Dewaele hebben weer een megafeest voor de partypeople onder ons in petto. Zelf zullen ze als Soulwax en 2manyDj's verschijnen. Daarnaast komen de geweldige Duitse electrogod Erol Alkan, BusyPictionary, Mixhell en Paul Chambers. Bovendien belooft men een 'very special guest'... Megaparties zijn nooit goedkoop, en Soulwaxmas is geen uitzondering: 35 euro.
13/12:Penguin Prison - Matthew Deer @ Botanique: Voor de electro-popliefhebbers haalt de Botanique met de britten Matthew Dear en Penguin Prison heel wat lekkers in huis. Vooral Penguin Prison maakte zich het laatste jaar onsterfelijk met zijn eigen electropop en ongelofelijk goede remixen. Tickets kosten 13 euro in vvk.
14/12:Delorean @ Botanique: Deze indie-espagnolen lieten zich in 2010 niet onopgemerkt lieten met hun nieuwe album 'Subiza'. Delorean maakt alternatieve dancemuziek die nogal balearic en tropisch klinkt. Tickets kosten 10 euro in vvk.
16/12:The Drums @ AB: The Drums is een van de meest gehypte nieuwe bands van het jaar, het verwondert me dan ook dat dit concert nog niet is uitverkocht. Terwijl ze deze zomer de Marquee op Pukkelpop overvol lieten lopen. Misschien is de vrij hoge prijs wat te veel van het goede voor deze surf-rockers, zelfs voor de geilende tienermeisjes. Tickets kosten 21 euro in vvk.
Het engelse gevaarte 65daysofstatic deed gisteren België weer eens aan, dat doen ze wel vaker. Ze lieten hun liefde voor ons land en onze concertcultuur dan ook duidelijk merken. Samen met hen had de Botanique maar liefst twee voorprogramma's in petto. Als gevolg daarvan kregen we een erg lang concert, maar zeker niet irritant lang, eerder "ons geld waardig lang". Bovendien was de prijs, naar goede gewoonte van de Botanique, niet echt hoog te noemen.
De band die ons als eerste mocht opwarmen was Tall Ships: jong en onbekend, maar lang niet slecht. Het jonge rockbandje uit Falmouth (UK) opende met instrumentale rock à la Two Door Cinema Club. Na een tijdje sloeg de zanger van het trio dan toch aan het zingen, en dat kon er best wel mee door, af en toe klonk het zelfs zoals Foals. Er zit zeker potentieel in dit groepje, maar ze hebben toch nog een weg te gaan, of deze kort of lang zal zijn ligt geheel aan hun zelf.
Na een korte pauze werden we aan Nedry voorgesteld, weer een trio uit Engeland. Maar toch wel heel andere koek als Tall Ships. Als u Nedry leest denkt u meteen aan de Belgische D&B dj Netsky, maar de zangeres sprak het eerder als 'Nèdrie' (als in het getal drie) uit. Nedry maakt erg experimentele en eerder ambient muziek. De Aziatisch uitziende zangeres deed wat aan Björk denken, en haar stem leek op die van Bath For Lashes. Alle vocale kwaliteiten ten spijt ging het soms wat de té experimentele toer op, en naar het einde toe vervielen ze in een vrij monotone Dubstepmuziek die niet echt gesmaakt werd door het publiek, al bleven ze - beleefde Belgen als ze zijn- uiteraard altijd beleefd klappen.
En dan was eindelijk het moment de gloire aangebroken. Het gigantische aantal instrumenten werd in gereedheid gebracht. Ik heb het over een uitgebreid drumstel, nog twee andere kleinere soorten drumtoestellen, 2 gigantische elektronische piano's/synthesizers, 2 laptops, nog een drietal andere elektronische toestellen al dan niet voorzien van toetsen en een tiental verschillende gitaren. Het zal u dan ook niet verwonderen dat de roadie zich tijdens het concert te pletter werkte.
Maar al die instrumenten hebben natuurlijk hun reden, u weet immers evengoed als ik dat 65daysofstatic een instrumentale math/post rock band is. Het viertal bleek overigens uiterst goedgehumeurd te zijn en liet zich dan ook helemaal gaan op het podium. Daarbij vielen vooral de gekke kuren van de bass-gitarist op. Hij stond op bepaalde momenten gewoon te flippen op het podium, hield zijn gitaar in alle posities vast en smeet ze naar alle kanten om vervolgens een van de elektronische toestellen bijna het publiek in te duwen. Maar ook de frontman/eerste gitarist kende wat van belachelijke hilarische doch tegelijk coole dansmoves.
