Youth Lagoon - The Year Of Hibernation

Youth Lagoon is dé indie revelatie van het moment. Het project van Trevor Powers uit Idaho gooit momenteel hoge ogen met debuutalbum The Year OF Hibernation (uit sinds 27 september via Lefse Records). Nu Pitchfork gisteren deze plaat met de titel 'Best New Music' bekroonde ziet het er niet naar uit dat Youth Lagoon snel naar de vergeethoek zal verbannen worden.

Als u Powers' muziek per se in een hokje wil steken dan is de term bedroom dream pop best wel passend. Maar eerlijk gezegd klinkt Youth Lagoon vrij fris en uniek, ik ben niet in staat om zonder uitgebreid opzoekwerk direct een treffende gelijkenis met andere bands te vinden, en dat komt niet vaak voor. U zou thans kunnen insinueren dat het de breekbaarheid en het slaapkamergehalte van Perfume Genius deelt, maar de sound is desondanks compleet anders. Hoewel het erg rustig klinkt, is toch ook in een zekere (lage) mate opgewekt (niet altijd, maar er is altijd wel wat hoop te bespeuren), iets wat we absoluut niet van Mike Hadreas kunnen zeggen.

Ook al kunnen de nummers in het begin van The Year Of Hibernation zeker aangenaam en zelfs erg mooi genoemd worden, ik werd pas echt overtuigd en gegrepen door het prachtige July, een meesterlijk staaltje ontroering met een perfecte crescendo. Ook het volgende nummer, Montana is een van de hoogvliegers, vooral dankzij de wondermooie instrumentatie: een onzuivere piano en een mysterieus en warm bel-achtig geluid dat Youth Lagoon in zowat al zijn nummers laat terugkeren. Het is zijn kenmerk. Ten slotte is er The Hunt, een ideale afsluiter met iets prominentere vocals en het klein beetje extra dat het boven de rest verheft.

Net als Perfume Genius vergt Youth Lagoon met zijn debuut best wat tijd en inspanning van de luisteraar. Het kan zelfs even duren vooraleer u helemaal mee bent. Maar eens u het licht ziet, zal u zich uitermate verheugen.

Tracklist:

Posters
Cannons
Afternoon
17
July
Daydream
Montana
The Hunt

Zola Jesus - Conatus

Het langverwachte derde album van de Russisch-Amerikaanse Nika Roza Danilova staat niet voor niets als eerste in dit rijtje. Zola Jesus maakte ons al langer gelukkig met uitstekende muziek, maar Conatus (uit sinds 26 september via Souterrain Transmissions Records) spant voorlopig toch wel de kroon.

Ondanks de betere dosering van haar uiterst krachtige gothic stem en een lichte verandering qua instrumentatie is er niet enorm veel gewijzigd sinds Stridulum II (2010). Zola weet nog steeds moeiteloos te imponeren, dat wordt snel duidelijk in het prachtige Vessel. Naast de prachtige vocals zijn de kunstjes van de drumcomputer ook niet mis (vooral in Shivers).

Daarnaast grijpt ze op Conatus af en toe naar de strijkers, die uiteraard zeer mooi passen bij haar stijl. Luister maar eens naar het bloedmooie Hikikomori. Als bij die drumcomputer en strijkers ook nog eens synths worden toegevoegd komt Zola Jesus helemaal tot haar recht (Ixode, In Your Nature,...). Conatus is een krachtige plaat, eentje om van op de grond te vallen.

Op de site van The Guardian kan u trouwens Nika's commentaar bij elk nummer lezen en het hele album streamen (maar dat kan u hieronder ook doen).

Tracklist:

1. Swords (1:01)
2. Avalanche (3:16)
3. Vessel (4:38)
4. Hikikomori (3:40)
5. Ixode (4:10)
6. Seekir (3:43)
7. In Your Nature (3:25)
8. Lick The Palm Of The Burning Handshake (4:24)
9. Shivers (2:51)
10. Skin (4:18)
11. Collapse (4:02)

Zola Jesus - Conatus by artsandcraftsmx

Big Troubles - Romantic Comedy

Een paar weken geleden mepte Girls me nog van mijn stoel met hun geweldige Father, Son, Holy Ghost album. Maar nu krijgen de heren uit San Francisco plots serieuze concurrentie van hun broerders uit New Jersey. Big Troubles is een viertal geleid door zangers Alex Craig en Ian Drennan. Ze releasten op 27 september via Slumberland Records hun tweede langspeler genaamd Romantic Comedy.

Romantic Comedy is een perfect popalbum. Net als Girls spelen Big Troubles vooral de dreamy-kaart, met idyllische elektrische gitaren en harmonieuze engelachtige vocals. Het hoeft u dan ook niet te verbazen dat deze band evenzeer heel wat weg heeft van The Pains Of Being Pure At The Heart. Op hun komende tour spelen ze zelfs meermaals in het voorprogramma van deze indie cultband. Nu, Romantic Comedy heeft zo een gigantisch potentieel dat Big Troubles over een paar jaar zelf wel eens een cultband kan worden.

De kers op de taart van de LP is ongetwijfeld de eerste single Sad Girls (inclusief de rare doch leuke video), een erg verslavend nummer waarvan u de lyrics al snel zal meezingen. Daarnaast wil ik uw aandacht - ongevraagd maar met aandrang - in de richting van het uitstekende Misery gidsen. You'll Be Laughing is een van de interessantste songs wegens haar trage opbouw, die contrasteert met het opgewekte ritme van de andere nummers. En ik zou overigens bij elk nummer wel een lofrede kunnen afsteken, maar laten we eerlijk zijn: ik ben er te lui voor, en u wil deze stuk voor stuk hemelse tracks liever zelf ontdekken. Zolang u Minor Keys en Softer Than Science maar niet vergeet.

Romantic Comedy is een overdonderend geniaal album. Zonder twijfel het beste van de week!

Tracklist:

1. She Smiles For Pictures
2. Misery
3. Make It Worse
4. Sad Girls
5. You'll Be Laughing
6. Minor Keys
7. Softer Than Science
8. Time Bomb
9. Engine
10. Never Mine

Big Troubles - Misery by Slumberland Records

Weekend - Red EP

De Californische band Weekend is verantwoordelijk voor een van de beste Shoegaze-albums van 2010: Sports. Pitchfork plakt liever 'noise-pop' op hun muziek, maar dat lijkt me eerlijk gezegd wat belachelijk. Daarvoor klinkt het me toch wat te alternatief, duister, agressief en vernieuwend. Shoegaze mag dan niet de juiste term zijn, het genre sluit het beste aan bij hun noisy dream rock.

Weekend bracht deze maand trouwens een verbluffende nieuwe EP uit genaamd Red. Tegenover het album klinkt deze EP een klein beetje zachter (bv. het wondermooie Hazel), maar van tijd tot tijd slaat ze toch weer snoeihard toe (die zware gitaren in Your Own Nothing en Golfers). Hoe dan ook, deze San Franciscanen hebben gelukkig hun streken nog lang niet verloren: Red klinkt speels, bevrijdend, gedurfd en erg opwindend. Van songs als het fantastische The One You Want gaat mijn rock 'n roll hart sneller slaan. Of dat magistrale einde van Golfers, wat een vakmanschap!

