HEO? History

Van oud (Hadrian Est Où? I = september 2009)


naar minder oud (Hadrian Est Où? II = maart 2010),

naar nieuw (nog steeds HEO? II).

Rainbow Arabia @ Botanique 28/04/2011

Man en vrouw Danny en Tifanny Preston aka Rainbow Arabia uit L.A. bezochtenn gisteren voor de eerste keer Brussel. In navolging van hun fantastische debuutalbum Boys And Diamonds van eerder is het duo immers druk aan het touren.

Tot mijn grote verbazing blijkt de populariteit van Rainbow Arabia in ons land - ondanks de hoge kwaliteit van de muziek en de redelijke aandacht die ze van de gespecialiseerde internationale muziekpers krijgt - toch niet zo hoog. Het optreden vond plaats in de Witloofbar van de Botanique, de kleinste zaal van het concertcomplex. Het zaaltje bevindt zich trouwens in de kelders waar volgens de overlevering Frans Breziers in de tweede helft van de 19de eeuw het witloof heeft ontdekt. Maar goed, deze kelderruimte geraakte niet uitverkocht, maar toch heerste er een zekere gezellige sfeer waardoor het meer op een hippe club dan op een optreden leek. Natuurlijk is dit ook te danken aan het feit dat Rainbow Arabia een groot deel van het publiek deftig aan het dansen kreeg.

De set begon met Boys And Diamonds, Tifanny keek ons uiterst bizar aan met een blik die doodsangst uitstraalde, maar al snel leek ze op haar gemak dankzij het enthousiaste applaus en liet ze zich werkelijk helemaal gaan, inclusief het zichzelf op de grond smijten en dergelijke fratsen. Danny deed intussen zijn werk achter zijn synthesizer, af en toe afgewisseld door kleinere percussie-instrumenten, terwijl Tifanny zich bezig hield met haar elektrische gitaar en een cylofoon. Een echte drummer is misschien wel een goed idee voor de toekomst, in plaats van de onnatuurlijke samples.

We kregen vooral nummers uit het gloednieuwe album te horen, en zo goed als niets (tenzij ik iets over het hoofd zag) uit hun oudere Kabukimono EP. Zoals ik al zei werd er vrij hevig gedanst, ook door een groepje 50 plussers dat zich een plaatsje op de eerste rij had weten te bemachtigen. Tussen de nummers sprak Tifanny ons toe in een werkelijk onverstaanbaar maar hilarisch Amerikaans gebrabbel, het enige wat ik ervan begreep was "thank you"...

De hoogtepunten waren het The Knife-achtige Blind en het wondermooie Mechinical, onmiddelijk gevolgd door This Life Is Practice. Ondertussen waren we ook al getrakteerd op een instrumentale jam waarbij Tifanny liet zien dat ze haar gitaar zeer goed te baas kon. De set werd afgesloten door de geweldige single Without You. Een uitgebreid bisnummer bestond ten slotte uit een rare maar leuke jam die eerst erg leek op een electro-meesterwerk van Jean-Michel Jarre en zich vervolgens ontplooide tot een feestelijk dancenummer waarbij Tiffany hetzij in het Engels, hetzij in een verzonnen taal (niemand zal het ooit weten) als een Arabische vrouw begon te kelen. Behoorlijk bizar, maar tof!

Rainbow Arabia bracht een goede, professionele show. Toch was het duidelijk dat deze band nog heel wat kan groeien. De volgende keer zou de Botanique hen beter een groter podium en een voorprogramma gunnen, pas dan zal het duo helemaal tot zijn recht komen, al had dit semi-club-concept ook wel iets gezelligs.

Rainbow Arabia 'Mechanical'

Cat's Eyes - Cat's Eyes

Cat's Eyes is het nevenproject van Faris Badwan, de frontman van de geniale Britse rockgroep The Horrors. Samen met de Canadese sopraan Rachel Zeffira vormt hij dit veelbelovende duo, sinds kort tevens voorzien van een self-titled debuutalbum. Cat's Eyes heeft alvast haar entree niet gemist, hun eerste concert vond zowaar plaats in de Sint Pietersbasiliek te Rome, tijdens de namiddagmis in aanwezigheid van verschillende hoge geestelijken (bekijk de video hieronder).

Faris Badwan is uiteraard een uitstekende zanger, met zijn sublieme bas geeft hij een zwoele doch erg Britse touch aan de prachtige 60's muziek die het duo op hun debuut laten horen. Uiteraard is Rachel als geschoolde operazangeres eveneens begiftigd met een bloedmooie stem. Verwacht van haar wel geen klassiek noch accademisch gezang, haar vocals zijn getemperd en dromerig. Cat's Eyes is dan ook in een zekere mate een mix van dream pop en 60's pop.


Bovenal klinkt dit album oerromantisch, zeker als men het dromerige combineert met strijkers zoals in I'm Not Stupid en The Lull (waar zelfs koperblazers worden ingezet) of met backing vocals. Echt helemaal fantastisch is het levendige Face In The Crowd, waar samenzang heerst. Tegelijk zorgt Sooner Or Later voor een zekere dreiging, en ook wel voor een experimentele twist. Het doet me wat denken aan Owen Pallett, die eveneens romantiek met experimentele en spannende muziek meesterlijk kan verweven. Het album wordt hartverscheurend afgesloten door het hemels kwestbare I Knew It Was Over, het koor maakt er werkelijk een engelenhymne van. Download dit nummer gratis op de officiële website.

Cat's Eyes is ongetwijfeld de moeite waard. Liefhebbers kunnen het duo op 19 mei in de AB te Brussel bewonderen.

Tracklist:

1 Cat's Eyes [ 02:38 ]
2 The Best Person I Know [ 03:10 ]
3 I'm Not Stupid [ 02:57 ]
4 Face In The Crowd [ 02:49 ]
5 Not A Friend [ 02:11 ]
6 Bandit [ 03:03 ]
7 Sooner Or Later [ 03:59 ]
8 The Lull [ 02:39 ]
9 Over You [ 02:31 ]
10 I Knew It Was Over [02:04]

Arsenal - Lokemo

Arsenal is al jaren een van de populairste bands van België, zowel in binnen- als buitenland. Zelfs Kanye West is een fan! Maar daarenboven zijn ze die populariteit uiteraard ook meer dan waard. Arsenal leverde immers zonder twijfel extreem mooie Belgische muziek waar weinig andere inlandse artiesten tegenop kunnen.

