Sexy Sushi - Cyril

Het zal u wellicht niet verbazen dat een duo dat zichzelf Sexy Sushi noemt én hun liefde in de vorm van een song aan de voormalige Franse minister Rachida Dati verklaarde, in staat is om een humoresk album te produceren. Zo stellen zij op hun MySpace: à l'occasion de la fête des morts de la musique, le ministère de la culture et Sexy Sushi vous invitent à découvrir leur nouveau disque "Cyril".

In de alternatieve scene van Frankrijk zal Cyril vast goed onthaald worden. Of hun succes de landsgrenzen zal oversteken valt nog af te wachten, maar ik wens het hen alleszins toe. Ook al zal uw mond niet openvallen van verbazing en komt het niveau nooit in de beurt van iets wat men zou omschrijven als 'hoogstaand', toch zijn enkele tracks het bewonderen waard.
Hoe ludiek hun muziek ook mag klinken, Sexy Sushi blijkt ergens toch met een zekere agressie te worstelen, of wat moet men denken van Fôret Mystique, Le Malin Qui Grandit En Moi (Het kwaad dat in me groeit) en Toute La Haine Qui M'Incarne? Die laatste is anders wel een erg goede song, ze doet me een beetje denken aan Stromae's hit (waarvan ik de naam al weer vergeten ben, Gelukkig) maar dan wél goed, begrijpt u?
Ook Oublie-moi heeft een neerslachtige ondertoon, aanstekelijk is het wel. De vettige beat en sexy vocals zijn op het Bettyeuze af, maar dan wél goed, again.
De muziek zelf is vaak ook vrij ruig met een lak aan finesse, maar dat past wel bij dit duo, het is dan ook een echt feestalbum geworden à la Vive La Fête. Electro règne ét gouverne lustig als Napoleon vóór Rusland.


Gelukkig weet Sexy Sushi al die agressie te kanaliseren als humor, Zo ook in Meurs Meurs Jean Pierre Pernault, JPP is blijkbaar een irritante nieuwslezer van TF1, waarschijnlijk vergelijkbaar met Ben Crabbé en consorten. Wanneer gaat een Vlaamse band eindelijk zijn dood bezingen? De Franse doodsengelen doen het alvast met een overdreven overtuiging, wat het alleen maar grappiger maakt. Want, sorry beste hippies, geweld is nog steeds hilarisch.
Nog zoiets ludiek is Dépêche-toi! De mannelijke helft, Herr Silver, maant u aan zich te haasten maar het mag niet baten, u heeft de trein gemist.

De Musique pour Musique Mensch zal wellicht zijn neus ophalen voor Cyril, Frau Warrior en Herr Silver beschikken dan ook niet echt over enig zangtalent. Maar amusant is het in elk geval wel en de party beats fleuren deze chaos behoorlijk op. U moet het maar allemaal niet te serieus te nemen, zij doen dat zelf duidelijk ook niet.
Cyril is sinds 21 juni digitaal verkrijgbaar, voor de CD zal u tot 26 juli moeten wachten. Bovendien kan u dit curiosum deze zomer live bewonderen op Dour.

Tracklist:

1. Cyril
2. Forêt mystique, le malin qui grandit en moi
3. Oublie moi
4. Les codes
5. Marin
6. La mort d'une dame
7. La fille à la tête de dinde
8. Meurs meurs Jean Pierre Pernault
9. Toute la haine qui m'incarne
10. Dépêche toi
11. Le gilet rouge
12. Amant maitresse
13. Love les tartes
14. On devient fou ici

Go To FileFactory.com

Download: Toute La Haine Qui M'Incarne

Tex Taiwan - Damaged Hearts

Niet zelden overkomt het me dat ik een leuke nieuwe band of muzikant tegenkom op MySpace met locatie "Belgique". Inderdaad mijn MySpace staat in het Frans. Zo ook vorige week, toen Tex Taiwan, mijn muzikaal aura binnendrong. U gelooft het of u heet Thomas, maar Tex Taiwan is een Antwerps duo dat sinds 2008 het land onveilig maakt. Hurray for them.

Meer nog, Pieter (aka Π)en Evelien (aka vliinagainstthesciin) hebben deze maand, 21 juni, hun eerste album, Damaged Hearts, gereleaset (die 't' klinkt dom I KNOW).
En ja hoor, wij allen (dappersten der Galliërs) mogen weer fier zijn.
Ik heb nog nooit iets Belgisch gehoord van een dergelijke stijl. Het is dan ook duidelijk dat deze hipsters hun inspiratie over het Kanaal zijn gaan halen.
Je zou Tex Taiwan kunnen omschrijven als een combinatie van Crystal Castles en Unicorn Kid. Mocht u die laatste niet kennen: Unicorn Kid is een erg jong (ik gok 16 jaar) 8bit talent uit Schotland. Vorig jaar zette hij het Verenigd Koninkrijk op zijn kop met zijn geniale tunes en hij heeft de neiging had om een knuffel-leeuwenkop op zijn hoofd te zetten.
Indien u Crystal Castles niet kent: shame on you. Zangeres vliinagainstthesciin bracht me zelfs eerst in verwarring, want ligt het aan mij, of lijkt zij gewoon geweldig hard op Alice Glass (zangeres van CC)?