Ik van als een blok voor bands als Weekend. Ze weten wat ze willen, en ze slagen er telkens in om me met verstomming te slaan als ze gitaren weer eens lekker laten gaan. Dit is een band die echt in staat is het komende decenium de noise-scène te overheersen.

Tracklist:

1. Sweet Sixteen

2. Hazel

3. Your Own Nothing

4. The One You Want

5. Golfers

Weekend - Hazel by Slumberland Records

Warm Ghost - Narrows

Brooklynites Paul Duncan en Oliver Chapoy vormen samen het ondefinieerbare duo Warm Ghost. U heeft het misschien gemist (hopelijk niet), maar to dusver is deze band verantwoordelijk voor de beste EP van 2011: Uncut Diamond. Een absoluut meesterwerk. Vandaag staat Warm Ghost er terug met hun debuutalbum Narrows. Een plaat waar ik, gezien de uitstekende EP, uiteraard zeer hoge verwachtingen van had.

Narrows borduurt in feite mooi verder op Uncut Diamond. Zelfs nu het album tot mijn grote vreugde uit negen nieuwe nummers bestaat. De bloedmooie stem van Duncan laat zich meevoeren door de slowed-down psychedelische synth-golven. Sommigen noemen het art pop, maar waarschijnlijk is het daar net iets té experimenteel voor. Misschien is de schoonheid universeel genoeg om een groot publiek te kunnen aanspreken (maar ik vrees ervoor). De grote kracht van Warm Ghost is de betoverende, ja zelfs hypnotisnerende combinatie van spooky vocals, elektronische ritmes en indrukwekkende synths (en nee het is geen Witch House).

De sound is soms redelijk repetitief, maar toch verandert er steeds wel wat, met de nodige elektronica, experimenten en psychedelica. U kan Narrows dan ook gerust als een intellectuele uitdaging zien. Zeker indien u weet dat Duncan de inspiratie van zijn lyrics zocht bij de legendarische Zwitserse psycholoog Carl Gustav Jung, de Amerikaanse sci-fi auteur William Gibson en de grote Argentijnse dichter-schrijver Jorge Luis Borges.

En toch ben ik niet 100% tevreden. Er mogen dan gerust wat pareltjes op de plaat staan, ik mis voorlopig de verslavende kracht van songs als Open the Wormhole in Your Heart en vooral Let My Angst Unfold in the Water like a Hound's Tongue. Maar misschien moet ik Narrows nog wat laten aansterken, zoals ik al zei is het geen makkelijke muziek. Bovendien mag u hier absoluut niet uit concluderen dat Narrows een tegenvaller is, integendeel.

Zoals ik hierboven vermeldde is de muziek traag golvend en dus ideaal om tot rust te komen. Maar uiteraard zonder in slaap te vallen. In feite heeft deze band een perfecte bandnaam, het album is werkelijk angstaanjagend en toch warm en hoopgevend. Voorlopig ben ik vooral weg van opener G.T.W.S., een nummer dat zeker potentie heeft om na een uitgebreider onderzoek de pracht van de EP te evenaren. Ook I Will Return en Myths On Rotting Ships klinken hoe langer hoe indrukwekkender. Als dit zo door gaat ben ik de EP volgende week al helemaal vergeten.

Narrows is een groeier (neem er uw tijd voor!), maar niettemin een erg beklijvend album. Warm Ghost is zeker niet vrij van enige pretentie, maar als u goed naar hun werk luistert beseft u dat dat niet ten onrechte is. Duncan en Chapoy maken weer zeer duidelijk waarom muziek tot de zeven vrije kunsten behoorde.

Narrows is uit sinds vandaag, 27 september, via Partisan Records.

Tracklist:

G.T.W.S.

I Will Return

Once One

Myths On Rotting Ships

Ply7

Inside And Out

Mariana

Splay Of Road

An Absolute Light

Stream het volledige album via AOL.

S.C.U.M. - Again Into Eyes

De Londense band S.C.U.M. zal - of ze het nu leuk vinden of niet of niet - nog een hele tijd flink vergeleken worden met The Horrors. Niet alleen omdat bassist Ryan Webb de broer is van The Horrors-lid Rhys Webb, maar ook de stem van de zanger klinkt vaak verrassend veel alsdie van Faris Badwan, bovendien verschilt hun achtergrond en stijl ook niet zo gek veel. In de vakpers noemt mer S.C.U.M. dus vaak The Horrors' Baby Brother.

S.C.U.M. is al twee jaar bezig, maar kreeg naar aanleiding van de release van debuutalbum Again Into Eyes (12 september via Mute Records) pas echt voor het eerst veel aandacht buiten het Verenigd Koninkrijk. Hoe dank ook, als men ze vergelijkt met The Horrors, betekent dat dat ze ook eenzelfde kwaliteit zouden moeten afleveren, een extreem hoge kwaliteit om duidelijk te zijn (u heeft hier te maken met een zeer grote The Horrors-fan). En ja hoor, ze slagen daar verrassend goed in.

De band wordt een noise no wave groep genoemd, hierin ligt het grote verschil met hun rockende grote broers. Ze kiezen meer voor synthesizers en minder voor elektrische gitaren (zonder de gitaren te verwaarlozen!), al staat er op Skying (het nieuwe album van Faris & co ook wel een pak synths). Hoe dan ook. Angain Into Eyes zit zeer goed in elkaar, met de nodige psychedelica maar toch zeer bevattelijk. Naast de uitstekende single Whitechapel (genoemd naar de beroemde wijk in Londen), ben ik vooral onder de indruk van het trage maar bloedmooie Paris en het stevige Amber Hands. De meer donkere en harde nummers in het eerste deel van het album (Faith Unfolds, Days Untrue, Cast Into Seasons) zijn eveneens pareltjes.

S.C.U.M. zou voor mij dé revelatie van Pukkelpop moeten geweest zijn, maar helaas. Voorlopig staan er nog geen Belgische tourdata op het programma, maar ik heb geduld. Deze band is het namelijk waard om op te wachten. Again Into Eyes is ambitieus, zelfs gezond pretentieus, met een zalige arty edge en een heel mooie belofte voor de toekomst. S.C.U.M. is klaar voor iets groots.

Tracklist:

01. Faith Unfolds

02. Days Untrue

03. Cast Into Seasons

04. Amber Hands

05. Summon The Sound

06. Sentinal Bloom

07. Requiem

08. Paris

09. Water

10. Whitechapel

PLAY Festival 2011 @ Muziekodroom, Hasselt: Aanraders

VRIJDAG:

1. Shindu: De natie haar eerste Kitsuné band, vooral bekend van de aanstekelijke single Happy House.

2. Moonlight Matters: Een van de beste dj's van het koninkrijk. Sebastiaan Vandevoorde maakte vroeger deel uit van VILLA, maar doet het solo zeker even goed of zelfs beter met zijn geniale remixen.