De muzikanten slaagden er vanaf het begin in hun energie over te brengen op het publiek dat soms, inclusief mezelf, uitzinnig zich aan het geven was, dan weer collectief aan het headbangen sloeg. Dat mag u niet verwonderen indien u bekend bent met de waanzinnig ingewikkelde maar oh zo mooie muziek van 65daysofstatic.
Vooral als de drie heren op de voorgrond hun gitarengeweld gezamenlijk tot ons richtten werden ze ronduit indrukwekkend op een manier die enkel shoegaze-gitaren kunnen veroorzaken. Het enige minpunt is naar mijn mening dat we soms duidelijk geluiden horen die simpelweg door de computers werden voortgebracht. Wellicht valt dit te wijten aan de zeer grote complexiteit van hun muziek, bovendien deed dit amper af aan de enorme live-sensatie die ze veroorzaakten.
Het probleem met instrumentale muziek is dat het verdomd moeilijk is om zonder tekst de verschillende nummers uit elkaar te houden. Zeker omdat ik niet op voorhand hun geweldige We Were Exploding Anyway album van dit jaar en de Heavy Skies EP van dit najaar had beluisterd. Al kan ik u met enige zekerheid vertellen dat ze Mountainhead, het geweldige Weak4 en Go Complex hebben gespeeld. Daarbuiten maakten ze me enorm blij door in het begin al het fantastische Piano Fights te spelen. Live klinkt het zo mogelijk nog imposanter als op het album, waarlijk een muzikaal orgasme!
Daarbuiten lieten ze het natuurlijk niet na op hun bekende hit Radio Protector op te voeren, tot grote tevredenheid van de fans van hun vroegere werk. Het hoogtepunt van de avond was zonder twijfel de afsluiter Tiger Girl. Meerbepaald de lange versie van dit nummer, dus niet de versie van de laatste EP. Als u het kent dan weet u dat dit een uitstekend feestnummer is, met als gevolg dat het publiek en natuurlijk de muzikanten zelf helemaal uit de bol gingen.
Hoewel het al vrij laat was kwam de sympathieke groep toch nog eens terug, ondanks de vervelende idioten in het publiek die de hele tijd de naam van een nummer riepen dat ze net gespeeld hadden (waar de frontman hen vriendelijk op wees). Ze speelden nog eens twee songs waarna ze zich definitief naar hun kleedkamers haastten, de volgende dag werden ze immers in de Nederlandse Melkweg (Amsterdam) verwacht.
Bepaalde nummers van 65daysofstatic duren vrij lang, met als gevolg dat de heren zeker anderhalf uur gespeeld hebben, en wij erg tevreden maar ook wel doodmoe pas om kwart voor twaalf de Botanique verlieten.
Hoe dan ook, als u de kans hebt om 65daysofstatic te zien kan ik het u alleen maar aanraden. Ze verzekerden het publiek alvast dat ze zouden terugkomen en wensten ons allen een "happy and fulfilling life". Zijn het geen schatjes?
The Chain Gang of 1974 is het soloproject van ene Kamtin Mohager uit Denver. Hoewel een geboren en getogen Amerikaan is deze heer Perzisch van origine, wat me doet vermoeden dat zijn ouders na de val van de Sjah naar Amerika zijn weggevlucht van het Ayatolla-regime. Al leid ik deze vage informatie op een impliciete en onhistorische manier af uit een promotekst. Shame on me.
Op hun MySpace (jup I still use it!) stellen zich voor als deel van de Reagan-era-revivalists, wat ongeveer neerkomt op het teruggrijpen naar de periode rond 1974. Erg ouderwets klinkt het thans niet, Kamtin werkt met strakke en hippe beats en synths die hij omvormt tot een disco/electro-achtig geheel, mede dankzij zijn hoge stembereik, bijvoorbeeld in Devil Is A Lady. White Guts is het veelbelovende debuutalbum van deze (excusez le mot) gangbanger. Hij zou perfect in de Kitsuné-collectie passen en doet me denken aan Où Est Le Swimmingpool, Penguin Prison, Nid & Sancy, LCD-soundsystem, Justice, de oude Goose en Fenech-Soler. Met andere woorden The Chain Gang of 1974 maakt opgewekte en uitstekende electro-pop met een 70's-80's geïnspireerde ondertoon en een formidabel ritmegevoel.