Cool Sweat

Anyhow, door aan de ene kant een soort van noise-pop en punk-electro te combineren met 8bit krijg je een bijzonder geslaagd resultaat, genaamd Tex Taiwan.
Er wordt bovendien niet voortdurend gebruik gemaakt van 8bit, maar dat is dan weer zeer bevorderlijk voor de nodige variatie in het geheel.
Zo gaat Damaged Hearts van start met Burial XL, u zal merken dat ze er al meteen hevig invliegen. Geen tijd te verliezen, Gaas geven. Maar dat doet zeker niet de kwaliteit teniet.
Ook Hearts War is een zalig nummer, de vergelijking met Heartsrevolution komt naar boven, en dat is toch wel een eer, Isn't it? Er is natuurlijk de mogelijkheid dat de muzikanten in kwestie het absoluut verderfelijk vinden om vergeleken te worden. In dat geval bied ik mijn nederige excuses aan.
Tijdens de vorige editie van Pukkelpop was ik getuige van een optreden van het Franse Kap Bambino, net zoals Tex Taiwan en CC een boy-girl duo dat opereert in ongeveer de zelfde stijl en geloof me vrij, zo een feest ziet men maar zelden. Ik kijk met andere woorden nu al uit naar een concert/feest/optreden van dit duo. Gelieve mij daarna niet raar aan te staren als ik zo rood en bezweet ben als Bart Dewever himself.


Jachtlied

Na dit rebels geweld is het tijd voor wat 8bit, Time Machine levert ons dat met plezier, begeleid door nog meer rebels geweld uiteraard. Time Machine is misschien wel een van de beste songs van het album, alleszins een potentiële single: "I know some place where we can go, Hello Hello?" (gevolgd door iets over dansen met een gestoord paard) blijft er al van de eerste keer goed inzitten.
Quick Attack maakt zijn naam helemaal waar. Razendsnel flitst de contradictoire tekst voorbij: There's no need to hurry up, hurry up. Die tweede "hurry up" klinkt echter als een overtuigend bevel dat u het eerste deel van de zin doet vergeten. Haast en spoed zijn zelden goed, maar deze keer wel.
En zo komen we half uitgeput maar nog steeds bereid om stevig door te feesten bij E-E-Erase en Magnify waarin Evelien u vriendelijk vraagt om haar in een Microscoop te plaatsen om...toch jammer dat ik zo slecht ben in het ontcijferen van lyrics.
Op dan maar naarHunter, die naam alleen al doet hoge verwachtingen opborrelen, het doet me immers denken aan Björk's meesterwerk. Blijkt dat ook TT's jachtlied enige suspense opwekt, op een totaal andere manier als Björk, maar toch ook zeer geslaagd. Ik noteer alvast'hoogtepunt'.
Helaas moet ik toegeven dat ik tegen het einde het abnormaal hoge tempo en het muzikale geweld dat op mij afkomt een beetje moe wordt, maar dat zal dan wel aan mijn oude negentienjarige geest liggen.
Toch slaagt TT erin om prachtig af te sluiten met Haphazard. Erg zware synths, wonderbaarlijke elektronische melodiën en vliinagainstthesciin's stem vormen L'Union Fait La Force op hun bebloede wapenschild.
Hier gaan we nog véél van horen, neem het van me aan.

Tracklist:

1. Burial XL
2. Hearts War
3. Time Machine
4. Quick Attack
5. E-e-erase
6. Magnify
7. Hunter
8. Algorhythm Vision
9. Labyrinth
10. Haphazard

Go To FileFactory.com

MySpace: http://www.myspace.com/textaiwan

Osawa Bin Laden.

Ik doe het niet vaak, maar soms valt mijn oor op het Keizerrijk van de Reizende Zon, Japan. De absurde Japanse muziek, om maar te zwijgen van die verschrikkelijke j-pop en gestoorde Gothic groepjes zijn dan ook niet echt ons helmboswuivend oor waardig.

Hoe dan ook, een zekere Shinichi Osawa -in Japan naar verluidt een beroemd muzikant- zal morgen zijn tweede album, SO2, uitbrengen. Shinichi was in de jaren 90 en 2000 frontman en dus het gezicht van Grosso Mondo, een waarlijk afschuwelijk slechte band die zich bezighield met zeer abominabele house, bossa nova, pop en een soort jazz.
In 2007 veranderde Osawa echter van label, stijl en naam. Grosso Mondo werd voor de -naar mijn weten- tweede maal ontbonden, en Osawa ging totally solo electro maken als Dj, dit resulteerde in debuutplaat The One. Of deze de moeite is laat ik in het midden, zijn opvolger SO2 is dat wel.

Horendol

SO2 bevat veertien uitstekende dance tracks met de nodige beats en elektronica om een electrofiel als mezelf een dik uur meer dan tevreden te stellen. Mocht ik een Dj zijn, enkele nummers zouden zeker mijn playlist halen.
Dat Osawa ondertussen ook in het Westen een grote meneer is blijkt al uit de openingstrack én eerste single, Love Will Guide You, waaraan Tommy Sunshine zijn medewerking verleende. Het klinkt hip, westers en catchy. Super!
Iets heel anders is Sykill, rare Indisch aandoende melodieën drijven u met alle plezier horendol (maar absoluut niet in een negatieve zin). Het doet me sterk denken aan Gold Panda (zijn nieuwe album zal ik naar alle waarschijnlijkheid ook binnenkort 'reviewen').
Zingaro knoopt rustig een knotsgek vervolg aan Sykill, maar iets wilder en explosiever. Net zoals Love Will Guide You kreeg Zingaro inmiddels een kleurrijke en toch wel erg coole clip.