Hercules & The Love Affair - Painted Eyes (Moonlight Matters Remix) by Moonlight Matters

3. Phariah: De Londense producer Arthur Cayzer, die bij het bij het het toonaangevende R&S-label een paar straffe IDM-tracks heeft uitgebracht. Hij wordt zelfs vergeleken met Joy Orbison.

Pariah - Orpheus by lovvi

4. Nu Dufflebag: Uitstekende Limburgse house dj met een voorliefde voor balearic en nu-disco.

Slomo by Nu Dufflebag

ZATERDAG

1. Kap Bambino: Orion Bouvier en Caroline Martial vormen samen de Franse tegenhanger van het Canadese Crystal Castles. Zorg er dus voor dat u tegen het begin van hun optreden nog genoeg energie over heeft voor de coolste raveparty die Limburg in jaren heeft gezien. Caroline is dan ook minstens even excentriek als Alice Glass en laat dat zeer duidelijk merken. Op hun doortocht in Pukkelpop 2010 kregen ze alvast een stampvolle Chateau keihard aan het dansen. Ik kan het u verzekeren: niemand ging droog naar buiten. Het succes van de band is gebaseerd op hun uitstekende electro noise trash album Blacklist uit 2009. Laat ik het even samenvatten: Kap Bambino is de band waar ik voor kom, de rest is mooi meegenomen.

2. Intergalactic Lovers: Deze jonge band uit Aalst zorgde voor één van de mooiste Belgische album van het jaar. Dankzij het enorme succes van Greetings & Salutations stonden ze op zowat alle festivals deze zomer (zelf zag ik een zeer geslaagd optreden op het Cactus Festival), maar een band als deze raakt men nooit beu. Al is het maar om weg te dromen bij de bloedmooie stem van zangeres Lara Chedraoui.

3. Capitals: Een veelbelovend electropop duo uit Schotland. Ik kende ze nog niet, maar hun muziek klinkt alvast heel erg goed. Waarschijnlijk dé revelatie van de dag.

Moon by Capitals

4. Teddiedrum: Het Gentse duo stond al een paar keer hoog in de Afrekening van Studio Brussel met hun hits Odd Lovers en Miami. Ik zag ze deze zomer aan het werk op Pukkelpop en het klonk lang niet slecht, al was ik me eerder (terecht) zorgen aan het maken over het nakende onweer, waarna ik hen voortijdig verliet om niet in de zondvloed naar de Chateau te moeten lopen (een van de slechtste beslissingen van mijn leven). Hoe dan ook, deze heren kunnen het, en ze verdienden deze keer mijn hele aandacht.

4. Yuko: Zonder twijfel een van België's beste indie folk bands. De heren brachten in april hun nieuwe album As If We Were Dancing uit, drie jaar na hun veelgeprezen debuut.

5. SX: Een van de opmerkelijkste nieuwkomers in het hipsterlandschap des vanderlands. Hun single Black Video gooide hoge ogen, maar kunnen ze nog meer?

6. I Am Oak: Als Yuko op de Belgische folktroon zit, dan doet I Am Oak dat met de Nederlandse. Thijs Kuijken - ook wel de Nederlandse Sufjan Stevens genoemd - heeft dit jaar eveneens een nieuw album uitgebracht: Oasem.

8. Sabena: Een nieuwe Belgische electropop band met sterke Afrikaanse invloeden. Hun single Ur Eyes kan er goed mee door (de video is opgenomen in de mijn van Genk), maar de Afrikaanse song Odo Misi (te beluisteren via Facebook) vind ik véél indrukwekkender.

9. The Hickey Underworld: Deze Antwerpse Humo's Rock Rally winnaar is een van de vele metal-geïnspireerde rockbands op het Playfestival, maar zowat de enige die mij tot nu toe echt kan bekoren.

10. Balthazar: Een van Vlaanderens populairste poprockbands met een uitstekende live-reputatie. Maar echt een fan ben ik eerlijk gezegd nooit geweest, wie weet komt daar zaterdag verandering in.

Twin Sister - In Heaven

Sommige albums kiezen voor een indirecte aanpak. In plaats van de luisteraar meteen te overbluffen, betoveren ze hem langzaam, maar wel dubbel zo doeltreffend. Zo is het ook bij In Heaven, het langverwachte debuut van Twin Sister, de geweldige band uit New York (néé niet uit Brooklyn, wel uit Long Island) die u vast nog kent van het fantastische All Around And Away We Go en de Color Your Life EP.

In het begin van de week wist ik eerlijk gezegd niet wat ik van In Heaven moest denken, inmiddels vind ik het een meesterwerk. De hemelse en o zo kwetsbare dream pop van Twin Sister zorgt voor een van de meest romantische albums van het najaar. Daar zijn twee goede redenen voor, ten eerste de donsdeken-zachte stem van zangeres Andrea Estella en ten tweede de grote mate van subtiliteit die het album beheerst. Geen bombast, geen geroep, geen .... Alles vloeit perfect in elkaar over.

Het merendeel van de songs bestaat uit dreamy ballads, maar er staan ook een paar funky semi-disco tracks op. De beste is ongetwijfeld Bad Street, mijn favoriete track op het album. Daarnaast ook het aanstekelijke Saturday Sunday. Verder moet u zeker uw oren te luister leggen bij Gene Ciampi en Spain. Ten slotte verdient ook afsluiter Eastern Green een vermelding wegens de prachtige harmonieuze vocals en de shoegaze-achtige intermezzo. Deze song is in staat om uw hart plots aan stukken te rijten, houd u schrap!

In Heaven is haar naam meer dan waardig. Het album komt op 27 september uit via Domino Records. Stream het in zijn geheel via soundcloud. Twin Sister staat op 15 november in de Botanique te Brussel.

Tracklist:

Daniel
Stop
Bad Street
Space Babe
Kimmi in a Rice Field
Luna's Theme
Spain
Gene Ciampi
Saturday Sunday
Eastern Green

Twin Sister - Gene Ciampi by DominoRecordCo

Veronica Falls - Veronica Falls

Veronica Falls werd vorig jaar bekend met enkele uitstekende singles. De Britse band werd op handen gedragen door de meeste critici en met open armen ontvangen door hipsters en minder hippe vogels. Daarnaast was er ook kritiek: heeft er iemand nog zin in nostalgische 60's boy/girl guitar-pop bands? Het antwoord is nochtans simpel: ja.

Het eponieme debuutalbum is uit sinds vorige week via Slumberland Records (Brilliant Colors, Girls Names,...) en kreeg al enkele positieve reviews, waaronder een 7.7 van Pitchfork. Een van de sterkte punten van de band en het album is het promintente contrast tussen hoopvolle lyrics, zoete 60's pop en songteksten over de dood en andere onprettige doch interessante onderwerpen. Veronica Falls is dus niet het leeghoofdige lo-fi bandje dat sommige critici ervan willen maken.