Erg 'Belgisch' klonk Arsenal wel nooit, het duo Hendrik Willemyns en John Roan, liet zich bij de drie eerste cd's vaak beïnvloeden door Braziliaanse en andere zuiderse muziek, waardoor Arsenal meteen ook een grote fanbasis in het Portugese cultuurgebied kreeg. Met hun vierde LP genaamd Lokemo, horen we een heel andere Arsenal, het Portugees is verdwenen, maar het 'feest' is wel gebleven.


De naam Lokemo komt van het Bretoense dorpje Locquémeau, waar de band in alle afzondering en rust het album heeft kunnen opnemen. Met een grote vrijheid slaagde het duo er in om wederom een uiterst indrukwekkende plaat af te leveren. Zoals ik al zei is het latino-achtige wat verdwenen, maar dat wil niet zeggen dat Lokemo slechts uit doodgewone popmuziek bestaat. In tegendeel, het is misschien zelfs experimenteler en ecclectischer dan ooit tevoren. Zonder de rode draad te verliezen switch Arsenal van rock naar electro, dance, pop en andere stijlen waar ik zelfs geen naam voor kan verzinnen.

Lokemo doet me wat aan Groove Armada denken. Net als dit Britse superduo zorgen ze zelf voor geweldige muziek en maken ze gebruik van enorm getallenteerde gastzangers zoals Shawn Smith op de fantastische single Melvin, of Mélanie Pain van Nouvelle Vague op het rustige Fear Of Heights. Daarnaast werkten Johnny Whitney (Blood Brothers, Jaguar Love), Mike Ladd, Ken Andrews (Failure), en de uiterst bizarre semi-gothic-electro act Depotax uit eigen land mee aan het album.


Ik vraag me vooral af wie juist die goddelijke zangeres is die haar machtige vocalen zo mooi tentoonspreidt op opener Lokemo, topsong High Venus en Glitter & Gold. Ik zie nergens haar naam vermeld (tenzij dit Shawn Smith is die zijn stem spectaculair kan veranderen),...toch is ze voor mij dé ster van het album. Vooral High Venus vind ik hét hoogtepunt van Lokemo.

Andere fraaie nummers op Arsenal's nieuwe worp zijn One Day At a Time - dat toch nog wat doet terugdenken aan Lotuk (het vorige album), het opgewekte en van lekker veel elektronica voorziene Satellites en de meesterlijke afsluiter Sunn Drums, waarin ik het bizarre maar geslaagde werk van Depotax meen te herkennen.

Lokemo is een uitstekend album, dat zeker niet afdoet aan de reputatie van de band. Ergens is het misschien wel iets minder toegankelijk dan bijvoorbeeld Lotuk. Maar dat zal Hendrik en John hoogstwaarschijnlijk absoluut niets kunnen schelen, en maar goed ook.

Tracklist:

01 Montaña Rusa
02 Lokemo
03 One Day at a Time
04 Pacific
05 I 330
06 Satellites
07 Fear of Heights
08 High Venus
09 Integral
10 Melvin
11 Natolin
12 Glitter & Gold
13 Sunn Drumms

lokemo by arsenalmusic

Gesaffelstein - Conspiracy Pt.1 (Turbo 099) EP

De nieuwe techno revelatie Gesaffelstein die bij Turbo records (2manydj's, Azari & ii, Tiga, Boys Noize, Erol Alkan, Felix Da Housecat,...) naam maakte met zin Variations EP heeft nu een nieuwe EP genaamd Conspiracy Pt. 1 uitgebracht. De Fransman is momenteel erg hot, zo mocht hij Moby's The Day remixen en heeft Chokri hem op Pukkelpop uitgenodigd. Geniet van dit donkere staaltje industriële techno met uiterst dansbare house-invloeden!

Tracklist:

1 Hatred

2 Aufstand

3 The Lack Of Hope

Turbo 099 | Gesaffelstein - Conspiracy Pt.1 by Turbo Recordings

The Wombats - This Modern Glitch

Voelt u de warmte op uw adellijke gelaat? Ziet u de zon branden op uw vorstelijke netvlies? Het is zowaar lente, en geen enkel album kan dat beter benadrukken dan het vrolijke This Modern Glitch van de Britse rockband The Wombats.

This Modern Glitch werd reeds lang aangekondigd door de drie reeds gereleasete single-EP's Tokyo (Vampires and Wolves), Jump Into The Fog en Anti-D. Buiten deze drie singles bevat het album wel stuk voor stuk nieuwe nummers, de 'Liverpool Lads' hebben dus niet de fout gemaakt om de overige tracks van de EP's eveneens op This Modern Glitch te smijten.

De sound van The Wombats is niet overdreven veel veranderd sinds hun debuut A Guide to Love, Loss & Desperation uit 2007 - u kent vast hun hit Let's dance to Joy Division nog. De opvolger is wel duidelijk beter geproducet, o.a. door Glasvegas producer Rich Costey en producer/remixer Jacknife Lee (U2, Bloc Party, Editors,...). Maar de belangrijkste verandering is de switch van pure indie rock-pop naar indie synth pop. De band gaat mee met zijn tijd en voegde catchy synths en andere dance-elementen toe aan haar oude Cajun Dance Party-achtige stijl. Deze verandering komt hun muziek best wel ten goede. Misschien is dit de reden dat de critici in het algemeen positiever zijn dan in 2007.


Maar goed, het blijft natuurlijk wel pop, verwacht geen psychedelica of diepgang. De tekst "I love Girls and Fast Cars" uit Girls/Fast Cars zegt genoeg neem ik aan? Langs de andere kant zou je deze song evengoed als een ironische aanklacht tegen diepgang kunnen zien. Bovendien zou diepgang bij een album als dit misschien zelfs niet passen. Het is een uitstekend popalbum, eerlijk en opgewekt, zonder de ambitie om een groots experimenteel meesterwerk te zijn, maar evenzeer zonder een afgrijselijk commercieel gedrocht te zijn. Girls/Fast Cars is trouwens een van de leukste nummers op het album.

This Modern Glitch is een op en top zomers album, ideaal voor een beach party (geen wonder dat de cover art het strand afbeeldt) of een bbq. Het ligt sinds vandaag in de winkels via 14th Floor Records.