Belgisch talent

Vervolgens pakt onze Jap uit met een zuiders aandoende samenwerking met het Engelse duo The Black Ghosts. Zei ik veertien uitstekende songs? Excuseer me, want dit is een rotlied.
Gelukkig maakt Pianoctro deze flater meteen weer goed. U krijgt zalige en krachtige electro op uw bord. Boys Noize-style, maar nu en dan wordt dit verstoord door een -surprise surprise- pianotune.
Nog zo iets lekkers is Singapore Swing, niemand minder dan Paul Chambers heeft bijgedragen aan deze zalige track. Paul Chambers is zowaar een Belgisch techno-talent.
Ook bij BBGirls BBBoys en het synth-y Morphy krijgt u de kans u helemaal te laten gaan op de vele beats per seconde.
Om even te relaxen komt dan Paris opzetten in een lekker broeierige minimal stijl om daarna Het Kanaal over te steken naar London(Home's Not Where You Lay Your Head), ook deze halte is best te pruimen en neigt een beetje naar IntelligentDanceMusic.
Afsluiten doen we met Addicted To The Baseline, een razendsnel techno-nummer waarvan u niet zal wakker liggen. Het is een beetje zoals Vitalic's Ok Cowboy, maar bijlange niet zo goed.

OS2 biedt een grote en aangename variatie aan qualitate qua, maar bevat naast sommige geniale composities helaas ook enkele stinkers.

Tracklist:

1. LOVE WILL GUIDE YOU feat. TOMMIE SUNSHINE
2. SYLKILL
3. ZINGARO
4. HEART GOES BOOM feat. THE BLACK GHOSTS
5. PIANOCTRO
6. TECHNODLUV
7. BUTTON!!
8. SINGAPORE SWING feat. PAUL CHAMBERS
9. BBG BBB
10.MORPHY
11.PARIS
12.LONDON (HOMES NOT WHERE YOU LAY YOUR HEAD)
13.THANK YOU FOR YOUR LOVE
14.ADDICTED TO THE BASELINE

Op tijgerjacht met een Volvo.

Aangezien ik enkele dagen niets heb kunnen posten wegens post-examen festiviteiten en andere aangelegenheden wil ik deze dag des Heren toch nog even overlopen wat ik van plan was te posten.

Zoals daar zijn:

Lissie, het folkwonder uit de Verenigde Staten heeft haar debuutplaat Catching A Tiger gereleased. Na enkele uitstekende singles en een EP is deze prachtplaat een mooie start voor deze talentvolle zangeres.
Er staan enkele erg sterke nummers op zoals, When I' Alone, In Sleep, Loosen The Knot en Everywhere I Go. Haar stem is nog sterker als die van mevrouw Winehouse maar een diva is ze gelukkig niet. Prachtige retro pop en soms een beetje country vormen samen een sublieme zomerplaat. Enkel haar versie van Oh Mississippi vind ik maar niets.

Tracklist:

# Record Collector
# When I’m Alone
# In Sleep
# Bully
# Little Lovin’
# Stranger
# Loosen The Knot
# Cuckoo
# Everywhere I Go
# Worried About
# Look Away
# Oh Mississippi



Dan naar Denenmarken, de electro-rock van Volvoe kan mij erg bekoren. Hun debuutalbuum, Black doors, is net uit. De sfeer is natuurlijk wat duister, comme il faut in de electro-rock. Deze heren houden een strak tempo aan en rocken van tijd tot tijd stevig door. Vooral Kaospop is een geweldige rocksong.
Het klinkt allemaal erg fris en zelfs dansbaar, dus trek uw zwarte leren jacket maar aan om op deze Scandinavische elektroden uw hoofd verticaal heen en weer te bewegen comme les autistes.


Tracklist:

1.Pangea
2.Granted
3.Insistent Mood
4.Organized Faults
5.1000 Worlds
6.Kaospop
7.Transvestform
8.When I’m Sick
9.It’s Never Enough
10.Masquerade

Go To FileFactory.com

Somar.

Zweden does it again. Het tot-de-verbeelding-sprekende wonderland heeft weeral een parel afgeleverd. Dit keer in hoofde van Eric Berglund, de helft van duo The Tough Alliance. Zijn soloproject, ceo, gooide eerder deze maand al hoge ogen met de fantastische single Come With Me.

Maar over vijf dagen komt in Europa zijn debuutalbum, White Magic uit. Helaas telt het maar acht tracks, gelukkig primeert kwaliteit op kwantiteit. En die is dik in orde.
De not-that-long-player begint met het magische All Around, een cello (als ik me niet vergis) en een elektronische orkestratie begeleiden de intro naar het welkomslied van meneer Berglund. L'été est arrivé.
Dat blijkt duidelijk uit het zomerse en wel erg vrolijke (voor zover dit geen pleonasme is) Illuminata. Het gefluit en opgewekte gezang doen me in een tropisch land wanen. Maar niet Haïti (too soon?).