Maar belangrijker dan de lyrics is de prachtige muziek. De vocals van Roxanne Clifford en James Hoare zijn voor elkaar geboren en zorgen dan ook voor een perfecte harmonie, geniaal ondersteund door het swingende en nostalgisch gitaar en drumspel van Marion Herbain en Patrick Doyle. De band wendt een valse zorgeloosheid voor, een schone schijn die doorprikt wordt door het bovenvermelde contrast. Het is niet moeilijk om verliefd te worden op de lieflijke sound van deze deze Britten. Het is een onschuldige liefde, met gelukkig erg weinig kans op al te veel hartenzeer.

Ondanks hun uitstekende singles is Veronica Falls zeker geen single-band, die een album rond hun reeds succesvolle materiaal opbouwt met tweederangs-tracks. Toch moet ik toegeven dat geen enkel nummer de ongelofelijke schoonheid van het eerder gereleasete Beachy Head kan evenaren. Daarnaast verdienen wellicht Bad Feeling en Misery nog een extra applaus. Maar u doet er uiteraard best aan om het album in zijn geheel te beluisteren, geloof me, het is uw tijd waard.

Veronica Falls is terecht één van de hipste bands van het moment, ze zorgen voor een zelfde puur gevoel als bij The Pains Of Being Pure At Heart, maar horen muzikaal gezien eerder bij Best Coast of Dum Dum Girls. Voor die laatste spelen ze trouwens het voorprogramma op 9 november in de Botanique.

Tracklist:

01. Found Love in a Graveyard
02. Right Side of My Brain
03. The Fountain
04. Misery
05. Bad Feeling
06. Stephen
07. Beachy Head
08. All Eyes on You
09. The Box
10. Wedding Day
11. Veronica Falls
12. Come On Over

Editors - You Are Fading I-IV

Er is enorm goed nieuws voor fans van de Britse indie rockband Editors, naar mijn bescheiden mening nog steeds een van de beste bands ter wereld en al te vaak onterecht verguisd als té populair.

Kitchenware Records geeft een deel van de boxset "Unedited" (in februari uitgebracht, en bevat alles wat Editors heeft uitgebracht) als een bijzondere digitale compilatie genaamd You Are Fading I-IV van Editors-tracks uit. De nummers bestaan uit B-tracks, rariteiten, nooit-uitgebrachte nummers en speciale versies van bestaande songs uit eerdere albums. De compilatie bestaat uit vier delen en bevat in het totaal maar liefst 35 (vijfendertig!!!) geweldige tracks in zeer goede staat. De digitale compilatie is helaas niet in België beschikbaar, maar wie zoekt, die vindt.

Driewerf hoera!

Tracklist:

You Are Fading I
01 No Sound But the Wind (Full Band Version) - 4:46
02 Last Day - 3:09
03 Heads in Bags - 3:10
04 Find Yourself a Safe Place - 2:57
05 Let Your Good Heart Lead You Home - 4:37
06 An Eye For an Eye - 4:25
07 Disappear - 3:11
08 Crawl Down the Wall - 3:34
09 For the Money - 5:53

You Are Fading II
01 Every Little Piece - 4:18
02 Open Up - 3:41
03 Some Kind of Spark - 4:26
04 Release - 5:45
05 Banging Heads - 3:42
06 Come Share the View - 4:44
07 The Diplomat - 4:17
08 Dust in the Sunlight - 4:42

You Are Fading III
01 This House Is Full of Noise - 6:24
02 Camera (Original Demo Recording) - 3:34
03 From the Outside - 3:14
04 Bullets (Single Version) - 3:12
05 Time to Slow Down - 3:03
06 A Thousand Pieces (Instrumental) - 3:42
07 I Buried the Devil - 4:02
08 Alone - 3:10
09 A Life As a Ghost - 4:35
10 The Picture - 3:48

You Are Fading IV
01 Colours - 3:53
02 I Want a Forest - 4:01
03 Thousands of Lovers - 3:18
04 Forest Fire - 3:04
05 Human - 3:14
06 No Sound But the Wind (Live at Werchter 2010) - 3:51
07 You Are Fading - 4:31
08 These Streets Are Still Home to Me (Version 1) - 2:59

Luister naar samples van alle tracks op de officiële website.

The Jezabels - Prisoner

The Jezabels is een indie band uit Sydney, ze brachten sinds 2009 drie EP's uit waarvoor ze in Australië veel lof en een enorme aanhang kregen bij de alternatieve muziekliefhebbers. Op 16 september brachten ze eindelijk hun opmerkelijke debuutalbum Prisoner uit. Een album dat u absoluut niet ongemerkt voorbij mag laten gaan.

Het is dus hoog tijd dat wij Europeanen, civilisatoren der werelddelen, deze muziek uit de grote en afgelegen kolonie gaan besturen. Een vergelijkende studie van het HEO?-instituut leert dat The Jezabels gelijkenissen vertonen met Austra, Nikki And The Fox, Florence And The Machine en The Joy Formidable. Als dat geen reden tot euforie is, wat is het dan wel nog?

Prisoner is best een lang album met een goede dertien nummers. Maar de kwaliteit overheerst de kwantiteit zoals Keizer Augustus over de Franse provincies heerste: moeiteloos en zonder weerstand. Dat alles is in de eerste plaats te danken aan de fantastische vocals van Hayley Mary, een ongelofelijke topzangeres die een groot publiek kan aanspreken. Maar ook de opwindende en soms zelfs betoverende muziek van Heather Shannon (piano/keyboard), Nik Kaloper (drums) en Sam Lockwood (gitaar) dragen hun steentje bij tot het overweldigende resultaat.

De prima song Endless Summer werd als eerste van een video voorzien, ondanks dat het in feite niet tot de beste nummers van het album behoort, bovendien is de video nogal belachelijk, met slechte acteerprestaties en een onbenullig clichéverhaaltje. De daaropvolgende tracks Long Highway en Trycolour zijn zelfs een stuk indrukwekkender. Maar versta me niet verkeerd, er staan helemaal geen slechte songs op Prisoner.

Hoogtepunten kent het daarentegen wel, en het wondermooie City Girl hoort daat zeker bij, maar ook het spannende en dramatische Nobody Nowhead met die heerlijk opzwepende drums waar de band wel vaker gebruik van maakt. Daarnaast gaat mijn keuze naar het euforische Horsehead en ten slotte het prachtige Deep Wide Ocean en afsluiter Catch Me. Maar de superioriteit van deze nummers is wel erg subjectief.

Prisoner is zonder twijfel een van de mooiste verrassingen van het najaar. Het is verslavend goed, en dat zelfs vanaf de eerste luisterbeurt. The Jezabels maken geen ingewikkelde muziek, maar wel extreem mooie.