Tracklist:

1. Our Perfect Disease
2. Tokyo (Vampires And Wolves)
3. Jump Into The Fog
4. Anti-D
5. Last Night I Dreamt...
6. Techno Fan
7. 1996
8. Walking Disasters
9. Girls / Fast Cars
10. Schumacher The Champagne

Arctic Whisperings - óvænt lán

Verheug u, lieve kinderen, want de Heer is verrezen uit de dood, en al onze zonden zijn vergeven (hell yeah!). Om dit te vieren heb ik vandaag de eer om u over uitzonderlijk mooie muziek te vertellen. Arctic Whisperings mag dan niet echt bij het huidige weer passen, maar bij de verlichte en zuivere sfeer die Pasen met zich meebrengt gaat de pure schoonheid van de debuut EP óvænt lán perfect samen.

Arctic Whisperings is een Ijslandse band, die meteen mag aansluiten bij het rijtje artiesten uit dit Noordelijke eiland dat mij reeds wist te ontroeren. De groep doet dat met rustige, eenvoudige, instrumentale en ambient muziek. Het zijn voornamelijk elektrische gitaren die het werk doen, op een manier die het bloedmooie landschap en het simplistische leven van Ijsland moeten doen weerklinken. Arctic Whisperings heeft duidelijk voldoende vakmanschap en talent om die emoties en indrukken over te brengen. De zes tracks klinken zo zuiver en melancholisch als het ontroerendste lied van Sigur Ros! Dé absolute toptrack op het debuut is afsluiter Koryaks, een ongelofelijk indrukwekkend nummer dat u op de knieën drukt van ontzag en doet huilen van ongeloof. Dit is ongetwijfeld een van de allermooiste tracks die ik dit jaar heb gehoord. Bestaat er werkelijk zo een schoonheid op deze wereld? Ik weet niet veel over de bandleden, maar ze moeten bijna engelen zijn om zo een goddelijk debuut te maken...

óvænt lán komt als een cassette uit op 17 mei via Meters and Miles Records.

Tracklist:

1 Yupik

2 Khanty

3 Inupiat

4 Evenks

5 Chuckchi

6 Koryaks

óvænt lán by Arctic Whisperings

The Aston Shuffle - Seventeen Past Midnight

The Aston Shuffle is een succesvol electro duo uit Australië's hoofdstad Canberra. Mikah Freeman en Vance Musgrove werden bekend in 2006 en 2007 en releasten sindsdien een handvol singles en een heleboel uitstekende remixen. In 2010 werd het duo verkozen tot beste dj's van Australië, ik moet u dus niet vertellen hoe populair deze jongens in Down Under zijn. Op 15 april 2011 kwam hun debuutalbum Seventeen Past Midnight uit via Downright.

Het album bevat enkele van hun hit singles als I Wanna See You en Your Love. Hun stijl leunt aan bijn het oude werk van Goose, Digitalism en een milde versie van Boys Noize. Het zal u dan ook niet verbazen dat hun werk een groot publiek aanspreekt.


Echt vernieuwend is Seventeen Past Midnight niet, maar het steekt wel vol degelijke tot zelfs fantastische dance-tracks. Ook de geslaagde samenwerkingen dragen bij tot het succes van dit album. The Surface en Into Forever zijn goede voorbeelden van zo een geweldige bijdrage, in deze gevallen van Nik Yiannikas, de zanger van de steengoede rockband Lost Valentinos. Ook het funky Do You Want More? met vocals van Danimal Kingdom - het solo-project van Dan The Carnivore, de zanger van Bolt Action Five - mag er zeker wezen. De bijdrage van Lovers Electric op Start Again vind ik persoonlijk wel iets minder.

Maar ook de nummers waar The Aston Shuffle het helemaal zelf doet zijn de moeite. Luister eens naar het staalharde Drop of naar Amaze, een nummer dat me doet denken aan Franse electro. Het hoogtepunt blijft wel de sublieme single Your Love.

Tracklist:

1. The Aston Shuffle - I Wanna See You (Original mix)
2. The Aston Shuffle - Bring It Back (Original mix)
3. The Aston Shuffle - The Surface (Original mix)
4. The Aston Shuffle - Your Love (Original mix)
5. The Aston Shuffle - Where Are Your Teeth (Original mix)
6. The Aston Shuffle - Do You Want More (Original mix)
7. The Aston Shuffle - Round N Round (Original mix)
8. The Aston Shuffle - Start Again (Original mix)
9. The Aston Shuffle - Drop (Original mix)
10. The Aston Shuffle - Anticipointment (Original mix)
11. The Aston Shuffle - Amaze (Original mix)
12. The Aston Shuffle - Into Forever (Original mix)

The Surface:

Drop:

Moby - The Day + Be The One EP

Moby - u allen wellicht reed bekend - brengt zijn nieuwe en tiende album genaamd Destroyed uit op 16 mei 2011 via zijn eigen label Little Idiot. Om ons op te warmen voor Destroyed geeft de immer vrijgevige Moby de Be The One EP weg via zijn website in ruil voor uw e-mailadres. De EP bevat drie nummers die ook op Destroyed zullen verschijnen. Deze verraden dat het nieuwe album erg elektronisch en zelfs een beetje experimenteel wordt, maar ook de typische Moby-strijkers zijn zeker aanwezig (Sevastopol). Vooral Victoria Lucas kan mij héél erg bekoren.


Daarnaast werd vandaag de nieuwe video voor de eerste single The Day uitgebracht (zie onder). Voor The Day kwam bovendien een remix EP uit met vier ongelofelijk briljante bewerkingen van Sasha, Funkerman, Gesaffelstein en zelfs Lifelike, naar mijn mening nog steeds de allerbeste remixer ooit!

Destroyed wordt speciaal en heel erg de moeite! U mag zich alvast aan een review verwachten.