Afrikaans Zweden

White Magic lijkt soms wel een hippie-album te zijn, Love And Do What You Will spreekt mij niet tegen, integendeel. ceo maakt vaak gebruik van chillwave elementen, toch zie ik het meer als electro-pop.
De titeltrack brengt een kleine breuk teweeg met een meesterlijke beat en akoestisch gitaarspel. Het is een beetje zwoel en opzwepend, ik wist niet dat Zweden in Afrika lag.
En daar is die cello weer: Oh God Oh Dear, Een mooi stukje dreampop, maar toch een van de mindere nummers. Geef mij dan maar No Mercy, het klinkt ook nogal afropop door de drums, Vampire Weekend's invloed reikt ver.



Folklore

Tegen het einde trakteert ceo ons op zijn absolute meesterwerk: Come With Me. Een van de beste nummers die ik dit jaar al heb mogen aanhoren, het gaat zeker hoog scoren in mijn eindejaarslijstjes. Het is wel jammer dat de andere nummers het niveau van Come With Me niet kunnen evenaren, maar dat is misschien wat veel gevraagd. Bovendien heeft ceo gezorgd voor een prachtige clip voor zijn paradepaard.
Tot slot krijgen we nog iets wat aandoet als een Zweeds folklorelied op ons bord gesmeten. Dat schijnt 'in' te zijn dezer dagen, Robyn heeft immers op haar Body Talk Pt 1 ook zo een oud Zweeds lied, genaamd: Jag Vet En Dejlig Rosa. ceo brengt ons Den Blomstertid Nu Kommer, Wikipedia leert mij dat het hier over een een christelijk Zweeds lied uit de 17de eeuw gaat. Not my cup of tea helaas.

Gejank

Ik wil ceo toch feliciteren met zijn mooie album-art en de stijlvolle omkadering van dit project.
Het zwakke punt van dit album en van het hele ceo-gedoe is het feit dat onze vriend Berglund niet echt begiftigd is met een goede zangstem. Integendeel, bij momenten lijkt het wel gejank. Gelukkig doet dit meestal niets af aan de schoonheid van de muziek, en vaak lijkt het zelfs een positief element te zijn. Toch moet ceo ervoor oppassen dat het niet too much wordt (zoals in Den Blomstertid Nu Kommer).
Voor de rest hoor ik graag meer van deze heer. Hoewel ik me heb laten vertellen van een welgeïnformeerde bron dat The Tough Alliance nog beter is, tijd om dat eens te gaan ondervinden, me dunkt.

Go To FileFactory.com

Melk-offer.

Interpol, de Godenband der rockmuziek heeft gisteren zijn clip voor de nieuwe single Lights exclusief gereleased voor zijn trouwe dienaren (waaronder uiteraard mijzelf).
De clip is van de hand van Charlie White. Het stelt een bizar ritueel voor waarin een dame door twee courtisanes wordt klaargemaakt om een soort offering te brengen. De offering blijkt vooral uit het kotsen van melk te bestaan. Nice!



Download it here.

Be Someone Else: no thanks.

Herinnert u zich Sliimy? Die irritante gaylord uit Frankrijk? Ik hoop van niet.
Luister liever naar het nieuwe album van Slimmy, de electro-rocker uit Portugal.

Be Someone Else is de tweede LP van deze held. In 2007 maakte Slimmy furore met Beatsound Loverboy.
Vooral de titel-track én eerste single maken een grote indruk. Maar ook de rest van het album mag er wezen. Het doet me soms wat denken aan onze eigen A Brand (vooral in You give It A Shot), net zoals de witgepakte heren uit Antwerpen lijkt deze blonde Londenaar een echt showbeest. Zijn rockmuziek heeft dan ook een glam-kantje.
Maar ook de invloed van IAMX laat zich merken, Slimmy is wel wat ruiger en meer rock 'n roll.

Een uitschieter is Touch (Can I Only Feel You) waar de electrorock wordt omgetoverd in een soort experimentele synthpop.
Be Someone Else sluit af met Together 4ever, een prima remix van de Portugese Dj RidE, die mij vooral geschoold lijkt in hip hop en dub.

Het is een goed album, maar buiten de titeltrack doet het mijn mond niet openvallen, ik zal u er dus verder niet mee lastigvallen.

Go To FileFactory.com

Download: Slimmy - Be Someone Else

En Jezus hing aan het †‡†.

Mysterieus zijn blijkt een hype te zijn dit jaar, na het inmiddels opgeloste raadsel van Monarchy en het nog steeds voortdurende enigma rond Iamamiwhoami (hoewel velen denken dat het Joanna Lee is) is er inmiddels nieuw voor de onderzoeksjournalisten onder ons.


Ik heb het over †‡†. Zoals ik al zei weten we amper iets over deze band, of is het een solo-artiest? †‡† heeft wel een MySpace en een Twitter onder de naam rrritualzzz. Maar of we hun naam ook zo moeten uitspreken kan ik u niet vertellen, een andere optie is "kruis-vreemd kruis-kruis". Verder zijn/is hij/zij/ze afkomstig uit dwergstaat San Marino, als we hun Myspace mogen geloven, wat ik betwijfel.


Hoe dan ook, †‡† heeft ondertussen al drie songs gereleased. >>>>▲<<<<, gOth bb en INITIATION. Vraag me alstublieft niet hoe je die eerste titel moet uitspreken, †‡† opzoeken geeft natuurlijk ook grote problemen op google en youtube.
Maar dat doet er ook niet toe, de muziek zelf is immers zeer indrukwekkend. Vooral INITIATION zindert na. Een soort satanische oldskool electro die zich op u gooit om het nieuwe geloof in uw hersenen te bijten. Het klinkt zowaar nu en dan zelfs eng. Maar heel de mysterieuze sfeer en de coole helse kunstwerkjes die op hun myspace te zien zijn doen mij verlangen naar meer.
†‡† liet via twitter weten dat we binnen enkele maanden een album mogen verwachten.