Tracklist:

1. Prisoner
2. Endless Summer
3. Long Highway
4. Try Colour
5. Rosebud
6. City Girl
7. Nobody Nowhere
8. Horsehead
9. Austerlitz
10. Deep Wide Ocean
11. Peace Of Mind
12. Reprise
13. Catch me

Catch Me:

City Girl-The Jezabels by tippin94

Modern Art - Circuit Lights (1982 - 1986)

Het nieuwe Domestica label uit Barcelona is onlangs gestart met een bewonderingswaardig project. Zij menen immers dat veel labels van vandaag, oude releases opnieuw uitbrengen, terwijl dat vaak niets bijbrengt aan de muziek of ze soms zelfs slechter maakt en het daarenboven vaak compleet overbodig is. Daarom brengt Domestica oude muziek uit die het wel écht waard is om uit te brengen, en die vaak zelfs nog nooit eerder is uitgebracht.

Hun eerste vinyl-release is de ongelofelijke compilatie Circuit Lights van het Britse Modern Art (ook gespeld als The Modern Art en Mødern Art), een verzameling van songs uit de periode van 1982 tot 1986. Modern Art was in deze tijd het alter ego van Gary Ramon. Het was een psychedelische rockband die nooit optredens gaf, maar wel twee studioalbums en enkele cassettes heeft uitgebracht. Vanaf 1990 hield Ramon zich echter bezig met zijn nieuwe band Sun Dial, een groep die overigens nog steeds actief is (laatste self-titled album dateert van 2010).

De tracks op Circuit Ligths zijn het resultaat van een erg elektronisch-gerichte periode van Modern Art, ze doen dan ook denken aan een mix van Kraftwerk, Joy Division en New Order. Ik hoef u aldus hopelijk niet meer van de superieure kwaliteit van deze release te overtuigen. Naast de erg stijlvolle synths krijgen we ook zeer coole psychedelische gitaren op ons bord. Als Modern Art een hedendaagse band zou zijn, dan zou men ze waarschijnlijk netjes naast John Maus plaatsen. Het is waarlijk om van te smullen! En het is inderdaad zoals Domestica het stelt: het is verbazingwekkend dat dit nooit eerder is gereleaset.

Tracklist:

A1. Hello/Goodbye

A2. Confrontation

A3. Fatal Crash Immersed The Start

A4. Barriers (sampler)

B1. Still Life (sampler)

B2. (Trying To Find) The Hidden World (sampler)

B3. Harmony In Red (sampler)

B4. Search For A Soul (sampler)

B5. Death Wish (sampler)

MODERN ART - '' CIRCUIT LIGHTS (1982-1986) '' 2011 DOMESTICA. REF.DOM01-L by Domestica Music

Casiokids - Aabenbaringen Over Aaskammen

Ik hoorde onlangs dat Casio-horloges erg hip zijn dezer dagen. Ik weet niet of de Noren van Casiokids er iets mee te maken hebben, maar hun geweldige album uit 2010 genaamd Topp Stemning På Lokal Bar (nr. 48 in mijn top 80 van 2010) werd in ieder geval zeer goed gesmaakt door de Europese trendsetters. Daarenboven heeft Casiokids een plaat klaar die nog beter is, Aabenbaringen Over Aaskammen ligt op 11 oktober in de winkel via Polyvynil (Asobi Seksu, Of Montreal, Vivian Girls, Xiu Xiu).

De band maakt zeer fijne Scandinavische electro-pop (maar beïnvloed door afro-beat en 8-bit), met als pluspunt dat ze in het Noors zingen, een taal die naar mijn mening erg goed klinkt. De nummers uit Topp Stemning På Lokal Bar waaronder de succesvolle single Fot I Hose, kan ik dus enkel meeneuriën. En dat zal ook zo het geval zijn met het nieuwe album.

Aabenbaringen Over Aaskammen (in het Engels: The Revelation Over The Mountain) begint vrij sober met een instrumentale intro (de title track) voorzien van cello en dwarsfluit. Ook de lead-single Det Haster! en Dresinen springen er niet meteen uit, al mag Det Haster! er zeker wezen. Maar vanaf Golden Years bloeit het album echt open met een funky en vrolijk deuntje. In feite wordt het album door de zelfde semi-feestelijke sfeer beheerst als Topp Stemning På Lokal Bar, maar het lijkt me allemaal een tikkeltje subtieler. Waar een jaar geleden de trompetten schalden, heersen nu de sublieme overgangen en zwoele ritmes.

In Selskapets Triste Afvslutning horen we de intelligente psychedelica van de labelgenoten van Of Montreal, maar wat de band laat horen met Elefantenes Hemmelige Gravplass is nog een stuk indrukwekkender, wat een zalig zwoel nummer! Hopelijk gaan de lyrics nu niet over de dood of een ander macaber thema... In feite gaat mijn voorkeur lichtjes naar het tweede deel van het album. Naast de twee bovenvernoemde tracks zijn ook het instrumentale Kaskaden en het melancholische London Zoo erg indrukwekkend.

Nadat de Noren in 2010 Europa hebben veroverd, zal in 2011 en 2012 de tijd rijp zijn voor de V.S. en de rest van onze beschaving. Ze verdienen het. De band staat op 15 november in de Botanique te Brussel.

Tracklist:

01. Aabenbaringen over aaskammen
02. Det haster!
03. Dresinen
04. Golden Years
05. Olympiske Leker
06. Selskapets triste avslutning (feat. of Montreal)
07. Elefantenes hemmelige gravplass
08. Kaskaden
09. London Zoo
10. Aldri ska me ha det gøy

Casiokids - Det haster! by welikeitindie

Casiokids - Elefantenes Hemmelige Gravplass by EDPMC Vincent !!!

Casiokids - Golden Years by EDPMC Vincent !!!

Neon Indian - Era Extraña

Neon Indian a.k.a. de Texaan Alan Palomo zou onder de connaisseurs onder u geen onbekende mogen zijn. Het uitstekende debuutalbum Psychic Chasms uit 2009 - dat jaar was Neon Indian een van de grote revelaties - heeft zeker en vast enkele sporen nagelaten in de geschiedenis der blogwaardige muziek. Nadat Palomo zich uitgeleefd met een van zijn andere projecten genaamd Vega, bracht de man op 13 september via Transgressive zijn tweede plaat (als Neon Indian) genaamd Era Extraña uit, vrij vertaald als "Vreemde Tijden/Eew".

Het nieuwe album is een stuk beter afgewerkt dan het debuut, maar het was in 2009 uiteraard niet de bedoeling dat het perfect zou klinken, en dat is het in 2011 gelukkig ook niet echt. Om de een of andere redenen heeft Palomo het album in de winter Helsinki gaan opnemen, hij nam ook de producing voor zijn eigen rekening, maar het mixen en de post-productie is van de hand van David Friddman. Ondanks de verwekkings-omgeving straalt er toch een zonnige en vrolijke warmte af van de 'chill wave-achtige' 'lo-fi synth-pop' (of is dat een pleonasme?).

Die vrolijkheid zit niet alleen altijd een beetje in pop en chill wave verscholen, ze wordt hier ook versterkt door de elektronische 8-bit geluidjes, toch wel een van dé trademarks van Neon Indian. Ondanks dat alles, gaan de lyrics soms wel over de negatieve kanten van de liefde, maar dat is voor mij bijzaak. Ik krijg er alleszins absoluut geen verdriet van. En dan allerminst van het geniale nummer Arcade Blues, zonder twijfel het hoogtepunt van het album, en meteen ook de afsluiter.