Tracklist Be The One EP:

1 Be The One
2 Sevastopol
3 Victoria Lucas

Tracklist The Day EP:

1 The Day (Lifelike Remix)
2 The Day (Gesaffelstein Remix)
3 The Day (Funkerman Remix)
4 The Day (Sasha Remix)




The Day (Lifelike Remix) by thelittleidiot

Victoria Lucas by thelittleidiot

Computers Want Me Dead - Computers Want Me Dead EP

Sam Harvey en Damien Daniels vormen samen de indie electro-pop revelatie Computers Want Me Dead uit Nieuw Zeeland. De heren hebben beiden elk een eigen voorgeschiedenis in de alternatieve muziekwereld maar startten begin 2008 uit hun beider voorliefde voor synth pop hun veelbelovende samenwerking. Hun eponieme debuut EP is pas uit, en dat geheel zonder label.

Computers Want Me Dead laten in navolging van The Naked & Famous zien dat ook de Nieuw Zeelandse jeugd met een synthesizer overweg kan, bovendien slagen ze er perfect in om toegankelijke doch leuke en catchy popsongs te produceren. Een mogelijke kritiek is wel het feit dat het duo hier en daar wat diepgang mist, en misschien ook wel wat originaliteit en complexiteit. Toch ben ik een fan van de zachte en harmonieuze vocals die zo mooi samengaan met de overheersende synths.


Mijn favorieten zijn In Your Blood - ook de geslaagde remix van Rainbow Cakes mag er wezen - en de Golden Axe remix van Circles, die deze song omtovert in een instrumentale discoparel. Luister zeker ook eens naar de instrumentale afsluiter Fell Down Every Flight, deze track laat zien dat Computers Want Me Dead alvast de technische skills heeft om het toekomstig werk enigszins up te graden.

De Computers Want Me Dead EP is een degelijk en leuk maar weinig verrassend debuut. Iets zegt me dat we meer en beter mogen verwachten in de nabije toekomstige tijd...

Tracklist:

1 Letters and Numbers
2 In Your Blood
3 Circles
4 Fell Down Every Flight
5 In Your Blood (Rainbow Cake Mix)
6 Circles (Golden Axe Remix)
7 Fell Down Every Flight (Instrumental)

Protection Patrol Pinkerton - There Is No Rationalizing

Het West Vlaamse dorp Tielt telt nog geen 20.000 inwoners, maar wel een beloftevolle jonge band. Of moeten we Protection Patrol Pinkerton - Na de KKK is er nu ook de PPP! -eerder aan de muzikale inspiratiebron Gent toeschrijven? Een merkwaardige naam trouwens,... is deze hippe indie rockband slechts een nevenactiviteit voor een waarachtige privé militie? Moeten wij alreeds de onvolprezen staatsveiligheid der Belgische natie op de hoogte brengen van dit sluipende gevaar? Wellicht niet. U houdt zich beter bezig met het beluisteren van hun uistekende track There Is No Rationalizing of met de andere verrassende songs die dit heerschap op hun 'vi'-pagina tentoonstelt. U hoort het goed, MySpace, ja zelf Bandcamp is niet meer hip genoeg voor Protection Patrol Pinkerton. Vi, want rockbands uit Gent of Tielt weten waarom!



Download die handel, ik bedoel: Protection Patrol Pinkerton - There Is No Rationalizing

Gang Gang Dance - Eye Contact

Gang Gang Dance is al jaren een experimentele parel van New York. Zangeres Liz Bougatsos en haar bandleden (Brian Degraw, Tim Dewit, Josh Diamond en Jesse Lee) brengen op 10 mei hun vijfde album genaamd Eye Contact uit via The Social Registry (US) en 4AD (UK).

De band behoort zowat tot het spectrum van Animal Collective, maar heeft absoluut een unieke sound die niemand waar ook ter wereld hen nadoet. Ze combineren Afrikaanse melodieën en Arabische synths met Europese en Amerikaanse electro en dance. Boven alles zorgt de bijzondere stem van Bougatsos voor een experimenteel spektakel. Je zou haar vocals het best kunnen omschrijven als een mix van Kate Bush en Yuki Chikudate (Asobi Seksu).


Het gigantische openingsnummer Glass Jar begint uiterst langzaam met een mysterieuze ambient opgebouwde intro. Na een zevental minuten komt de song eindelijk op gang met een zuiderse beat en psychedelische synths. Die synths worden naar een hoger niveau getild in het prachtige Adult Goth. Chinese High lijkt wel op een gedrogeerde en gepimpte versie van afgrijselijke Chinese vrolijke popmuziek. Geef mij maar het opwindede Mindkilla, met een uitbundige afro-tribal melodie en een zware beat. Download dit topnummer gratis via de officiële site van de band.

Het album wordt aan elkaar gelijmd door de bizarre intermezzo's ∞, ∞ ∞ en ∞ ∞ ∞. Vlak voor het laatste intermezzo bevindt zich het trage doch mooie Sacer, een nummer dat me op een gekke manier enigszins aan Bryan Ferry's Olympia album doet denken. Thru and Thru sluit Eye Contact ten slotte uitstekend af met zware synths en druk getrommel. Vooral de Arabische blaasinstrumentgeluiden op het einde leveren echt de perfecte finishing touch.

Gang Gang Dance zou Gang Gang Dance niet zijn als Eye Candy geen vreemd en buitenwerelds album zou zijn. Het is vreemd genoeg om ervan te houden!

Tracklist:

1. Glass Jar
2. 8
3. Adult Goth
4. Chinese High
5. MindKilla
6. 8 8
7. Romance Layers
8. Sacer
9. 8 8 8
10. Thru and Thru

Gang Gang Dance, Thru and Thru

Lone - Echolocations EP

Eind 2010 verraste de jonge Britse producer Lone (Matt Cutler) ons met zijn mini-album Emerald Fantasy Tracks. Nu is hij helemaal terug met de Echolocations EP, die uitgebracht wordt via het fameuze R&S Records (Aphex Twin, James Blake, Delphic,...).

In tegenstelling tot Emerald Fantasy Tracks zit er in Echolocations wel een vrij duidelijke lijn, die naar mening nog het dichtste bij house komt, misschien zelfs met een lichte Detroit vibe. Daarnaast houdt Lone vast aan zijn hyperkinetische elektronica die van deze EP wederom een uitstekend dansbare plaat maakt.

De zes instrumentale nummers kregen stuk voor stuk hun eigen invulling, zo is Doplhins wat dromerig, daarnast klinkt opener Coreshine Voodoo exotisch industrieel en Approaching Rainbouw doet nogal Zuiders aan. Toch zijn deze verschillen erg subtiel en storen ze het geheel allerminst.

