Twee jaar na hun fantastische tweede album Swoon staan de Californische rockgoden van Silversun Pickups er terug met een nieuwe EP genaamd Seasick. Ik noem het een EP, maar officieel is het een single voor de speciale Black Friday Record Store Day in de Verenigde Staten van vorige vrijdag. De echte Record Store Day viel dit jaar op 16 april, maar voor de drukste winkeldag van het jaar (in de VS althans) deden enkele bands een extra inspanning.
Seasick telt drie fantastische tracks: de titeltrack is eerder langzaam, terwijl Broken Bottles de groep in hun meest wilde glorie laat stralen. Desondanks is de trage doch subtiele titeltrack niet te versmaden. Ook afsluiter Ribbons & Detours laat de dream pop kant van Silversun Pickups zien. Ik herinner me stante pede waarom dit één van mijn favoriete rockgroepen is!
Ik vermoed en hoop met heel mijn hart dat Seasick een nieuw album aankondigt, dan hebben we meteen een vooruitzicht op mogelijk het beste album van 2012. Ik kan me moeilijk herinneren op welke plek Swoon in 2009 stond (gezien het archief van HEO? I verloren is gegaan), maar het was alleszins in de top 5.
Coldwave is weer helemaal in, zowel over de oceaan als op het oude continent. Het zoveelste bewijs daarvan is het nieuwe album Nuit De Rêve van Scratch Massive, een dj-duo uit Parijs, bestaande uit Maud Geffray en Sebastien Chenut.
Nu, deze plaat is zeker geen 100% Coldwave, maar er zijn alleszins duidelijke invloeden. Voor de rest maakt Scratch Massive heerlijk duistere maar eveneens lichtvoetige electro (-pop), met behulp van een aantal gastartiesten zoals de Franse held Koudlam en de Schot Jimmy Somerville. Die laatste schittert als de ster boven Bethlehem in het geweldige Take Me There. Maar ook Paris met Daniel August (mij helaas onbekend) is een topsong.
Nochtans heeft deze band geen hulp nodig om fantastische muziek te maken. Opener Pleine Lune en het erg Jean Michel Jarre-achtige Golden Dreams bewijzen dat. Dit is op en top Franse elektronica: onweerstaanbaar! Het hoogtepunt van het album is trouwens evenzeer zonder hulp tot stand gekomen. Nuit de mes Rêves is een waanzinnig strak nummer dat enerzijds angstaanjagend en anderzijds erg opwindend klinkt. Een dodelijk geniale combinatie als u het mij vraagt. En indien u dat niet doet, dan ook.
Nuit De Rêve is zonder twijfel een erg geslaagde release, en de song Nuit de mes Rêves zal zonder twijfel voorkomen in mijn eindejaarslijstje.
Tracklist:
01 Pleine Lune 02 Waiting For A Sign (feat. Koudlam) 03 Take Me There (feat. Jimmy Somerville) 04 Break Away 05 Paris (feat. Daniel August) 06 Golden Dreams 07 Closer (feat. Chloe) 08 Nuit De Mes Reves 09 Follow Me 10 Secrets
Ik leerde Rebecca Scheja en Fiona Fitzpatrick in 2010 kennen, toen ze hun landgenote Robyn doorheen Europa volgden als voorprogramma. Op dit moment stond het Stockholmse duo vooral bekend als dj-act, gezien ze slechts één single hadden uitgebracht.
Vandaag mogen we Rebecca & Fiona evenzeer beschouwen als volwaardige artiesten, hun debuutalbum I Love You Man ligt sinds 16 november in de platenwinkel via Universal. Net als Robyn valt hun muziek onder electro pop te kwalificeren, maar eerder in de stijl van Adrian Lux en Fred Falke.
Opener Giliap lijkt op het eerste gezicht wat hersenloze eurodance, maar komt daar wonderwel goed mee weg. Bij het fantastische Jane Doe krijgen we echter pas de ware sound van Rebecca & Fiona te horen: zeer strakke, catchy en extreem dansbare electro. Andere aanraders zijn Bullets, We Are Girls en Ted.