Het is moeilijk om de critici te overtuigen nadat je met lof bedolven werd voor je debuut, toch is het Neon Indian bijzonder goed gelukt om alweer een zeer geslaagd album af te leveren, met de nodige erkenning van dien.

Tracklist:

Heart: Attack (0:59)
Polish Girl (4:26)
The Blindside Kiss (3:35)
Hex Girlfriend (3:18)
Heart: Decay (1:46)
Fallout (3:34)
Era Extraña (2:59)
Halogen (I Could Be a Shadow) (4:37)
Future Sick (4:49)
Suns Irrupt (5:30)
Heart: Release (2:07)
Arcade Blues (4:47)

Neon Indian - Arcade Blues by S4W3R

Clams Casino - Instrumentals

Clams Casino is een uiterst bizar gerecht uit Rhode Island, het zou een schelp gevuld met worcestersaus, broodkruimels, look, pepers en spek moeten voorstellen. Hoe dan ook, de gelijknamige producer uit New Jersey heeft het naar eigen zeggen nog niet geproefd. Mike Volpe is een rijzende ster in de hip hop en rap-wereld, dankzij succesvolle opdrachten voor o.a. Lil B en Soulja Boy, maar ook vooral dankzij het talent dat deze man duidelijk met hopen heeft. Zijn stijl is zeer subliem en past perfect bij zijn ultrahippe label Tri Angle Records (Holy Other, oOoOO, Balam Acab, How To Dress Well,...). Hij doet ook wat denken aan een iets zachtere versie van araabMUZIK en aan het Belgische Vuurwerk/Jealov.

Clams Casino heeft sinds begin deze zomer een EP uit genaamd Rainforest. Vorige maand kwam daar een nieuwe mixtape genaamd Instrumentals bij, niet te verwarren met de eerdere Instrumental Mixtape. Volpe laat op de nummers de rap of de vocals wegvallen of beperkt ze tot een minimum, met een schitterend resultaat tot gevolg (zeker gezien ik absoluut geen fan van rap ben). Daarnaast tovert hij songs van Björk of Janelle Monae om tot een hip-hop feestje.

Instrumentals is een superieure mixtape waarin Clams Casino zijn verfijnde meesterschap laat blijken. Geniet ervan.

Clams Casino - Instrumentals by _type

Active Child - High Priestess (Live)

U denkt misschien dat u naar een optreden kijkt. Maar nee hoor, Patt Grossi liet de mensen van De Noord-Texaanse radio KXT gewoon een opname maken van een sound check voor een optreden van Active Child in Dallas. Tot mijn groot ongenoegen zijn er nog steeds geen Belgische data voor de tour. En dat terwijl hij wél naar Ijsland gaat. Hoe kunnen wij zo een onrecht toestaan? Gelieve dan ook massaal zijn facebook/myspace/twitter/... te bestoken met (vriendelijke) verzoeken om zich zo snel mogelijk bij de verantwoordelijken van de Belgische concerthuizen te melden. Ik dank u zeer.

Charlotte Gainsbourg - Terrible Angles EP

Het Franse Godenkind Charlotte Gainsbourg kondigde deze zomer haar nieuwe album Stage Whisper This Fall aan. De release van het nieuwe double-album is gepland voor 8 november, dus erg lang moeten we niet meer wachten. Toch worden we in de tussentijd koest gehouden door een mini-EP, Terrible Angels (uit sinds 6 september).

De video van Nathalie Canguilhem voor de title track kwam vorige maand al uit

, Gainsbourg voert er samen met een twintigtal dubbelgangers een dwaas dansje uit, om tenslotte door één van haar klonen omvergereden te worden. Tof! Het nummer zelf is wel de moeite waard, de stempel van producer Beck (wiens invloed ook al haar meesterwerk IRM in 2009 vorm gaf) is wederom duidelijk merkbaar.

Daarnaast is het mooie Memoir het enige andere echt nieuwe nummer op deze EP. Het is zowat de tegenpool van Terrible Angels: rustig, zoet, akoestisch en zacht tegenover de wilde elektronica. Memoir is dan ook geschreven door Conor O'Brien (niet te verwarren met Conan O'Brien) van de Ierse indie folkband Villagers. Ten slotte moeten we het doen met een Bob Dylan cover van Just Like A Woman en een prima live-versie van IRM.

U zal dus niet omvervallen van de EP, maar Memoir en Terrible Angels laten wel uitschijnen dat we gerust mogen uitkijken naar de komende LP. Alsof we dat anders niet hadden gedaan!

Tracklist:

1. Terrible Angles

2. Memoir

3. IRM (live)

4. Just Like A Woman (live)

Charlotte Gainsbourg - Memoir by ricardx

Groove Armada - Red Light Trax (Vol. 1)

Na het geweldige Black Light en White Light in 2010, brengt Groove Armada dit jaar Red Light Trax uit, een serie house-EP's die enkel in naam doen denken aan Black en White Light, maar voor de rest een heel andere kant van de Londense producers Andy Cato en Tom Findlay laten zien.

U zal noch gastartiesten, noch poppy dance-electro horen op Red Light Trax Vol. 1, de strakke house-beats primeren. Naar eigen zeggen keert Groove Armada terug naar hun beginjaren, net nu het house-genre weer helemaal in is. Het duo zal zelf de rols van resident-dj op zich nemen in The Space Terrace (ook gewoon 'Space' genoemd), een van de grotere discotheken van Ibiza (Groove Armada had in het midden van de jaren negentig haar eigen club). Met andere woorden Groove Armada zet haar producer-werk even aan de kant en focust zich op dj-muziek. Voor ik het vergeet zal ik u daar ook maar meteen bij vertellen dat Red Light Trax bovendien ook nog eens erg goed klinkt, vooral RJ's Theme is een echte club-bom.

De eerste EP is uit sinds 5 september, download RJ's Theme gratis en legaal via de officiële site.

Tracklist:

Groove Armada -- RJ s Theme by Urbflavor

Groove Armada - Torrentes by Dj David Del La Maria

Gem Club - Breakers

Bent u momenteel depressief of heeft u last van een gebroken hart? Dan raad ik u ten zeerste af om naar het debuutalbum Breakers van Gem Club te luisteren. De kans dat u in tranen zou uitbarsten is immers onthutsend groot. U mag Gem Club dan ook vergelijken het gevoeligste werk van Bon Iver en vooral met Perfume Genius.

Gem Club bestaat is het alter ego van Christopher Barnes, ondersteund door Kristen Drymala. Uiteraard gaan vooral de vocals van Barnes met de eer lopen, terwijl Drymala eerder als een backing vocaliste fungeert. Daarnaast hangt het wondermooie album aaneen met prachtig pianospel en een uiterst ontroerende cello. Breakers is een erg emotionele plaat, met een groot ontwapenend vermogen. Het is absoluut een meerwaarde als u het 's nachts beluisterd, want in de duisternis komt de hartverscheurende schoonheid pas echt tot haar recht. Mijn favoriete track is zonder twijfel het verbluffende 252, als u het hoort weet u meteen waarom.