Alweer een geweldige release van Lone dus, keep up the good work!

Tracklist:

1. Coreshine Voodoo
2. Explorers
3. Dolphin
4. Approaching Rainbow
5. Rapid Racer
6. Blossom Quarter

Lone - Echolocations by GammaRay

The Exploding Boy - Human EP

The Exploding Boy is een Zweedse indie rock band bestaande uit frontman Johan Sjöblom (Vocals/Guitar), Lars “Les” Andersson (Lead Guitar), Stefan Axell (Vocals/Guitar) en Nick Isgren (Keyboards). Ze zijn sinds 2006 actief en brachten ondertussen al twee albums uit, hun derde worp genaamd The Black Alnum is gepland voor 20 mei 2011. Ondertussen brengt de band al een kleine EP uit met de naam Human via Ad Inexplorata.

De band brengt melodieuze electro-pop/rock met een prachtig laagje New Wave. De uitstekende titeltrack Human klinkt wat als Depeche Mode. Torn is wat meer rock 'n roll dankzij de geweldig mooie basgitaar en het verminderde gebruik van synths. Hoogtepunt Sweet Little Lies doet me dan weer denken aan Johnossi.

The Exploding Boy komt binnenkort naar België (3 juni @ OCJ Kompas te Sint Niklaas) en Nederland (22 september te P60 Amstelveen).


Tracklist:

1 Human
2 Torn
3 Sweet Little Lies



Torn:


Sweet Little Lies:

Barretso - Bright City Lights EP

Barretso is een uiterst getalenteerde nieuwkomer in de internationale electro-gemeenschap. Zijn echte naam is Frederico en hij komt uit Chili, dat neemt niet weg dat hij zich bekwaamt in het maken van schitterende Franse 80's synth disco-electro. Zijn fantastische debuut EP Bright City Lights uitgebracht via het Australische label Tuff Em Up!.

Bright City Lights bevat slechts drie originele nummers. De overweldigende titeltrack wordt omkaderd door zoveel synths, dat het bijna op Witch House lijkt, al is dat natuurlijk een vrij belachelijke vergelijking. Mijn favoriete track is het geniale Midnight Talk, echt een droom van een dance floor killer à la We're Back van Heartbreak. Ook We Won't Stop en de twee bijhorende remixen van Redial en Kolt13 - beiden eveneens artiesten van Tuff Em Up! - zijn enorm veelbelovend.

Als Barretso ons meer van deze ongelofelijke pareltjes kan bezorgen ben ik alvast héél erg benieuwd.

Tracklist:

1 Bright City Lights
2 Midnight Talk
3 We Won't Stop
4 We Won't Stop (Kolt13 Player Remix)
5 We Won't Stop (Redial Remix)

Barretso - Midnight Walk by BARRETSO

Barretso - Bright City Lights by BARRETSO

BARRETSO-we won't stop (KOLT13 player remix)clean.mp3 by kolt13

Panda Bear - Tomboy

Panda Bear, ook wel bekend als Noah Lennox, een van de stichtende leden van Animal Collective, heeft eindelijk zijn vierde solo-album Tomboy klaar. De opvloger van Person Pitch uit 2007 wordt vandaag gereleaset via het Paw Tracks label (Animal Collective, Ariel Pink, Avey Tare, Deakin,...).

Het heeft Lennox behoorlijk veel tijd gekost om Tomboy los te laten, hij brengt wel al sinds midden 2010 singles van het album uit, maar de oorspronkelijke releasedatum was voor het einde van 2010 gepland. Nu is het er dan toch, en het mag gehoord worden. By the way, Tomboy is de Engelse term voor een vrouw die zich gedraagt als een man, iets wat wij in het Nederlands gewoon een 'lesbo' noemen (ha!).


Lennox stond voor een aartsmoeilijke opdracht, Person Pitch wordt immers gezien als een van de beste albums van 2007 en het fantastische Merriweather Post Pavillion van Animal Collective uit 2009 was eveneens zowat dé plaat van dát jaar. Hoe kan je dan iets maken dat daar tegenop kan? Het gevaar was niet gering, dat na de hoge top die Persons Pitch was, er een diepe val zou komen. Maar dat blijkt gelukkig een nodeloos pessimistische gedachte van het verleden te zijn. Tomboy werd ondertussen eveneens met open armen ontvangen door de muziekpers en beloond met enorm hoge ratings (Pitchfork: 8,5/10 + Best New Music; Allmusic: 4/5; BBC Music: zeer positief; Uncut: 4/5;...).

Toch is Tomboy een heel ander album dan Person Pitch... het is minimalistisch, direct en minder experimenteel. Je hoort nog wel de typische Panda Bear-sound die ook zo herkenbaar is bij Animal Collective, maar je zal deze keer minder verrast worden door meesterlijke wendingen en bizarre melodiën. Tomboy steunt meer op een soort trance-herhaling, het klinkt dan ook soms semi-spiritiueel. Erg verrassend is dat niet, Lennox is immers afgestudeerd in religie aan de universiteit van Boston, bovendien is hij gefascineerd door het geluid in de kathedralen en kerken van Lissabon, waar hij sinds 2004 woont. Het album lijkt af en toe wel een moderne en experimentele versie van religieuze koormuziek.


Maar goed, Tomboy is een stuk toegankelijker dan zijn voorgangers, het is als het ware een toenadering tot pop, maar dan toch wel een experimenteel soort popmuziek. Bovenal vind ik het album erg charmant. De reeds gereleasete singles vormen zowat de ruggengraat van al dat moois. Tomboy, You Can Count On Me, Surfers Hymn en Last Night At The Jetty kunnen makkelijk concureren met de beste nummers op Merriweather Post Pavillion. Last Night At The Jetty is naar mijn mening eveneens het hoogtepunt van het album.

Het zal u niet verrassen dat Drone uiteraard nogal 'dronisch' en ambient klinkt, samen met het stille Scheherazade toch wel het moeilijkste nummer op de LP. Alsatian Darn doet me wat denken aan traditionele volksgezangen, waarvan men in trance geraakt. Het tweede deel vind ik al bij al wel een tikkeltje zwakker dan het eerste, maar nummers als Afterburn en Benfica - een verwijzing naar Lissabon's beroemde voetbalploeg? - maken dat meer dan goed. Afsluiter Benfica laat trouwens het beste van de koormuziek-invloed horen, daarenboven lijkt het wel alsof je je in een voetbal stadion bevindt en de supporterskoren hoort juichen, prachtig!