Het is misschien wat voorspelbaar, maar het duo klinkt waarlijk op en top Scandinavisch zoals enkel Zweedse godinnen dat kunnen. Zoiets kan ik enkel toejuichen. I Love You Man is een verslavend leuk album, dat weliswaar nog niet het niveau van Robyn haalt, maar zeker het luisteren waard is. R&F zijn al erg populair in Zweden, en wat hot is in Zweden, is dat weldra in de rest van de wereld.
Tracklist:
01. Giliap 02. Jane Doe 03. Dance 04. Edge 05. Church Is On Fire 06. Bullets 07. If She Was Away 08. We Are Girls 09. Ted 10. Golden Gate 11. Hard 12. Sleep Alone
In een vorig leven was Ryan Joseph Karazija zanger van het Californische bandje Audrye Sessions, maar dat leverde helaas minder erkenning op dan gehoopt en zo verhuisde de Amerikaanse jongeheer naar zijn geestelijke heimat: Ijsland. In Reykjavik stichte hij zijn eigen project Low Roar, met als resultaat een adembenemend gelijknamig debuutalbum, uit sinds 1 november via Tonequake Records.
Low Roar's muziek past verrassend goed bij de Ijslandse cultuur. Het is met andere woorden uitzonderlijk ontroerend, mysterieus en allesbehalve alledaags. In de eerste plaats is het een folkplaat, waarbij Ryan's stem prachtig dienst doet om de breekbare vocals te verwoorden. Maar al snel blijkt dat Low Roar niet zomaar in het indie folk hokje past, er worden grenzen overgestoken en nieuwe genres gecreëerd. Karazija laat werkelijk zien wat hij kan, en dat is bijzonder veel.
In de mooie openers Give Up en Just a Habit blijft het nog vrij sober, maar bij het extreem fraaie Nobody Else wordt de volle kracht van Low Roar pas echt duidelijk. Karazija tovert zich om tot een nieuwe Thom Yorke, en de muziek neemt subtiele elektronische vormen aan. Het resultaat is een verbluffend staaltje indie, met deze song kan Low Roar in korte tijd het alternatieve deel van de wereld veroveren.
Verder wordt Patience wondermooi opgesmukt met strijkers, waardoor we weeral een ander facet van deze band te horen krijgen. Daarnaast heeft de korte titeltrack iets kerkelijk, wat me aan Active Child doet denken. Jammer dat hij deze song niet heeft uitgebreid. Met Friends Make Garbage (Good Friens Take It Out) keren we terug naar folk, maar wel folk van de allermooiste soort. Angus & Julia Stone zouden er tranen in hun ogen van krijgen (oorsprong van de titel van dit nummer ligt hier). The Painter heeft dan weer iets weg van Fleet Foxes, uiteraard met een Ijslandse touch.
Low Roar is een album met diepgang, en het kan een mens eveneens diep raken, bij Help Me zou men bijna een ticket naar Reykjavik boeken om te hulp te snellen. Gelukkig beschikken we nog over enige zelfbeheersing, waar deze Amerikaans-Scandinavische tovenarij niet tegen op kan. Ten slotte wordt het meesterwerk elektronisch en minder elektronisch afgesloten met het duistere Puzzle en Tonight, Tonight, Tonight en het ontwapenende Because We Have To.
Low Roar is een zeer grote en zééér aangename verrassing. Toevallig ben ik daar nu net dol op (I'm weird, I know). Als het label het wat goed aanpakt, staat deze band binnenkort aan de top.
Tracklist:
1. Give Up 2. Just A Habit 3. Nobody Else 4. Patience 5. Low Roar 6. Friends Make Garbage (Good Friends Take It Out) 7. The Painter 8. Help Me 9. Rolling Over 10. Puzzle 11. Because We Have To 12. Tonight, Tonight, Tonight
We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk heeft het Zweedse duo The Sound Of Arrows sinds begin deze maand hun debuutalbum Voyage uit. Oskar Gullstrand and Stefan Storm begonnen dan ook met niet al te veel ambitie aan hun project, maar nadat ze in 2008 bij het beruchte Zweedse Labrador Records tekenden, groeiden ze langzaam uit tot de Pet Shop Boys van de 21ste eeuw.