En ach, als u dringend behoefte heeft aan een zachtaardig verwerkingsproces, zet Breakers dan toch maar op. Sommige dokters zeggen dat huilen gezond is en de volkse wijsheid maakt zich al langer sterk dat een goed potje janken goed kan doen. En als u dan toch uw klieren zit leeg te bleiten, doe het dan in schoonheid, met Gem Club.

Tracklist:

1 Twins

2 Breakers

3 Lands

4 Red Arrow (John)

5 I Heard The Party

6 Black Ships

7 Tanager

8 252

9 In Wavelenghts

Gem Club - Breakers from Gem Club on Vimeo.

252:

Red Arrow (John):

The Drums - Portamento

The Drums groeide in 2010 uit tot een enorme hype. Dat deze Brooklynites in 2010 zouden doorbreken werd dan ook in 2009 al voorspeld door Pitchfork, NME en BBC. Vooral de single Let's Go Surfing was een groot succes en haalde in meerdere landen de hitlijsten. Ook het gelijknamige debuutalbum deed het lang niet slecht. Ook zelf was ik best gecharmeerd door de vrolijke indie pop van Jonathan Pierce en Jacob Graham en co. Maar toch vond ik de hype lichtjes overdreven, er waren heus wel bands die meer aandacht verdienden, maar het niet kregen.

Een goed jaar later staat de band er met een nieuw album genaamd Portamento, uit sinds 5 september (UK) via Moshi Moshi Records (Bloc Party, Friendly Fires, Lykke Li, Hot Chip, Late Of The Pier,...). En geloof het of niet, ik vind deze nieuwe plaat beter (misschien wel veel beter) dan het debuut, een hype-waardig album zowaar!

Na de geïdealiseerde en onschuldige sfeer rond het debuut (het was de bedoeling om een beeld van 'vintage America' op te werpen), keert Portamento (het verwijst naar een Italiaanse muziekterm die aangeeft dat een toon zonder klankonderbrekening dient te worden bewogen naar een andere toon) resoluut terug naar het echte leven. Uiteraard gaat dat gepaard met veel hartzeer, maar ook met geweld en eenzaamheid. Of zoals in de eerste single Money, over het gebrek daaraan. In het debuut konden we wegdromen in een wereld die niet bestond, nu worden we meegesleurd in de realiteit, maar nog steeds op catchy surf pop deuntjes. Het is niet voor niets dat The Drums steeds meer op The Smiths beginnen te lijken, maar wel zonder hun eigen sound te verliezen. Die sound is trouwens zeer mooi geëvolueerd naar een nostalgisch en melancholisch iets met veel meer aandacht voor de details (toch blijft The Drums voor 'stripped down' en eenvoudige muziek à la Beach Boys staan).

Op dit album staan naast Money nog andere steengoede songs. Bijvoorbeeld Hard To Love, ontroerend maar erg dansbaar tegelijk. Of het melancholische Please Don't Leave en het spannende If He Likes It, Let Him Do It. Maar het allerbeste is ongetwijfeld het wondermooie In The Cold, wat een oprecht kwetsbaar nummer. De rare eend in de bijt is Search For Heaven, een synth pop nummer dat een beetje verdwaald lijkt. Al worden er wel een pak meer synths gebruikt in Portamento.

Ik ben er zeker van dat veel critici zullen afknappen op het album. Ondanks de subtiele veranderingen lijkt er misschien te weinig nieuw en verrassend aan Portamento dan sommigen hadden gewild. En er zullen zeker een paar pessimisten zijn, die zullen beweren dat het vertrek van gitarist Adam Kessler The Drums geen goed heeft gedaan. Toch kan ik niet anders dan dit een erg goed album te vinden, het is zo puur en eenvoudig maar toch in staat om een heleboel gevoelens op te roepen. Misschien heb ik drie jaar nodig gehad om deze band echt te appreciëren, maar vandaag ben ik helemaal verkocht.

Tracklist:

1. Book Of Revelation
2. Days
3. What You Were
4. Money
5. Hard To Love
6. I Don't Know How To Love
7. Searching For Heaven
8. Please Don't Leave
9. If He Likes It Let Him Do It
10. I Need A Doctor
11. In The Cold
12. How It Ended



The Drums - Portamento by PeaceBlind

M83 - Hurry Up, We're Dreaming

M83 a.k.a. Anthony Gonzalez (en zijn muzikanten) is al jaren het grootste talent dat in Frankrijk rondloopt, het was dan ook geen verrassing dat de man zijn zesde album wederom een voltreffer zou zijn. Maar Hurry Up, We're Dreaming is veel meer dan dat, het is een epische mastodont. Een dubbel-Cd met maar liefst 22 nummers, en allemaal van een ongelofelijk hoge kwaliteit. M83 veegt vanaf 18 oktober (via Mute en Naive Records) alle concurrentie in één keer weg.

Het is bijna een 'self fulfilling prophecy', in 2008 sloeg M83 al eens genadeloos toe met het fantastische Saturdays = Youth (door velen, waaronder mezelf, gezien als zijn beste album), maar daarna braken er drie stille jaren aan (buiten een soundtrack voor een film). Het verlangen naar nieuw materiaal werd stilaan ondragelijk groot, en nu krijgen we plots een gigantische plaat op ons bord, het is bijna té groot voor woorden. De afgelopen drie jaar heeft Gonzalez dan ook hard aan Hurry Up, We're Dreaming zitten werken, dat moge wel duidelijk wezen.

De Intro is al meteen een prachtsong, uiteraard mede dankzij de vocals van de geweldige Zola Jesus. Vervolgens de single Midnight City, die u nog steeds gratis kan downloaden via Facebook. Een verrassing is Wait, een mooie slow, zonder de overweldigende elektronische ambient en shoegaze die we van M83 gewoon zijn, buiten de fenomenale outro dan.

Een vrij groot verschil met Saturdays = Youth, is dat op dit album Gonzalez meestal zelf zingt. Zijn stem mag er best wezen, maar de warme vocals van White Sea zangeres Morgan Kibby worden wel wat gemist. Gelukkig komt de meeste kracht van M83's muziek voort uit het betoverende synth-shoegaze effect. Hij is niet voor niets de 'king of electronic shoegazing'. Een eerste istrumentaal hoogtepunt (het moment wanneer je kippenvel krijgt en je nekharen omhoog gaan staan) valt me te beurt bij The Bright Flash, maar het is lang niet het enige.

Daarnaast koos Gonzalez voor kortere nummers, ik tel amper drie tracks die langer dan vijf minuten duren. Een langere duurtijd kan bijzonder mooi bijdragen tot de kracht van ambient muziek... Maar goed, dat zijn details. Voor de rest zijn alle nummers een review op zichzelf waard (zelfs degene die amper een minuut duren!). De songs zijn dan ook vrij gevarieerd, maar dat stoort me allerminst. Integendeel, Gonzalez heeft zijn creativiteit helemaal bot gevierd.

