U weet pas echt dat het zomer is als de prachtige landcommanderij van Alden Biesen zich laat omtoveren tot een operatheater. Na het luchtige Il Barbiere di Siviglia koos men dit jaar voor het romantische drama Manon Lescaut van de Italiaanse grootmeester Giacomo Puccini.
Manon Lescaut betekende de grote doorbraak voor Puccini, zonder twijfel de numero uno van de Italiaanse Opera, en misschien wel van de opera tout court. Het verhaal is gebaseerd op L'Histoire du chevalier Des Grieux et de Manon Lescaut van Abbé Prévost en bezit alle elementen die Puccini's muziek nodig heeft: romantiek, drama, grandeur en tragiek. In feite draait alles rond de wondermooie, maar naar luxe hunkerende Manon. Zij moet kiezen tussen de ware liefde van de arme student Des Grieux en een leven vol richesse bij de oude en obese maar steenrijke reder Géronte de Ravoir. Na van twee walletjes te hebben geproeft, kiest ze uiteraard voor de allesoverwinnende liefde, helaas zoals zo vaak met fatale gevolgen.
Deze tragische omwentelingen vertalen zich in absoluut prachtige romantische muziek, zeer mooi gebracht door het zomeropera orkest onder leiding van de Italiaanse dirigent Frederico Santi. Ik vraag me wel af of het zo verstandig was om het orkest zo goed als volledig onder het podium te stoppen. Ze leken als het ware in een klankkast opgesloten. Gelukkig bleek het geluid er niet echt onder te lijden, bovendien heeft de organisatie bijna geen keuze aangezien de plaats op de binnenkoer van het slot erg beperkt is, dat laatste was ook aan mijn pijnlijke knieën te merken.
Ondanks de beperkingen die de landcommanderij met zich meebrengt wist regisseur/decorontwerper Frank Van Laecke toch weer een origineel en best imposant (al is het niet te vergelijken met mogelijkheden in een echt operagebouw) decor neer te zetten. Eerlijk gezegd vond ik het decor best lelijk, desondanks paste het goed bij het stuk, en was het concept goed uitgedacht. In feite draaide het hele decor om het schilderij L'embaraquement pour Cythère van Antoine Watteau, dit werd afgebeeld op een enorm achtergronddoek, en op de vloer van het hoofdpodium dat eveneens was voorzien van een gigantiscge kader. Hieromheen waren er zwarte zijpodia voor de figuranten en het koor. Het décor gaf mooi de sfeer van het midden van de 18de eeuw weer, net zoals de kostumering. Maar na een seizoen in de Munt lijkt het allemaal toch een beetje ouwbollig.
Hoe dan ook, de centrale figuur op het doek is een prachtige dame met een gele jurk, exact dezelfde jurk die Manon aanhad. Deze veruitwendiging van de drang naar pracht en praal van de jonge Française werd meermaals duidelijk onderstreept. Manon werd gespeeld door de Belgische sopraan Martine Reynders, die naast een prima stem over heel wat acteertalent beschikte. Ze kwam erg geloofwaardig over als verwend nest, maar kon daarnaast stralen als een echte beauty queen. Ook de Amerikaanse tenor Joseph Wolverton als chavelier Des Grieux was excellent. Vooral zijn opmerkelijke stem betekende een grote meerwaarde voor deze productie. Het klinkt wat cliché, maar zijn stem kwam bij tijden dicht in de buurt van wijlen Pavarotti. Wolverton kende dan ook niets voor niet zijn doorbraak als winnaar van de Opera Company of Phiadelphia's Pavarotti Competition.
Daarnaast werd de Italiaanse bariton Emilio Marcucci - die vorig jaar nog de hoofdrol Figaro in Il Barbiere Di Siviglia speelde - gecast als broer Lescaut. Ik weet niet of het aan de partituur van zijn rol lag, maar muzikaal liet zijn bijdrage geen al te grote indruk na. Ook de rol van de oude Géronte werd door Puccini over het hoofd gezien bij het uitdelen van de aria's. Gelukkig liet de ervaren Belgische bas en tevens artistiek directeur van de zomeropera Piet Vansichen zich net als vorig jaar opmerken door zijn hilarische (in positieve zin) acteerwerk.
Manon Lescaut à la Limbourgeois was verre van een wereldcreatie, maar dat is ook niet de bedoeling van de zomeropera. Het is een charmant en cultuurminnend concept, ideaal als eerste kennismaking met opera of gewoon als ontspanning op een mooie zomeravond. Ondanks die toegankelijkheid staat de zomeropera van Alden Biesen ook voor een gegarandeerde kwaliteit, die zelden teleurstelt. Hoewel ik een grote fan ben van de hedendaagse aanpak van opera's als de Munt en de Vlaamse Opera kan ik allerminst ontkennen dat ik genoten heb. Volgend jaar weer, met Die Lustige Witwe van Franz Lehar.
Manon Lescaut loopt nog tot 19 juni in de Landcommanderij van Alden Biesen, tickets en info via www.zomeropera.be
.jpg)