U kan hieronder het nieuwe nummer INITIATION downloaden, de andere twee zijn gratis beschikbaar op last.fm!





Download: †‡† - INITIATION

Kele Kele.

Onze zwarte halfgod, inderdaad Kele Okereke, is zoals u waarschijnlijk al weet, bezig met zijn soloproject Kele. Eerder dit jaar kregen we de eerste single Tenderoni al voorgeschoteld, en dat was een uitstekend voorsmaakje van wat ons te wachten stond. Zijn album, The Boxer is vandaag gereleased.

Vrees niet, Bloc Party is niet opgehouden te bestaan maar nu is het dus eventjes solo-tijd. En natuurlijk zijn alle ogen gericht op de sympathieke Afro-Anglicaan, hoewel gitarist Russel Lissack ook een verdienstelijk album uitbracht onder de naam Pin Me Down (samen met Milena Mepris).
Tenderoni voorspelde al dat The Boxer veel meer electro zou bevatten dan we van Bloc Party, dat toch vooral een rockband is, gewoon zijn. Hoewel Intimacy(2008) ook wel een zekere electrotendens vertoonde.

Keiharde electro

Onze vermoedens bleken dan ook uit te komen. Opener Walk Tall is zelfs héél elektronisch, met haar zware kettingzaagmelodie die Kele's stem naar de achtergrond verdringt. Een erg heavy introotje dus.
On The Lam is ook keiharde electro, maar iets subtieler. Het is een geniale song, en voor mij de absolute toptrack van dit album. Kele's stem is een beetje vervormd, maar dat stoort niet. Op zo een nummer ga ik uit de bol, en u ook (géén vraag).
Dit hoogtepunt blijft ook verder duren tijdens de single Tenderoni, een fantastisch nummer, opzwepend, beklijvend, spannend.


Emotioneel gekweel

Tot zover het eerste hoogtepunt. Ik ben iets minder enthousiast over The Other Side, het is wel een goed nummer, maar niet van het zelfde niveau als het voorgaande. Kele gaat iets meer de etnische toer op, met koebel en al...
Everything You Wanted is een(ondanks de stevige beat) trager nummer. Soms is het wat slordig geproducet. Maar Kele's stem lost dat makkelijk op met wat emotioneel gekweel.
Als je die beat weglaat dan krijg je het eenvoudige New Rules. Er is geen krachtig gezang te horen. Enkel wat gefluister en cello's à la pizzicato (niet met de strijkstok maar met de hand bespeeld).
Ook op Unholy Thoughts wordt de electro achterwege gelaten, dit prachtig indienummer kan mij erg smaken.
Maar dan komt de drang naar elektronica terug naar boven. De eerste helft van Rise klinkt wel heel erg zoals Intimacy. Maar in het tweede deel wordt het weer een keihard electrofeestje. Heel erg goed gedaan.

Trance?

All The Things I Could Never Say is weer rustiger, zelfs ambient, toch wel heel anders dan wat ik tot nu gehoord heb, maar zeker niet slecht.
In tegenstelling tot de afsluiter Yesterday's Gone die ik toch niet helemaal begrijp. Het is een soort trance, met iets dub-achtigs. Not my cup of tea.

Al bij al is The Boxer een prima album op een paar zwakke momenten na. Maar dat het beter dan Bloc Party is zal u mij niet horen beweren. Toch een meer dan verdienstelijke solo-poging van meneer Okereke.
Trouwens, indien u een taalpurist bent, ik weet dat electro in het Nederlands met een k is. Maar elektro is een term voor idioten.

Tracklist:

1. "Walk Tall"
2. "On The Lam"
3. "Tenderoni"
4. "The Other Side"
5. "Everything You Wanted"
6. "The New Rules"
7. "Unholy Thoughts"
8. "Rise"
9. "All The Things I Could Never Say"
10."Yesterday's Gone"
11."Meet Me In The Middle"

Go To FileFactory.com

Die Zermalmung.

U herinnert u zich het Power album van Boys Noize van 2009? Daarop bevond zich enorm stevige electro, vooral Nott maakte een verpletterende indruk.

Wel, ik iets gevonden dat u minstens even hard zal verpletteren.
Niet Toevallig is het ook deze keer afkomstig van een Duitser.
Herr Tai, of gewoonweg TAI, heeft de preview van zijn aankomende Beat Down EP op het internet gezwierd, en het belooft alvast veel goeds.

Laudatio Stellarum.

Morgen, 22 juli, is een belangrijke dag in Indie-land, mes chers amis. Het Canadese indie-collectivum Stars zal haar vijfde album, The Five Ghosts, de wereld in sturen.