Vogaye is dan ook een uitgebreid album vol catchy (maar niet al te opgewonden) synth pop. In tegenstelling tot de scherpe stem van Neil Tennant klinken Oskar en Stefan heerlijk dreamy, iets wat erg goed samengaat bij de breed uitgesmeerde synths. Het album bevat enkele TSOA-klassiekers zoals Into The Coulds, Nova en Magic maar ook een heleboel nieuwe tracks, die me desondanks erg bekend voorkomen. Wonders, The Ruins Of Rome en Conquest, het zijn allemaal uitstekende songs, maar echt origineel vind ik ze helaas allerminst.
Het is dan ook met een quasi-dubbel gevoel dat ik dit album beoordeel. Aan de ene kant is het fantastische pop, maar langs de andere kant is het misschien af en toe ook 'over the top'. Er hangt niet voor niets een overduidelijk gay-etiket aan Voyage en de band, waardoor de kans groot wordt op een veel te dramatisch en grotesk eindresultaat. Maar zover lijkt het vooralsnog niet, waardoor ik voorzichtig maar enthousiast kies voor de positieve kanten van dit album.
Voyage is met andere woorden bij voorbaat een geslaagd album, dat goed beantwoord aan de gestelde verwachtingen. Het overmatige gebruik van synths en eurodance-achtige melodieën doen me desondanks wat twijfelen over de meerwaarde. Maar terwijl ik mijn delicate afwegingen maak, zing ik toch maar mooi mee met de lyrics. TSOA heeft zonder meer nog steeds iets onweerstaanbaar, iets verslavend, maar dan zonder negatieve gevolgen. Het is een reis door de wolken, lichtjes roze wolken meer bepaald (zoals op de cover art), en af en toe krijgen we zon te zien.
P.S.: in de bonus-track versie zit de fantastische Fear Of Tigers Remix van Into The Clouds, een must have!
Tracklist:
1 Into the Clouds 2 Wonders 3 My Shadow 4 Magic 5 Ruins of Rome 6 Longest Ever Dream 7 Hurting All the Way 8 Conquest 9 Nova 10 There is Still Hope 11 Lost City
Het was gisteren een drukke dag voor liefhebbers van indiemuziek. In de Trix speelde Girls, Customs trad op in de AB, en Casiokids, The Wombats en Twin Sister in de Botanique. Uiteindelijk viel mijn keuze op Twin Sister, ongetwijfeld de minst bekende band van de mogelijkheden, maar ook absoluut een van de beste (naast Girls). Dat gevoel kreeg ik toch nadat ik eerder deze herfst dolverliefd werd op hun fantastische debuutalbum, niet dat ik daarvoor geen fan was, maar In Heaven is toch wel een verdomd goede plaat.
Twin Sister had Holiday Shores meegebracht, een viertal uit Tallahassee, de vaak over het hoofd geziene hoofdstad van Florida. De zanger excuseerde zich stuntelig wegens zijn ziekelijke toestand, waardoor zijn stemgeluid niet echt fraai klonk. Het is nog maar de vraag of de vocals in andere omstandigheden wel hadden voldaan, deze band kan duidelijk een betere zanger gebruiken. Maar afgezien daarvan viel het best mee. De band heeft een nogal expliciete voorkeur voor erg psychedelische rock. Iets wat behoorlijk slaapverwekkend kan zijn, zeker als de songs lang aanslepen (wat meestal het geval was). Toch brachten ze een paar goede nummers, met interessante structuren en ingewikkelde melodieën. Maar dat het beter kan, bleek duidelijk uit de gezapige reactie van het publiek.
Twin Sister kreeg uiteraard een pak meer applaus. Het Brooklynite groepje rond zangeres Andrea en gitarist Eric deed dan ook erg hun best om een geslaagd optreden te geven. Ik moet eerlijk toegeven, het was heel erg goed, en zelfs stukken beter dan verwacht. Hoewel de Witloofbar van de Botanique vrij koud was aangezien iemand een deur of raam had opengezet zorgde Twin Sister voor een erg warme en groovy sfeer (het deed wat denken aan de clip voor Bad Street). Er werd gedanst, meegezongen, geglimlacht en geapplaudisseerd. Zowel Eric als Andrea hebben een zeer bijzondere stem, die ook live zich verrassend aangenaam tot ons gehoor wenden. Samen met een vrij uitgebreide instrumentatie (met erg bekwame muzikanten) was dit een zeer overtuigende uitgangspositie.