Hoogtepunten zijn het energieke Hold On en Visually Appealing. Daarnaast heb je enkele ruwere songs als DANCEKISSLOVEMOVE en F'n Head. Soms gaat hij echter richting de Franse toer op à la Anoraak zoals je in Matter Of Time duidelijk kan horen. Afsluiten doet Kamtin met een tragere song 'Don't Walk Away' die een verband oproept met de rustigere gedeeltes op Black Light van Groove Armada, en dat is een enorm compliment.
White Guts is een erg gevarieerd electro-album, en dat zonder de algemene lijn te verliezen, comme il faut. Bovendien is het een uiterst dansbare plaat. Feesten maar.
Tracklist:
1 – STOP! 2 – Devil Is A Lady 3 – F’n Head 4 – Hold On 5 – DANCEKISSLOVEMOVE 6 – Visually Appealing 7 – Matter Of Time 8 – Make My Body 9 – Funk Giants 10 – Don’t Walk Away
Kanye West, is nog steeds zowat de enige rapper ter wereld die ik serieus goed vind. Die liefde dateert van 2006, het jaar van zijn doortocht op het een bloedhete editie van Rock Werchter. Daarna volgde zijn Graduation album en 808s & Heartbreak. Dat laatste werd werd vooral gekenmerkt door elektronica en het omvormen van Kanye's stem. Het kon mij overigens niet echt smaken maar anderen, waaronder How To Dress Well vonden het geniaal.
Ondertussen kwam vooral het persoonlijke leven en de publieke blunders van meneer West op de voorgrond. Het beledigen van Justice, Bush en Taylor Swift deed hem overkomen als de arrogantie zelve, terwijl het volgens mij eerder een naïeve expressie van verontwaardiging was die eigen is aan een creatieve geest. Hoe dan ook, ik kende Taylor Swift niet eens, en Kanye had uiteraard overschot van gelijk. President Obama noemde hem dan ook geheel onterecht een asshole en bood gelukkig zijn verontschuldigen aan.
Op artistiek vlak was Kanye vooral bezig met mode en kunst en hij publiceerde een veelgelezen blog die zelfs aanvaard werd door het indie milieu. Het werd steeds duidelijker dat het volgende album speciaal zou worden, iets kunstig.
In de zomer werd de eerste single Power gereleaset. Deze uitstekende song met een zekere Afrikaanse kracht in combinatie met Kanye's unieke stemgeluid sloeg onmiddellijk aan bij het grote én het kritische publiek. Vervolgens raakte bekend dat hij samenwerkte met Bon Iver e.a. aan Monster, en vervolgens lekte er meer en meer uit over de vormgeving van het nieuwe album. Op de MTV Music Awards van 2010 schepte Kanye voor een keer geen keet maar gaf hij een indrukwekkende performance met zijn nieuwe single Runaway.
En zo kwam de release van het nieuwe album 'My Beautiful Dark Twisted Fantasy' in zicht, de datum is vastgesteld op 19 november, niet voor niets de mooiste dag van het jaar.
Niet alleen de muzikale maar ook de grafische vormgeving van het album bevestigd de door How To Dress Well betichte genialiteit. U hoort het goed, Kanye West is een esthetisch genie. Dit vloeit ten eerste voor uit zijn revolutionaire videoclip voor Power. Deze stelde een soort van bewegend schilderij voor, licht gebaseerd op de oude meesters. Het was in elk geval nog nooit gezien.
Maar West dreef het culturele en esthetische aspect nog veel verder door in zijn 34 minuten durende film voor Runaway. Met behulp van zijn adviseurs en vakmensen werd dit een adembenemend schouwspel vol bovenaardse pracht. Werkelijk waar, Runaway is een van de mooiste dingen die ik dit jaar heb gezien.
Maar dan komen we bij het album zelf. Persoonlijk vind ik het zonder twijfel het beste album van West tot nu toe. Het is een waar meesterwerk. Ook de eerste internationale kritieken zijn erg lovend, zo kreeg het van het gezaghebbende Rolling Stone de volle sterren.
En die pracht begint al bij opener Dark Fantasy. Vol emotie en met prachtige back in vocals en koorgeluiden leidt Kanye zijn magnum opus op grootse wijze in. Ik ga er zowaar bij meezingen, maar dat overkomt me wel bij meerdere nummers op het album. Gorgeous zit eenvoudiger in elkaar maar behoudt desondanks het hoge niveau, mede dankzij de bijdrage van Kid Kudi en Raekwon. En zo komen we bij Power dat nog steeds even scherp klinkt als enkele maanden geleden.