Het lijkt wel of ik een canada-obsessie heb dezer dagen, maar ik kan er ook niet aan doen dat al die maple-leaf-freaks een geheime overeenkomst hebben gesloten om deze maand keihard op te vallen.
U kent Stars misschien niet, maar u hoort ze alvast wel te kennen. Sinds 2000 (eerste album in 2001) leveren de vijf leden namelijk schitterend werk. Zeker hun In Our Bedroom After The War album van 2007 is een collecters item.
Iets wat ik niet wist, maar de God van de wijsheid (Wikipedia) fluisterde het zojuist in mijn oor: alle leden van Stars blijken tevens lid te zijn van Broken Social Scene. Deze band is dan ook zoiets wat men noemt een supergroup. Zij zijn de trotse makers van een waarlijk schitterend album, Forgiveness Rock Record (2010), dat onlangs nog door Pitchfork als "best new music" werd bestempeld en ook elders erg goede kritiek kreeg.
Broken Social Scene is zelfs een jaar ouder dan Stars. Indien u zich deze zomer naar Les Ardentes begeeft heeft u de kans om hen live on stage te zien.

Scandaleux

In tegenstelling tot Broken Social Scene krijgt The Five Ghosts niet zo een goede kritiek van Pitchfork (vandaag gaf ene Larry Fitzmaurice 5,7/10). En dat is geheel onterecht, beste lezers, c'est scandaleux.
Pourquoi? Dit album is nog beter dan Forgiveness Rock Record én In Our Bedroom After The War te samen.
Larry Fitzmaurice moet dus wel een (excusez le mot) bittere klootzak zijn, om zo een meesterwerk de grond in te boren.
Het album is wat levendiger dan het vorige, en dat gaat soms een beetje tot het baroquepop achtige af. Toch heeft Stars vooral iets dromerig, laten we zeggen dreampop à la Beach House.
De zangeres klinkt een beetje als die van Metric, maar iets zachter en zoeter. De warme stem van de mannelijke zanger accentueert het dromerige effect nog meer.
Zo begint het epos met het fantastische Dead Hearts, een geniaal duet met een ongelofelijk muzikaal arrangement, vooral de shoegaze-gitaren op het einde doen de haartjes op mijn armen overeind staan.
Waisted Daylight doet me wel heel sterk denken aan Metric. I Died So I Could Hount you heeft dan weer iets van Arcade Fire weg, zeer sterk en wat een mooie melodie!


Spastische rijstpap

De eerste single is Fixed, een zeer aangenaam poplied met een fantastische clip. Dit zal het erg goed doen op de festivalweides.
Stars maakt ook geregeld gebruik van een soort orgelmuziek, inderdaad, zoals in No Cars Go.
Met He Dreams He's Awake komen we in een rustiger tussenstuk terecht. Van pop is hier geen sprake meer, dit is ambient art music. De epische crescendo op het einde is zoals een elektrische roltrap naar Sint Pieter.
En eens we dan toch in de hemel zijn aangekomen, worden we getrakteerd op Changes. Als u rijstpap met een gouden lepel zou omzetten in muziek zal het resultaat inderdaad niet ver van deze prachtige song zitten/liggen/staan/zwemmen?/nee niet zwemmen. Het valt me op hoezeer dit alles aan Camera Obscura (Schotse indieband) doet denken.
We zetten onze reis lustig verder onder de tonen van het leuke The Passenger, het klinkt een beetje spannend, maar toch weer erg open en vrolijk. Precies zoals verliefdheid. Ik ben misschien gewoon verliefd op dit album.
The Last Song Ever Written is, wees gerust, niet de laatste van deze vijftien nummers tellende LP (Deluxe editie).
Het tempo wordt ondertussen serieus opgevoerd met How Much More, dit leidt zowaar tot een lichte spastische beweging in mijn benen. God, ik verlang naar de Festivals!

Luxe samenwerking

Het gewone album stopt hier, maar de deluxe versie biedt u veel meer lekkers.
CD 2 telt enkele samenwerkingen en de titeltrack. Een eerste colab met The Album Leaf, de instrumental/electronic solo-artiest uit San Diego. Het resultaat, Opinion versus The Sun is dan ook meer elektronisch en IDM.
Ook Montag is van de partij, evenzeer een elektronicus, maar van een andere variëteit. Ik ken hem vooral van zijn geweldige remixen van M83. Deze samenwerking geeft me een "Floridaans" gevoel, chillwave dus!
Als Laatste verschijnt Of Montreal op de plaat. In tegenstelling tot wat hun naam doet vermoeden is deze band niet van Canada maar van Georgia (VSA). Hoewel ik Of Montreal eerder ken van vrij opgewekte indiefunk/rock is The Dead Beg For More toch veruit het duisterste nummer van het album.

Als dit album niet in mijn top 20 albums 2010 voorkomt dan weet ik het ook niet meer. Stars biedt u een utopisch paradijs aan. Geniet ervan.

Tracklist:

CD 1

01 Dead Hearts
02 Wasted Daylight
03 I Died So I Could Haunt You
04 Fixed
05 We Don't Want Your Body
06 He Dreams He's Awake
07 Never Been Good With Change
08 The Passenger
09 The Last Song Ever Written
10 How Much More
11 Winter Bones

CD 2

12 Opinions Versus The Sun (Stars Vs. The Album Leaf)
13 The Five Ghosts
14 The Black House, The Blue Sky (Stars Vs. Montag)
15 The Dead Beg For More (Stars Vs. Of Montreal)

Go To FileFactory.com

Download: Stars - The Passenger

De Luk.

Een van de rages van de laatste jaren is power pop, sterke vrouwen die met wat rock en electro de geluidsmuur trachten te doorbreken. Denk aan Gossip.