Tomboy is zonder twijfel hét album van de week en mag als lichtend voorbeeld dienen voor het nieuwe album van Animal Collective, dat ons ook dit jaar nog beloofd is...

Tracklist:

01 You Can Count on Me
02 Tomboy
03 Slow Motion
04 Surfers Hymn
05 Last Night at The Jetty
06 Drone
07 Alsatian Darn
08 Scheherezade
09 Friendship Bracelet
10 Afterburner
11 Benfica

Panda Bear - Tomboy

Siriusmo - Mosaik

Over Siriusmo's debuutplaat Mosaik is de laatste tijd heel wat geschreven, zelfs in de Vlaamse pers. Raar, want zo bekend was het Duitse electro-talent Friedrich Moritz niet echt, en toch maakt hij al sinds 2000 muziek. Misschien krijgt hij nu de aandacht die hij al lang verdient omdat hij bij het geweldige Monkeytown Records zit, het label van Moderat en Modeselektor.

Hoe dan ook, ik heb niet erg veel wijsheid aan al die schrijfsels toe te voegen (ik ben dan ook rijkelijk laat!). Ik wil u wel op het hart drukken dat ik Mosaik een echte topplaat vind. Siriusmo brengt de Duitse en Franse electro-cultuur dichter bijeen dan ooit. In zijn nummers herken ik zowel Boys Noize als Daft Punk. Dat mag eigenlijk niet echt verbazen want Siriusmo is graag gezien in Frankrijk, onder andere Kitsuné heeft altijd al een oogje op hem gehad.


Mosaik begint met een geweldige intro voor High Together, u moet het zelf horen om te begrijpen wat ik bedoel, maar u wordt alleszins al snel weggeblazen door de meesterlijke electro. Het album bestaat uit maar liefst 17 tracks, waaronder hele goede zoals het zware Boys Noize-achtige Sirimande, het spannende 123 en het bizarre Ideologie, om over het knotsgekke Goldene Kugel maar te zwijgen. Mijn absolute lievelingstrack is wel het geniale Einmal In Woche Schreien, een van de mooiste electro tracks die ik dit jaar al mocht aanhoren.

Mosaik is een mastodont en een statement: Siriusmo is er om te blijven!

Tracklist:

01 High Together
02 Feromonikon
03 Sirimande
04 Call Me
05 Mosaik
06 Bad Idea
07 Lass den Vogel frei!
08 123
09 Idiologie
10 Einmal in der Woche schreien
11 Good Idea
12 Nights Off
13 Peeved
14 Feed My Meatmachine
15 Goldene Kugel
16 Signal
17 Red Knob

Einmal in der Woche schreien by Siriusmo

Goldene Kugel by Siriusmo

Sirimande by Siriusmo

Den Haan - Gods From Outer Space

Liefhebbers van Italo-disco moeten momenteel zowat de muzikale tijd van hun leven beleven, het debuutalbum Gods From Outer Space van dj duo Den Haan is immers een van de leukste italo platen sinds héél erg lang.

Den Haan bestaat uit producer Matthew Aldworth en dj Andrew Gardiner uit Glasgow. Ik leerde hen kennen in 2009 met de release van hun Release The Beast EP. Maar hun nieuwe LP blaast die herinnering bijna weg alsof het niets was, hoewel het geweldige Release the Beast en het geniale Looking For Love eveneens zijn opgenomen in de nieuwe plaat en daarenboven zeker tot de sterkste nummers behoren.

Als u naar Gods From Outer Space luistert zal u merken dat het verdomd moeilijk is om stil te blijven zitten, sommige albums vragen gewoon om een feestje en dat is bij deze zéker het geval, en geen kleine feestje ook! De titeltrack is 'too funky to be true', en dat mag je in feite ook over de rest van het album zeggen. Geweldige tracks als de single Heist en het ruige Digital Fantasy zijn echte synthesizermeesterwerkjes.


Soms doet Den Haan me wat aan Tiga denken, bijvoorbeeld in Night Shift, maar dan met een enorme retro 80's invloed. U weet het of u weet het niet maar zowel de hele house revival als de 80's revival hebben de koebel helemaal teruggebracht, luister bijvoorbeeld naar hippe indie bands als Peter Bjorn and John. Maar ook in haar natuurlijke italo-disco habitat leeft de koebel weer helemaal op, zoals voortreffelijk wordt geïllustreerd in het instrumentale Burning Desire en Metamorphosis. Ook in het duistere Russian Boat Commander klinkt ze in al haar pracht, dit nummer sluit de plaat enigszins mysterieus af, met een walm van sovjet kitsch.

U heeft ondertussen al door dat ik lichtjes verliefd ben op deze plaat. Gods From Outer Space werd op 7 maart gereleaset via The Courier Of Death Records. Bekijk zeker ook eens de leuke album trailer en geniet van de walgelijke cover art.

Tracklist:

01. The End (01:07)
02. Gods From Outer Space (06:08)
03. The Arrival (01:23)
04. Heist (04:36)
05. Universal Energy (06:06)
06. Release The Beast (04:02)
07. Looking For Love (04:55)
08. Digital Fantasy (04:53)
09. Night Shift (04:20)
10. Burning Desire (04:22)
11. Metamorphosis (07:01)
12. Russian Boat Commander (08:25)



GODS FROM OUTER SPACE by DenHaan

LOOKING FOR LOVE by DenHaan

HEIST by DenHaan

The Friend - Athletic Girls

Finland is de teelbal van Zweden, geografisch gezien dan (ha!). Maar ook muzikaal (maar zeker niet qua klassieke muziek!*) loopt Finland vaak het indie koninkrijk achterna. Dat neemt niet weg dat af en toe erg talentvolle bands uit de meest Noord-Oostelijke lidstaat van de EU komen. Denk maar aan het overgeweldige I Was A Teenage Satan Worshipper.