De band heeft niet extreem lang gespeeld, en bracht evenmin een bisnummer. Maar we mogen allerminst klagen. Vanaf het begin tot het einde bracht Twin Sister haar beste songs op een verrukkelijke manier. Bad Street, Gene Ciampi, Kimmi In A Rice Field en vele andere uitstekende nummers klonken live super. Zeker in combinatie met de chill-funk-achtige sfeer, die de Andrea met haar enorme ogen en haar schattige witte tenue (ze leek wel een lammetje) en de andere muzikanten creëerden. Een mooi moment was toen de band Eric en Andrea verlieten opdat ze samen twee rustige nummers konden brengen, de schoonheid van hun stem werd hierbij extra in de verf gezet. Zoals verwacht was het laatste nummer, het geweldige All Around And Away We Go, een absoluut hoogtepunt.
Twin Sister verbaasde enorm positief. Deze band is dus niet alleen in staat om een fantastisch album te maken maar eveneens een heel goed optreden te geven. Dat is een bewonderenswaardige eigenschap. Vandaag staat de band in Parijs, en daarna gaat hun Noord-Amerikaanse tour van start. Het ziet er dus niet snel naar uit dat we nog snel de kans zullen hebben om deze band in België te zien, maar indien ze hier volgend jaar terug staan, kan u alleen maar aanraden om te gaan luisteren.
Het is van de zomer 2010 geleden dat White Russia in the picture kwam met hun song Charmless State. Een dik jaar later staat het Londense duo op het punt om hun debuutalbum O Jerusalem te releasen via L'Agenda Records (op 28 november).
Het concept van de band is hetzelfde gebleven, Marina Elderton verzorgt de 'haunting' en organische vocals terwijl Benjamin Bufton zich bezig houdt met de electro. Het resultaat is vrij duistere en underground electro pop. Sommige blogs vergelijken Marina met Ellie Goulding, maar dat is totaal uit de lucht gegrepen, White Russia is zeker geen vrolijke en quasi-lichthoofdige bedoening. Zelf zie ik veel meer parallellen met Iamamiwhoami, qua muziek en qua zang. En soms zelfs (in mindere mate) met Fever Ray.
White Russia houdt het graag mysterieus, maar heeft ook een goed oog voor catchy electro pop, zoals de uitstekende song Warfare. De electro op O Jerusalem klinkt vaak semi-industrieel, met erg zware synths en af en toe een beat. De muziek past dan ook veel beter in een Duitse of Scandinavische context dan bij London. Kissy Kissy Cut Her doet dan weer erg veel aan Gang Gang Dance denken.
Toch komt er af en toe een onvermijdelijke 80's invloed tevoorschijn, het beste voorbeeld hiervan is het leuke China Heart. De interessantste nummers blijven desondanks de meest obscure: het bekende Charmless State is nog steeds een sterkhouder. Daarnaast zijn het IDM-achtige Videoela en het psychedelisch-industriële Nebula niet te verwaarlozen.
O Jerusalem is een prima debuut, maar soms mis ik nog een kleine extra 'touch' die ervoor zorgt dat het waanzinnig goed wordt. Dat is misschien iets voor het volgende album? Met dit album kan het duo alleszins de nodige naambekendheid verwerven.
Dit is de nieuwe video voor Blue Noun uit Pressed And's debuut Imbue Up (Crash Symbols). Deze is van de hand van Stephanie Cafarella, die eerder al clips leverde aan Gauntlet Hair, Tennis, Craft Spells, Best Coast, Cloud Nothings, Ducktails, Boy Friend en Seapony. Met andere woorden: de koningin der hipster-video's.
Enkele weken gelden bracht Benjamin Berry a.k.a. Fear Of Tigers zijn eerste mix met remixen van 2006 tot en met 2009 uit. Nu is de opvolger er met geslaagde remixen van 2010 tot en met 2011. Ook deze mix is gratis te downloaden via Soundcloud!