Nog zo een Engels power pop geval is Deluka. Dit bandje heeft zopas een EP uitgebracht, maar ik ben niet echt geheel overtuigd. Zangeres Ellie Innocenti (die waarschijnlijk heel wat onschuldiger is als haar naam laat vermoeden) heeft wel een goede stem, vergelijkbaar met die van Hare Majesteit Karen O van Yeah Yeah Yeahs.

Maar die EP viel dus tegen. En ook het feit dat ze zich waagden aan een Ke$ha remix pleit niet echt in hun voordeel.

Gelukkig geloven anderen nog wel in hun talent, zoals de heren van The Rapture, zij vervormden het nummer Cascade tot een echte partytrack. Bravissimo.



Get it: Deluka - Cascade (The Rapture Remix)

British lads and their guitars.

Er zijn het laatste decennium ontelbaar veel Arctic Monkeys-achtige rockbandjes uit de grond gestampt. Ze zijn niet slecht, maar waarom zou men ernaar luisteren als het origineel toch beter is?

Dat telt niet voor 22-20s. Ze klinken dan ook niet helemaal gelijk Arctic Monkeys. Maar het is ongeveer dezelfde stijl en ze komen uiteraard ook uit Engeland.

In 2003 werd de band onder de huidige naam gesticht, in 2004 volgde hun gelijknamige debuutalbum maar in 2006, na het opzeggen van enkele optredens (waaronder Pukkelpop), officieel wegens ziekte, werd de band ontbonden. De split was vriendschappelijk volgens de leden zelf maar er deden uiteraard roddels de ronde over interne strubbelingen.

Twee jaar later bleek de band in het geheim onder de naam Bitter Pils de Engelse natie te doorkruisen. Niet veel later verscheen nieuw materiaal en deze maand (juni 2010) komt het nieuwe tweede album Shake/Shiver/Moan uit in den Vereenigden Staeten der Amerikaenen. De releasedata voor Het Groot Brittanischen Reich en de rest van Europa zijn echter tot nader order onbekend.


Shake/Shiver/Moan is een mooi staaltje Britse indierock. Zanger Martin Trimple heeft een aangename stem, een beetje gelijkend op die van Alex Turner, maar hij klinkt toch iets volwassener. En dat geldt ook voor de muziek.
Intro Hearts On A String is een nogal klassiek aandoend nummer, niettemin een sterke opener.
Bitter Pils is van een heel ander kaliber, het doet me denken aan de oude Killers (toen ze nog goed waren) maar het is dan ook een langzame track. Dat geldt ook voor de bloedmooie afsluiter Morning Train.

Vervolgens vliegen de lads er stevig in met Talk To Me en Ocean, het zwaardere drum en-gitaarwerk wordt bovengehaald.

In het midden bevinden zich de sterkste nummers, Latest Heartbreak en 4th Floor. Het klinkt strak en afgewerkt maar het ruige is nooit ver weg.
96 to 4 is daarentegen helaas enkel CD-opvulling.
Gelukkig wordt dit hiaat vakkundig weggewerkt door Let It Go, een potentiële Studio-Brussel-hit.

Rock zoals u en ik het graag horen, puur.

Tracklist:

01. Heart On A String [05:08]
02. Bitter Pills [03:43]
03. Talk To Me [02:59]
04. Ocean [02:57]
05. Latest Heartbreak [03:50]
06. Shake, Shiver And Moan [05:05]
07. 4th Floor [03:57]
08. 96 To 4 [03:26]
09. Let It Go [03:46]
10. Morning Train [03:39]

Summer time.

U bent van plan om deze zomer een feestje te geven en u had graag wat muziek voorzien? Maar het zoeken van de juiste nummer valt u zwaar?

Geen nood, de muziekwereld kent voor dergelijke problemen de perfecte oplossing: een mix.
Er zijn duizenden dj's en artiesten die hun tijd verdoen met het in elkaar steken van urenlange mixen.

Zo ook Felix Cartal, hij biedt zijn Summer Mixtape 2010 te uwer beschikking aan op promotiesite RCRD.LBL.
Felix Cartal is nog zo een Canadese electro-held (zie onder: Torro Torro en AutoErotique). Hij had de eer om de fiesta's van de Olympische Winterspelen op te smukken en heeft ondertussen een mooi album uitgebracht.

Zijn mixtape duurt 54 minuten en bevat de nodige electro, house, dance, indie, 80's synth pop en zelfs Michael Jackson en My Mine.
Cartal garandeert u misschien geen geslaagd feest, maar aan de muziek zal het in elk geval niet gelegen hebben. Indien uw festiviteit toch mislukt is het beter dat u andere vrienden zoekt.

Beluister en download Felix Cartal's Summer Mixtape 2010 hier.

Edelstenen.

Ik geef het niet graag toe, maar ook ik wordt beïnvloedt door Amerika's belangrijkste muziekwebsite Pitchfork. Hoewel ik het vaak oneens ben met hun soms nogal subjectieve quotering van albums en EP's, zal ik het zelden nalaten om hun favorieten te bestuderen.
Zo reikte Pitchfork onlangs de fel begeerde titel "Best New Music" uit aan Does It Look Like I'm Here? van Emeralds.

Emeralds bleek echter geen myspace te hebben, Last.fm schoot ook te kort, gelukkig bracht youtube redding.

Sinds 2006 hebben John Elliott, Mark McGuire en Steve Hauschildt nogal wat gereleased, CDR's en zelfs cassettes. Maar Does It Look Like I'm here is tot nader order een gewone CD/Vinyl.
Verwar Emeralds trouwens niet met de gelijknamige metalband uit Zwitserland, noch met The Emeralds.