Zo ook, komt de indie rock band The Friend uit Turku op het voorplan, hun debuutplaat Athletic Girls kwam in februari uit via het Finse label Drink Tonight Records. The Friends' sound wordt gekenmerkt door melodieuze, vrolijke en vrij poppy rock, die lijkt op een samenvoeging van de Belgische bands The Galacticos en Customs. Het opvallendste element is zonder twijfel de vrij nasale en alleszins speciale stem van frontman Anders Vuorimaa. Ik ben er zeker van dat niet iedereen zijn stem zal kunnen smaken, maar naar mijn mening is het een extra troef. Naast Vuorimaa bestaat de groep uit Antti Siniranta (drums), Mikko M. Koskinen (gitaar) en Jaakko Kaján (basgitaar).


Atlethic Girls is een aanstekelijk album, vol wervelende pop rock. Het tempo ligt meestal vrij hoog waardoor de plaat best dansbaar is, maar bijvoorbeeld Kayak is dan weer wel een vrij traag en golvend nummer. De nieuwe single New Berlin Wall (zie onder voor gratis download via Soundcloud) is meteen ook het hoogtepunt van het album met een mooie melodie en krachtige vocals. Daarnaast vallen ook Streets Call, het melodieuze Loving Reactor On The Moon en het hevige This Hour op.

The Friend laat met Athletic Girls zien wat ze in hun mars hebben, toch is het duidelijk dat er nog heel wat voor verbetering vatbaar is. Ik weet niet juist waarom, maar ik zou het leuk vinden als ze sommige songs in het Fins zouden zingen. Ik weet dat Fins niet verwant is met Zweeds, maar het werkte voor de Zweedse supergroep Kent, en misschien zou het een soortgelijk effect hebben voor The Friend.

Tracklist:

01. Yo-Yo Innuendo (3:14)
02. Streets Call (4:07)
03. New Berlin Wall (3:41)
04. Back to Quitting (3:25)
05. This Hour (3:33)
06. Kayak (5:13)
07. Even on Saturday (2:59)
08. Over the Top (3:26)
09. Rub it in/out (5:20)
10. Loving Reactor on the Moon (5:10)

Download: The Friend - New Berlin Wall

* Denk aan Jean Sibelius en Einojuhani Rautavaara.

Peter Bjorn and John @ Botanique 08/04/2010

Peter Morén, Björn Yttling en John Eriksson, of simpelweg Peter Bjorn and John, kwamen gisteren naar de met zon overladen Botanique. De bebaarde Zweden zijn immers momenteel aan het touren om hun splinternieuwe en steengoede album Gimme Some te promoten.

Als voorprogramma hadden ze Sarah Blasko meegenomen. Een franke jongedame, tot voor kort mij geheel onbekend, maar sinds gisteren zeker en vast een zangeres om scherp in het oog te houden. Deze Australische schone veroverde met haar wondermooie sobere muziek en haar adembenemende stem het hart van het Brusselse publiek. In haar thuisland is ze wel degelijk vrij populair bij het alternatieve publiek, zo won ze een ARIA Award in 2009 voor beste vrouwelijke artieste. Ze blijkt overigens ook nogal populair te zijn bij Zweedse artiesten, maandag begint ze immers te touren met de geweldige Lykke Li.


In een eenvoudige 19de eeuwse jurk bracht ze samen met haar getalenteerde bassist een concert waar je stil van wordt. Vooral omdat haar muziek erg rustgevend werkt: zijzelf speelde op een ukelele of op de piano en de basgitarist nam af en toe wat backing vocals voor zijn rekening maar voor de rest moesten we vooral met Sarah's stem stellen. Die stem lijkt overigens verrassend veel op die van haar landgenote, Julia Stone, daarmee weet u meteen ook hoe fantastisch het klonk. Sarah Blasko haar small talk kwam wel nogal onwennig over, misschien door de lauwe reacties van het publiek, dat zeker in het begin - ondanks het avonduur - nog niet echt wakker was. Maar ze beloofde ons dat Peter Bjorn and John ons wel wakker zou schudden, en gelijk kreeg ze...

De uitverkochte Orangerie liep helemaal vol, en ik weet niet of het met 'vrijdagavond' te maken had, maar de sfeer zat er al meteen in. Dat kon natuurlijk ook aan de vrolijke en erg enthousiaste stijl van de groep liggen. Geheel terzijde, het viel me ook op dat er abnormaal veel koppeltjes in de zaal stonden... is P,B & J dan zo een romantische band? Of spreekt hun speelse indie pop gewoon zowel mannen als vrouwen aan?


De band stak van wal met May Seem Macabre, naar mijn mening de beste song uit Gimme Some, en wellicht de beste song die de groep ooit heeft gemaakt. Frontman Peter was erg goed bij stem en bleek daarenboven zeer bedreven in het hanteren van zijn elektrische gitaar. Meerdere keren kregen we bijzonder mooie gitaarsolo's te horen. Ook basgitarist Bjorn had er duidelijk zin in, samen met Peter dolde hij over het podium en hitste hij het publiek op. Peter dook zelfs tweemaal het publiek in. Zoveel joleit zorgt uiteraard voor een geweldige respons van het publiek. Deze aanmoedigende wisselwerking tussen band en publiek zorgde voor een zeer positieve sfeer: zowel de band als het publiek genoot met volle teugen.

Ook muzikaal maakte Peter Bjorn and John zowat al haar beloftes waar. Ze speelde veel van de superaanstekelijke songs uit Gimme Some zoals Tomorrow Has To wait, Second Chance, Eyes, Down Like Me en Dig A Little Deeper (helaas niet het geweldige Let Them Cool Off). Daarnaast haalde de band een paar oude songs uit hun twaalfjarig bestaan naar boven, deze klonken minstens even goed als hun nieuwe werk. Een kleine misser was het blues-intermezzo, waarbij Peter een mondharmonica bespeelde. Helaas bleek hij absoluut geen Toots te zijn, de hele song trok waarlijk op niet veel... Maar niemand liet het aan zijn hart komen, en de band deed lustig verder. Een absoluut hoogtepunt was een geniale langgerekte versie van I Know You Don't Love Me, de orangerie leek even op een hippe rockclub uit de jaren 70 of 80.


Na een uur verliet de band voor de eerste keer het podium, maar ze kwam maar liefst tweemaal terug. De twee bisrondes zouden maar liefst nog eens drie kwartier in beslag nemen. De band kreeg er blijkbaar zelf niet genoeg van, Peter vertrouwde ons dan ook toe dat wij - de oh zo saaie Belgen - het beste publiek van de Benelux en Duitsland waren, zo goed zelfs dat ze in de tweede ronde een of andere cover speelde waarvan ze beweerden dat enkel Londen deze al te horen had gekregen.