Voor All Of The Lights, de derde single van het album, werden alle lades opgetrokken, er kon zelfs een interlude vanaf. U begrijpt dit vast als u weet dat niet minder dan Rihanna, La Roux, Elton John, Kid Kudi, Alicia Keys en vele anderen hieraan hebben bijgedragen. Eén ding is duidelijk, Kanye heeft niet op een miljoen meer of minder gekeken bij de creatie van dit totaalconcept. Een opvallend element in All Of The Lights zijn de koperblazers, deze zijn meer bepaald opvallend goed gebruikt.
Monster is een echt rap-nummer, maar het klinkt ongelofelijk smooth en zelfs funky, zit Justin Vernon (Bon Iver) hier voor iets tussen? Of ligt het aan Jay-Z of Rick Ross. Ook de vocals van Nicki Minaj klinken vlijmscherp.
Maar dan hebben we het beste nog niet gehoord. "One hand in the air if you don’t really care Two hands in the air if you don’t really care It’s like that sometimes I mean ridiculous" Alleen al de melodie van So Appalled klinkt belachelijk goed. Deze song heeft een verrassend duister ietwat onheilspellend kantje. Een kantje dat ik erg waardeer.
Ook Runaway is een van de hoogtepunten, ik kan het niet nalaten om het mee te zingen. Kanye's stem klinkt soms wat dissonant, net zoals de piano, maar dat geeft het net een fantastisch effect. Daarenboven is het gewoon een uitstekende popsong.
Het meest groovy nummer is Hell Of A Life, West grijpt in de melodie terug naar zijn elektronische stem, maar toch klinkt het zeker niet storend. Integendeel, in combinatie met de gespannen elektronica en de zalige beat is dit een apart maar zeer te smaken nummer. Ook Lost in The World is zo een elektronische song die geheel tot zijn recht komt. Let op de verwijzing naar Rihanna (Mamase Mamase Mamakosa). Daarnaast valt Blame Game vooral op door de hilarische monoloog/dialoog op het einde ervan.
My Dark Twisted wordt meesterlijk bizar afgesloten door Wo Will Survive In America. Het is minder een song dan wel een dreigende en indringende preek die onder een beat is gezet, toch is het best leuk om naar te luisteren.
Ook Beyonce en M.I.A. hebben trouwens bijdrages aan het album geleverd, maar vraag me niet waar. De cover is van de Amerikaanse kunstenaar George Condo en werd in Amerika (only in America) in verschillende winkels geweigerd wegens de expliciete aard. Verder kreeg het album ook het Parental Advisory Label, zoals het uiteraard hoort voor een goed rap album.
En zo blijft Kanye West naar mijn mening naast Grace Jones het allerbeste wat de Afro-Amerikaanse muzikale cultuur ons vandaag te bieden heeft, wat geenszins bedoeld is als een belediging voor deze cultuur maar eerder gezien moet worden als een groot compliment voor meneer West. Hij mag dan een arrogante zak lijken, in feite is hij een genie.
Tracklist:
1. "Dark Fantasy" 4:40 2. "Gorgeous" (featuring Kid Cudi & Raekwon) 5:57 3. "Power" (featuring Dwele) 4:52 4. "All of the Lights" (Interlude) 1:02 5. "All of the Lights" 4:59 6. "Monster" (featuring Jay-Z, Rick Ross, Nicki Minaj & Bon Iver) 6:18 7. "So Appalled" (featuring Jay-Z, Pusha T, Prynce Cy Hi, Swizz Beatz & The RZA) 6:37 8. "Devil in a New Dress" (featuring Rick Ross) 5:52 9. "Runaway" (featuring Pusha T) 9:07 10. "Hell of a Life" 5:27 11. "Blame Game" (featuring John Legend) 7:49 12. "Lost in the World" (featuring Bon Iver) 4:16 13. "Who Will Survive in America"
Op 8 maart van dit jaar werd het eponieme debuutalbum The Horn The Hunt gereleaset. Helaas is dat geheel aan mij voorbij gegaan. Maar op 1 november kwam de eerste single van hun tweede album 'Depressur Jolie’Raptor uit en die ving wel mijn aandacht (nadat het label er me vriendelijk attent op maakte). Dat tweede album wordt trouwens in de lente van 2011 verwacht.