Het album bestaat uit 12 nummers, allemaal erg hypnotiserende en repetitieve elektronische kunstwerkjes. Weliswaar zal de meerderheid van de bevolking dit als "saai" bestempelen. Desalniettemin was ik vanaf het eerste lied, Candy Shoppe, meteen verkocht. Inderdaad, Candy ShoppE, wat die 'e' daar komt doen is mij ook een raadsel, maar geloof me, dit is iets totaal anders dan 50-meuh-Cent.

Om Emeralds toch maar in een vakje te smijten zou ik zeggen: Ambient, drone, psychedelisch en uiterst experimenteel.
Hoe omschrijft u anders songs die 3 à 12 minuten lang voortbouwen op dezelfde elektronische melodie, maar die wegens subtiele verschillen toch een uitzonderlijk boeiend weefsel weten te vormen. Het lijkt erg monotoon en minimal te zijn, maar een dergelijke rijkdom der klanken bewijst het tegendeel.
Nu, niet alle nummers zijn even geslaagd en levendig, en van mij hadden ze waarschijnlijk geen "Best New Music" gekregen. Maar de muziek weet me toch te raken.


Enkele hoogtepuntjen zijn Candy Shoppe, de twaalf minuten durende mastodont Genetic en de dreigende titel-track Does It Look Like I'm Here?.
Deze heren van Ohio (VSA) laten nu eens een idyllische wereld weergalmen, dan weer een dreigend en duister gevoel opborrelen.
Het repetitieve in de nummers zelf bouwt een zekere kracht op, en dat heb ik al eerder gehoord. De sound van Fuck Buttons lijkt immers dicht aan te leunen bij dit curiosum.

Ik heb geen idee wanneer Does It Look Like I'm Here? officieel gereleased zal worden. De kans dat het bij ons in de winkels zal liggen is echter miniem. Gelukkig bestaat het internet.

Tracklist:

01. Candy Shoppe
02. The Cycle of Abuse
03. Double Helix
04. Science Center
05. Genetic
06. Goes By
07. Does It Look Like I'm Here?
08. Summerdata
09. Shade
10. It Doesn't Arrive
11. Now You See Me
12. Access Granted

Vuvuzela's en andere irritante muziek.

Lang leve de zwarte medemens en zijn toeters. De vuvuzela, die dezer dagen voor de nodige ophef en hoofdpijn zorgt kan men echter moeilijk als een muziekinstrument beschouwen. Maar volgens de Fifa hoort het bij de de Zuid-Afrikaanse cultuur, met als gevolg dat het onze plicht is om verdraagzaam deze wonderlijke monotoon te ondergaan. (Verbod NU!)

Toeters zijn altijd irritant, maar ze kunnen ook irritant én leuk worden. Een zeer slecht voorbeeld daarvan is de hit Alors On Danse van onze sympathieke landgenoot Stromae.

Als uitstekend voorbeeld kan ik jullie de Torro Torro Remix van AutoErotique's Gladiator aanraden. Een en al opwindend getoeter, ondersteund door een stevige beat en een hoog tempo.
Zowel Torro Torro als AutoErotique is een electro-duo uit Toronto, voor zover ik weet behoren zij niet tot elkanders groep, Toronto is gewoon een fantastische stad met als gevolg een broeihaard van goede muziek. U kent ze misschien niet, maar AutoErotique heeft inmiddels al enige faam behaald met hun geniale remix van Lykke Li's Little Bit.

Go To FileFactory.com

Een ander voorbeeld van leuke en irritante muziek is een van de laatste plaatjes van de Italiaan Nic Sarno. Om mooi in het Zuid-Afrikaanse thema te blijven klinkt zijn Mana Wasa erg afro-electro à la Buraka. Nog sneller als Gladiator en dubbel zo opzwepend. Sarno brengt ons helemaal in de juiste WK-sfeer. Helaas interesseert voetbal me geen *** (u dacht misschien "bal", maar het is veel obscuurder dan dat!).




Download: AutoErotique - Gladiator (Torro Torro Remix)

Arcade Fire's nieuwe pareltjes.

Aan alle Arcade Fire freaks: er zijn vandaag twee nieuwe tracks "gelekt".
Je kan ze horen op deze site

Deze songs maken deel uit van het langverwachte The Suburbs album, dat deze zomer uit zal komen.

Gare Du Nord

Hi folks, I'm going to start writing again, since the exams are extremely boring and the summer probably will be even worse.

Anyhow there will be one major change. From now on I'll write in Dutch because it will allow me to extend my vocabulary.

Ter zake, laten we beginnen met iets strak.

U bent misschien bekend met DJ Mehdi? Deze Franse hip hop producer heeft samen met de Engelse electroknul Riton een project met de naam Carte Blanche in elkaar geprutst.
Hun eerste EP "Black Billionaires" werd een halve maand ter wereld geworpen (31 Mei) maar bereikte vorig weekend pas mijn lebensraum.

De single Gare Du Nord heeft bovendien een zalige clip gekregen. De gestoorde electro-beat begeleidt de hippe Afro-Amerikaanse 80's jeugd in een idiote dansshow.
Het resultaat is een zeer geslaagd.

Die andere Franse producer, Busy P, heeft Gare Du Nord alvast in zijn remix-album opgenomen, en terecht.



Download: Carte Blanche - Gare Du Nord