Tracklist:
Vanbot - Lost Without You Studio Killers - Ode To The Bouncer Ronika - Only Only Ellie Goulding - Lights The Sound of Arrows - There Is Still Hope Kylie Minogue - All The Lovers Rosanna - Waterfall Bright Light Bright Light - Disco Moment Queen of Hearts - Where Are You Now? Artist Unknown - Burn
Ik hou niet van klassieke Punk, het punk-imago en de bijhorende filosofie mogen dan wel enigszins 'cool' zijn, hun muziek trekt werkelijk op bitter weinig. Of beter gezegd trok, want deze punk is zo goed als dood. Dat wat overblijft is ofwel commerciële troep en dus in feite de naam punk onwaardig, ofwel kan je het evengoed onder een ander genres plaatsen.
Vandaag nemen andere bands het rebelse anarchistische gevoel van de punk over. Bands in verschillende genres zelfs. Maar de belangrijkste speler lijkt in mijn ogen garage rock/pop te zijn. Een term die men makkelijk in garage punk transformeert. Onder deze noemer valt ook Wax Idols, een jonge band uit Oakland rond frontvrouw Heather Fedewa. Hun debuutalbum No Future - uit sinds 25 oktober via Hozac Records - straalt dat jeugdige punkgevoel uit, alsof de bandleden Johnny Rotten's kinderen zijn (laten we hopen van niet). De titel alleen al zegt in feite genoeg.
In tegenstelling tot de klassieke punk ben ik wel degelijk een grote fan van dit soort hevige en ongedwongen garagemuziek. No Future is vurig, opwindend, tegendraads, allesbehalve perfect, smerig, ruig en heel erg leuk. In sneltempo wisselen de krakende gitaarsongs elkaar af. Fedewa zingt zoals het hoort, met een gewelddadige stem. Het is bijzonder moeilijk om stil te blijven zitten bij zo een catchy rocknummers. Naast Human Condition, waarin de mens beklaagd wordt om haar zielige positie in de wereld, en de fantastische opener Dead Like You, hou ik vooral van het geweldige Golden Sneakers met haar zeer sterke melodie.
De punk is dus helemaal terug, maar het is nu wel in garage-stijl, en Engeland speelt er allerminst een voortrekkersrol in. Mocht u nog een ander goed voorbeeld willen van dit soort muziek, een van de meest veelbelovende bands is Bleeding Knees Club uit Australië, hun debuutalbum zal binnenkort verschijnen. In the mean time, let's punk it up with Wax Idols. No Future is briljant (uitroepteken).
Tracklist
1 Dead Like You 2 Hitman 3 Dilno 4 Gold Sneakers 5 Nothing At All 6 Hotel Room 7 Human Condition 8 Bad Future 9 Uneasy
U zou The Soft Moon moeten kennen van hun fantastische eponieme debuutalbum uit 2010 (nr. 77 uit mijn eindejaarslijst). Indien niet, dan kan u nu evengoed kennis maken met de nieuwe EP van de psychedelische new wave/shoegaze band uit San Francisco. Total Decay telt vier songs, waarvan de epische titeltrack er absoluut bovenuit steekt. Daarnaast opent het erg opzwepende Repetition met een inferno van iets wat Pitchfork graag "post-apocalyptische pop" noemt. Alive zie ik meer als een intro op Total Decay dan een op zichzelfstaand nummer, al is het vanuit dat perspectief eveneens een uitstekende en werkelijk angstaanjagende track. Visions sluit opwindend af met ritmisch doch satanisch slagwerk. The Soft Moon maakt heus geen muziek voor softies, als het genre "Witch Shoegaze" nog niet bestond, dan heeft The Soft Moon het uitgevonden.
Total Decay kwam op 31 oktober (niet toevallig Halloween) uit via Captured Tracks
Met het met lof overladen debuutalbum I Will Be uit 2010 en de zo mogelijk nog betere opvolger Only In Dreams van september 2011 profileert het Californische Dum Dum Girls zich als één van de belangrijkste en invloedrijkste girl bands van het moment. De Botanique beloofde ons niet alleen dat, maar ook nog eens een warm-up optreden van het fantastische Veronica Falls, een band die ik zelfs nog meer kan appreciëren dan Dum Dum Girls. Maar het bleef bij beloftes, het optreden werd enkele dagen verplaatst en zo speelde Veronica Falls gisteren in Berlijn in plaats van Brussel, en bleven wij, arme Belgen, zonder voorprogramma achter. Terwijl wij toch die verdomde oorlog gewonnen hebben!