Tegen het einde was ik uiterst tevreden, de band had alles gegeven, en bovendien had ik het afgezaagde Young Folks niet moeten aanhoren. Helaas was dat een voorbarige gedachte, als voorlaatste nummer bracht de band haar hatelijke wereldbekende hit. De ene helft van de zaal ging helemaal uit de bol, de andere draaide met haar ogen. Ikzelf begreep het niet goed. In zowat elk artikel in de muziekpers wordt er over Peter Bjorn and John geschreven alsof ze al jaren vechten tegen hun reputatie als 'de band met dat gefluit'... bovendien is Young Folks zonder twijfel een van hun zwakste nummers. Maar goed, ook deze laatste misser zie ik graag door de vingers.

Peter Bjorn and John verdient alle roem voor hun uitstekende live prestatie, de songs klonken nog beter dan op het album, en de vonk sloeg duidelijk over...

Sarah Blasko live op de ARIA 2009 awards:

UNKLE - Only The Lonely EP

UNKLE is er al sinds 1994, de bezetting is doorheen de jaren enorm veranderd, des te meer omdat de groep daarnaast steeds gebruik maakt van gastvocals, de enige vaste waarde is dan ook mede-stichter James Lavelle. Voor UNKLE's nieuwe EP werden niet de minsten gestrikt. Zo werd het geweldige openingsnummer Money And Run opgesmukt door de grote Nick Cave. Liela Moss van The Duke Spirit leende haar krachtige en mystieke stem aan het opwindede The Dog Is Back,... het zou zo een James Bond tune kunnen zijn. Folkzanger Gavin Clark van Clayhill - die ook vorig jaar ook al op de LP Where Did The Night Fall zong - leverde eveneens een erg indrukwekkende prestatie voor deze EP met Wash The Love Away. Als hij laag zingt komt hij zelfs in de buurt van Cave's godenklank, in het refrein gaat hij echter terug de hoogte in, wat zeker ook niet mis klinkt. De song zelf, doet me wat denken aan Bryan Ferry. Ten slotte is er de mooie Sunday Song met zang van ex-Sleepy Sun zangeres Rachel Fannan. Van haar mogen we binnenkort meer verwachten!

Verder vindt u op deze uitstekende EP ook nog de instrumentele elektronische title track. Lavelle bracht wederom een stel zeer goede gastartiesten bijeen en liet zijn eigen muzikale magie erop los, het resultaat is dan ook erg te smaken.

Tracklist:

1. Money and Run (feat. Nick Cave)
2. The Dog Is Black (feat. Liela Moss)
3. Only The Lonely (dub)
4. Wash The Love Away (feat. Gavin Clark)
5. Sunday Song (feat. Rachel Fannan)

Money And Run (feat. Nick Cave) by UNKLE

UNKLE The Dog is Black feat. Liela Moss

Norman Palm - Shore To Shore

Designer Norman Palm bracht eind februari zijn tweede album Shore To Shore uit via City Slang (Arcade Fire, Caribou, Junip,...). Hij slaagt er in zijn drukke kosmopolitische levensstijl - hij woont zowel in Berlijn als in Mexico Stad - om te zetten naar een hip singer-songwriter album boordevol aangename en vrij rustige doch opmerkelijke indie. Het prachtige Easy krijgt u als gratis en legale download. Daarnaast werd Images geremixt door het Engelse Les Gillettes (ook deze track mag u downloaden), een van New Judas Records' (Le Corps Mince De Françoise) coolste electro-artiesten, en eveneens een protegé van Kitsuné. Les Gillettes brengt overigens een nieuwe EP genaamd Carl Lewis uit op 26 april.

U kan de rest van Shore To Shore streamen en kopen op Norman Plam's officiële website.

Norman Palm houdt blijkbaar wel van de Benelux hij treedt binnenkort op in:
27.03 Ghent, Belgium @ Café Video
28.03 Brussels, Belgium @ Acienne Belgique
01.04 Luxembourg @ Exit 07
03.04 Amsterdam, Holland @ Paradiso

Downloads:

Norman Palm - Easy

Norman Palm - Images (Les Gillettes Remix)

Funkyzeit

Regina - Saanko Jäädä Yöksi? (Blackbird Blackbird Remix): Het finse Regina is een trio uit Helsinki, gespecialiseerde in nogal brave indie pop. Dankzij de geweldige chill wave/electro artiest Blackbird Blackbird kreeg Regina's seutige nummer een pittig disco kantje.



Planningtorock - Doorway: Planningtorock (aka Janine Rostron) werkte de afgelopen jaren samen met Mt. Sims mee aan The Knife's opera-project Tomorrow In A Year. Mt Sims bracht ondertussen vorig jaar al een album uit, dat van Planningtorock wordt op 16 mei gereleaset onder de titel W. Als de rest van het album even goed zal klinken als het mysterieuze Doorway, kijk ik er alvast erg naar uit.



Atari Teenage Riot - Blood In My Eyes: Het Duitse ATR staat al sinds 1992 bekend als een van Europa's wildste noise pop / digital hardcore bands. Blood In My Eyes is naar mijn mening het beste wat ze sinds hun reünie in 2010 hebben uitgebracht. Echt iets voor fans van Kap Bambino, Crystal Castles en Heartsrevolution. Het nieuwe album volgt later dit jaar.



Kidstreet - X (Rampue Remix): het piano-pop trio uit Waterloo, Canada, liet haar nieuwe single X onder handen nemen door de Duitser Rampue. Zijn versie voegt een lichte funky toets toe, maar het grootste werk komt toch cooral van Kidstreet zelf.

Esben & The Witch - Chorea (Christian AIDS Remix): Dit is ongetwijfeld de beste remix van de afgelopen weken. Esben & The Witch kent u ondertussen vast wel, de indie goth band bombardeert zichzelf de laatste maanden in zowat elke belangrijke Belgische concertzaal. Over Christian AIDS weet zo goed als niemand iets, buiten het feit dat hij uit Manchester komt en dat hij een verdomd briljante remixer is. Laten we nu gewoon maar hopen dat hij geen aids heeft.



Download de tracks gratis en legaal via RCRD.LB. door op de links te klikken.