The Horn And The hunt bestaat uit Clare Carter en Josh Osborne uit Leeds, zij waren gestoord genoeg was om zichzelf voor drie maanden te isoleren op het onherbergzame Groenland bij de heidense natives aldaar. Deze ervaring heeft een significante invloed gehad op hun muziek, zo hoor je tal van rituele en primitieve klanken en niet in het minst de duisternis die zij op de noordpool ervoeren. Tijdens hun verblijf reikte de zon immers naar het schijnt niet of slechts beperkt tot daar.
Men moet ze zeker niet in het Witch House hokje gooien maar gewone pop is het allerminst, het dichtste wat bij hen in de buurt komt is Fever Ray, en dat is altijd een compliment.
Hoe dan ook je kan het volledige debuutalbum op soundcloud streamen.
Van de single Raptor zijn er ook enkele remixen gemaakt, die van Aztex kan je hieronder gratis via soundcloud downloaden.
Maman Records stelt de EP van Chad Valley voor. Chad Valley is het persoonlijke project van Hugo Manuel een inwoner van Ossevoorde, voor de Engelstaligen onder ons is dat Oxford. Manuel is tevens lid van Jonquil, waarvan ik toevallig deze week het uitstekende nieuwe album heb binnengehaald. Net als Chad Valley is Jonquil een tropical lo-fi project met een vleugje Balearisme (ben ik niet geweldig goed in het creëren van nieuwe woorden?). Hoe dan ook, de chille balearic beats klinken vreselijk goed, vooral Esoniq Funk.
De EP is uit van 8 november.
Tracklist:
- portuguese solid summer - Anything - Up & Down (gratis download) - Ensoniq funk
Met hun schaamteloos hoge Bee Gee stemmetjes en feel good electro-pop brengt het Australische duo Gyspsy & The Cat een vrolijke noot waar het nodig is, bijvoorbeeld als uw huis overstroomd is.
Xavier Bacash en Lionel Towers zijn een gezelschap uit Mebourne, al wonen ze momenteel in het Londense Stoke Newington. Eerder dit jaar brachten ze hun aanstekelijke single Time To Wander uit, deze stond ook al op Kitsuné Maison 9 en ze is bovendien voorzien is van een leuke videoclip.
Gyspsy & The Cat wordt vaak vergeleken met Empire And The Sun en zelf hoor ik ook enige gelijkenis met Scissor Sisters maar dan op een niet-irritante manier. Vrees dus niet, G&C is heus geen homo-pop. Beide heren zijn overigens verzot op Franse disco en die invloed vindt u duidelijk terug in hun werk, meerbepaald in hun debuutalbum Gilamesh.
Gilamesh bevat naast Time To Wander nog een paar andere uitstekende popsongs. Zo heb je Piper's Song dat zopas geremixt is door de Belgische trots Aeroplane. Jona Vark is ietwat "chill", dankzij deze song werden ze opgepikt door de Australische radio. Eén van de hoogtepunten is Sight Of Tear, don't ask me why, maar het klinkt gewoon goed.
Soms hellen de heren toch iets te ver naar de foute kant van mijn meettoestel. Zo Doet Human Disire erg denken aan The Bee Gees, en in mijn oren klinkt dat niet echt geweldig.
Bovendien klinkt het soms té smooth en is het lichtjes overgeproducet. Dat alles ligt waarschijnlijk aan hun nieuwe label, de muziekgigant Sony. Anyhow, dit heeft ook tot gevolg dat Gypsy & The Cat in een korte tijd een bekende naam kan worden, net zoals HURTS overkwam.
Ik laat u zelf oordelen of u resistent bent tegen zulke pop, ik alvast wel, zolang ik er niet te veel naar luister...ach ik ben er nog niet uit! Time To Wander blijft nochtans erg leuk, voorlopig toch.
On verra, Gilamesh komt uit op 30 november.
Tracklist:
1. Time to Wander 2. The Piper's Song 3. Jona Vark 4. Gilgamesh 5. Sight of a Tear 6. Human Desire 7. Parallel Universe 8. Breakaway 9. Watching me, Watching you 10. Running Romeo 11. A Perfect 2
Who’s In???
-
One night I was thinking…thinking about how awesome our family is. I’m
sure many other people feel the same way about theirs and maybe I’m a
little partia...
korallreven - as young as yesterday
-
new dream pop sounds from sweden's korallreven in the form of 'as young as
yesterday'. taken from their debut album 'an album' which was released
earlier ...