Maar geen nood, Dum Dum Girls heeft genoeg materiaal en genoeg kwaliteiten om ons extra te entertainen. Tenminste, dat hoopte ik. Er vond alleszins een erg bizar soort entertainment plaats. De schoonheid van de rocknimfen onder leiding van frontvrouw Dee Dee wist een vrij apart publiek van veertig-, vijftig- en zelfs zestigplussers aan te spreken, uiteraard allen van de mannelijke sekse en half dronken. Het reguliere cliënteel van de Botanique stond er een beetje verdwaald tussen. Maar de geile jongens kregen waar voor hun geld. De schoonheden hadden hun typische semi-lingerie-pakjes aan waarin hun fraaie benen enkel door zwarte nylonkousen bedekt werden. Met de nodige zwoele moves en een heleboel lippenstift hadden Dum Dum Girls de zaal dus half voor zich gewonnen.
Maar naast hun sex appeal bleek enige oprechte uitstraling helaas te ontbreken. De jonkvrouwen hadden er duidelijk niet veel zin in. Buiten af en toe een droevige "merci" kregen we niet veel te horen. De 'rosse' - ik meen dat haar alter ego 'Bamby' is - spande de kroon. Haar hilarische slow motion-stijl deed zelfs een vermoeden van druggebruik ontstaan. Drumster Sandy was dan weer de tegenpool en mepte er vrolijk op los. Ook Dee Dee en Jules leken zich tijdens de nummers enigszins in te spannen om overtuigend over te komen, maar dat lukte slechts half.
Muzikaal valt er niet veel in te brengen. In het begin was Dee Dee's stem wel nogal instabiel en de elektrische gitaren lieten af en toe een satanisch hoge toon horen. Maar het klonk zeer degelijk. Zeker naarmate het einde naderde, dat helaas veel te vroeg aanbrak (ze hebben een uurtje gespeeld), speelde de band echt op een zeer mooi niveau. Maar toch was er een gemis, het "extra"-aspect aan de live-ervaring bleef grotendeels achterwege. De bandleden leken door hun afstandelijkheid en desinteresse voor het publiek eerder objecten dan personen, maar helaas niet op een Kraftwerk-achtige manier. Ze pakten overigens ook enkel uit met nummers uit Only In Dreams, terwijl het publiek vast wat oudere nummers zoals Jai La La hadden geapprecieerd. Daarnaast verrasten ze wel erg aangenaam met een leuke cover van het iconische There Is A Light That Never Goes Out van The Smiths als bis-nummer. Ik was überhaupt verrast dat we nog een bis-nummer te horen kregen.
Slecht was het zeker niet, maar het kon werkelijk een stuk beter dan deze grotendeels zielloze show.
Foto's van Karen Vandenberghe en Jeroen Vanneste (Wannabes)
Leisure is een nieuwe indie band uit Boston. Het drietal gaf vorig jaar een demo-cd aan Chet "JR" White van Girls, waarna deze hen uitnodigde om als voorprogramma te spelen op Girls' Amerikaanse tour. Gezien het enorme succes van Girls en hun fantastische album (Father, Son, Holy Ghost) is dat beslist een hoge eer. Momenteel werkt Leisure aan hun eigen debuutalbum Plastic Soul, maar eerst releasen ze op 10 januari 2012 de mooie single Green Light (via Crash Symbols), waarvan u de nieuwe video van de hand van Sam Hamad kan zien. U kan de 7" (inclusief Clive Tanaka & beaunoise Remix) bestellen via Bandcamp.
Disco 2021 is een fantastische compilatie van recente electro synth pop songs. In feite vindt label Kiez Beats dat dit de toekomst van disco is, en ik ben het daar grondig mee eens. Anoraak, Minitel Rose, RAC, Futurecop!, Louis La Roche, ze staan er allemaal op, samen met vele minder bekende namen, die thans het ontdekken meer dan waard zijn. Disco 2021 is ideaal voor een geweldig feestje. Niemand blijft stilzitten bij de opwindende synth disco van dit kaliber. Het enige wat niet geweldig is aan deze release is de weinig fraaie cover art. Net zoals de songs verwijst het wat naar de jaren 80, maar niet op een goede manier.
Tracklist:
1. Anoraak – Try Me (RAC Remix) 2. SGF1 - Castor Sugar (Gloves Remix) 3. Digikid84 – Lazy Lady 4. Worship - Find You (Justin Faust Remix) 5. Louis La Roche – My Turn feat. Yann Destal (Original Mix) 6. Flashworx - One More Night In Tokyo (Original Mix) 7. Labtracks - Robotic Love (Lenno Remix) 8. Short Circuit - How We Speak (Fabian Remix) 9. Beaumont – Skyline (Leisure Council Remix) 10. Honom - Sebastians Birthday (ODahl Remix) 11. Minitel Rose - Continue (Anoraak 'Lovecoast' Remix) 12. Futurecop! – Raiders (Original Mix) 13. Clancy - 4000 Shards (Beaumont Remix) 14. AXXE - Sweet Stuff (Ride The Universe Remix) 15. ODahl - Dance Mama (Alfa Remix) 16. RÜFÜS - We Left (SymbolOne Remix) 17. Joypopp – Volupte (Sferro Remix)
Het moet van Down The Way - het laatste album (2010) van Angus & Julia Stone - geleden zijn dat ik nog zo een mooi folk album gehoord heb. Of vergeet ik daar even Helplessnes Blues van Fleet Foxes (2011)? Hoe dan ook, het debuutalbum Forever So (uit sinds 21 oktober via Liberation)van Husky is adembenemend.
Deze jonge band uit Melbourne rond frontman Husky Gawenda staat op het punt van een doorbraak. In Australië wonnen ze al een Tripple J (de Australische Studio Brussel) award, dat gepaard gaat met de nodige populariteit aldaar. Maar de rest van de wereld zal snel volgen. Meer nog, voor mijn part mag Husky samen met Fleet Foxes om de titel van het beste folkalbum van 2011 strijden.
Hoewel ook pianist/keyboardist Gideon Preiss en bassist Evan Tweedie voor de vocals zorgen, is de sound van Forever So absoluut top dankzij de bloedmooie stem van Gawenda. Le nouveau Angus Stone est arrivé! Nu, zonder de hemelse instrumentatie, waarbij we drummer Luke Collins niet mogen vergeten stond de band natuurlijk nergens. Het is die mix van harmonische vocals, Gawenda's stem en prachtige indie folk gitaren die de plaat zo goed doet klinken.
Als u al niet verkocht bent bij opener Tidal Wave, dan is dat zeker het geval met de fantastische single History's Door. Als u echter toch niet overstag gaat, kent u werkelijk niets van indie folk. Met deze uitspraak wil ik u uiteraard niet wil beledigen, maar u simpelweg op uw flagrante gebrek aan smaak wil wijzen. Nee, een belediging zou een stap te ver zijn, zelfs voor een muziekbarbaar als u. De Grieken wisten het al, van de Barbaroi moet je geen cultureel appreciatievermogen verwachten. Dat waren nog eens tijden! Van indie folk uit Australië was er toen nog geen sprake, dat kan ik u wel verzekeren, laat staan van een niveau als op Forever So. Toen luisterde men nog naar Orpheus en Pan. Maar mythische wezens en halfgoden hebben we vandaag niet meer nodig om ons te betoveren, daarvoor is een geweldige Australische band voldoende.
Er staan dertien wondermooie folk songs op dit album, maar eentje steekt er toch bovenuit: Hunter. Een geniaal meesterwerk waar mijn lof enkel tekort aan kan doen. Daarnaast ben ik ook helemaal ondersteboven van Dark Sea, The Woods en het sobere Don't Tell Your Mother. Maar goed, als men mij laat begaan kan ik hier nog uren niets dan positieve dingen schrijven over het album. En dat wil u uiteraard liever niet. Ik kan enkel stellen dat Husky voor mij dé ontdekking van het jaar is: luister naar het album en bevestig mijn euforie. Of sterf. Grapje. Misschien. Haha. Veel te korte zinnen. Sorry.