Hoe dan ook, het is nog veel te vroeg om over echte hoogtepunten te spreken, ik heb veel meer tijd nodig om dit reusachtige meesterwerk te kunnen bevatten. Op het eerste gezicht bevalt het euforische gevoel van New Map, Steve McQueen (naar de Amerikaanse acteur uit de jaren 60 en 70) en de Outro me wel heel erg. Net als de samenzang op Soon My Friend en Splendor. Maar het allesoverheersende wow-gevoel van bijvoorbeeld Teenage Angst (Before The Dawn Heals Us) of Gone (Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts) mis ik voorlopig nog een beetje (het is al aanwezig, maar het moet nog groeien).

Gonzalez zegt zelf dat Hurry Up, We're Dreaming een album is dat gezien kan worden als een soort samenvatting van de sound van de vijf eerdere LP's. Het heeft dus zeker potentieel om uit te groeien tot zijn magnum opus, al weet ik nog niet of ik het beter vind dan Saturdays = Youth. Het staat alleszins vast dat het een extreem briljante plaat is, mogelijk de numero uno van 2011. M83 bevestigd bovendien wederom zijn status als muzikale God en geniaal artiest.

Helaas heeft M83 nog geen plannen om naar België af te zakken (wel naar de Melkweg in Amsterdam). Wie weet volgend jaar op Pukkelpop?

Tracklist:

CD1

01. Intro (feat. Zola Jesus)
02. Midnight City
03. Reunion
04. Where the Boats Go
05. Wait
06. Raconte-Moi Histoire
07. Train to Pluton
08. Claudia Lewis
09. This Bright Flash
10. When Will You Come Home?
11. Soon, My Friend

CD2
01. My Tears Are Becoming a Sea
02. New Map
03. OK Pal
04. Another Wave From You
05. Splendor
06. Year One, One UFO
07. Fountains
08. Steve McQueen
09. Echoes of Mine
10. Klaus I Love You
11. Outro

Teaser:

Steve McQueen:

Midnight City by M83

Toro Y Moi - Freaking Out EP

Het is Carpark week op Hadrian Est Où?. Na Class Actress brengt immers ook Toro Y Moi binnenkort iets nieuws en lekkers uit. De chill-wave meester heeft een nieuwe EP, genaamd Freaking Out klaar, de officiële release is gepland voor 13 september.

Chaz Bundick zit blijkbaar in een ultra productieve fase, zijn veelgeprezen debuutalbum Underneath The Pine dateert immers nog maar van het begin van dit jaar. Na een tour, met een optreden in de Gentse Charlatan, had Bundick onlangs een maandje de tijd om Freaking Out op te nemen, doch het resultaat zou niet verraden dat het productieproces zo snel verliep.

All Alone is een prima opener, maar het moet zijn meerdere erkennen in de fantastische title track, wat een funkyness! Sweet klinkt als een heftig door elkaar geschudde Prince, een beetje chaotisch zelfs. Best freaky (om bij het EP-concept te blijven). Vervolgens zorgt Saturday Love voor een nieuwe verademing, het is een -al zeg ik het zelf- erg sexy nummer, het doet me dan ook wat aan Azari & III denken. En dit jaar zet niemand zo goed seks om in muziek als de Canadezen van Azari & III. Afsluiter I Can Get Love kiest ten slotte nog meer voor een zwoele house-klank, eentje die dan ook nog eens heel mooi openbloeit.

U leest het goed, Toro Y Moi heeft zijn streken nog lang niet verloren. Houden zo.

Tracklist:

1 All Alone

2 Freaking Out

3 Sweet

4 Saturday Love

5 I Can Get Love

Toro y Moi - Freaking Out by Alcyoneslight

Toro Y Moi - Saturday Love by B-side Magazine

Class Actress - Rapprocher

Class Actress staat voor de beste synth pop uit Brooklyn. Zangeres Elizabeth Harper (ze koos de naam Class Actress omdat ze dat leuk vindt zo die twee s'en, "I like the ss!", het klinkt behoorlijk ongezond. Gelukkig is het feit dat ze een 'major' in theater volgde ook een van de redenen. Deze opmerkingen tussen de haakjes zijn trouwens veel te lang dan goed voor u is. Hoe gaat u deze zin nu ooit vlot kunnen lezen? Succes ermee.) en producers Scott Rosenthal en Mark Richardson gooiden hoge ogen met hun debuut EP Journal Of Ardency in 2010, en deden dat nog eens over met de fantastische song Keep You. De tijd was dus meer dan rijp voor een album, en guess what, op 18 oktober komt het schitterende Rapprocher uit via Car Park Records (Beach House, Cloud Nothings, Dan Deacon, Memory Tapes,...).

In andere tijden maakte Harper in haar eentje muziek, en dat met gitaar! Maar dankzij haar twee uitstekende producers kan ze nu doen wat ze echt wil: elektronische indie pop creëren. Pop van een zeer hoge kwaliteit dan nog. Je zou Class Actress misschien een beetje kunnen zien als een 'guilty pleasure', met haar zoete stem (ze wordt volop met Madonna vergeleken en noemt de jonge Madonna zelfs als een van haar invloeden) en de catchy 80's synths. Maar het blijft bij 'kunnen', want Rapprocher is oprecht een erg goed album en de 'pop' klinkt helemaal niet alledaags, simpel of commercieel verkracht.

Harper's lage stem is trouwens ook best interessant, het heeft iets sensueel, opwindend en krachtig. Misschien komt dat omdat Rapprocher over de liefde gaat, haar label schrijft:

"This is sensual music about tragic romance and the eternal longing for what you can't have. Where Journal was the secret diary, Rapprocher is the love letter."

Maar laat ik maar eerlijk zijn, zonder de electro en synths is er weinig aan, chapeau voor Richardson en Rosenthal. Van pure synth pop tot chill wave achtige songs als Limousine, het blijft steeds verrassend leuk.

Dan rest me ten slotte weinig over dan nog een extra luide lofzang af te steken over mijn favoriete nummers: ten eerste Keep You, misschien gewoon omdat ik ze al zo vaak gehoord heb en het dus iets beter ken dan de rest. Daarnaast All The Saints, ik weet niet juist waarom, maar aan 'catchyness' heeft het geen tekort. Bij het beluisteren van dit nummer had ik bovendien ook voor het eerst door dat Rapprocher een pareltje is. Ten slotte heb ik ook een zwak voor Bievenue en Missed. Die laatste is zelfs voorzien van imposante, zelfs een beetje araabMUZIK/witch-house achtige synths.

In een tijd waarin we overspoeld worden door synth pop, slaagt Class Actress erin om moeiteloos boven de massa uit te steken. Of dat eerbiedwaardiger is dan iets super-origineels te doen weet ik niet, maar het is wel straf.

Tracklist:

1. Keep You
2. Love Me Like You Used To
3. Weekend
4. Prove Me Wrong
5. Need To Know
6. Limousine
7. All The Saints
8. Bienvenue
9. Missed
10. Hangin’ On
11. Let Me In

All The Saints:

Bienvenue: