inVerse - A Record

Russische muziek dringt amper door tot onze contreien. Met uitzondering van wat Nu disco en electro(pop) hier en daar. Een goede reden hiervoor is dat de het merendeel van de muziek uit de post-sovjet-staat van een erbarmelijk lage kwaliteit is. De radio's worden voornamelijk overspoeld door schandalig laag bij de grondse commerciële troep en het alternatieve milieu is ingepalmd door in de weinig charmante Russische taal kwelende en gedateerde rockgroepen.

Zoiets zou men echter niet durven beweren bij het beluisteren van het debuut van de Post punk band inVerse (of volgens Last.fm: 'In Verse') uit Sint-Petersburg. Het album A Record werd vorige maand uitgebracht en gratis als download ter beschikking gesteld op hun site. Dit groepje rond zanger Ilya Rybakov verrast in hoge mate met prachtige cold wave en een streepje shoegaze (héérlijk gitaarwerk). Men zou denken dat hier een Londense band aan het werk is, van een Russisch accent is dan ook absoluut niets te horen, deze jongens kennen hun klassiekers. Op bepaalde momenten zou ik ze zonder probleem vergelijken met The Horrors. Luistert u zelf naar fantastische nummers als Nobody's Right, Sunk of Colours en u weet wat ik bedoel. Vooral Sunk is onweerstaanbaar goed.

Als er nog meer van dergelijk talent voorbij de Oostelijke grens van de Europese Unie verscholen zit is het hoog tijd dat deze haar weg naar het Westen vindt. inVerse zet een stap in de goede richting, al kan het met hun bekendheid in Europa een pak beter. Om niet te zeggen dat die bekendheid praktisch totaal onbestaande is. Heel spijtig, maar hopelijk voor verbetering vatbaar. Misschien moeten ze maar eens bij de pr-machine van Lana Del Rey aankloppen.

Damien Jurado - Maraqopa

Indie folk en Seattle passen bij elkaar als Britney Spears en een gemengd gevoel van medelijden en minachting. Een van Washington's beste singer-songwriters is Damien Jurado, die sinds de jaren 90 al aan zijn carrière timmert en op 21 februari weer een stap dichter bij de eeuwige roem komt met zijn fantastische nieuwe album Maraqopa, via het geweldige Secretly Canadian label.

Maraqopa opent met het ingewikkelde, uitgebreide, indrukwekkende en heel erg psychedelische Nothing Is The News. In feite brengt deze Caribou-achtige track op ons een verkeerd spoor, gezien de rest van het album zich veel meer op minder spacy lo-fi folk concentreert. Zo heb je het charmante Life Away From The Garden, waarop Jurado gesteund wordt door een kinderkoor. Of het melancholische This Time Next Year, waarin zijn perfecte folkstem (veel Vlamingen zullen er Admiral Freebee in herkennen) bijzonder fraai tot uiting komt.

Deze plaat is in alle opzichten een pareltje. De instrumentatie is uitstekend verzorgd en de nummers maken een blijvende indruk. Waarschijnlijk moeten we producer Richard Swift hiervoor danken, die overigens al eerder met Jurado heeft samengewerkt. Ik hou er vooral van als de nummers de dreamy kant opgaan zoals Everyone A Star en het magnifieke hoogtepunt Museum Of Flight. Wat een absolute prachtsong. Wat een betoverend album.

Tracklist:

1. Nothing Is The News

2. Life Away From The Garden
3. Maraqopa
4. This Time Next Year
5. Reel To Reel
6. Working Titles
7. Everyone A Star
8. So On, Nevada
9. Museum Of Flight
10. Mountains Still Asleep

Damien Jurado "Nothing Is the News" Official Video from Secretly Jag on Vimeo.

Spleen United - School Of Euphoria

School Of Euphoria is het derde album van de gerenommeerde Deense electro-rockband Spleen United. Het ligt sinds 30 januari in de winkel (al betwijfel ik of het daadwerkelijk in een Belgische winkel te verkrijgen valt, maar u kent het wel, itunes enzo...) via Copenhagen Records.

Op het eerste zicht heeft Spleen United soms iets weg van Duitse industriële ebm en synth pop. Daar heeft het veelvuldig gebruik van computerstemmen, strakke synths en de vrij militaire stem van zanger Bjarke Niemann zeker iets mee te maken. Desondanks klinken deze Denen vaak even fris als Friendly Fires of Fenech-Söler.

School Of Euphoria pakt uit met de erg geslaagde singles Days Of Thunder en Sunset To Sunset, maar daar hoort uw interesse zeker niet te stoppen. Songs als Simplicity, Bright Cities Keep Me Awake en µ zijn vrij catchy en de lyrics worden er netjes ingeschopt. Die mantra's variëren van "Everyone, you know, someday, will die" tot "Children are innocent, teenagers fucked up in the head, adults even more fucked up and elderlies arelike children" en "A.n.i.m.a.l.s., we are still wild animals". Niet al te vrolijke teksten dus, maar wel erg dansbare electro. Dat geldt des te meer voor het relaxe Euphoria en het aanhangsel Pi. Om maar te zwijgen over het fantastische Misery, met de vocals van model/zangeres Gitte Nielsen (ooit nog mevrouw Stallone). Dit kon wel een verslavende Fear Of Tigers song zijn! Zalig dus.

Spleen United bevestigt haar reputatie als voorname Scandinavische electroband en verdient alle lof voor dit verslavende album, dat bovendien nog eens erg goed gemixt is. Het is wel jammer, die lelijke cover art...

Tracklist:

01 – Days Of Thunder

02 – Misery (Feat. Gitte Nielsen)
03 – Sunset To Sunset
04 – Simplicity
05 – Euphoria
06 – p
07 – Bright Cities Keep Me Awake
08 – Groundspeed
09 – µ
10 – Loebner
11 – It’s a Wild Life

Perfume Genius - Put Your Back N 2 It

Is iemand het hartverscheurend mooie debuutalbum Learning (2010) van Mike Hadreas al vergeten? Ik dacht het niet, Learning is intussen uitgegroeid tot een echte indieklassieker. Er werd dan ook hevig naar opvolger Put Your Back N 2 It uitgekeken. Is deze plaat hetzelfde lot beschoren? Of gaat ze roemloos ten onder? Dat alles zal blijken na de release op 21 februari via Matador (Kurt Vile, Girls, Interpol,...) in de VS en op 20 februari via Turnstile (Girls, Gruff Rhys,...) in de UK. Maar ik heb mijn mening al klaar.

Learning viel bij velen in de smaak door het diepe lijden dat erin doorschemerde. De jonge Amerikaan Hadreas had immers geen al te vrolijke periode in zijn leven achter de rug. Maar met het succes van zijn debuut, is zijn getormenteerde levensloop naar de achtergrond gedreven, wat volgens sommigen van het nieuwe album een minder hoog te achten plaat maakt. Perfume Genius heeft het nochtans over homoseksualiteit (titeltrack e.a.), zelfmoord (17), prostitutie (Take Me Home), verslavingen (AWOL Machine) en de dood (Dirge). Niet meteen de meest vrolijke of gemakkelijke thema's me dunkt. Zij die de gekwelde en duistere ondertoon missen maken zichzelf iets wijs, Put Your Back N 2 It klinkt voor mij even fragiel en ongelofelijk ontroerend als Learning.

Het album is dan ook een goede opvolger voor Learning, het lijkt beter uitgewerkt en professioneler, al houdt Hadreas het nog steeds bij vrij korte nummers. Ik las ergens dat men de emoties niet meer in de muziek hoort. Dat is flagrante onzin, zij die zoiets schrijven luisteren met een vooringenomen kilheid en een afgesloten hart. Put Your Back N 2 It raakt wel degelijk diep, de muziek is prachtig dreamy en Hadreas' vocals zijn nog even 'utterly moving' als voorheen.Het hoeft niet altijd om de lyrics te draaien, in dit geval zegt de muziek meer dan genoeg. Voor mij zijn de verwachtingen aldus meer dan ingelost, terwijl die zeker niet laag lagen.

Tracklist:

01 AWOL Marine

02 Normal Song
03 No Tear
04 17
05 Take Me Home
06 Dirge
07 Dark Parts
08 All Waters
09 Hood
10 Put Your Back N 2 It
11 Floating Spit
12 Sister Song