Tracklist:
1.Tidal Wave
2.Fake Moustache 3.History’s Door 4.The Woods 5.Hunter 6.Dark Sea 7.Forever So 8.Animals & Freaks 9.Instrumental 10.Hundred Dollar Suit 11.How Do You Feel 12.Don’t Tell your Mother 13.Farewell (In 3 Parts)
Indiekinders der natie, sper uw ogen en oren open want het debuutalbum van Summer Camp is een van de indrukwekkendste indie pop-albums van het jaar. Het Londense duo Elizabeth Sankey en Jeremy Warmsley (die al een kleine doch mooie solo-carrière achter de rug heeft) grepen vanaf 2009 onze aandacht met de single Ghost Train (deze is trouwens ook in het album opgenomen), in 2010 maakten ze furore met hun veelbelovende Young EP, inclusief de legendarische pop song Round The Moon. Maar van mij mag u dat allemaal zo goed als vergeten (laat misschien toch maar een plaatsje voor Round The Moon): Welcome To Condale (31 oktober via Apricot Recording Company) is een enorme stap vooruit naar de eeuwige indie-roem.
Het succes van deze plaat ligt ongetwijfeld in de opgewekte sound. De combinatie van 80's pop met vrolijke electronica en mooie vocals (die van Elizabeth doen me wat aan Best Coast denken) is als een droom. Summer Camp roept werkelijk een melancholisch beeld op van de zomerse jeugdkampen uit onze kindertijd (indien u uw kindertijd hebt verdrukt wegens de gruwelijke misdaden van uw ouders, dan vraag ik u om vergiffenis voor mijn onwetendheid, misschien dat uw recentere jeugd enig soelaas kan bieden?). En dat terwijl de titel Welcome To Condale met toch vooral aan het woord 'Con' doet denken, voor de heren en dames onder u die zich tot nu toe weigerden in te laten met de beruchte Franse vuilbekkerij: dat is Frans voor klootzak. Maar dat geheel terzijde.
Uiteraard heb ik een paar uitplukbare songs uit de hoop geplukt. Ten eerste opener Better Of Witout You, Elizabeth's stem komt hier het mooi uit de kast (haar vocals zijn volgens deze totaal verkeerd gebruikte uitdrukking inderdaad lesbisch, maar dan erkent u het bestaan van zoiets als een "lesbische stem", een veronderstelling die mij ernstig doet twijfelen aan uw geestelijke stabiliteit) en het is een romantische song die eigenlijk over minder leuke dingen gaat, wat mij zo hard in de war brengt dat ik het leuk vind. Het nummer dat erop volgt, Brian Krakow, kent een zalige intensiteit en toont ons dat Warmsley's vocals niet moeten onderdoen. Daarnaast valt het prachtige I Want You op met indrukwekkende synths, een spannende sound en een melodie die uren in uw hoofd blijft spoken. Ook Down en 1988 springen er bovenuit. Maar zoals u merkt is mijn goesting om subjectieve commentaar te geven op deze songs helaas plots verdwenen.
De belangrijke Britse critici zullen u ongetwijfeld van een uitgebreider, professioneler en minder belachelijke review voorzien. Doch daarom niet minder positief. Welcome To Condale is naar mijn mening dan ook het album van de week. Hoera? Jawel!
Tracklist:
01 Better Off Without You 02 Brian Krakow 03 I Want You 04 Losing My Mind 05 Summer Camp 06 Nobody Knows You 07 Down 08 Welcome to Condale 09 Done Forever 10 Last American Virgin 11 Ghost Train 12 1988
Who’s In???
-
One night I was thinking…thinking about how awesome our family is. I’m
sure many other people feel the same way about theirs and maybe I’m a
little partia...
korallreven - as young as yesterday
-
new dream pop sounds from sweden's korallreven in the form of 'as young as
yesterday'. taken from their debut album 'an album' which was released
earlier ...
.jpg)
.jpg)
